(1989) 1E ΑΑΔ 658

6 Νοεμβρίου, 1989

[ΣΑΒΒΙΔΗΣ, ΚΟΥΡΡΗΣ. ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, Δ.Δ.]

DE LUXE TERRAZO TILES & MARBLES LTD.,

Αιτητές,

v.

ΕΡΓΟΛΗΠΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ "ΝΕΜΕΣΙΣ ΛΤΔ".

Καθ'ων η Αίτηση.

(Αίτηση Αρ. 105/89).

Πολιτική Δικονομία - Έφεση - Προθεσμία καταχωρίσεως ειδοποιήσεως εφέσεως - Παρέκταση - Εφαρμοστέες αρχές - Οι Περί Πολιτικής Δι­κονομίας θεσμοί, θ. 35, Καν. 2 και θ. 57, Καν. 2 - H άσκηση της ευχέ­ρειας εξαρτάται από τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης - H ευχέρεια ασκείται με φειδώ και σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις.

Στην υπόθεση αυτή το αιτιολογικό της πρωτόδικης απόφασης έφθασε στα χέρια του δικηγόρου του αιτητή στις 24 Δεκεμβρίου 1988, ενώ η προθεσμία καταχωρίσεως ειδοποιήσεως εφέσεως έληγε στις 30 Δεκεμβρίου 1988. O αιτητής ισχυρίζεται ότι στο χρονικό εκείνο διάστημα και λόγω των γιορτών των Χριστουγέννων δεν ήταν δυνατή η σύνταξη της εφέσεως. Όμως ο αιτητής υπέβαλε αίτηση παρατάσεως της προθεσμίας στο Επαρχιακό Δικαστήριο μόλις την 11 Ιανουαρίου 1989, δηλαδή 6 περίπου εβδομάδες μετά την εκπνοή της προθεσμίας. H αίτηση απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο στις 30 Μαΐου 1989. H παρούσα αίτηση ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου καταχωρίσθηκε στις 27 Ιουλίου 1989, δηλαδή μετά παρέλευση 8 και πλέον εβδομάδων από την απόρριψη της πρώτης αιτήσεως. Το χρονικό αυτό διάστημα είναι αφ' εαυτού μεγαλύτερο από την προθεσμία εφέσεως. Υπό το φως των εν λόγω γεγονότων το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η παρούσα αίτηση πρέπει να απορριφθεί.

H αίτηση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.

Αναφερόμενες αποφάσεις:

HjiMichael ν. Karamichael and Others (1967) 1 C.L.R. 61;

Turkish Co-operative Carob Marketing Society Ltd v. Kiamil and Another (1973) l C.L.R. 1;

Loizou v. Konteatis (1968) 1 C.L.R. 291;

Loizidou v. Fiakou (1968) 1 C.L.R.. 208;

Lyratzis v. Charalambous (1989) 1 C.L.R. 193;

Graig v. Phillips [1877] 7 Ch. D. 249;

McC (RD) v. Mc C (JA) and Another [1971] 2 All E.R. 1097;

W.T. Lamb & Sons v. Rider [1948] 2 All E.R. 402.

Αίτηση.

Αίτηση για παράταση του χρόνου μέσα στον οποίο να κα­ταχωρίσει Ειδοποίηση Εφέσεως εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στην Αγωγή Αρ. 3535/ 86 που δόθηκε στις 18.11.1988.

Α. Ευτυχίου, για τον αιτητή.

K. Χατζηπίττας, για την καθ' ης η αίτηση.

ΣΑΒΒΙΔΗΣ Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγεί­λει ο Δικαστής I. Πογιατζής.

ΠΟΓΙΑΤΖΗΣ Δ.: Το αίτημα του αιτητή στην παρούσα αίτη­ση είναι η παράταση του χρόνου μέσα στον οποίο να καταχω­ρίσει Ειδοποίηση Εφέσεως εναντίον απόφασης του Πλήρους Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που εκδόθηκε εναντίον του σας 18 Νοεμβρίου, 1988, στην Αγωγή Αρ. 3535/86. H αι- τούμενη παράταση είναι αναγκαία γιατί η προθεσμία των έξι εβδομάδων που ορίζει η Δ.35, θ. 2, των Κανόνων Πολιτικής Δι­κονομίας για την άσκηση του δικαιώματος εφέσεως εναντίον της πιο πάνω απόφασης εξέπνευσε σας 30 Δεκεμβρίου, 1988.

H αίτηση εδράζεται πάνω στους Κανόνες Πολιτικής Δικο­νομίας Δ.35, θ.2* και Δ.57, θ.2[1]**. H διακριτική εξουσία που παρέχουν στο Δικαστήριο οι πιο πάνω Διατάξεις δεν υπόκειται σε οποιοδήποτε προκαθορισμένο περιορισμό και η άσκη­ση της υπέρ ή κατά του αιτητή εξαρτάται αποκλειστικά από τα ιδιαίτερα περιστασιακά και δεδομένα της κάθε υπόθεσης: Ειρήνη Κώστα Χατζήμιχαηλ ν. Μαρίας Καράμιχαηλ και Αλλων (1967) 1 Α.Α.Δ. 61, και The Turkish Co-Operative Carob Marketing Society Ltd. v. Lufi Kiamil and Another (1973) Α.Α.Δ. 1. Παρά ταύτα, την προσέγγιση του Δικαστηρίου στην άσκηση της υπό εξέταση εξουσίας του χαρακτηρίζει πάντοτε η συμμόρφωση με ορισμένες αρχές που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί ανάμεσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχει η αρχή του σεβασμού των χρονικών προθεσμιών που καθόρι­σε ο Νομοθέτης για την άσκηση του δικαιώματος εφέσεως και ότι με φειδώ και σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις οι προθε- σμίες αυτές θα πρέπει να παρατείνονται. Και τούτο γιατί οποτεδήποτε οι προθεσμίες αυτές παρατείνονται επηρεάζο­νται το δημόσιο συμφέρον και τα δικαιώματα που οι διάδικοι έχουν στον τερματισμό των δικαστικών διαδικασιών και στο τελεσίδικο των δικαστικών αποφάσεων μέσα στις καθο­ρισμένες για όλους προθεσμίες. Λαμβανομένων αυτών υπόψη επιβάλλεται η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου να ασκείται υπέρ του αιτητή μόνο στις περιπτώσεις που ο τελευ­ταίος ικανοποιεί το Δικαστήριό ότι η αιτούμενη παράταση είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη από τις ειδικές περιστά­σεις της συγκεκριμένης περίπτωσης. H παράταση της προθε­σμίας χωρίς αποχρώντα λόγο αποτελεί αυθαίρετη παραβίαση των σχετικών Κανόνων που καθορίζουν τις προθεσμίες και είναι ασυμβίβαστη με την άσκηση από τα Δικαστήρια της σχετικής διακριτικής της εξουσίας κατά τρόπο δικαστικό. Οι πιο πάνω αρχές έχουν καθιερωθεί σε σειρά αποφάσεων συ­μπεριλαμβανομένων των: Ανδρέα Π. Λοΐζου ν. Παναγιώτη Κοντεάτη (1968) 1 Α.Α.Δ. 291,2) Πολιτική Έφεση Αρ. 7742*, και 3) Αίτηση στην Πολιτική Έφεση 7026**. Στις Αγγλικές αποφάσεις Graig ν. Phillips [1877] 7 Ch. D. 249, και McC (RD) ν. McC (JA) and Another [1971] 2 All E.R. 1097, τονί­στηκε ότι ο διάδικος που αιτείται χαλάρωση των προνοιών των Δικαστικών Κανόνων που αφορούν χρονικές προθεσμίες πρέπει να επιδείξει μεγάλη επιμέλεια και όχι αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην υποβολή της αίτησής του. Σχετική με περι­πτώσεις μακράς καθυστέρησης είναι η υπόθεση W.T. Lamb & Sons ν. Rider [1948] 2 All E.R. 402, στην οποία τονίστηκε ότι προϋπόθεση της παράτασης της προθεσμίας είναι η ικανοποιητική εξήγηση της καθυστέρησης στην υποβολή της αίτη­σης.

Ερχόμεθα τώρα στα περιστατικά στα οποία στηρίζεται η παρούσα αίτηση και τα οποία δικαιολογούν, κατά την εισή­γηση του δικηγόρου του αιτητή, την παραχώρηση της αιτού- μενης παράτασης. Το ιστορικό και η προβαλλόμενη αιτία της καθυστέρησης περιέχονται στην ένορκη δήλωση που συνοδεύ­ει την αίτηση και έχουν επεξηγηθεί και συμπληρωθεί στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας. Είναι σε συντομία τα εξής:

H προθεσμία άσκησης του δικαιώματις έφεσης έληξε στις 30 Δεκεμβρίου, 1988. Το δακτυλογραφημένο αιτιολογικό της πρωτόδικης απόφασης έφθασε στα χέρια του δικηγόρου του αιτητή στις 24 Δεκεμβρίου, 1988 έξι δηλαδή μέρες πριν την εκπνοή της προθεσμίας. Ήταν αδύνατη, λέγει ο αιτητής και ο δικηγόρος του, η εμπρόθεσμη καταχώριση της Ειδοποιήσεως Εφέσεως μέσα στις έξι αυτές μέρες, εφόσο το αιτιολογικό της απόφασης έπρεπε να μελετηθεί, να γίνει επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του αιτητή και του δικηγόρου του και να συνταχθεί η Ειδοποίηση Εφέσεως και εφόσο μεσο­λαβούσαν στο μεταξύ οι γιορτές των Χριστουγέννων. O αιτητής καταχώρισε αίτηση για παράταση της προθεσμίας στο Επαρχιακό Δικαστήριο στις 11 Φεβρουαρίου, 1989, έξι περί­που εβδομάδες μετά την εκπνοή της προθεσμίας. H αίτηση εκείνη εκδικάστηκε και απορρίφθηκε από το Επαρχιακό Δι­καστήριο στις 30 Μαΐου, 1989. Ο αιτητής παρέμεινε ακολού­θως αδρανής για διάστημα πέραν των οκτώ εβδομάδων μέχρι τις 27 Ιουλίου, 1989 και καταχώρισε την παρούσα αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο. O αιτητής δεν επικαλείται οποιοδήποτε λόγο που να εξηγεί και δικαιολογεί την αδράνεια που επέδειξε στην περίοδο μεταξύ 30 Μαΐου και 27 Ιουλίου που από μόνη της υπερβαίνει την προθεσμία των έξι εβδομάδων που καθορίζει η Διάταξη 35, θεσμός 2 των Κανόνων Πολιτικής Δικονομίας.

Είναι φανερό ότι τα πιο πάνω περιστατικά δεν παρέχουν το αναγκαίο πραγματικό υπόβαθρο για την άσκηση της δια­κριτικής μας εξουσίας υπέρ του αιτητή. O αιτητής δεν επέδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια ούτε και εδικαιολόγησε επαρκώς ή ικανοποιητικά την καθυστέρηση στην καταχώριση της αίτησής του. Υπό τις περιστάσεις δεν έχουμε εκλογή άλλη από την απόρριψη της αίτησης.

H αίτηση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.