|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1989) 1E ΑΑΔ 156
15 Απριλίου 1989
[ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ (1) ΚΛΑΙΛΙΑΣ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ (2) ΝΩΝΤΑ ΤΟΜΠΟΛΗ, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI,
και
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ
24.10.88 ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ
ΑΓΩΓΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 8016/88.
(Αίτηση Αρ. 13/89).
Ενοικιοστάσιο - Δικαιοδοσία εκδικάσεως διαφορών - Αποκοπή από τον ιδιοκτήτη της παροχής νερού προς το κατάστημα - Επειδή ο ενοικιαστής τον καταστήματος ήταν θέσμιος ενοικιαστής και επειδή είναι παραδεκτό ότι η παροχή νερού στο κατάστημα περιλαμβανόταν στους όρους της θεσμίας ενοικιάσεως, το Επαρχιακό Δικαστήριο, που εξέδωσε διάταγμα αποκαταστάσεως της παροχής τον νερού σε βάρος του ιδιοκτήτη, δεν είχε δικαιοδοσία.
Τα γεγονότα, καθώς και η νομική αρχή, που το Ανώτατο Δικαστήριο εφάρμοσε, εκδίδοντας το ζητούμενο προνομιακό διάταγμα certiorari προς ακύρωση διατάγματος Επαρχιακού Δικαστηρίου για αποκατάσταση παροχής νερού στο κατάστημα, το οποίο κατείχε ο καθ' ου η αίτηση, ως θέσμιος ενοικιαστής, προκύπτουν από το πιο πάνω περιληπτικό σημείωμα.
Έκδοση Διατάγματος certiorari, αλλά χωρίς οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Αναφερόμενες αποφάσεις:
Ευθυμιάδου ν. Ζούδρου και άλλων (1986) 1 Α.Α.Δ. 341, Παπαγεωργίου ν. Καραγιάννη (1988) 1 Α.Α.Δ 571,
Πέτσα ν. Παυλίδη (1980) 1 Α.Α.Δ. 158.
Αίτηση.
Αίτηση για έκδοση διατάγματος certiorari αναφορικά με ενδιάμεσο διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερ. 24. 10. 88 στην αγωγή Αρ. 8016/88.
Χρ. Θεοδούλου, για τους αιτητές.
Μ. Παπαπέτρου με τον Π. Παπαγεωργίου, για τους καθ' ων η αίτηση.
ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Δ. ανέγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Με την αίτησή τους ημερομηνίας 21. 1. 89 οι αιτητές ζήτησαν την έκδοση άδειας για την καταχώριση αίτησης για έκδοση διατάγματος certiorari αναφορικά με ενδιάμεσο διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερομηνίας 24. 10. 88 στην αγωγή 8016/88.
Αφού άκουσα την αίτηση δόθηκε η αιτούμενη άδεια την ίδια ημέρα και στη συνέχεια οι αιτητές καταχώρισαν την παρούσαν αίτηση για διάταγμα certiorari με το οποίο να ακυρώνεται η πιο πάνω απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας.
Τα γεγονότα της υπόθεσης που αποτελούν κοινό έδαφος είναι ότι οι καθ' ων η αίτηση είναι θέσμιοι ενοικιαστές καταστήματος που ανήκει στους αιτητές και το οποίο χρησιμοποιούν σαν κουρείο. Το μηνιαίο ενοίκιο που πληρώνουν οι καθ' ων η αίτηση είναι £110. - μηνιαίως στο οποίο όπως οι ίδιοι οι καθ' ων η αίτηση αναφέρουν στην παράγραφο 5 της ενόρκου ομολογίας των σε υποστήριξη της αίτησής των στην παρούσα αίτηση, περιλαμβάνεται και η αξία ποσίμου νερού που υπολογίζεται σε £10. - τον μήνα. Η παροχή του νερού στο κατάστημα γινόταν απ' ευθείας μέσω των ντεποζίτων της ταράτσας της πολυκατοικίας στην οποία βρίσκεται το κατάστημα. Αυτό γινόταν μέχρι τις 12. 5. 88 όταν οι αιτητές διέκοψαν την παροχή νερού στο κατάστημα με τον πιο πάνω τρόπο και εγκατέστησαν παροχή κατευθείαν από τον αγωγό υδατοπρομήθειας στο κατάστημα.
Σαν αποτέλεσμα των πιο πάνω οι καθ' ων η αίτηση καταχώρισαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την αγωγή 8016/88 και εξασφάλισαν την 24. 10. 88 το ενδιάμεσο συντηρητικό διάταγμα εναντίον του οποίου γίνεται η παρούσα αίτηση και με το οποίο οι αιτητές στην παρούσα αίτηση διατάσσονταν να επανασυνδέσουν την παροχή ποσίμου νερού στο κατάστημα με τα κεντρικά ντεπόζιτα της πολυκατοικίας.
Ο δικηγόρος των αιτητών σε υποστήριξη της αίτησης ισχυρίστηκε βασικά ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στερείτο δικαιοδοσίας να επιληφθεί της αγωγής και να εκδώσει το υπό συζήτηση διάταγμα καθόσον το θέμα που αφορά την επίδικη διαφορά εμπίπτει στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων διότι αφορά τους όρους της ενοικίασης. Ο δικηγόρος των αιτητών βασίστηκε ουσιαστικά στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Πόλυ Ενθυμιάδου ν. Γεωργίου Ζούδρου και Άλλων (1986) 1 Α.Α.Δ. 341.
Από την άλλη πλευρά ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση ισχυρίστηκε πάνω στο σημείο αυτό ότι το επίδικο θέμα δεν αφορά την ενοικίαση ούτε είναι συναφές θέμα και βασίστηκε στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Πολιτική Έφεση 7596 μεταξύ Ανδρέα Παπαγεωργίου ν. Χλόης Καραγιάννη (1988) 1 Α. Α. Δ. 571. Περαιτέρω ο δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση υποστήριξε ότι η αίτηση είναι δικονομικά παράτυπη διότι δεν συνοδεύεται από ένορκο δήλωση και περαιτέρω ότι η αίτηση είναι πρόωρη διότι δεν εξαντλήθηκαν όλα τα άλλα ένδικα μέσα.
Προτού ασχοληθώ με την ουσία της αίτησης είμαι της γνώμης ότι η ένορκη δήλωση ημερομηνίας 21.1.89 η οποία συνοδεύει την αίτηση για έκδοση άδειας για καταχώριση της αίτησης για certiorari έχει επισυναφθεί στην παρούσα αίτηση και έχει πλήρως υιοθετηθεί και εν πάση περιπτώσει τα γεγονότα στα οποία βασίζεται η αίτηση αποτελούν κοινό έδαφος και βρίσκονται επίσης στην ένορκη δήλωση των καθ' ων η αίτηση, το δε θέμα είναι καθαρά νομικό. Περαιτέρω η αίτηση για certiorari στην παρούσα περίπτωση είναι για θέμα δικαιοδοσίας Δικαστηρίου.
Αναφορικά με την ουσία της υπόθεσης αναφέρομαι στην υπόθεση Πόλυ Ευθυμιάδου ν. Γεωργίου Ζούδρου και Άλλων (1986) 1 Α. Α. Δ. 341 στην οποία αναφέρθηκαν τα ακόλουθα στις σελίδες 344 και 345 από τον Δικαστή κ. Πική:
"On a literal construction of the provisions of s. 4(1) - Law 36/75, the Rent Control Court, established under this provision of the Law, was vested with jurisdiction to adjudicate upon any dispute arising from (αναφυομένης) the enforcement of the law including matters incidental to the main theme of the law, such as recovery of rent and loss from damage caused to rent controlled premises. To the same conclusion we arrive on a purposive interpretation of the law, too. On a consideration of the law as a whole, and the object it aimed to achieve, mainly to cope with the scarcity of accommodation in the aftermath of the turkish invasion, it is fairly clear to us the legislature intended to, refer every matter relevant to the terms of occupation of controlled premises and liability arising thereunder to the Court set up under the provisions of s. 4(l). That rent was directly regulated by the law is manifest from the provisions of s. 7(1) assigning the determination of rent payable for controlled premises to the Court established under s. 4(l). The law superseded contractual provisions with regard to rent relegating their importance to mere relevance to what may constitute 'reasonable rent' for the occupation of controlled premises, as the Supreme Court decided in Elli G. Meitz and Others v. Andreas Pelengaris (1977) 1 C. L. R. 226. "
Αναφέρομαι επίσης στην υπόθεση Παπαγεωργίου ν. Καραγιάννη (ανωτέρω) όπου αφού γίνεται αναφορά στην υπόθεση Ευθυμιάδου και υιοθετείται το πάνω απόσπασμα όπως και στην υπόθεση Γρηγόρη Κ. Πέτσα ν. Παύλον Παυλίδη (1980) 1 Α.Α.Δ. σ. 158. στην υπόθεση Παπαγεωργίου αναφέ- ρονται τα ακόλουθα στη σελίδα 578, από τον Δικαστή κ. Πογιατζή:
"The question whether the dispute in any given case concerns a matter which is incidental or supplementary to the main theme of the law or not will depend on the nature of the claim in conjunction with the relief sought. If the claim is fashioned in a manner that would necessitate for its determination consideration and enforcement of the provisions of the Rent Control Law or examination of the terms of the statutory tenancy as such, jurisdiction rests solely with the Rent Control Court. In applying this test one should bear in mind section 27 of the Law whereby it is provided that a tenant who continues in possession of any dwelling house or shop under the provisions of the Law is bound by all the terms and conditions of the original tenancy agreement to the extent that are not inconsistent with the provisions of the Law."
To Δικαστήριο στην υπόθεση εκείνη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αγωγή δεν αφορούσε την ενοικίαση αλλά επέμβαση και οχληρία που δεν είχε σχέση με την παραβίαση των όρων της θέσμιας ενοικίασης με τρόπο ώστε να μην εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα ο Περί Ενοικιοστασίου Νόμος και να μην απαιτείται εξέταση των όρων της θέσμιας ενοικίασης.
Στην παρούσα υπόθεση τα πράγματα είναι κατά την άποψή μου διαφορετικά διότι οι ίδιοι οι καθ' ων η αίτηση δέχονται ότι είναι θέσμιοι ενοικιαστές και ότι η παροχή νερού η αξία του οποίου υπολογίζεται σε £10. - τον μήνα περιλαμβάνεται στους όρους της ενοικίασης και στην πληρωμή του ενοικίου. Εξάλλου για να εξακριβωθεί κατά πόσο υπάρχει υποχρέωση παροχής νερού με τον τρόπο που γινόταν θα αφορούσε ασφαλώς την ερμηνεία των όρων της ενοικίασης.
Για τους πιο πάνω λόγους βρίσκω ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας ήτο αναρμόδιο να εκδώσει το υπό εξέταση διάταγμα διότι το θέμα αφορά την αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων. Κατά συνέπεια η αίτηση για έκδοση certiorari επιτυγχάνει και η υπό αναθεώρηση διαδικασία ακυρώνεται.
Εκδίδεται διάταγμα certiorary. Δεν εκδίδω κανένα διάταγμα για έξοδα.
Εκδίδεται διάταγμα certiorari χωρίς έξοδα.