|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 2 ΑΑΔ 57
25 Ιανουαρίου, 2000
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΗΛΙΑΣ Σ. ΠΟΥΛΛΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6835)
Ποινή ― Οδήγηση χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας ―Στέρηση άδειας οδηγού για 6 μήνες και επιβολή προστίμου £80 ― Δεν είχαν προβληθεί ειδικοί λόγοι γιατί να μην ακυρωθεί η άδεια ― Οι ειδικοί λόγοι περιλαμβάνουν τόσο τα περιστατικά του αδικήματος όσο και τις προσωπικές συνθήκες του κατηγορουμένου ― Επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης κατ' έφεση.
Η έφεση αυτή περιορίζεται στη στέρηση άδειας οδηγού ο οποίος οδηγούσε αυτοκίνητο σε δρόμο της Πάφου με ληγμένο πιστοποιητικό ασφάλειας. Ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου ήταν ο αδελφός του εφεσείοντος. Ο εφεσείων είχε παραδεχθεί την κατηγορία για οδήγηση οχήματος χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας και επίσης κατηγορία για αμελή οδήγηση. Ο εφεσείων, ο οποίος ήταν μουσικός δεν ανέφερε στο Δικαστήριο ειδικούς λόγους για να μην του αποστερηθεί η άδεια.
Το Δικαστήριο του στέρησε την άδεια οδηγού για 6 μήνες και του επέβαλε επίσης πρόστιμο £80.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την ποινή (το μέρος που αφορά την στέρηση της άδειας) ως έκδηλα υπερβολική και υποστήριξε ότι ήταν παράλειψη του Δικαστηρίου να μην εξετάσει αυτεπάγγελτα τις προσωπικές και άλλες συνθήκες του. Υποστήριξε επίσης ότι υπήρξε άνιση μεταχείριση μεταξύ του ιδίου και του αδελφού του, στον οποίο είχε επιβληθεί ποινή προστίμου £80 μόνο στην κατηγορία ότι του επέτρεψε να οδηγεί το όχημά του χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Οι ειδικοί λόγοι που μπορεί ένα δικαστήριο να λάβει υπόψη του για να μην ακυρώσει άδεια δεν περιλαμβάνουν μονο τα περιστατικά του αδικήματος, αλλά επεκτείνονται και στις προσωπικές συνθήκες του κατηγορουμένου.
2. Ο πρωτόδικος Δικαστής δεν έχει υποχρέωση να επέμβει αυτεπάγγελτα για να διαπιστώσει την ύπαρξη ή μη ειδικών λόγων. Εναπόκειται στον ίδιο τον κατηγορούμενο να εγείρει το ζήτημα και να προβάλει τέτοιους λόγους.
3. Η αφαίρεση της άδειας του εφεσείοντα για την ελάχιστη περίοδο των 6 μηνών που προβλέπει ο Νόμος, ελλείψει ειδικών λόγων, ήταν αναπόφευκτη.
4. Η διαφοροποίηση της ποινής που επιβλήθηκε στον εφεσείοντα από αυτή που είχε επιβληθεί στον αδελφό του ήταν εύλογη ενόψει του γεγονότος ότι ο δεύτερος επικαλέσθηκε ειδικούς λόγους για να μη ακυρωθεί η άδεια οδήγησης του.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Ελευθερίου ν. Αστυνομίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 300,
Nicosia Police v. Ahmed, 3 R.S.C.C. 50,
Dracos v. Police [1969] 2 C.L.R. 16.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από τον Ηλία Σ. Πουλλή εναντίον της ποινής στέρησης του δικαιώματός του να κατέχει άδεια οδήγησης για περίοδο έξι μηνών, η οποία του επιβλήθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου (Αμπίζας, Πρ. Ε.Δ.) στην Ποινική Υπόθεση Αρ. 8667/99, ημερομηνίας 1/11/99.
Ι. Παπαζαχαρία, για τον Εφεσείοντα.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για την Εφεσίβλητη.
Εx tempore.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου έχει στερήσει πρόσφατα τον εφεσείοντα του δικαιώματος να κατέχει άδεια οδήγησης για περίοδο 6 μηνών. Παραδέχθηκε κατηγορία πως οδηγούσε αυτοκίνητο σε δρόμο της Πάφου χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας. Ήταν ληγμένο. Επιπρόσθετα, για την ίδια κατηγορία, του επιβλήθηκε πρόστιμο £80.- Ο εφεσείων βρέθηκε ένοχος, κατόπιν παραδοχής του, σε χωριστή κατηγορία για αμελή οδήγηση. Δεν σταμάτησε σε συμβολή δρόμων που ελέγχεται από σήμα τροχαίας ΑΛΤ με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με μοτοποδήλατο που ήταν στον κύριο δρόμο. Στην κατηγορία αυτή καταδικάστηκε σε πρόσθετο πρόστιμο £80. Ας σημειωθεί πως τα δύο οχήματα υπέστησαν ζημιές, αλλά κανένας δεν τραυματίστηκε. Η έφεση περιορίζεται στη στέρηση της άδειας.
Πρέπει να λεχθεί ότι ο αδελφός του εφεσείοντα, που ήταν ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, αντιμετώπισε, στην ίδια υπόθεση, κατηγορία ότι επέτρεψε στον εφεσείοντα να οδηγήσει χωρίς να υπάρχει σε ισχύ ασφάλεια. Υπέβαλε όμως αίτημα στο δικαστήριο να μην στερηθεί της άδειας του για να μπορεί να μεταφέρει και εγκαθιστά μηχανήματα του σε διάφορα ξενοδοχεία, όπου εργαζόταν ως μουσικός. Ο πρωτόδικος Δικαστής δέχθηκε πως το στοιχείο αυτό συνιστούσε "ειδικό λόγο" και του επέβαλε μόνο πρόστιμο £80.-, χωρίς να του ακυρώσει την άδεια.
Ο εφεσείων είναι επίσης μουσικός. Το ανέφερε στο δικαστήριο χωρίς όμως να προσθέσει οτιδήποτε άλλο. Ο δικηγόρος του επέκρινε την ποινή (το μέρος της που αφορά την ακύρωση) ως έκδηλα υπερβολική. Περαιτέρω υπέβαλε ότι ήταν παράλειψη του πρωτόδικου Δικαστή να μην διερευνήσει αυτεπάγγελτα τις προσωπικές και άλλες συνθήκες του εφεσείοντα. Τέτοια έρευνα θα αποκάλυπτε ότι ο εφεσείων χρειαζόταν την άδεια του για να εκτελεί τις επαγγελματικές δραστηριότητες του ως μουσικός.
Για τη φύση των εξουσιών του δικαστηρίου στο υπό συζήτηση ζήτημα η απόφαση Ελ. Ελευθερίου ν. Αστυνομίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 300, στη σελ. 304 αναφέρει:
"Σε σειρά υποθέσεων το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι η ποινή της στέρησης της άδειας οδηγού βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, αποτελεί μέρος της συνολικής ποινής και πρέπει να δικαιολογείται με βάση τις αρχές που διέπουν την επιμέτρηση της ποινής. Τόσο τα γεγονότα που προσδιορίζουν τη σοβαρότητα του αδικήματος, όσο και οι προσωπικές συνθήκες του παραβάτη πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για να διαπιστωθεί αν δικαιολογείται η αποστέρηση της άδειας του παραβάτη και η χρονική διάρκεια της αποστέρησης - (βλ. μεταξύ άλλων, Solomos Stylianou v. The Police (1962) C.L.R. 152, Andreas Miltiadous v. The Police (1970) 2 C.L.R. 81, Μαρία Παναγίδου και Άλλος ν. Της Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 448, Μιχαήλ Σαρίδης άλλως Μάϊκ ν. Της Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 465)."
Στην υπόθεση Nicosia Police v. Djemal Ahmed, 3 R.S.C.C. 50, κρίθηκε ότι οι ειδικοί λόγοι που μπορεί ένα δικαστήριο να λάβει υπόψη του για να μην ακυρώσει άδεια δεν περιλαμβάνουν μόνο τα περιστατικά του αδικήματος, αλλά επεκτείνονται και στις προσωπικές συνθήκες του κατηγορουμένου.
Ο πρωτόδικος Δικαστής δεν έχει υποχρέωση να επέμβει αυτεπάγγελτα για να διαπιστώσει την ύπαρξη ή μη ειδικών λόγων. Εναπόκειται στον ίδιο τον κατηγορούμενο να εγείρει το ζήτημα και να προβάλει τέτοιους λόγους. Στην υπόθεση Jones v. English [1951] 2 All E.R. 853, 854 το δικαστήριο ήταν σαφές:
"... where, on a plea of Guilty or after evidence has been heard, a defendant has been convicted of an offence for which the penalty of disqualification is laid down by Act of Parliament and he seeks to rely on special reasons for the non-imposition of disqualification, he ought to give evidence, and the justices ought to hear evidence on the point and not merely accept statements. This is highly desirable because the onus is on the defendant to show special reasons why he should not be disqualified."
Με το ίδιο θέμα ασχολείται και η Κυπριακή υπόθεση Costas Dracos v. The Police (1969) 2 C.L.R. 16. Είναι διαφωτιστική η σύνοψη της υπόθεσης:
(1) It has been held in the case of Stylianou v. The Police, (1962) C.L.R. 152, that the disqualification forms part of the punishment, and that the 'special reasons', referred to in section 3(3) of the Law (Cap. 333 supra), shall include not only facts which are special to the offence but also circumstances peculiar to the offender.
(2) The burden is on the accused to put before the trial Court the 'special reasons' which would justify the Judge to impose a disqualification less than six months. But he put no material whatsoever before the trial Court and today his counsel in his address sought to put before us facts which did not appear on record.
................................................................................................
(4) We, therefore, have to consider the present appeal on the merits as disclosed by the record. If the Judge had no special reasons put before him, I do not see how this Court can hold that he went wrong in principle in imposing a disqualification of six months or that such disqualification was excessive."
Οι σοβαρές επιπτώσεις για τα θύματα δυστυχημάτων από ανασφάλιστη χρήση οχήματος καθιστούν το αδίκημα σοβαρό. Σε μια εποχή μάλιστα που τα ατυχήματα αυτά βρίσκονται σε συνεχή άνοδο. Η αφαίρεση της άδειας του εφεσείοντα για την ελάχιστη περίοδο των 6 μηνών που προβλέπει ο Νόμος, ελλείψει ειδικών λόγων, ήταν αναπόφευκτη.
Ο κ. Παπαζαχαρία απέσυρε τελικά το λόγο έφεσης για άνιση μεταχείριση του πελάτη του. Η ενέργειά του αυτή ήταν ορθή. Είναι φανερό πως η περίπτωση του εφεσείοντα, ο οποίος δεν πρόβαλε ειδικούς λόγους ενώπιον του δικαστηρίου, διαφοροποιείται. Παρόλο που στο εφετήριο θίγεται και θέμα αιτιολόγησης της εκκαλούμενης απόφασης, ο συνήγορος δεν το έχει αναπτύξει ενώπιον μας. Έχουμε όμως την άποψη ότι, παρά τη λακωνικότητα της απόφασης, ικανοποιείται η υποχρέωση προς αιτιολόγηση που θέτει το άρθρο 30.2 του Συντάγματος. Ο πρωτόδικος Δικαστής επεσήμανε στην απόφαση του εκτός από τη σοβαρότητα του αδικήματος και την απουσία ειδικών λόγων στην περίπτωση του εφεσείοντα.
Για τους παραπάνω λόγους η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.