|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 1135/2010
2 Οκτωβρίου, 2012
[ Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 25, 28, 29 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΤΟΥΒΛΟΠΟΙΕΙΑ ΠΑΛΑΙΚΥΘΡΟΥ «Ο ΓΙΓΑΣ» ΛΤΔ
Αιτητές
- ΚΑΙ -
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ
Καθ' ων η αίτηση
...............................
Χρ. Ιωσηφίδης, για τους αιτητές
Π. Παπαγεωργίου, για τους καθ' ων η αίτηση
.....................
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Οι αιτητές με την παρούσα προσφυγή ζητούν από το δικαστήριο την πιο κάτω θεραπεία, την οποία παραθέτω αυτούσια:
«Δήλωση του σεβαστού Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση «.......... να μην παραχωρηθεί άδεια λειτουργίας για το τουβλοποιείο για το τρέχον έτος...........», η οποία ανακοινώθηκε στους αιτητές με επιστολή ημερ. 7 Ιουλίου 2010 είναι άκυρη, παράνομη και στερείται οιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.»
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ' ων η αίτηση στην ένσταση του ήγειρε προδικαστική ένσταση ότι οι αιτητές στερούνται εννόμου συμφέροντος να προσβάλουν την επίδικη απόφαση.
Χωρίς βλάβη της πιο πάνω προδικαστικής ένστασης τους, οι καθ' ων η αίτηση υποστηρίζουν την ορθότητα και νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης.
Αναφορικά με την προδικαστική ένσταση αυτή τελικά αποσύρθηκε με τη γραπτή αγόρευση των καθ' ων η αίτηση, για τους λόγους που εκεί εξηγούνται (βλ. σελ. 4). Επομένως μένει για εξέταση η ουσία της προσφυγής.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Παραθέτοντας τα γεγονότα από την προσφυγή, όπως τα επικαλούνται οι αιτητές, αυτά έχουν ως ακολούθως:
«1. Οι αιτητές, μετά από ομόφωνη απόφαση του τότε (02.10.1976) Συμβουλίου Βελτιώσεως Ιδαλίου, διατηρούν νομίμως στο Δάλι τα Τουβλοποιεία Παλαικύθρου «Ο ΓΙΓΑΣ» όπου παράγουν και διαθέτουν στην αγορά τούβλα και άλλα συναφή κεραμικά δομικά προϊόντα. Πρόκειται για επαναδραστηριοποίηση ανάλογης επιχείρησης, που λειτουργούσε, πριν τη τουρκική εισβολή, στις κατεχόμενες σήμερα περιοχές.
2. Μέχρι και για το έτος 2007 εκδίδοντο από τους καθ' ων η αίτηση όλες οι άδειες (επαγγελματική άδεια και άδεια λειτουργίας επαγγελματικού υποστατικού, στο εξής «άδεια λειτουργίας») και εισπράττονταν από τους καθ' ων η αίτηση τέλη σκυβάλων σχετικά με την παραμονή και λειτουργία των αιτητών εντός των δημοτικών ορίων της κοινότητας.
3. Για το έτος 2008, χωρίς οποιαδήποτε αιτιολογία, οι καθ' ων η αίτηση εισέπραξαν τα τέλη για επαγγελματική άδεια και για τα σκύβαλα αλλά παρέλειψαν να εκδώσουν άδεια λειτουργίας των αιτητών. Εναντίον της παράλειψης αυτής στις 16/12/2009 οι αιτητές καταχώρησαν την προσφυγή 1701/2009 η οποία εκκρεμεί ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
4. Για το έτος 2009, από τις 30 Απριλίου 2009 οι αιτητές κατέβαλαν το ποσό 222.00 ευρώ και κάλεσαν κατ' επανάληψη τους καθ' ων η αίτηση να τους εκδώσουν άδεια λειτουργίας.
5. Με επιστολή ημερομηνίας 7 Οκτωβρίου 2009 οι καθ' ων η αίτηση γνωστοποίησαν στους αιτητές την απόφασή τους «......... να μη παραχωρηθεί άδεια λειτουργίας για το τρέχον έτος....». Εναντίον της απόφασης αυτής στις 16/12/2009 οι αιτητές καταχώρησαν την προσφυγή αρ. 1700/2009, η οποία εκκρεμεί ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
6. Με επιστολή ημερομηνίας 7 Ιουλίου 1010 οι καθ' ων η αίτηση γνωστοποίησαν στους αιτητές την απόφαση τους «....να μην παραχωρηθεί άδεια λειτουργίας για το τουβλοποιείο για το τρέχον έτος.....»
Αποτέλεσμα των πιο πάνω ήταν η καταχώρηση της παρούσας προσφυγής που αφορά άρνηση έκδοσης άδειας λειτουργίας για το έτος 2010.
Από πλευράς των καθ' ων η αίτηση επικαλούνται ως γεγονότα τα όσα διαπίστωσε ο αδελφός Δικαστής Γ. Ερωτοκρίτου στην προσφυγή 611/2005 Τουβλοποιεία Παλαικύθρου «Γίγας» Λτδ. ν. Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω Επάρχου ημερ. 19/2/2008 και επιπρόσθετα τα ακόλουθα:
Οι αιτητές με επιστολή τους ημερ. 17/5/2010 με την οποία απέστειλαν και επιταγή επί της Τράπεζας Κύπρου για το ποσό €222.00, δηλαδή το αντίστοιχο τέλος για την Άδεια Διατήρησης Επαγγελματικού Υποστατικού για το έτος 2010, ζήτησαν να τους αποσταλεί άμεσα η εν λόγω άδεια. Οι καθ' ων η αίτηση εξέτασαν το θέμα σε συνεδρία τους ημερ. 23/6/2010 και αποφάσισαν να μην παραχωρηθεί η αιτούμενη άδεια και όπως επιστραφεί η επιταγή στους αιτητές. Πληροφορήθηκαν σχετικά οι αιτητές με την επιστολή ημερ. 7/7/2010 (προσβαλλόμενη απόφαση).
ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ
Με τη γραπτή του αγόρευση (αρχική και απαντητική) ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών αφού πρώτα προβάλλει τον ισχυρισμό (που αποκαλεί προδικαστική ένσταση αιτητών) ότι η καταχωρηθείσα ένσταση είναι αναιτιολόγητη, επί της ουσίας της προσφυγής προωθεί τους εξής λόγους ακύρωσης: (α) πλάνη περί το νόμο (β) παραβίαση του Άρθρου 23.1 του Συντάγματος, (γ) παραβίαση του Άρθρου 25 του Συντάγματος (δ) παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας και του άρθρου 52 του Ν. 158(Ι)/1999 καθώς επίσης και αντιφατική στάση της διοίκησης και (ε) απουσία επαρκούς και/ή δέουσας έρευνας.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος των καθ' ων η αίτηση με τη δική του γραπτή αγόρευση υποστηρίζει τη νομιμότητα της ενέργειας των καθ' ων η αίτηση να μην εκδώσουν άδεια για το 2010.
ΕΞΕΤΑΣΗ ΝΟΜΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
Ξεκινώντας από την ούτω καλούμενη προδικαστική ένσταση των αιτητών ως προς την εγκυρότητα του αντιγράφου της Ένστασης που τους έχει δοθεί, ενόψει του ότι η υπόθεση προχώρησε με την ολοκλήρωση των γραπτών αγορεύσεων, κρίνω ότι το θέμα αυτό έχει εγκαταλειφθεί. Εν πάση περιπτώσει από τη στιγμή που οι αιτητές έλαβαν αντίγραφο της Ένστασης και είχαν την ευκαιρία να απαντήσουν με την αγόρευση τους στους ισχυρισμούς των καθ' ων η αίτηση, θεωρώ ότι δεν εγείρεται θέμα αντικανονικότητας τέτοιας φύσης που να καθιστά την Ένσταση άκυρη. Δεν προβλήθηκε ισχυρισμός ότι στην ουσία του το αντίγραφο διαφέρει από το καταχωρηθέν πρωτότυπο. Επομένως προχωρώ στην εξέταση των λόγων ακύρωσης.
Η ουσία των ισχυρισμών των αιτητών είναι ότι ενώ το εργοστάσιο τους έχει ανεγερθεί στην περιοχή Ιδαλίου από το 1976 (2/10/1976) με την άδεια οικοδομής αρ. 11104 που εκδόθηκε από τους καθ' ων η αίτηση για να βοηθήσουν τους αιτητές να επαναδραστηριοποιηθούν μετά που αναγκάστηκαν λόγω της Τουρκικής εισβολής να εγκαταλείψουν το εργοστάσιο τους στο Παλαίκυθρο και ενώ για τα έτη 2005, 2006 και 2007 τους εξέδιδαν και/ή ανανέωναν την άδεια λειτουργίας, για το έτος 2008 παρέλειψαν να εκδώσουν άδεια (αντικείμενο προσφυγής 1701/2009), για το έτος 2009 αρνήθηκαν (αντικείμενο της προσφυγής 1700/2009) και για το έτος 2010 (αντικείμενο της παρούσας) επίσης αρνήθηκαν την έκδοση άδειας. Τα πιο πάνω στοιχειοθετούν τους προαναφερθέντες λόγους ακύρωσης,
Το θεωρώ σκόπιμο όπως παραθέσω αυτούσιο το ουσιαστικό μέρος της επιστολής ημερ. 7/7/2010. Αυτό έχει ως εξής:
«Έχω οδηγίες να αναφερθώ στο πιο πάνω θέμα και στην σχετική επιστολή σας ημερ. 17/5/2010 και να σας πληροφορήσω ότι το Δημοτικό Συμβούλιο Ιδαλίου αφού μελέτησε το θέμα και βασιζόμενο:
(Ι) Στην απόρριψη από το Ανώτατο Δικαστηριο της προσφυγής σας αρ. 611/05 κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας σχετικά με την απόφαση του Επάρχου Λευκωσίας να αρνηθεί την χορήγηση της αιτηθείσας από την Εταιρεία σας άδειας οικοδομής των εγκαταστάσεων του τουβλοποιείου.
(ΙΙ) Στην Αναθεωρητική Έφεση αρ. 44/08 που η εταιρεία σας υπόβαλε κατά της πρωτόδικης απόφασης η οποία εκκρεμεί ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
(ΙΙΙ) Στην Νομολογία των Κυπριακών Δικαστηρίων και στον περί Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμο 158(Ι)/99 ΄Αρθρο 8.
(IV) Στον περί Οδών και Οικοδομών Νόμο Κεφ. 96 Άρθρο 10.
(V) Στον περί Δήμων Νόμο 111/85 όπως τροποποιήθηκε Άρθρο 103, και λαμβάνοντας υπόψη ότι το εργοστάσιο βρίσκεται εντός της οικιστικής περιοχής και περιβάλλεται από κατοικίες αποφάσισε να μην παραχωρηθεί άδεια λειτουργίας για το τουβλοποιείο για το τρέχον έτος.
Συνημμένα σας επιστρέφεται η επιταγή αρ. 88355475 της Τράπεζας Κύπρου ποσού €222,00 που υποβάλετε.»
Ο ισχυρισμός του ευπαιδεύτου συνηγόρου των αιτητών περί πλάνης περί το νόμο, παρερμηνείας δηλαδή του άρθρου 103 του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν. 111/85 όπως έχει τροποποιηθεί), έγκειται στο ότι το άρθρο αυτό, κατά την άποψή του, προβλέπει για μια και μόνο άδεια που δεν είναι ετήσια, αλλά συνεχίζει από την έκδοση της, και επομένως έπρεπε απλώς οι καθ' ων η αίτηση να δεχθούν τα σχετικά τέλη €222.00 και να ανανεώσουν την άδεια.
Το άρθρο 103 του Νόμου, που βρίσκεται κάτω από τον τίτλο ΑΔΕΙΑΙ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΟΣ Η΄ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ διαλαμβάνει ως εξής:
«103.(1) Ουδέν πρόσωπον διατηρεί εντός των δημοτικών ορίων οιουδήποτε δήμου οιανδήποτε οικοδομήν ή χώρον εντός των οποίων ασκείται οιαδήποτε επιχείρησις, βιομηχανία, εμπόριον, επάγγελμα ή επιτήδευμα, άνευ αδείας λαμβανομένης προηγουμένως από το συμβούλιον του τοιούτου δήμου:
Νοείται ότι το συμβούλιο μπορεί να μην επιβάλλει τέλος για την άσκηση ορισμένων ειδών επιχειρήσεων, βιομηχανιών, επαγγελμάτων, επιτηδευμάτων ή εμπορίου:
Νοείται περαιτέρω ότι το συμβούλιο μπορεί να επιβάλει τέλη για τις άδειες λειτουργίας επαγγελματικών υποστατικών, τα οποία δεν υπερβαίνουν τα εκτιθέμενα στον Έβδομο Πίνακα.
(2) Οιαδήποτε άδεια χορηγουμένη δυνάμει του εδαφίου (1) δύναται να υπόκειται εις τοιούτους όρους και προϋποθέσεις τας οποίας δύναται να επιβάλλη το συμβούλιον εις εκάστην περίπτωσιν, και την πληρωμήν τοιούτου δικαιώματος ως το συμβούλιον δύναται να καθορίζη διά αποφάσεως αυτού.
................................................................................................................»
(Η υπογράμμιση είναι δική μου)
Είναι γεγονός ότι στο πιο πάνω άρθρο δεν διαλαμβάνεται ρητά ότι η άδεια είναι ετήσια. Όμως στο εδάφιο (2) προβλέπεται ότι η άδεια «υπόκειται εις τοιούτους όρους και προϋποθέσεις τας οποίας δύναται να επιβάλει το συμβούλιον .....» Από τη δέσμη εγγράφων που παρουσιάσθηκαν από τους αιτητές (με τη συμφωνία των καθ' ων η αίτηση) ως τεκμηριο 1, προκύπτει ότι ηδη για τα έτη 2005, 2006 και 2007 οι άδειες ήταν ετήσιες και δεν υπήρξε διαμαρτυρία από πλευράς αιτητών. Ο ΕΒΔΟΜΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ του Νόμου που αφορά Άδεια επαγγελματικού υποστατικού» μιλά για «Ετήσιον δικαίωμα μη υπερβαίνον £.......» και προβλέπει για «1. Ετήσιαι Άδειαι» και «2. Εξάμηνοι Άδειαι».
Είναι φανερό από τα πιο πάνω ότι, όπως έχει ο Νόμος, οι καθ' ων η αίτηση είχαν δικαίωμα όπως για κάθε έτος εξετάζεται ξεχωριστά το κατά πόσο θα εκδώσουν ή όχι άδεια. Επομένως ο ισχυρισμός περί πλάνης περί το νόμο δεν ευσταθεί.
Αναφορικά με τον ισχυρισμό των αιτητών ότι η απόφαση παραβιάζει τα Άρθρα 23.1 και 25 του Συντάγματος, με τα όσα παράθεσε ο ευπαίδευτος συνήγορος στη γραπτή του αγόρευση, δεν βρίσκω να αποδεικνύεται ο ισχυρισμός. Η απαγόρευση για χρήση της ακίνητης ή κινητής περιουσίας (Άρθρο 23) ή της άσκησης επαγγέλματος (Άρθρο 25) που επιβάλλει ο Νόμος, πρέπει να είναι άμεση και όχι έμμεση. Επίσης ο Νόμος μπορεί να ρυθμίζει την άσκηση ενός επαγγέλματος, επιβάλλοντας προς τούτο όρους, χωρίς τούτο να θεωρείται ότι αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος που προστατεύει το Σύνταγμα.
Τέλος μένουν για εξέταση οι ισχυρισμοί περί παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας και της μη διεξαγωγής δέουσας έρευνας.
Από τη στιγμή που μετά την προσφυγή αρ. 611/2005 και την κατ' έφεση απόφαση στην Α.Ε. 44/2008 διαπιστώθηκε ότι οι αιτητές για μέρος των υποστατικών τους δεν είχαν άδεια οικοδομής, γεγονός που το επικαλούνται (μεταξύ άλλων λόγων) οι καθ' ων η αίτηση στην προσβαλλόμενη απόφαση της 7/7/2010, κρίνω ότι δικαιολογημένα άλλαξαν τη στάση τους και δεν εξέδωσαν και/ή ανανέωσαν την ετήσια άδεια λειτουργίας για το έτος 2010. Επίσης στο μεταξύ η περιοχή έγινε οικιστική, που ήταν πρόσθετος λόγος. Καταλήγω λοιπόν ότι δεν έχει τεθεί βάσιμος λόγος που να οδηγεί σε ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα (πλέον ΦΠΑ αν υπάρχει) εναντίον των αιτητών και υπέρ των καθ' ων η αίτηση όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το δικαστήριο.
Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται σύμφωνα με το Άρθρο 146.4(α) του Συντάγματος.
Μ. Φωτίου, Δ.
/ΚΑΣ