|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 2 ΑΑΔ 1
11 Ιανουαρίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΔΗΜΟΣ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Εφεσείοντες,
v.
1. Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
2. ΦΕΙΔΙΑ Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
3. ΝΙΚΟΥ Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
4. ΑΝΤΩΝΗ Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
5. ΧΡΙΣΤΑΚΗ Δ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Εφεσιβλήτων.
(Ποινική Έφεση Αρ. 282/2005)
Οδοί και Οικοδομές ? Διάταγμα κατεδάφισης οικοδομής ? Κατοχή και χρήση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης κατά παράβαση του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 ? Έφεση εναντίον απόφασης πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για έκδοση διατάγματος κατεδάφισης οικοδομής ? Κατά πόσο το πρωτόδικο Δικαστήριο άσκησε ορθά τη διακριτική του ευχέρεια.
Στην υπόθεση αυτή το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εξέδωσε διάταγμα κατεδάφισης της επίδικης οικοδομής, όπως είχε ζητηθεί από τους εφεσείοντες δηλαδή το Δήμο Λεμεσού. Το Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα τερματισμού της χρήσης της οικοδομής όπως προβλέπεται στο Άρθρο 20(3)(β) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96. Όπως προκύπτει από την απόφαση του Δικαστηρίου, ο μόνος λόγος για τον οποίο το Δικαστήριο δεν εξέδωσε διάταγμα κατεδάφισης, ήταν ότι δεν θα μπορούσε να κάμει κάτι τέτοιο, αφού θα μπορούσε τελικά να αποδειχθεί ότι για το κτίριο υφίστατο άδεια οικοδομής.
Με την παρούσα έφεση οι εφεσείοντες προσβάλλουν ως εσφαλμένη την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου σχετικά με την άρνησή του να εκδώσει διάταγμα κατεδάφισης.
Αποφασίστηκε ότι:
Τόσο στο λεκτικό του Άρθρου 10(1) του Νόμου, με βάση το οποίο καταδικάστηκαν οι εφεσίβλητοι/κατηγορούμενοι, όσο και εκείνο του Άρθρου 20(3) δεν τίθεται τέτοιος περιορισμός. Αντίθετα, το λεκτικό τους όχι μόνο δεν συνδέει τη δυνατότητα έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης με τη μη ύπαρξη άδειας οικοδομής, αλλά αντίθετα καθιστά άσχετο παράγοντα την ύπαρξη τέτοιας άδειας.
Έπεται ότι ο πρωτόδικος Δικαστής άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια πάνω σε εσφαλμένη βάση, με αποτέλεσμα να καθιστά την απόφαση του τρωτή.
Η έφεση επιτράπηκε μόνο αναφορικά με το θέμα της άρνησης έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης και της έκδοσης διατάγματος τερματισμού της χρήσης. Διατάχθηκε η επανεκδίκαση της υπόθεσης μόνο επί του πιο πάνω θέματος. Τα έξοδα της έφεσης επιδικάσθηκαν υπέρ των εφεσειόντων. Τα έξοδα της επανεκδίκασης να είναι έξοδα δίκης.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Υπόθ. Αρ. 7101/05), ημερομηνίας 12/10/05.
Α. Ιωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Σ. Πατσαλίδης με Πατσαλίδου , για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Δ..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη/κατηγορούμενη 1 εταιρεία, μετά από παραδοχή της, βρέθηκε ένοχη για κατοχή και χρήση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης και οι διευθυντές της, εφεσίβλητοι 2, 3 και 5, μετά από παραδοχή, βρέθηκαν ένοχοι ότι ανέχθηκαν και/ή επέτρεψαν την χρήση της οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης.
Ο πρωτόδικος Δικαστής καταδίκασε την εφεσίβλητη 1 σε πρόστιμο Λ.Κ.600 και κάθε ένα από τους υπόλοιπους κατηγορουμένους σε πρόστιμο Λ.Κ. 400.
Είχε ζητηθεί πρωτόδικα από το Δικαστήριο όπως εκδοθεί και διάταγμα κατεδάφισης του επίδικου οικοδομήματος δυνάμει του άρθρου 20(3)(α) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, αλλά το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα αυτό, εκδίδοντας διάταγμα με το οποίο οι εφεσίβλητοι διατάσσονταν να τερματίσουν τη χρήση της οικοδομής, (άρθρο 20(3)(β)), δηλαδή μίας αποθήκης, εντός ενός μηνός από την ημέρα της καταδίκης ή μέχρις ότου εκδοθεί πιστοποιητικό έγκρισης για την οικοδομή, με βάση το άρθρο 10(2) του Κεφ. 96.
Με την παρούσα τους έφεση οι εφεσείοντες, δηλαδή ο Δήμος Λεμεσού, προσβάλλουν ως εσφαλμένη την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου σχετικά με την άρνησή του να εκδώσει διάταγμα κατεδάφισης.
Το άρθρο 10(1) του πιο πάνω Νόμου, με βάση το οποίο καταδικάστηκαν οι εφεσίβλητοι/κατηγορούμενοι, προνοεί τα ακόλουθα:
«Κανένα πρόσωπο δεν κατέχει ή χρησιμοποιεί, ή ενεργεί όπως οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο κατέχει ή χρησιμοποιεί, ή επιτρέπει ή ανέχεται οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο να κατέχει ή να χρησιμοποιεί οποιαδήποτε οικοδομή, εκτός αν και μέχρις ότου εκδοθεί πιστοποιητικό έγκρισης από την αρμόδια αρχή σε σχέση με αυτή, ανεξάρτητα αν χορηγήθηκε άδεια για τέτοια οικοδομή δυνάμει του άρθρου 3.»
(Η υπογράμμιση είναι δική μας).
Στο άρθρο 20 του Κεφ. 96, όπου προνοούνται οι ποινές για τα ποινικά αδικήματα παράβασης των διατάξεων του Νόμου, διαλαμβάνονται τα ακόλουθα στο εδάφιο (3):
«(3) Επιπρόσθετα με οποιαδήποτε άλλη ποινή που καθορίζεται από το άρθρο αυτό, το Δικαστήριο, ενώπιον του οποίου καταδικάζεται πρόσωπο για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα δυνάμει του εδαφίου (1), δύναται να διατάξει-
(α) όπως η οικοδομή ή οποιοδήποτε τμήμα αυτής, ανάλογα με την περίπτωση, σε σχέση με την οποία το ποινικό αδίκημα διαπράχτηκε κατεδαφιστεί ή μετακινηθεί εντός τέτοιου χρόνου ως ήθελε καθοριστεί σε τέτοιο διάταγμα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υπερβαίνει τους δύο μήνες, εκτός αν στο μεταξύ ληφθεί άδεια σε σχέση με αυτή από την αρμόδια αρχή:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
(β) σε περίπτωση οικοδομής για την οποία δε χορηγήθηκε το σχετικό πιστοποιητικό έγκρισης, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 10, ή όταν η συγκεκριμένη χρήση οικοδομής δεν είναι σύμφωνη με την εγκεκριμένη, με βάση τη σχετική άδεια, χρήση, τον τερματισμό της χρήσης της οικοδομής αυτής μέσα στην προθεσμία που καθορίζεται στο διάταγμα του Δικαστηρίου, αλλά δεν υπερβαίνει τους δύο μήνες, εκτός αν στο μεταξύ εξασφαλιστεί το σχετικό πιστοποιητικό έγκρισης ή η σχετική άδεια για τη συγκεκριμένη χρήση από την αρμόδια αρχή»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αιτιολογώντας την κατάληξή του να εκδώσει διάταγμα τερματισμού της χρήσης και όχι διάταγμα κατεδάφισης, αναφέρει τα ακόλουθα στη σελ. 11 της απόφασης του:
«Οπωσδήποτε το Δικαστήριο δεν μπορεί να εκδώσει διάταγμα κατεδάφισης αφού οι προϋποθέσεις γι'αυτό ως έχουν τεθεί ενώπιον μου συνηγορούν για το αντίθετο. Δεν αποφαίνομαι, αφού δεν αφορά την ενώπιον μου διαδικασία στο αν υπάρχει ή όχι άδεια οικοδομής αφού υπάρχει διαδικασία που εκκρεμεί σε άλλο Δικαστήριο. Όμως δεν θα μπορούσα να εκδώσω τέτοιο διάταγμα κατεδάφισης με το οποίο να υπάρχει κίνδυνος στο τέλος να διατάξει το Δικαστήριο να κατεδαφιστεί οικοδομή για την οποία να υφίσταται άδεια οικοδομής. Έτσι η παρούσα είναι κατάλληλη περίπτωση για την έκδοση διατάγματος τερματισμού της χρήσης της οικοδομής όπως προβλέπεται στο άρθρο 20(3)(β) του Νόμου . . .»
Προφανώς προκύπτει από τα πιο πάνω, ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν εξέδωσε διάταγμα κατεδάφισης, ήταν, όπως το ίδιο αναφέρει, ότι δεν θα μπορούσε να κάμει κάτι τέτοιο, αφού θα μπορούσε τελικά να αποδειχθεί ότι για το κτίριο υφίστατο άδεια οικοδομής.
Η πιο πάνω θέση είναι προφανώς εσφαλμένη. Τόσο στο λεκτικό του άρθρου 10(1) όσο και εκείνο του άρθρου 20(3) δεν τίθεται τέτοιος περιορισμός. Αντίθετα, το λεκτικό τους όχι μόνο δεν συνδέει τη δυνατότητα έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης με τη μη ύπαρξη άδειας οικοδομής, αλλά αντίθετα καθιστά άσχετο παράγοντα την ύπαρξη τέτοιας άδειας.
Κατά συνέπεια κρίνουμε πως ο πρωτόδικος Δικαστής άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια πάνω σε εσφαλμένη βάση, με αποτέλεσμα να καθιστά την απόφαση του τρωτή.
Η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται, μόνο αναφορικά με το θέμα της άρνησης έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης και της έκδοσης διατάγματος τερματισμού της χρήσης. Διατάσσεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης μόνο επί του πιο πάνω θέματος.
Τα έξοδα της έφεσης επιδικάζονται υπέρ των εφεσειόντων. Τα έξοδα της επανεκδίκασης να είναι έξοδα δίκης.
Η έφεση επιτρέπεται μόνο αναφορικά με το θέμα της άρνησης έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης και της έκδοσης διατάγματος τερματισμού της χρήσης. Διατάσσεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης μόνο επί του πιο πάνω θέματος. Τα έξοδα της έφεσης επιδικάζονται υπέρ των εφεσειόντων. Τα έξοδα της επανεκδίκασης να είναι έξοδα δίκης.