|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:A362
(2016) 1 ΑΑΔ 1808
15 Ιουλίου, 2016
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΠΑΝΑΓΗ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/στές]
1. ΑΝΘΙΤΣΑ ΙΩΑΝΝΟΥ,
2. ΕΡΓΟΛΗΠΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΡΗΣ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι 2&3,
v.
ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΣΟΦΙΑΝΟΥ,
Εφεσιβλήτου-Ενάγοντα.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 155/2015)
Πολιτική Δικονομία ― Ασφάλεια εξόδων ― Εφαρμοστέες αρχές ― Η Δ.35, θ.2 εισάγει το κριτήριο των «ειδικών περιστάσεων» ως αυτοτελή και ανεξάρτητο λόγο για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Εφετείου ― Κριτήριο για την άσκηση της εξουσίας του Εφετείου είναι η διαπίστωση ότι ο εφεσείων έχει τη συνήθη διαμονή του σε χώρα εκτός της Κύπρου ή Κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις ή ότι συντρέχουν κάποιοι άλλοι θεσμοθετημένοι λόγοι ― Απορριπτική κατάληξη σε αίτηση, λόγω απουσίας ειδικών περιστάσεων στην προκειμένη.
Πολιτική Δικονομία ― Ασφάλεια εξόδων ― Διαταγή 60 ― Η ειδική πρόνοια της Δ.35, θ.2 δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι περιορίζεται από τις πρόνοιες της Δ.60, θ.1, η οποία αναφέρεται σε πρωτόδικη διαδικασία, και πως η θέση του εφεσίβλητου στην έφεση είναι ανάλογη με εκείνη του εναγόμενου στην πρωτόδικη διαδικασία ― Η νομολογία αποδέχεται ότι οι πρόνοιες της Δ.60, θ.1 τυγχάνουν εφαρμογής και κατά τη διαδικασία της έφεσης.
Πολιτική Δικονομία ― Ασφάλεια εξόδων ― Νομολογιακή επισκόπηση ― Συνήθης διαμονή ― Το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας τίθεται με τη διαπίστωση ότι ο εφεσείων έχει τη συνήθη διαμονή του σε χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ― Τότε μόνο είναι που το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη τους διάφορους παράγοντες με σκοπό την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας προς έγκριση ή απόρριψη της αίτησης.
Πολιτική Δικονομία ― Ασφάλεια εξόδων ― Εφαρμοστέες αρχές ― Οι λόγοι για τους οποίους δυνατό να διαταχθεί ασφάλεια για τα έξοδα της έφεσης, είναι οι ίδιοι με τους λόγους που ένα πρωτόδικο δικαστήριο μπορεί να λάβει υπόψη, περιλαμβανομένων και οποιωνδήποτε ειδικών περιστάσεων που κατά τη γνώμη του Εφετείου καθιστούν την περίπτωση δίκαιη για την παροχή ασφάλειας εξόδων.
Aποδεχόμενο την αγωγή του εφεσίβλητου και απορρίπτοντας την ανταπαίτηση των εφεσειόντων, το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, καταδίκασε τους εφεσείοντες, μεταξύ άλλων, στην πληρωμή των εξόδων, ανερχομένων στο ποσό των €16.695,00, πλέον τόκο προς 8% ετήσια από 8.1.2008 μέχρι 14.10.2008 και 5,5% ετήσια από 15.10.2008 μέχρι 31.12.2014 και 4% από 1.1.2015 μέχρι την εξόφληση, πλέον Φ.Π.Α. Στα πλαίσια της έφεσης, που ακολούθησε, καταχωρήθηκε και η παρούσα αίτηση από τον εφεσίβλητο, για ασφάλεια εξόδων.
Όπως επισημάνθηκε από το Εφετείο, παρόλο που η αίτηση βασίστηκε και στη Δ.60, δεν εδραζόταν, για το πραγματικό της υπόβαθρο, στο κριτήριο της διαμονής των καθ' ων η αίτηση. Από έγγραφα τεκμήρια που παρουσιάζονταν στην ένορκη δήλωση του αιτητή, όπως αίτηση του για έκδοση εντάλματος εκτέλεσης για πώληση κινητής περιουσίας, προέκυπτε ότι η διαμονή των καθ' ων η αίτηση δεν είναι εκτός Κύπρου ή εκτός Κράτους-Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν είχε προβληθεί εκ μέρους του αιτητή ότι τα όσα προέβαλε στις ένορκες δηλώσεις του συνιστούσαν ειδικές περιστάσεις. Εξετάστηκε, όμως, την αίτηση και υπό το πρίσμα της Δ.35,θ.2 επί της οποίας επίσης εδράστηκε και δεν προέκυπτε ότι οποιοδήποτε από τα ενώπιον του Εφετείου στοιχεία, ιδωμένο είτε από μόνο του είτε σωρευτικά, αποκάλυπτε είτε την ύπαρξη περιστάσεων τέτοιων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ειδικές, ώστε να δικαιολογείται η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Εφετείου υπέρ της αίτησης.
2. Δεν προέκυπτε ότι η, με δωρεά, μεταβίβαση κτημάτων από την καθ' ης η αίτηση 1, εφεσείουσα, στα παιδιά της, μετά την έκδοση της υπό έφεση απόφασης, συνιστούσε ειδική περίσταση, δεδομένης της αναντίλεκτης θέσης των καθ' ων η αίτηση ότι είναι ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσίας επί της οποίας έχει εγγραφεί από τον αιτητή εμπράγματο βάρος, όπως φαίνεται και από πιστοποιητικά έρευνας του Κτηματολογίου που παρουσιάζονται στην ένσταση.
3. Το γεγονός ότι την ακίνητη περιουσία των καθ' ων η αίτηση, όπως προκύπτει από τα εν λόγω πιστοποιητικά, βαρύνουν και άλλες επιβαρύνσεις, δεν μπορούσε να οδηγήσει σε ασφαλές συμπέρασμα ότι σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, η απόφαση υπέρ του αιτητή για τα έξοδα ενδεχομένως να παραμείνει ανικανοποίητη, αφού η ύπαρξη επιβαρύνσεων, ακόμα και με προτεραιότητα έναντι αυτής που ενέγραψε ο αιτητής, αφεαυτής, δεν καταδεικνύει κάτι τέτοιο.
4. Έπειτα, η έκδοση διαταγής για εξασφάλιση εξόδων δεν πρέπει να παραγνωρίζει την οικονομική κατάσταση του προσώπου εναντίον του οποίου στρέφεται. Και εδώ η έλλειψη ρευστότητας, την οποίαν οι καθ' ων η αίτηση επικαλούνται και ο αιτητής δεν αμφισβητεί, είναι δυνατόν ή πιθανόν, να τους στερήσει το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο για να προωθήσουν την έφεσή τους.
Η αίτηση απορρίφθηκε χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Genemp Trading Ltd v. Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα Δημόσια Εταιρεία Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314,
Serdobov κ.ά v. Russian Independent Airlines S.A. (1998) 1 Α.Α.Δ. 1671,
Studland Holdings Ltd κ.ά v. Ευσταθίου κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1809,
Κυριάκου v. Μιχαήλ (2007) 1 Α.Α.Δ. 933,
Hampton Advisory Group S.A. v. Bost AD κ.ά. (2011) 1 Α.Α.Δ. 1416,
Alahmari v. Alia the Royal Jordanian Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434,
Rashid v. Παπόρη (2012) 1 Α.Α.Δ. 2710.
Έφεση-Αίτηση.
Αίτηση για Ασφάλεια Εξόδων από τον Εφεσίβλητο στα πλαίσια της έφεσης από τους Εναγόμενους 2 και 3 εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Κονής, Α.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 21/2008), ημερομηνίας 20/3/2015.
Άγ. Γεωργιάδης, για τον Αιτητή-Εφεσίβλητο.
Ε. Πουλλά-Μακαρούνα (κα), για τους Καθ' ων η αίτηση-Εφεσείοντες.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Π. Παναγή, Δ..
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Aποδεχόμενο την αγωγή του εφεσίβλητου και απορρίπτοντας την ανταπαίτηση των εφεσειόντων, το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, καταδίκασε τους εφεσείοντες, μεταξύ άλλων, στην πληρωμή των εξόδων, ανερχομένων στο ποσό των €16.695,00, πλέον τόκο προς 8% ετήσια από 8.1.2008 μέχρι 14.10.2008 και 5,5% ετήσια από 15.10.2008 μέχρι 31.12.2014 και 4% από 1.1.2015 μέχρι την εξόφληση, πλέον Φ.Π.Α. Στα πλαίσια της έφεσης, που ακολούθησε, καταχωρήθηκε και η παρούσα αίτηση από τον εφεσίβλητο (στο εξής «ο αιτητής») για ασφάλεια εξόδων.
Τα γεγονότα τα οποία περιβάλλουν την αίτηση εκτίθενται σε ένορκη δήλωση του αιτητή. Όπως αναφέρεται, το ποσό των εξόδων απαίτησαν οι δικηγόροι του αιτητή με επιστολή τους, ημερομηνίας 20.5.2015, προς τους δικηγόρους των εφεσειόντων, αλλά η επιστολή αυτή έχει παραμείνει αναπάντητη. Ένταλμα εκτέλεσης για πώληση κινητής περιουσίας των εφεσειόντων (στο εξής «οι καθ' ων η αίτηση»), το οποίο καταχωρήθηκε στις 18.5.2015, αναφορικά με το ποσό που επιδικάσθηκε προς όφελος του αιτητή, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων, επίσης δεν έχει εκτελεσθεί, ενώ δεν έχει πληρωθεί οποιοδήποτε ποσό έναντι του εξ αποφάσεως χρέους. Η δε ακίνητη περιουσία των καθ' ων η αίτηση είναι επιβαρυμένη με «πολλαπλές επιβαρύνσεις», οι οποίες έχουν προτεραιότητα έναντι του εξ αποφάσεως χρέους. Ως εκ τούτου, σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, θα είναι αδύνατο ή εξαιρετικά δύσκολο να εκτελεσθεί η υπέρ του αιτητή απόφαση και διαταγή για τα έξοδα. Τέλος, αναφέρεται πως το ποσό των €5.056,71 που ο αιτητής διεκδικεί ως ασφάλεια εξόδων, είναι το λιγότερο ποσό εξόδων που θα δημιουργηθεί σε περίπτωση που αποτύχει η έφεση των καθ' ων η αίτηση (σχετικός προκαταρκτικός κατάλογος εξόδων επισυνάπτεται ως τεκμήριο).
Με την ένσταση τους οι καθ' ων η αίτηση 1 και 2-εφεσείοντες, φυσικό και νομικό πρόσωπο αντίστοιχα, προβάλλουν αριθμό λόγων γιατί, κατά την άποψη τους, η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει, οι οποίοι επαναλαμβάνονται και αναπτύσσονται λεπτομερώς στην υποστηρικτική ένορκη δήλωση της καθ' ης η αίτηση 1. Προβάλλουν, οι καθ' ων η αίτηση, ότι η αίτηση είναι νομικά και πραγματικά αβάσιμη, ενώ οι ίδιοι έχουν πολύ καλή υπόθεση, με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας της έφεσης. Θεωρούν ότι ο αιτητής δεν προσέρχεται με καθαρά χέρια ενώπιον του Δικαστηρίου, αφού παραλείπει εσκεμμένα να αναφέρει ότι οι καθ' ων η αίτηση είναι ιδιοκτήτες περιουσίας πολύ μεγάλης αξίας. Απώτερος δε σκοπός του είναι να παραβλάψει τα δικαιώματα τους και να στερηθούν του δικαιώματος τους, δυνάμει της Ευρωπαϊκής Σύμβασης δια την προάσπισιν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Συντάγματος, για πρόσβαση στη δικαιοσύνη, αφού αντιμετωπίζουν προσωρινό πρόβλημα ρευστότητας. Καταλήγοντας, θεωρούν ότι το ποσό που ο αιτητής διεκδικεί ως ασφάλεια για τα έξοδα της έφεσης είναι υπερβολικό.
Στον τίτλο της έφεσης αναγράφεται ότι οι καθ' ων η αίτηση είναι «από την Πάφο». Δεν αμφισβητείται από τον αιτητή ότι έτσι έχουν τα πράγματα ούτε έχει προτάξει ότι ο τόπος διαμονής του φυσικού προσώπου ή η έδρα του νομικού, βρίσκονται σε χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, προκρίνεται η εξέταση κατά πόσο, υπό τις περιστάσεις, υπάρχει το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας του παρόντος δικαστηρίου σε σχέση με την παροχή ή όχι ασφάλειας εξόδων από τους καθ' ων η αίτηση.
Εν προκειμένω, ο συνήγορος του αιτητή εισηγείται, με παραπομπή, κυρίως, στην Genemp Trading Ltd v. Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα Δημόσια Εταιρεία Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314, ότι η προϋπόθεση της διαμονής ενός ενάγοντα εκτός χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την άσκηση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου δυνάμει της Δ.60, θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας δεν ισχύει κατ' αναλογία στην περίπτωση που η αίτηση υποβάλλεται, όπως εδώ, δυνάμει της Δ.35,θ.2. Η θέση του συνηγόρου βασίζεται σε αναφορά του Εφετείου στην παραπάνω υπόθεση ότι «Η εξουσία .παροχής ασφάλειας εξόδων κατ' έφεση είναι δυνατή, με κριτήρια που έχουν νομολογιακά καθιερωθεί κατά την ενάσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου κάτω από τη Δ.60». Κατά τον ευπαίδευτο συνήγορο, εφόσον η προϋπόθεση της διαμονής δεν είναι νομολογιακό αλλά νομοθετικό κριτήριο, το Εφετείο, δεν αναφερόταν στο κριτήριο της διαμονής. Γεγονός, συνεχίζει η εισήγηση, που επιβεβαιώνεται από την έγκριση, στη συνέχεια, της αίτησης για ασφάλεια εξόδων, ενώ η εφεσείουσα εταιρεία ήταν ημεδαπή.
Να σημειωθεί εδώ ότι η παρούσα αίτηση βασίζεται στη Δ.60 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας σύμφωνα με την οποία ενάγων, ο οποίος συνήθως διαμένει εκτός Κύπρου ή εκτός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί σε οποιοδήποτε στάδιο της αγωγής να διαταχθεί να παράσχει ασφάλεια εξόδων, καθώς και στη Δ.35,θ.2, η οποία προνοεί για την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα που δημιουργούνται λόγω οποιασδήποτε έφεσης ως ήθελε διαταχθεί από το Εφετείο κάτω από ειδικές περιστάσεις. Δεν γίνεται επίκληση, στη νομική βάση της αίτησης, του Άρθρου 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ.113, ούτε αναπτύχθηκε οποιαδήποτε επιχειρηματολογία από τον ευπαίδευτο συνήγορο του αιτητή σε σχέση με τις πρόνοιες του. Ως εκ τούτου, δεν θα απασχολήσει κατά την εξέταση της αίτησης.
Έχει νομολογηθεί ότι η ειδική πρόνοια της Δ.35,θ.2 δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι περιορίζεται από τις πρόνοιες της Δ.60,θ.1, η οποία αναφέρεται σε πρωτόδικη διαδικασία, και πως η θέση του εφεσίβλητου στην έφεση είναι ανάλογη με εκείνη του εναγόμενου στην πρωτόδικη διαδικασία (βλ. Serdobov κ.ά v. Russian Independent Airlines S.A. (1998) 1 Α.Α.Δ. 1671).
Στη Studland Holdings Ltd κ.ά v. Ευσταθίου κ.ά. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1809 λέχθηκε κατηγορηματικά ότι:
«Παρά το γεγονός ότι η Δ.35,θ.2 περιέχει πρόνοια η οποία ρυθμίζει το θέμα της ασφάλειας των εξόδων κατά την έφεση εντούτοις, η νομολογία αποδέχεται ότι οι πρόνοιες της Δ.60.1 τυγχάνουν εφαρμογής και κατά τη διαδικασία της έφεσης με τους εφεσείοντα και εφεσίβλητο να υπέχουν θέση ενάγοντα και εναγομένου αντίστοιχα.»
(Η υπογράμμιση είναι του παρόντος Δικαστηρίου)
Στην υπόθεση εκείνη, θεωρήθηκε ότι οι καθ' ων η αίτηση εφεσείουσες, εταιρείες διεθνών επιχειρήσεων, εγγεγραμμένες στην Κύπρο, όπου είχαν και την έδρα τους, δεν είχαν μόνιμη διαμονή στην Κύπρο, αλλά ότι η διαμονή τους στη Δημοκρατία ήταν προσωρινή κατά την έννοια και για τους σκοπούς της Δ.60,θ.1.
Κύριο δε θέμα που απασχόλησε το Εφετείο στην Κυριάκου v. Μιχαήλ (2007) 1 Α.Α.Δ. 933, κατά την εξέταση αίτησης για παροχή ασφάλειας εξόδων, ήταν αυτό της συνήθους διαμονής του εφεσείοντα. Η αποτυχία του εφεσίβλητου να αποσείσει το βάρος απόδειξης που έφερε ότι ο εφεσείων διέμενε σε χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οδήγησε στην απόρριψη της αίτησης του.
Στην υπόθεση Hampton Advisory Group S.A. v. Bost AD κ.ά (2011) 1 Α.Α.Δ. 1416 η οποία ακολούθησε το σκεπτικό της Alahmari v. Alia the Royal Jordanian Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434, λέχθηκε πως το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας τίθεται με τη διαπίστωση ότι ο εφεσείων έχει τη συνήθη διαμονή του σε χώρα εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε μόνο είναι που το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη τους διάφορους παράγοντες με σκοπό την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας προς έγκριση ή απόρριψη της αίτησης.
Πιο πρόσφατα, αίτηση για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα εφεσίβλητου, απορρίφθηκε στην Rashid v. Παπόρη (2012) 1 Α.Α.Δ. 2710, για το λόγο ότι ο εκεί εφεσίβλητος-αιτητής, απέτυχε να αποδείξει ότι ο τόπος διαμονής του εφεσείοντα, ήταν εκτός Κύπρου και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η θέση του ευπαίδευτου συνηγόρου του εφεσίβλητου, με παραπομπή στην Genemp Trading Ltd (ανωτέρω), ότι η συνήθης διαμονή δεν αποτελεί κριτήριο όταν το Δικαστήριο επιλαμβάνεται αίτησης για ασφάλεια εξόδων δυνάμει της Δ.35,θ.2 δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Η δε αναφορά του Εφετείου στην Genemp Trading Ltd (ανωτέρω) επί της οποίας βασίζεται η εισήγηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου, αφορούσε στα νομολογιακά κριτήρια που εφαρμόζονται αφού τεθεί το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου και είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη με την προηγούμενη επί του θέματος νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Εξηγείται στην απόφαση, με παραπομπή στις αντίστοιχες αγγλικές δικονομικές διατάξεις, ότι οι λόγοι για τους οποίους δυνατό να διαταχθεί ασφάλεια για τα έξοδα της έφεσης, είναι οι ίδιοι με τους λόγους που ένα πρωτόδικο δικαστήριο μπορεί να λάβει υπόψη, περιλαμβανομένων και οποιωνδήποτε ειδικών περιστάσεων που κατά τη γνώμη του Εφετείου καθιστούν την περίπτωση δίκαιη για την παροχή ασφάλειας εξόδων. Επρόκειτο δε, σε αντίθεση με την υπό εξέταση αίτηση, για αίτηση που βασιζόταν και στο Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ.113, το οποίο παρέχει στο Δικαστήριο την ευχέρεια να εκδώσει διάταγμα για ασφάλεια εξόδων εναντίον εταιρείας όπου φαίνεται, με αξιόπιστη μαρτυρία, ότι υπάρχει εύλογη υπόνοια ότι αυτή δεν μπορεί να καταβάλει τα έξοδα. Επομένως, ο τόπος «διαμονής» της εφεσείουσας εταιρείας δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με τις διατάξεις του Άρθρου 382, ούτε αποτέλεσε επίδικο θέμα.
Το μέρος της Δ.35, θ.2, που αφορά στην ασφάλεια εξόδων, στο οποίο εισάγεται o όρος «ειδικές περιστάσεις», είναι ταυτόσημο με την αντίστοιχη αγγλική δικονομική διάταξη Ο.58, r.9, όπως αναπαράγεται στο Annual Practice του 1958, καθώς και με την παλαιότερη διάταξη O.58,r.15. Στο σχετικό σχόλιο που εμφανίζεται στο Annual Practice (1958) σελ.1684, το οποίο είναι ευθυγραμμισμένο και με τη δική μας νομολογία, αναφέρεται:
«The grounds, upon which security for the costs of an appeal may be ordered, are those upon which security for the costs below might be ordered (see O.65,r.6(nn.)), any statutory grounds . and any special circumstances, which, in the opinion of the Court, render it just to order security.»
Η Δ.35, θ.2 εισάγει το κριτήριο των «ειδικών περιστάσεων» ως αυτοτελή και ανεξάρτητο λόγο για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Εφετείου. Σε αιτήσεις, λοιπόν, όπως η παρούσα, αποτελεί κριτήριο για την άσκηση της εξουσίας του Εφετείου η διαπίστωση ότι ο εφεσείων έχει τη συνήθη διαμονή του σε χώρα εκτός της Κύπρου ή Κράτους - Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις ή ότι συντρέχουν κάποιοι άλλοι θεσμοθετημένοι λόγοι.
Εν προκειμένω, παρόλο που η αίτηση βασίζεται και στη Δ.60, δεν φαίνεται να εδράζεται, για το πραγματικό της υπόβαθρο, στο κριτήριο της διαμονής των καθ' ων η αίτηση. Μάλιστα, αφήνεται να νοηθεί από έγγραφα τεκμήρια που παρουσιάζονται στην ένορκη δήλωση του αιτητή, όπως αίτηση του για έκδοση εντάλματος εκτέλεσης για πώληση κινητής περιουσίας, ότι η διαμονή των καθ' ων η αίτηση δεν είναι εκτός Κύπρου ή εκτός Κράτους-Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έχει προβληθεί εκ μέρους του αιτητή ότι τα όσα ισχυρίζεται στις ένορκες δηλώσεις του συνιστούν ειδικές περιστάσεις. Εξετάσαμε, όμως, την αίτηση και υπό το πρίσμα της Δ.35,θ.2 επί της οποίας επίσης εδράζεται και δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι οποιοδήποτε από τα ενώπιον μας στοιχεία, ιδωμένο είτε από μόνο του είτε σωρευτικά, αποκαλύπτει την ύπαρξη περιστάσεων τέτοιων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ειδικές, ώστε να δικαιολογείται η άσκηση της διακριτικής μας ευχέρειας υπέρ της αίτησης. Δεν θεωρούμε ότι η, με δωρεά, μεταβίβαση κτημάτων από την καθ' ης η αίτηση 1, εφεσείουσα, στα παιδιά της, μετά την έκδοση της υπό έφεση απόφασης, συνιστά ειδική περίσταση, δεδομένης της αναντίλεκτης θέσης των καθ' ων η αίτηση ότι είναι ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσίας επί της οποίας έχει εγγραφεί από τον αιτητή εμπράγματο βάρος, όπως φαίνεται και από πιστοποιητικά έρευνας του Κτηματολογίου που παρουσιάζονται στην ένσταση. Δεν διαφεύγει, βέβαια, της προσοχής μας ότι την ακίνητη περιουσία των καθ' ων η αίτηση, όπως προκύπτει από τα εν λόγω πιστοποιητικά, βαρύνουν και άλλες επιβαρύνσεις. Το γεγονός αυτό όμως, δεν μας οδηγεί σε ασφαλές συμπέρασμα ότι σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης η απόφαση υπέρ του αιτητή για τα έξοδα ενδεχομένως να παραμείνει ανικανοποίητη, αφού η ύπαρξη επιβαρύνσεων, ακόμα και με προτεραιότητα έναντι αυτής που ενέγραψε ο αιτητής, αφεαυτής, δεν καταδεικνύει κάτι τέτοιο. Έπειτα, η έκδοση διαταγής για εξασφάλιση εξόδων δεν πρέπει να παραγνωρίζει την οικονομική κατάσταση του προσώπου εναντίον του οποίου στρέφεται. Και εδώ η έλλειψη ρευστότητας, την οποίαν οι καθ' ων η αίτηση επικαλούνται και ο αιτητής δεν αμφισβητεί, είναι δυνατόν ή πιθανόν, εκτιμούμε, να τους στερήσει το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο για να προωθήσουν την έφεσή τους.
Υπό το φως των πιο πάνω, κρίνουμε ότι η αίτηση δεν μπορεί να εγκριθεί και απορρίπτεται. Κάτω από τις περιστάσεις, αποφασίσαμε να μην εκδώσουμε οποιαδήποτε διαταγή ως προς τα έξοδα.
Η αίτηση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.