|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2019:A250
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ. 47/2013
10 Ioυνίου 2019
[ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΤΔ
Εφεσείοντες/Ενάγοντες
- ΚΑΙ -
1. xxx ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
2. xxx ΓΕΩΡΓΙΟΥ
3. xxx ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
4. RUBIWARE (CYPRUS) LTD
5. RASQUALINO MODELS LTD
6. xxx ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Εφεσίβλητοι/Εναγόμενοι
---------------
Γ. Μαλέκκου (κα) για Χρυσαφίνη & Πολυβίου ΔΕΠΕ, για τους εφεσείοντες.
Κ. Ευσταθίου, για τους εφεσίβλητους.
--------------
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
-------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά απόφασης του πρωτοδίκου Δικαστηρίου με την οποία απέρριψε αίτηση των εφεσειόντων για παροχή άδειας προς εκτέλεση απόφασης ημερομηνίας 28.11.1997 εναντίον των εφεσιβλήτων.
Είναι η τρίτη παρόμοια αίτηση που οι εφεσείοντες καταχώρισαν.
Στα χρόνια που στο μεταξύ παρήλθαν, οι εφεσείοντες κατέθεσαν στο κτηματολόγιο memo προς εξασφάλιση του εξ αποφάσεως χρέους. Προχώρησαν και στην έκδοση εντάλματος κινητών, το οποίο όμως επεστράφη ανεκτέλεστο. Ακολούθως εξασφάλισαν διάταγμα μηνιαίων δόσεων εναντίον του εφεσίβλητου 1, ο οποίος δεν συμμορφώθηκε και εκδόθηκε ένταλμα φυλάκισής του. Παρά τις προσπάθειες των εφεσειόντων, η απόφαση δεν εξοφλήθηκε.
Η σχετική διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου διέπεται από τη Δ.40 κ.8, σύμφωνα με την οποία όταν παρέλθουν 10 έτη από την απόφαση απαιτείται πλέον άδεια του δικαστηρίου για εκτέλεση. Η Δ.40 κ.8 δεν παραθέτει τα κριτήρια που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν, εξυπακούει όμως ότι ο διάδικος που ζητά την άδεια θα πρέπει να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι δικαιούται να προχωρήσει σε εκτέλεση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο καθοδηγούμενο από σχετική νομολογία (Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Κοντέας ν. Μιχαήλ (2012) 1 ΑΑΔ 1604, Patel v. Singh [2002] EWCA Civ 1938) αναφέρθηκε σε βάρος που σε τέτοιες περιπτώσεις έχει ο αιτητής, στην απουσία ειδικών περιστάσεων, να εξηγεί γιατί δεν προέβη σε μέτρα εκτέλεσης εντός του προβλεπόμενου χρόνου ή να εξηγεί το λόγο που καθυστέρησε μετά τη λήξη της περιόδου αυτής να ζητήσει παράταση του χρόνου.
Θεώρησε το Δικαστήριο ότι η πάροδος 7 ετών από το τελευταίο διάβημα που ήταν η έκδοση, ως άνω, εντάλματος φυλάκισης μέχρι την καταχώριση της υπό εξέταση αίτησης, παρέμεινε αναιτιολόγητη. Κατέληξε κρίνοντας ότι οι εφεσείοντες δεν απέσεισαν το βάρος να αιτιολογήσουν την καθυστέρηση εξ ου και απέρριψε την αίτηση.
Η απόφαση προσβάλλεται με διάφορους λόγους οι οποίοι επικεντρώνονται σε ένα και ουσιαστικό ζήτημα, ήτοι την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας από το πρωτόδικο Δικαστήριο.
Έχοντας ακούσει την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία, έχουμε σχηματίσει την άποψη ότι η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτοδίκου Δικαστηρίου έγινε ως εάν οι εφεσείοντες να είχαν παραλείψει να προχωρήσουν σε μέτρα εκτέλεσης. Σε τέτοια περίπτωση, εύλογα θα μπορούσε να δημιουργηθεί πλέον, εκ πρώτης τουλάχιστον όψεως, η εντύπωση ότι ο σκοπός τους τώρα είναι καταπιεστικός ή αλλότριος.
Ό,τι προκύπτει, όμως, από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα είναι πως οι εφεσείοντες έλαβαν μέτρα εκτέλεσης τα οποία όμως δεν μπόρεσαν να καρποφορήσουν εντός της προβλεπόμενης χρονικής περιόδου. Εν προκειμένω υπεισέρχεται και η κυπριακή πραγματικότητα με τις δυσχέρειες εκτέλεσης και τις συνεπαγόμενες μεγάλες καθυστερήσεις, η οποία δεν πρέπει να παραβλέπεται με μηχανιστική μεταφορά της αγγλικής νομολογίας.
Ο περιορισμός που θέτει η Δ.40 κ.8 δεν είναι μηχανιστικός ή τυπολατρικός. Αποβλέπει στην ουσία και η ουσία έγκειται στην άσκηση εποπτείας και ελέγχου από το δικαστήριο προς αποτροπή καταχρηστικής ή άδικης συμπεριφοράς εκ μέρους του εξ αποφάσεως δανειστή. Το βασικό αυτό πλαίσιο τέθηκε προ πολλού και με ενάργεια στην Panaou v. Haji Christofi (1963) 2 CLR 19, ως ακολούθως:
«The execution of a judgment is a matter under the Court's supervision and control; and cannot be allowed to be used for purposes of unnecessary oppression as the circumstances of the present case would seem to suggest; or, indeed, for any purpose, other than the proper satisfaction of the Court's judgment, under the Court's control.»
Eν προκειμένω οι εφεσείοντες έλαβαν μέτρα εκτέλεσης, τα οποία δεν μπόρεσαν να αποδώσουν εντός της προβλεπόμενης χρονικής περιόδου, με αποτέλεσμα το εξ αποφάσεως χρέος να παραμένει απλήρωτο, παρά την πρωταρχική υποχρέωση των εφεσιβλήτων, ως υπόλογων σε δικαστική απόφαση να το είχαν εξοφλήσει πριν από χρόνια. Δεν πρόκειται για περίπτωση ασύγγνωστης παράλειψης ή άδικης ή καταπιεστικής συμπεριφοράς, ούτε το Δικαστήριο υπέδειξε οποιοδήποτε δυσμενή επηρεασμό των εφεσιβλήτων. Θεωρούμε ότι η διακριτική ευχέρεια του πρωτοδίκου Δικαστηρίου ασκήθηκε σε λανθασμένα πλαίσια, εφόσον, υπό τις περιστάσεις, στην πραγματικότητα οι εφεσείοντες έδωσαν επαρκή εξήγηση για τους λόγους που η εκτέλεση δεν απέδωσε εντός των προβλεπομένων χρονικών πλαισίων.
Η πρωτόδικη απόφαση, περιλαμβανομένης της διαταγής για έξοδα παραμερίζεται. Δίδεται άδεια για εκτέλεση της απόφασης ως η αίτηση. Έξοδα πρωτοδίκως και κατ΄έφεση υπέρ των εφεσειόντων και εναντίον των εφεσιβλήτων όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΚΧ»Π