CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια είναι ιδιοκτήτρια του αδειούχου Τηλεοπτικού και Ραδιοφωνικού Σταθμού ΑΝΤΕΝΝΑ. Με επιστολή της καθ΄ης η αίτηση Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, (η Αρχή), ημερομηνίας 16.1.2002, η αιτήτρια πληροφορήθηκε ότι η Αρχή εξέταζε αυτεπάγγελτα παραβάσεις από τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤΕΝΝΑ των άρθρων 33(2)(ζ) και 33(2)(η) του Νόμου 7(Ι)/98 (ο Νόμος) και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα Διαφημίσεων, Τηλεμπορικών Μηνυμάτων και Προγραμμάτων Χορηγίας, όπως εκτίθεται στο Παράρτημα ΙΧ των περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Κανονισμών του 2000 (Κ.Δ.Π.10/2000) (η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα), για τη μετάδοση, από 15.11.2001 μέχρι 31.12.2001, διαφημίσεων, με τρόπο που οι διακοπές δεν απείχαν τουλάχιστον 20 λεπτά μεταξύ τους ή ήσαν μεγαλύτερες των προβλεπομένων ή η διάρκεια των διακοπών ήταν πέραν των 3 ½ λεπτών. Μετά τρεις περίπου μήνες, η αιτήτρια έλαβε επιστολή της Αρχής, ημερομηνίας 22.4.2002, με την οποία η τελευταία απέστειλε το κείμενο απόφασής της, ημερομηνίας 13.3.2002, σύμφωνα με την οποία διαπιστώθηκε η ενοχή της αιτήτριας για παραβάσεις των άρθρων 33(2)(ζ) και 33(2)(η) του Νόμου και της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα. Με την ίδια επιστολή η Αρχή καλούσε την αιτήτρια να ακουστεί για μετριασμό της ποινής. Αφού η αιτήτρια απάντησε στην Αρχή, με επιστολή ημερομηνίας 2.5.2002, η Αρχή με νέα επιστολή της, ημερομηνίας 28.5.2002, απέστειλε στην αιτήτρια το κείμενο απόφασής της, ημερομηνίας 8.5.2002, σύμφωνα με την οποία η Αρχή, εφόσον έκρινε ότι η αιτήτρια παρέβη τα άρθρα 33(2)(ζ) και 33(2)(η) του Νόμου και την παράγραφο ΣΤ.3 του Κώδικα, έκρινε, συνεπακόλουθα, ότι η αρμόζουσα στην αιτήτρια ποινή ήταν εκείνη του διοικητικού ή πειθαρχικού προστίμου εκ £Κ22.000, ποινή την οποία και επέβαλε στην αιτήτρια. Μια υπόθεση αφορούσε παράβαση του άρθρου 33(2)(ζ) του Νόμου, 51 υποθέσεις αφορούσαν παράβαση του άρθρου 33(2)(η) του Νόμου και 167 υποθέσεις αφορούσαν παραβάσεις της παραγράφου ΣΤ.3 του Κώδικα.

Το άρθρο 33(2)(ε) του Νόμου, όχι μόνο δεν θέτει κανένα χρονικό περιορισμό στη διάρκεια της διαφήμισης που παρεμβάλλεται ή στις διακοπές για διαφημίσεις, αλλά, αντίθετα, εξαρτά τη διάρκειά τους από τις φυσικές διακοπές του προγράμματος καθώς και τη διάρκεια και τη φύση του προγράμματος και εφόσον δεν θίγονται τα δικαιώματα των δικαιούχων. Αν, επομένως, η φύση ή η διάρκεια του προγράμματος το επιτρέπει, τότε η διακοπή για διαφημίσεις μπορεί να είναι και μεγαλύτερη των 3 ½ λεπτών. Όμως, αντίθετα με το άρθρο 33(2)(ε) του Νόμου, η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα απαγορεύει να είναι πέραν των 3 ½ λεπτών η διακοπή για διαφημίσεις. Αν ο Νόμος ήθελε να θέσει συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό στη διάρκεια των διακοπών για διαφημίσεις, θα το έλεγε, κατά την άποψή μου, ρητά. Δεν θα εξαρτούσε τη διάρκεια των διακοπών για διαφημίσεις από τη διάρκεια και τη φύση του προγράμματος. Επομένως, η παράγραφος ΣΤ.3 του Κώδικα είναι, στο σημείο αυτό, ultra vires του άρθρου 51(2)(ζ) του Νόμου το οποίο δίδει εξουσιοδότηση στην Αρχή, με Κανονισμούς, και με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, να ρυθμίσει τις διακοπές για διαφημίσεις με την έκδοση Κώδικα διαφημίσεων. Αντίθετη ερμηνεία του άρθρου 51(2)(ζ) θα σήμαινε ότι ο νομοθέτης έδωσε στην Αρχή, με την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου, την εξουσία να καταργεί ή τροποποιεί, με Κανονισμούς, ρητές διατάξεις του Νόμου.