Με την προσφυγή αυτή ο αιτητής επιδιώκει την ακύρωση των φορολογιών φόρου εισοδήματος για τα φορολογικά έτη 1983 και 1984, με τις οποίες θεωρήθηκαν ως επιπρόσθετο εισόδημα του:

(α) τα ποσά των ΛΚ 760 και ΛΚ 560 για τα φορολογικά έτη 1983 και 1984 αντίστοιχα, που προήλθαν από την ενοικίαση διαμερίσματος που αγόρασε στη Λευκωσία,

(β) το ποσό των ΛΚ 8.000, που προήλθε από εξισωτική πρόσθεση για το φορολογικό έτος 1984 μετά από πώληση του διαμερίσματος, λόγω των αποσβέσεων που του παραχωρήθηκαν.

Ο αιτητής υπέβαλε ένσταση κατά των αρχικών φορολογιών. Ο καθ΄ου η αίτηση 2, μετά από εξέταση της υπόθεσης, έστειλε στον αιτητή τις επίδικες τελικές Ειδοποιήσεις Επιβολής Φορολογίας για τα φορολογικά έτη 1983 και 1984 καθώς και συνοδευτική επιστολή ημερ. 20.2.95 με τις οποίες τον φορολόγησε, πέραν του εισοδήματος του από την εξάσκηση του επαγγέλματος του δικηγόρου, και με επιπρόσθετο εισόδημα όπως πιο πάνω αναφέρθηκε.

Ο αιτητής αγόρασε με συμβόλαιο ημερομηνίας 28.12.77 από την εταιρεία Α. Pieris Estates Ltd, ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία. Στο τέλος του συμβολαίου (σελ.7) η ιδιοκτήτρια του οικοπέδου επί του οποίου θα ανεγείρετο η οικοδομή κ. Γεωργία Μάρκου, με ενυπόγραφη δήλωση της αναλάμβανε την υποχρέωση όπως μεταβιβάσει στον αγοραστή (αιτητή) το διαμέρισμα μόλις αυτός εξοφολούσε το τίμημα προς την εταιρεία.

Το εν λόγω διαμέρισμα γράφτηκε στο Μητρώο Ακίνητης Περιουσίας που τηρείται στο Κτηματολόγιο με αρ. εγγραφής Ν2588 στο όνομα της Γεωργίας Μάρκου και στη συνέχεια αυτό μεταβιβάστηκε στις 22.1.82 στη Γεωργία Ιωάννου Σχίζα.

Στις 2.2.82 ο αιτητής πληροφορούσε με επιστολή τον καθ΄ου η αίτηση 2 ότι δώρησε το διαμέρισμα στο γιό του τον Ιούλιο 1981. Καμιά όμως μεταβίβαση δεν έγινε μέσω του Κτηματολογίου. Επίσης τον πληροφορούσε ότι ο λόγος για τον οποίο μεταβιβάστηκε το διαμέρισμα στην κα Σχίζα είναι διότι η εταιρεία από την οποία το αγόρασε είχε δυσκολίες και υπήρχε κίνδυνος να μην του το μεταβιβάσει καθώς και το ότι υπήρχε υπόλοιπο προς εξόφληση.

Ακολούθως, με ενοικιαστήριο έγγραφο ημερομηνίας 25.2.83, ο αιτητής ενοικίασε το διαμέρισμα. Τα ενοίκια τα είσπραττε ο ίδιος και ήταν για μεν το 1983 ΛΚ760, για δε το 1984 ΛΚ560.

Στις 19.7.84 το εν λόγω διαμέρισμα μεταβιβάστηκε στους Ανδρούλα Ανδρέα Χρίστου και Ανδρέα Νικολάου Χρίστου έναντι του ποσού των ΛΚ22.000.

Ο αιτητής με επιστολή του ημερομηνίας 10.1.93 πληροφορούσε τον καθ΄ου η αίτηση 2 ότι το πιο πάνω ποσό καθώς και τα ενοίκια τα κράτησε ο ίδιος και τα χρωστά στο γιό του.

Στη γραπτή αγόρευση ο αιτητής ισχυρίστηκε ότι ο καθ΄ου η αίτηση 2 ενήργησε με πλάνη. Κρίνω σκόπιμη την παράθεση των πιο κάτω από την απόφαση του καθ΄ου η αίτηση 2 ημερομηνίας 20.2.95 στην οποία αναφέρεται ο αιτητής:

Ο αιτητής στηρίζει τον ισχυρισμό του, μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι με το αγοραπωλητήριο συμβόλαιο δεν έγινε ιδιοκτήτης του διαμερίσματος.

Οι καθ΄ων η αίτηση αντέταξαν ότι ο αιτητής είχε επωφεληθεί φορολογικώς για την αγορά του διαμερίσματος με απόσβεση για τα χρόνια 1977, 1978 και 1979 με συνολικό ποσό ΛΚ 8.000 και παρέλειψε να υποβάλει εξισωτική κατάσταση όταν πωλήθηκε το διαμέρισμα.

Το Δικαστήριο στις 6.9.96 επεφύλαξε την απόφαση. Κατά τη διάρκεια της μελέτης της υπόθεσης για απόφαση προέκυψε ότι δεν περιέχονται στην προσφυγή νομικά σημεία όπως απαιτείται από τους Κανονισμούς.

Επειδή το θέμα αυτό δεν ηγέρθηκε κατά τη διάρκεια της ακρόασης της υπόθεσης, το Δικαστήριο έκρινε ορθό να επανανοίξει την υπόθεση και να κληθούν τα μέρη να αγορεύσουν επ΄αυτού.

Μετά τις πιο πάνω οδηγίες του Δικαστηρίου, ο αιτητής ζήτησε, με αίτηση ημερομηνίας 27.2.97, τροποποίηση της αίτησης ακύρωσης με την προσθήκη νομικών σημείων. Ακολούθως διόρισε δικηγόρο ο οποίος ζήτησε την απόρριψη της αίτησης και την καταχώρηση νέας.

Με αυτή, που τελικά εγκρίθηκε, πρόβαλε τους πιο κάτω ισχυρισμούς:

1) Οι καθ΄ων η αίτηση ενήργησαν με πλάνη καθότι δεν έλαβαν υπόψη ουσιώδη στοιχεία αναφορικά με την ιδιοκτησία.

2) Δεν προέβηκαν σε δέουσα έρευνα.

3) Η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται αιτιολογίας.

4) Οι καθ΄ων η αίτηση ενήργησαν καθ΄υπέρβαση εξουσίας και κατά παράβαση της αρχής της ισότητας.

Στη συνέχεια έγιναν νέες γραπτές αγορεύσεις. Το κύριο σημείο της νέας αγόρευσης του αιτητή είναι ότι δεν έγινε δέουσα έρευνα από τον καθ΄ου η αίτηση 2 γιατί αγνόησε την επιστολή του ημερομηνίας 21.3.84 η οποία είναι κατατεθειμένη στο φορολογικό φάκελο της Γεωργίας Σχίζα. Στην επιστολή ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

Έχω μελετήσει με προσοχή την απόφαση του καθ΄ου η αίτηση 2 ημερομηνίας 20.2.95, το διοικητικό φάκελο της υπόθεσης καθώς και τις εκατέρωθεν αγορεύσεις των διαδίκων. Προκύπτει απ΄αυτά πως το τι είχε να αποφασίσει ο καθ΄ου η αίτηση 2 ήταν αν η υποχρέωση για πληρωμή της φορολογίας βάρυνε τον αιτητή ή το γιό του και ουδέποτε είχε τεθεί θέμα ότι υποχρέωση για την φορολογία είχε η εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια. Τούτο φαίνεται καθαρά από τις δύο επιστολές του αιτητή, ημερομηνίας 20.2.82 και 21.3.84, στις οποίες απάλλαττε την εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια από οιανδήποτε υποχρέωση πληρωμής φόρου και στην μεν πρώτη αναφερόταν σε υποχρέωση του γιού του ενώ στη δεύτερη σε δική του προσωπική υποχρέωση για την επιβάρυνση του φόρου.

Στο διοικητικό φάκελο βρίσκεται επιστολή του Ανώτερου Φοροθέτη Β΄ κ. Μ. Κωνσταντίνου στην οποία αναφέρεται ότι θεωρήθηκε ο αιτητής ως ιδιοκτήτης γιατί είχε δικαίωμα να εγγραφεί ως ιδιοκτήτης του διαμερίσματος σύμφωνα με το αγοραπωλητήριο έγγραφο και την σε αυτό δήλωση της κας Μάρκου.

Από τη μελέτη του φακέλου διεπίστωσα ότι δεν έγινε καμιά μεταβίβαση του εν λόγω διαμερίσματος στον γιο του αιτητή. Ούτε ο αιτητής παρουσίασε έγγραφο δωρεάς. Απλώς πληροφόρησε με επιστολή τον καθ΄ου η αίτηση 2 ότι δώρησε το διαμέρισμα στο γιο του τον Ιούλιο 1981. Επομένως επί τούτου ορθά ο καθ΄ου η αίτηση 2 δεν θεώρησε το γιο του αιτητή ως το πρόσωπο που έπρεπε να φορολογηθεί. (Δέστε Συνεκ. Υπ. 758/95 και 759/95 Φιλή ν. Κυπριακή Δημοκρατία, ημερ. 16.5.97).

Από τα ενώπιον μου στοιχεία κρίνω ότι ορθά ο καθ΄ου η αίτηση 2 θεώρησε τον αιτητή ως τον δικαιούμενο να εγγραφεί ως ιδιοκτήτης, ήταν δε και αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο αιτητής εισέπραττε τα ενοίκια όπως και το προϊόν της πώλησης του διαμερίσματος.

Καταλήγω ότι οι επίδικες φορολογίες επιβλήθηκαν από τον καθ΄ου η αίτηση 2 νόμιμα. Η απόφασή του ήταν εντός των πλαισίων της διακριτικής του ευχέρειας και εδικαιολογείτο από τα γεγονότα και τις συνθήκες της υπόθεσης.

Εν όψει όλων των πιο πάνω, η προσφυγή απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.

Π. Αρτέμης,

Δ.

/Χ.Π.