|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
&n bsp; Υπóθεση Αρ. 1583/2006
17 Σεπτεμβρίου, 2007
[ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΛΟΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΗ
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
Καθ΄ών η αίτηση
.............................
Α. Κωνσταντίνου, για τον αιτητή
Λ. Ουστά (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας για τους καθών η αίτηση.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά την πιο κάτω θεραπεία, που παραθέτω αυτούσια:
«Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η πράξη ή/ και απόφαση των καθ' ων η Αίτηση, που κοινοποιήθηκε στον Αιτητή με επιστολή της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας, ημερ.31/7/2006, με την οποία πεπλανημένα απέρριψαν ή/ και δεν έκαναν αποδεκτό το αίτημα του Αιτητή για να αποκατασταθεί ή/ και να προαχθεί, ως υπεράριθμος, στη θέση Πρώτου Φαρμακοποιού, αναδρομικά από 15/9/2003 ή από 15/4/2005, με βάση το άρθρο 45 του Νόμου 1/90, είναι άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.»
ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Της προσβαλλομένης απόφασης προηγήθηκε, στις 10.4.2001, η προαγωγή του αιτητή στη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών αναδρομικά από τις 1.12.2000.
Εναντίον της εν λόγω προαγωγής ασκήθηκε, η υπ.αρ. 583/2001 προσφυγή με αιτήτρια την Ευπραξία Πετρώνδα, η οποία όμως απορρίφθηκε. Εναντίον της πρωτόδικης απόφασης ασκήθηκε η Α.Ε.3527, η οποία έγινε αποδεκτή από την Ολομέλεια του Ανωτάτου και ως αποτέλεσμα ήταν να ακυρωθεί η απόφαση της καθ' ης η αίτηση, με την οποία ο αιτητής προάχθηκε στη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών. Έτσι ο αιτητής επανήλθε στην προηγούμενη θέση που κατείχε, ήτοι αυτή του Ανώτερου Φαρμακευτικού Λειτουργού, Φαρμακευτικές Υπηρεσίες.
Στην συνέχεια η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ) προχώρησε στην προαγωγή στη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών αναδρομικά από την 1.12.2000, της Ευπραξίας Πετρώνδα, η οποία ήταν αιτήτρια στην πιο πάνω διαδικασία, όπου ακυρώθηκε η προαγωγή του αιτητή (και τότε Ε.Μ.) Λοϊζου Παναγή.
Μετά από αυτή την εξέλιξη η τότε συνήγορος του αιτητή, με επιστολή της προς την ΕΔΥ, υπέβαλε αίτημα εκ μέρους του αιτητή, βάσει της εφαρμογής των προνοιών του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου, για αναδρομική υπεράριθμη προαγωγή του στη θέση του Πρώτου Φαρμακοποιού (Κλ.Α14) (θέση προαγωγής για την πρώτη πλήρωση), από 15.9.2003 ημερομηνία κατά την οποία υπήρχε πιθανότητα να προαχθεί, εάν κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν κατείχε τη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών.
Ενόψει του εν λόγω αιτήματος η ΕΔΥ, κατά την συνεδρία της στις 31.7.2006, προχώρησε να το εξετάσει. Αφού εξέτασε όλα τα στοιχεία που ήταν στην διάθεση της και αφορούσαν τις δύο διαδικασίες πλήρωσης θέσεων Πρώτου Φαρμακοποιού, Φαρμακευτικές Υπηρεσίες, που ολοκληρώθηκαν στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της απόφασής της για προαγωγή του αιτητή στη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών και της ακύρωσής της, κατέληξε ότι στην περίπτωση του αιτητή δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για εφαρμογή του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου. Μετά από αυτή την απόφασή της, η ΕΔΥ ενημέρωσε την τότε συνήγορο του αιτητή, με επιστολή ημερ. 31.7.2006, ότι το πιο πάνω αίτημα του αιτητή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό αφού ο αιτητής κατά τον ουσιώδη χρόνο υστερούσε ουσιαστικά σε αρχαιότητα έναντι των υπολοίπων υποψηφίων, με αποτέλεσμα την παρούσα προσφυγή.
ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ
Με τις γραπτές του αγορεύσεις (αρχική και απαντητική) ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή προώθησε βασικά τους εξής λόγους: (α) ότι πεπλανημένα η ΕΔΥ δεν έλαβε υπόψη ή αγνόησε την πείρα που απόκτησε ο αιτητής κατά τον χρόνο που κατείχε τη θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών (β) ότι πεπλανημένα και σε αντίθεση με τα στοιχεία των φακέλων η ΕΔΥ έκρινε ότι, οι τρεις επιλεγέντες στις δύο διαδικασίες που μεσολάβησαν, υπερέχουν του αιτητή και (γ) πεπλανημένα η ΕΔΥ θεώρησε ότι υπήρχαν μόνο δύο διαδικασίες πλήρωσης των θέσεων Πρώτου Φαρμακοποιού, ενώ υπήρχε ακόμη μια το 2005.
ΕΞΕΤΑΣΗ ΝΟΜΙΚΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
Προτού προχωρήσω στην εξέταση των πιο πάνω λόγων ακυρώσεως το θεωρώ ορθό να παραθέσω το περιεχόμενο του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (Ν. 1/90 ως έχει τροποποιηθεί) το οποίο προνοεί ότι:
«45(1) Σε περίπτωση κατά την οποία η προαγωγή ενός υπαλλήλου σε μία θέση ακυρώνεται ύστερα από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η Επιτροπή μπορεί, αν κατά την επανεξέταση δεν αποφασίσει την εκ νέου προαγωγή του στη θέση αυτή και εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις οι οποίες ορίζονται στο εδάφιο (2), να αποφασίσει την προαγωγή ή την υπεράριθμη προαγωγή του, ανάλογα με το αν υπάρχει ή όχι κενή θέση, σε θέση στην οποία κατά πάσα λογική πιθανότητα θα προαγόταν, αν δε γινόταν η προαγωγή του που ακυρώθηκε.
(2) Η δυνάμει του εδαφίου (1) εξουσία της Επιτροπής ασκείται μόνο όταν αυτή πεισθεί ότι, ενόψει της αξίας, των προσόντων και της αρχαιότητας του υπαλλήλου και του αριθμού των κενών θέσεων οι οποίες πληρώθηκαν κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ της απόφασης της και της ακύρωσης αυτής, επηρεάστηκε πράγματι η σταδιοδρομία του υπαλλήλου.»
(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου)
Οι πρόνοιες του πιο πάνω άρθρου εξετάστηκαν σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου (βλ. μεταξύ άλλων Καραγιώργης & άλλος ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1669, Δημοκρατία ν. Χρίστου Ιωσηφίδη, Α.Ε. 3789 ημερ. 16/11/06 και Γεωργία Αναστασίου Θεμιστοκλέους κα ν. Δημοκρατίας, υποθ. Αρ. 659/99 ημερ. 30/5/00, Καλλής Δ.). Διευκρινίστηκε στις εν λόγω υποθέσεις ότι το άρθρο αυτό εφαρμόζεται μόνο στην περίπτωση ακύρωσης προαγωγής και όχι διορισμού. Επομένως η περίπτωση μας καλύπτεται από τις πρόνοιες του άρθρου αυτού.
Αρχίζοντας από τον (α) πιο πάνω λόγο και για τους λόγους που εξηγώ στη συνέχεια, κρίνω ότι ο λόγος αυτός ευσταθεί. Η ΕΔΥ όταν εξέταζε την εφαρμογή των προνοιών του άρθρου 45 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου και ειδικότερα τη συνδρομή των προνοιών του εδ.(2), αγνόησε την πείρα που απέκτησε ο αιτητής κατά τον χρόνο που κατείχε την θέση του Διευθυντή Φαρμακευτικών Υπηρεσιών, η οποία ουδόλως ευκαταφρόνητη είναι, αφού κατά την πρώτη διαδικασία πλήρωσης της θέσης με προαγωγή στις 5/9/2003 ήταν 2έτη και 9 μήνες, ενώ κατά την δεύτερη διαδικασία πλήρωσης της θέσης με προαγωγή στις 18/3/2005 ήταν 4έτη και 3½ μήνες. Σχετική είναι η απόφαση του αδελφού Δικαστή Κραμβή, στην υπόθεση αρ. 501/02, Ανδρέας Ξενοφώντος, ν. ΕΔΥ, ημερ. 12.2.2004, όπου κάνοντας αναφορά σε νομολογία της Ολομέλειας του Ανωτάτου, επισημαίνει ότι:
«Η πείρα που αποκτήθηκε σε συγκεκριμένη θέση εφόσον συνεπάγεται πραγματική υπηρεσία δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε να διαγραφεί, έστω και αν ο διορισμός στην θέση αυτή ακυρωθεί ή ανακληθεί εκ των υστέρων. Η πείρα παραμένει ως πραγματικό γεγονός. Σχετικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την Καραγιώργης κ.α. ν. Δημοκρατίας, 1990 3(Γ) ΑΑΔ 1669:
«Το γεγονός ότι η προαγωγή του κ. Παπαδόπουλου στις αναφερόμενες θέσεις ακυρώθηκε, δεν συνεπάγεται εξάλειψη της πραγματικής του υπηρεσίας σ΄ αυτές και της πραγματικής αξιολόγησης της απόδοσης του στις ίδιες θέσεις.»
(Βλ.επίσης στο σύγγραμμα της Κοντόγιωργα-Θεοχαροπούλου «Αι συνέπειαι της ακυρώσεως Διοικητικής Πράξεως έναντι της Διοίκησεως», σελ. 292, 293.)»
Θα έπρεπε επίσης να ληφθεί υπόψη και το ότι η πείρα προσμετρά στην αξία, όπου ο αιτητής και οι άλλοι υποψήφιοι ήταν ισοδύναμοι με βάση μόνο τις ετήσιες εκθέσεις. Στο ζήτημα των προσόντων ήταν ισοδύναμοι. Στο μόνο στοιχείο που υπερτερούσαν έναντι του αιτητή ήταν η αρχαιότητα, που όμως με βάση την πάγια νομολογία λαμβάνεται υπόψη μόνο στην περίπτωση που υποψήφιοι είναι ισοδύναμοι στα υπόλοιπα αξιολογικά στοιχεία, πράγμα το οποίο κατά την άποψη μου δεν ισχύει εδώ αφού ο αιτητής υπερέχει σε αξία, με δεδομένο ότι εσφαλμένα δεν λήφθηκε υπόψη η πείρα του. Περαιτέρω επειδή πρόκειται για θέση ψηλά στην ιεραρχία, η αρχαιότητα έχει μικρότερη σημασία. Σχετική είναι η απόφαση της Ολομέλειας στην Πούρος κ.α., ν. Χατζηστεφάνου κ.α. (2001) 3 ΑΑΔ 374 σελ. 391 όπου αναφέρθηκαν τα εξής:
«Σε ό,τι αφορά την αρχαιότητα, προβάδισμα είχε ο Λ. Παιονίδης, αλλά ο Π. Πούρος έπετο των Δ. Πελεκάνου και Ε. Δημητριάδη. Η Ε.Δ.Υ. ανέφερε πως λάμβανε υπόψη την αρχαιότητα, διευκρίνισε όμως πως "η αρχαιότητα, παρόλον που λαμβάνεται υπόψη, εντούτοις δεν είναι ουσιαστικής σημασίας δεδομένου του επιπέδου της θέσης, που είναι η ανώτατη στη δημόσια υπηρεσία, καθώς επίσης και του γεγονότος ότι η θέση είναι Πρώτου Διορισμού και Προαγωγής, η οποία διεκδικείται και από υποψηφίους που είναι εκτός δημόσιας υπηρεσίας". Δεν μπορεί να επικριθεί αυτή η προσέγγιση.»
Σχετική με το ίδιο θέμα είναι και η υπόθεση Δημοκρατία κ.α. ν. Μιχαηλίδη κ.α. (1999) 3 ΑΑΔ 756 σελ. 763 όπου λέχθηκαν τα εξής:
«Είναι αλήθεια ότι ο αιτητής είναι κατά δέκα χρόνια αρχαιότερος. Η αρχαιότητα αποτελεί ένα από τα τρία κριτήρια, αλλά δεν είναι αφ΄ εαυτής αποφασιστική. Η αρχαιότητα προσλαμβάνει αποφασιστική σημασία μόνο όταν οι υποψήφιοι είναι κατά τα άλλα ίσοι, κάτι που δεν ισχύει στην παρούσα περίπτωση.»
Το ουσιαστικό μέρος της επιστολής της 3.7.06 με το οποίο απορρίφθηκε το αίτημα του αιτητή (που υποβλήθηκε μέσω της τότε δικηγόρου του) έχει ως ακολούθως:
«.......
2. Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας με βάση τα ενώπιόν της στοιχεία και αφού έλαβε υπόψη τα κριτήρια που ορίζονται στα εδάφια (1) και (2) του άρθρου 45 των περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμων, έκρινε ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις που θέτει το εν λόγω άρθρο, καθότι συγκρινόμενος και στις δυο διαδικασίες που μεσολάβησαν με άλλους υποψηφίους που επιλέγηκαν, σε μια γενική συνεκτίμηση, υστερούσε αυτών. Ως εκ τούτου, δεν κατέστη δυνατό το αίτημά σας να ικανοποιηθεί.»
Η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση τονίζει το γεγονός ότι η Ευπραξία Πετρώνδα είχε σημαντική αρχαιότητα (κάπου 15 χρόνια) του αιτητή, και η Παναγιώτα Κοκκίνου και ο Ιωάννης Σιάτης κάπου 5 χρόνια. Πρόσθεσε επίσης ότι η πείρα που απέκτησε ο αιτητής στη θέση που ακυρώθηκε δεν προσθέτει στην αξία του έναντι των υπολοίπων. Επομένως μένουν ίσοι και έτσι η αρχαιότητα έχει σημασία.
Μελετώντας τις αντίστοιχες θέσεις καθώς επίσης και την ίδια την απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση όπως αυτή φαίνεται στα πρακτικά ημερ. 31.7.06 (παράρτημα Ζ στην ένσταση) καταλήγω ότι το κριτήριο που εφάρμοσε η ΕΔΥ δεν ήταν αυτό «της λογικής πιθανότητας να προαγόταν» ο αιτητής, αλλά βασιζόμενη μόνο στην αρχαιότητα των άλλων υποψηφίων κατάληξε ότι δεν θα προαγόταν. Με όσα ανέφερα πιο πάνω η πιθανότητα προαγωγής του αιτητή ιδιαίτερα σε σύγκριση με τους Παναγιώτα Κοκκίνου και Ιωάννη Σιάτη, που η αρχαιότητά τους δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο της Πετρώνδα, δεν αποκλειόταν.
Ενόψει των πιο πάνω η παρούσα προσφυγή επιτυγχάνει με £500 έξοδα υπέρ του αιτητή.
Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται με βάση το άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.
Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Δ.