|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 1 ΑΑΔ 2077
10 Οκτωβρίου, 2013
[ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ/στής]
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΑΓΗ,
Ενάγων,
ν.
1. ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ "CHRISTY" ΥΠΟ ΣΗΜΑΙΑ ΑΓΙΟΥ ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΑΔΙΝΕΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΛΛΙΜΕΝΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΟ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΑ ΛΑΡΝΑΚΑΣ,
2. GO GREEN HOLDING LTD,
3. DEEPDALE SHIPPING CO LTD,
4. FEEDER SHIPPING AGENCY NETWORK LIMITED (ΑΡ. 2),
Εναγομένων.
(Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 33/2013)
Ναυτοδικείο ― Διάταγμα σύλληψης πλοίου ― Απόρριψη ένστασης στη σύλληψη πλοίου η οποία διατάχθηκε στη βάση αγωγής για αποζημιώσεις σε σχέση με σωματικές βλάβες και απώλειες που υπέστη ο ενάγων επί του πλοίου, ως αποτέλεσμα αμέλειας ― Πρόωρη η εξέταση του θέματος της δικαιοδοσίας με βάση μόνο το περιεχόμενο της γενικής οπισθογράφησης και εξωγενείς παράγοντες και πριν από την καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης.
Ναυτοδικείο ― Διάταγμα σύλληψης πλοίου ― Εκείνο που απαιτείται για την έκδοση διατάγματος σύλληψης πλοίου είναι η εκ πρώτης όψεως τεκμηρίωση της απαίτησης και όπου επιδιώκεται η έκδοση εντάλματος ex-parte η ύπαρξη γεγονότων που καθιστούν την αντιμετώπιση του αιτήματος επείγουσα.
Ναυτοδικείο ― Άρθρο 1(i)(f) του Administration of Justice Act 1956 που εφαρμόζεται στην Κύπρο συνεπεία του Άρθρου 29(2)(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) ― Η διάταξη καθιστά εκδικάσιμη απαίτηση για απώλεια ζωής ή προσωπικές σωματικές βλάβες που προκύπτουν από αμέλεια στην πλοήγηση ή διαχείριση πλοίου ― Το άρθρο αυτό έτυχε περιορισμένης ερμηνείας και ανάλυσης μέχρι σήμερα από τα Κυπριακά Δικαστήρια.
Ενώπιον του Ναυτοδικείου εξετάστηκε η ένσταση εναγόμενου πλοίου σε διάταγμα σύλληψης που εκδόθηκε εναντίον του, σε χρόνο κατά τον οποίο βρισκόταν ελλιμενισμένο στο αγκυροβόλιο του λιμένα της Λάρνακας.
Με την καταχωρηθείσα ένσταση ζητήθηκε εκ μέρους του πλοίου η ακύρωση του προσωρινού διατάγματος σύλληψης ή διαζευκτικά, μείωση του ύψους και διαφοροποίηση του είδους της εγγύησης για την απελευθέρωση του.
Το διάταγμα σύλληψης εκδόθηκε λόγω προώθησης αξίωσης του ενάγοντα εναντίον όλων των εναγομένων για αποζημιώσεις σε σχέση με σωματικές βλάβες και απώλειες που υπέστη συνεπεία ατυχήματος που επισυνέβη επί του ως άνω πλοίου ως αποτέλεσμα αμέλειας των εναγομένων, πλέον τόκο και έξοδα.
Η ένσταση στηρίχθηκε στους κάτωθι κυρίως λόγους:
α) Δεν τέθηκε το ελάχιστο πραγματικό υπόβαθρο για να καταδειχθεί ότι το Ναυτοδικείο έχει δικαιοδοσία και/ή ότι ο ενάγοντας έχει αγώγιμο δικαίωμα.
β) Η εγγύηση των €400.000 που είχε διαταχθεί από το Δικαστήριο όπως καταχωρισθεί από τους εναγόμενους ως εγγύηση για την απελευθέρωση του εναγόμενου πλοίου ήταν υπερβολική δεν δικαιολογείτο από τα γεγονότα και θα έπρεπε να μειωθεί έτσι ώστε να συσχετίζεται με το πιθανό ποσό που θα επιδικαστεί σε περίπτωση επιτυχίας της αγωγής.
γ) Εγγύηση από οργανισμό ασφάλισης πλοίων είναι εξίσου ικανοποιητική εγγύηση όπως η τραπεζική εγγύηση.
δ) Η ένορκη δήλωση, που συνόδευε την αίτηση, δεν κατεδείκνυε με μαρτυρία ένα ελάχιστο υπόβαθρο αναφορικά με την ύπαρξη ζητήματος για εκδίκαση όπως προνοείται από τους θεσμούς Ναυτοδικείου.
ε) Η υπόθεση δεν ενέπιπτε στη δικαιοδοσία του Ναυτοδικείου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το κλητήριο ένταλμα η αξίωση του ενάγοντα εναντίον όλων των εναγομένων είναι για αποζημιώσεις πέραν των €450.000 σε σχέση με σωματικές βλάβες και απώλειες που υπέστη επί του ως άνω πλοίου την 30/8/13 συνεπεία αμέλειας των, πλέον τόκο και έξοδα.
2. Όπως έχει αποφασιστεί και στην υπόθεση Fili v. Yacht "Nirvana" (1988) 1 C.L.R. 651, η πράξη, αμέλεια ή παράλειψη που οδήγησε στο ατύχημα, πρέπει να συνδέεται και να έχει επισυμβεί «. in the navigation or management of the ship".
3. Στην υπό κρίση περίπτωση, το πλοίο δεν ήταν εν πλω, οπότε δεν τίθεται ζήτημα ότι το ατύχημα έγινε κατά την πλοήγηση.
4. Το αν έγινε κατά τη διαχείριση ("management"), είναι ζήτημα πραγματικό που πρέπει να αποφασιστεί ανάλογα με τις περιστάσεις της συγκεκριμένης υπόθεσης, με δεδομένο ότι από τις αυθεντίες δεν προκύπτει οποιοσδήποτε επακριβής νομικός ορισμός.
5. Το Άρθρο 1(i)(f) του Administration of Justice Act 1956 που εφαρμόζεται στην Κύπρο συνεπεία του Άρθρου 29(2)(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) δίδει δικαιοδοσία στο Δικαστήριο σε καθορισμένες περιπτώσεις αξίωσης διά απώλεια ζωής ή σωματικές βλάβες.
6. Εξέταση του κλητηρίου εντάλματος και ένορκης δήλωσης που συνόδευε την αίτηση για σύλληψη του πλοίου ημερ. 26/9/13, αποκάλυπτε ότι η αξίωση στηριζόταν σε αμέλεια των εναγομένων ως ιδιοκτητών και/ή προσώπων στην κατοχή ή στον έλεγχο των οποίων βρισκόταν το εναγόμενο πλοίο «CHRISTY».
7. Σε αυτό το στάδιο, το Δικαστήριο δεν εμπλέκεται σε εξέταση των θεμάτων που συνιστούν την ουσία της αγωγής και δεν επιλύει αμφισβητήσεις σε σχέση με γεγονότα τα οποία θα στηριχθούν οι διάδικοι κατά την ακρόαση.
8. Αντικείμενο της εξέτασης σ' αυτό το στάδιο ήταν το κατά πόσο υπήρχε ζήτημα για εκδίκαση κατά την ακρόαση της αγωγής. Αίτηση (Καν. 83) δεν είχε καταχωρηθεί μέχρι εκείνο το στάδιο.
9. Η εξέταση του θέματος της δικαιοδοσίας με βάση μόνο το περιεχόμενο της γενικής οπισθογράφησης και εξωγενείς παράγοντες και πριν την καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης θα ήταν πρόωρη.
10. Το στάδιο εκείνο δεν ήταν το κατάλληλο για επίλυση του θέματος το οποίο παρέμεινε ανοικτό να εξετασθεί αμέσως μετά την καταχώρηση του προβλεπόμενου δικογράφου με τον Καν. 83, εάν έκριναν οι εναγόμενοι ή το Δικαστήριο αυτεπάγγελτα, κατά πόσο υπάρχει ζήτημα ως προς την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου.
11. Εκείνο που απαιτείται για την έκδοση διατάγματος σύλληψης πλοίου είναι η εκ πρώτης όψεως τεκμηρίωσης της απαίτησης και όπου επιδιώκεται η έκδοση εντάλματος ex-parte η ύπαρξη γεγονότων που καθιστούν την αντιμετώπιση του αιτήματος επείγουσα.
12. Με το υλικό που τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου ικανοποιούνταν οι προϋποθέσεις του Κανονισμού 51.
13. Περαιτέρω σύμφωνα με τον Καν. 54 των Θεσμών Ναυτοδικείου παρέχεται στο Δικαστήριο διακριτική ευχέρεια να προβεί στην έκδοση διατάγματος σύλληψης παρά την απουσία των απαιτούμενων λεπτομερειών από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση. Η σχετική ένορκη δήλωση δεν κρινόταν ότι παρουσίαζε οποιοδήποτε πρόβλημα.
14. Δεν τέθηκαν από το εναγόμενο πλοίο οποιαδήποτε στοιχεία που να αντέκρουαν τα όσα ο ενάγοντας προώθησε στο Δικαστήριο με την αίτηση και ένορκη δήλωση που την συνοδεύει.
15. Τα όσα αναφέρονταν στην ένορκη δήλωση δημιουργούσαν συζητήσιμη υπόθεση και γι' αυτό δικαιολογείτο το διάταγμα σύλληψης του πλοίου.
16. Περαιτέρω τα όσα εισηγούνταν οι δικηγόροι του εναγόμενου πλοίου αναφορικά με τον τρόπο υπολογισμού των αποζημιώσεων στηρίζονταν σε υπεραπλούστευση και δεν ήταν ορθά.
17. Σχετικά με την εισήγηση, όπως η διαταχθείσα εγγύηση για απελευθέρωση του πλοίου, τροποποιείτο, αυτή θα ήταν αντίθετη προς την ισχύουσα μέχρι σήμερα πρακτική, αλλά περισσότερο δεν παρουσιάστηκε ενώπιον του Δικαστηρίου οποιαδήποτε συγκατάθεση ή άλλη ενέργεια ή δήλωση οιουδήποτε οργανισμού πρόθυμου να ενεργήσει προς την κατεύθυνση.
Η ένσταση απορρίφθηκε με έξοδα. Το Διάταγμα για σύλληψη του εναγομένου πλοίου παρέμεινε σε ισχύ όπως και οι υπόλοιποι όροι του.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Limaship Co. Ltd. v. Μαχλουζαρίδη (1991) 1 Α.Α.Δ. 537,
Lapertas Fish. Ltd. v. Πλοίου «Sea way" (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1555,
Παναγίδης ν. Πλοίου Μ/V Atalante κ.ά. (2010) 1(Β) Α.Α.Δ. 969,
Fili v. The Yacht "Nirvana" (1988) 1 C.L.R 651,
Tziellas v. The ship "Madalena H" (1982) 1 C.L.R. 807,
The "Derbyshire" [1988] 1 Lloyd's Rep. 109,
The Maid of Kent [1974] 1 Lloyd's Rep. 434 (C.A.),
The "St. Chad" [1965] 2 Lloyd's Rep. 1 (C.A.),
The "Carthuscan" [1962] 1 Lloyd's Rep. 38,
The ship "Gloriana" a.ο. v. Breid (1982) 1 C.L.R. 409,
El Faith Co. v. E.D.T. Shipping κ.ά (1992) 1 Α.Α.Δ. 1255,
Μούρτζινος ν. Global Cruises Ltd. (1992) 1 Α.Α.Δ. 1160,
Παναγιώτου ν. "Tamara I" (1992) 1 Α.Α.Δ. 21,
Borgol and Co. v. The ship "Akak Progress" (1985) 1 C.L.R. 672.
Αγωγή Ναυτοδικείου.
Γ. Παπαπέτρου για Μοντάνιο, για το Εναγόμενο πλοίο.
Α. Χριστοφή για Α. Γιωρκάτζιη, για τον Ενάγοντα.
Cur. adv. vult.
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Στις 26/9/13 το Δικαστήριο εξέδωσε, κατόπιν μονομερούς αίτησης, διάταγμα σύλληψης του πλοίου «CHRISTY", εναγόμενου 1, που τώρα βρίσκεται ελλιμενισμένο στο αγκυροβόλιο του λιμένα της Λάρνακας. Εκ μέρους του καταχωρήθηκε ένσταση με την οποία ζητείται η ακύρωση του προσωρινού διατάγματος σύλληψης ή διαζευκτικά μείωση του ύψους και διαφοροποίηση του είδους της εγγύησης για την απελευθέρωση του πλοίου.
Οι λόγοι ένστασης, όπως προβάλλονται στην ένσταση έχουν ως ακολούθως:
1. Δεν τέθηκε το ελάχιστο πραγματικό υπόβαθρο για να καταδειχθεί ότι το Ναυτοδικείο έχει δικαιοδοσία και/ή ότι ο Ενάγοντας έχει αγώγιμο δικαίωμα.
2. Διαζευκτικά, η εγγύηση των €400.000 που έχει διαταχθεί από το Δικαστήριο όπως καταχωρισθεί από τους Εναγόμενους ως εγγύηση για την απελευθέρωση του Εναγόμενου Πλοίου είναι υπερβολική και δεν δικαιολογείται από τα γεγονότα που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου και θα πρέπει να μειωθεί έτσι ώστε να συσχετίζεται με το πιθανό ποσό που θα επιδικασθεί σε περίπτωση επιτυχίας της αγωγής.
3. Εγγύηση από οργανισμό ασφάλισης πλοίων που είναι μέλος της Διεθνούς Ομάδας τέτοιων οργανισμών (International Group) είναι εξίσου ικανοποιητική εγγύηση όπως η τραπεζική εγγύηση.
Θα πρέπει να λεχθεί ότι σύμφωνα με το κλητήριο ένταλμα η αξίωση του ενάγοντα εναντίον όλων των εναγομένων είναι για αποζημιώσεις πέραν των €450.000 σε σχέση με σωματικές βλάβες και απώλειες που υπέστη επί του ως άνω πλοίου την 30/8/13 συνεπεία αμέλειας των, πλέον τόκο και έξοδα.
Ο συνήγορος του εναγόμενου πλοίου επικέντρωσε την ένσταση στην ανεπάρκεια της ένορκης δήλωσης, που συνοδεύει την αίτηση, να καταδείξει με μαρτυρία ένα ελάχιστο υπόβαθρο αναφορικά με την ύπαρξη ζητήματος για εκδίκαση όπως προνοείται από τους θεσμούς Ναυτοδικείου. Περαιτέρω ότι η υπόθεση δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Ναυτοδικείου και ότι δεν τέθηκε ενώπιον του Δικαστηρίου μαρτυρία για αμέλεια του εναγόμενου πλοίου ή για οποιοδήποτε ελάττωμα του εναγόμενου πλοίου ή του εξοπλισμού του, ούτε και εμπίπτει στις πρόνοιες Άρθρο 1(1)(f) του Administration of Justice Act, 1956.
Εν πάση περιπτώσει γίνεται εισήγηση ότι η ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση δεν θα πρέπει να γίνει δεκτή καθ' ότι η ενόρκως δηλούσα αναφέρεται σε γεγονότα που πληροφορήθηκε, χωρίς ν' αναφέρει την πηγή πληροφόρησης της.
Σε σχέση με το ποσό των €400.000 που διετάχθη από το Δικαστήριο να κατατεθεί ως εγγύηση για απελευθέρωση του πλοίου, ο ευπαίδευτος συνήγορος εισηγήθηκε, με αναφορά σε διάφορες αποφάσεις που αφορούσαν κατά την άποψη του, τραύματα όπως του ενάγοντα, ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο και θα πρέπει να μειωθεί σε €50.000 το οποίο να εξασφαλισθεί με bail bond ή υποσχετική.
Αντίθετη ήταν η άποψη του συνηγόρου του ενάγοντα σ' όλα τα θέματα που αναπτύχθηκαν από το συνήγορο του εναγομένου πλοίου. Αναφορικά για το θέμα της δικαιοδοσίας εισηγήθηκε ότι αυτή στηρίζεται στο Άρθρο 1(i)(f) του Administration of Justice Act 1956 και ειδικότερα στο μέρος του που αναφέρεται
«any claim for loss of life or personal injury sustained in consequence of any defect in a ship or in her apparel or equipment ....."
και συνεπώς δεν τίθεται θέμα ικανοποιήσεως των χαρακτηριστικών που αναφέρθηκαν στη Limaship Co. Ltd. v. Μαχλουζαρίδη (1991) 1 Α.Α.Δ. 537, και επί της οποίας στηρίχθηκε ο συνήγορος του εναγόμενου πλοίου.
Το Άρθρο 1(i)(f) του Administration of Justice Act 1956 που εφαρμόζεται στην Κύπρο συνεπεία του Άρθρου 29(2)(α) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) προβλέπει:
«1.(i) The Admiralty jurisdiction of the High Court shall be as follows, that is to say, jurisdiction to hear and determine any of the following questions or claims.
(f) any claim for loss of life or personal injury sustained in consequence of any defect in a ship or in her apparel or equipment, or of the wrongful act, neglect or default of the owners, charterers or persons in possession or control of a ship or of the master or crew thereof or of any other person for whose wrongful acts, neglects or defaults the owners, charterers or persons in possession or control of a ship are responsible, being an act, neglect or default in the navigation or management of the ship, in the loading, carriage or discharge of goods on, in or from the ship or in the embarkation, carriage or disembarkation of persons on, in or from the ship."
Το άρθρο αυτό έτυχε περιορισμένης ερμηνείας και ανάλυσης μέχρι σήμερα από τα Κυπριακά Δικαστήρια.
Στη Lapertas Fish. Ltd. v. Πλοίου «Sea way" (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1555, 1559, λέχθηκε ότι «η διάταξη καθιστά εκδικάσιμη απαίτηση για απώλεια ζωής ή προσωπικές σωματικές βλάβες που προκύπτουν από αμέλεια στην πλοήγηση ή διαχείριση πλοίου.»
Στη Limaship Co. Ltd. v. Μαχλουζαρίδη (1991) 1 Α.Α.Δ. 537 επί της οποίας στηρίχτηκε ο συνήγορος του εναγομένου πλοίου αναφέρει, στη σελ. 541 το σχετικό μέρος της πρωτόδικης απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, χωρίς το Εφετείο να την εξετάζει και υιοθετήσει.
«Συνοψίζουμε την αιτιολογία της πρωτόδικης απόφασης. Για να ενέπιπτε το θέμα στα ναυτικά θέματα του Άρθρου 1(i)(f) του Νόμου, θα έπρεπε να συγκεντρώνει τρία χαρακτηριστικά. Πρώτα, θα έπρεπε να ήταν απαίτηση για προσωπική βλάβη. Το ερώτημα σε σχέση με αυτό το στοιχείο, σύμφωνα με την απόφαση, ήταν το κατά πόσο είναι απαραίτητο για να εμπίπτει το θέμα στο άρθρο, να υποβάλλεται η απαίτηση από το ίδιο το πρόσωπο που έχει υποστεί τη σωματική βλάβη και όχι από άλλο. Μετά, η προσωπική βλάβη θα έπρεπε να ήταν το αποτέλεσμα αδικοπραξίας οποιουδήποτε προσώπου, (στην περίπτωση αυτή του εναγομένου) για τις αδικοπραξίες του οποίου ευθύνονται εκείνοι που έχουν τον έλεγχο του πλοίου, (στη περίπτωση αυτή οι ενάγοντες). Τελικά η αδικοπραξία θα έπρεπε να έγινε κατά την φόρτωση εμπορευμάτων στο πλοίο.»
Στην Παναγίδης ν. Πλοίου Μ/V Atalante κ.ά. (2010) 1(Β) ΑΑΔ 969, 981, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Όπως έχει αποφασιστεί και στην υπόθεση Fili v. Yacht "Nirvana" (1988) 1 C.L.R. 651, η πράξη, αμέλεια ή παράλειψη που οδήγησε στο ατύχημα, πρέπει να συνδέεται και να έχει επισυμβεί «. in the navigation or management of the ship". Όπως και στην υπό κρίση περίπτωση, το «Αταλάντη» δεν ήταν εν πλω, οπότε δεν τίθεται ζήτημα ότι το ατύχημα έγινε κατά την πλοήγηση. Το αν έγινε κατά τη διαχείριση ("management"), είναι ζήτημα πραγματικό που πρέπει να αποφασιστεί ανάλογα με τις περιστάσεις της συγκεκριμένης υπόθεσης, με δεδομένο ότι από τις αυθεντίες δεν προκύπτει οποιοσδήποτε επακριβής νομικός ορισμός (Ferro (1893) P. 38, the Glanochil (1896) P. 10, Gosse Millerd Ltd v. Canadian Government Merchant Marine Ltd [1926] AC 223). Η πράξη, αμέλεια ή παράλειψη πρέπει να αφορά άμεσα το ίδιο το πλοίο. Και όπως αναφέρεται και στο σύγγραμμα του Rober Grime: Shipping Law 2η έκδ. (1991), συζητώντας το πανομοιότυπο στην ουσία s.20(2)(f) του Supreme Court Act 1981, "Personal injury claims are exhaustively described so as to make it clear that the cause of the injury must be the regular operation of the ship." (Δέστε και Halsbury's Laws of England 3η έκδ. Τόμος 35, σελ. 718, παρ. 1087). Σχετική με την εμβέλεια του s.1(1)(f) και την ερμηνεία του είναι και η υπόθεση Limaship Co. Ltd v. Μαχλουζαρίδη (1991) 1 Α.Α.Δ. 537, όπου αναλύεται η σχετική διάταξη με αποφασιστικό κριτήριο για την ανάληψη δικαιοδοσίας, τη φύση του αγώγιμου δικαιώματος.»
Οι πιο πάνω αυθεντίες με μερικές άλλες όπως η Fili v. The Yacht "Nirvana" (1988) 1 C.L.R 651 και Tziellas v. The ship "Madalena H" (1982) 1 C.L.R. 807 είναι σχεδόν η όλη σχετική νομολογία επί του Άρθρου 1(i)(f) (άνω).
Το Άρθρο 1(i)(f) (άνω) πιστεύω ότι δίδει δικαιοδοσία στο Δικαστήριο στις ακόλουθες περιπτώσεις.
Αξίωση διά απώλεια ζωής ή σωματικές βλάβες οι οποίες προκλήθησαν ως αποτέλεσμα:
(1) any defect in a ship or in her apparel or equipment
Επίσης στις περιπτώσεις όπου αυτό είναι το αποτέλεσμα
(2) of the wrongful act, neglect or default of
(a) the owners charterters or persons in possession or control of a ship or
(b) the master or crew thereof or
(c) any person for whose wrongful acts, neglects or defaults the owners, charters or persons in possession or control of a ship are responsible.
Θα πρέπει βεβαίως η άδικη πράξη, αμέλεια ή παράβαση (wrongful act, neglect or default) να είναι:
(i) in the navigation or management of the ship
(ii) in the loading, carriage or discharge of goods on, in or from the ship
(iii) in the embarkation, carriage or disembarkation of person on, in or from the ship.
(Βλ. The "Derbyshire" [1988] 1 Lloyd's Rep. 109, The Maid of Kent [1974] 1 Lloyd's Rep. 434 (C.A.), The "St. Chad" [1965] 2 Lloyd's Rep. 1 (C.A.), The "Carthuscan" [1962] 1 Lloyd's Rep. 38).
Εξέταση του κλητηρίου εντάλματος και ένορκης δήλωσης που συνοδεύει την αίτηση για σύλληψη του πλοίου ημερ. 26/9/13, αποκαλύπτει ότι η αξίωση στηρίζεται σε αμέλεια των εναγομένων ως ιδιοκτητών και/ή προσώπων στην κατοχή ή στον έλεγχο των οποίων βρισκόταν το εναγόμενο πλοίο «CHRISTY». Το ίδιο αναφέρεται στην παραγρ. 24 της ένορκης δήλωσης ημερ. 26/9/13 της κας Φρόσως Χριστοδουλίδου που υποστηρίζει την αίτηση:
«24. Το εναγόμενο πλοίο είναι το πλοίο εκ του οποίου η αξίωση πηγάζει αφού οι ζημιές και απώλειες του ενάγοντα είναι το άμεσο αποτέλεσμα και φυσικό επακόλουθο αμελών ενεργειών και παραλείψεων των ιδιοκτητών και των προσώπων στην κατοχή ή στον έλεγχο των οποίων βρισκόταν το εναγόμενο πλοίο το οποίο είναι το πραγματικό όργανο (actual instrument) που προκάλεσε τις ζημιές και απώλειες του ενάγοντα.»
Σχετικές επίσης είναι οι παράγρ. 11 και 14.
«11. Εντός του συγκεκριμένου αμπαριού βρισκόταν φορητή μεταλλική σκάλα που χρησιμοποιείτο για τις ανάγκες του πλοίου και την οποία επανειλημμένα χρησιμοποίησαν τα μέλη του πληρώματος για να ανέλθουν στη πάνω επιφάνεια ενσωματωμένης κατασκευής που βρίσκονταν στη βάση του αμπαριού.
14. Ο ενάγοντας χρησιμοποιώντας την φορητή μεταλλική σκάλα που ήταν τοποθετημένη επί της ενσωματωμένης κατασκευής του αμπαριού ανέβηκε επ' αυτής για να παραδώσει το συγκεκριμένο εργαλείο και όταν έφτασε στο σημείο της επιφάνειας της κατασκευής η μεταλλική φορητή σκάλα υποχώρησε με αποτέλεσμα ο ενάγοντας να πέσει στο δάπεδο του αμπαριού του εναγομένου πλοίου και να υποστεί κάταγμα της σπονδυλικής στήλης.»
Σε αυτό το στάδιο, το Δικαστήριο δεν εμπλέκεται σε εξέταση των θεμάτων που συνιστούν την ουσία της αγωγής και δεν επιλύει αμφισβητήσεις σε σχέση με γεγονότα τα οποία θα στηριχθούν οι διάδικοι κατά την ακρόαση. Αντικείμενο της εξέτασης σ' αυτό το στάδιο είναι το κατά πόσο υπάρχει ζήτημα για εκδίκαση κατά την ακρόαση της αγωγής. (Βλ. The ship "Gloriana" a.o. v. Breid (1982) 1 C.L.R. 409 και El Faith Co. v. E.D.T. Shipping κ.ά (1992) 1 Α.Α.Δ. 1255.) Να σημειωθεί ότι αίτηση (Καν. 83) δεν έχει καταχωρηθεί μέχρι τώρα. Όπως η νομολογία ορίζει τα επίδικα θέματα προσδιορίζονται με τις έγγραφες προτάσεις και ειδικότερα τα γεγονότα που στοιχειοθετούν τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου είναι εκείνα που συνθέτουν την απαίτηση, αποκλειστική πηγή αναζήτησης της οποίας είναι η έκθεση απαίτησης. Η εξέταση του θέματος της δικαιοδοσίας με βάση μόνο το περιεχόμενο της γενικής οπισθογράφησης και εξωγενείς παράγοντες και πριν την καταχώρηση της έκθεσης απαίτησης είναι πρόωρη. (Βλ. Μούρτζινος ν. Global Cruises Ltd. (1992) 1 Α.Α.Δ. 1160).
Τα πιο πάνω τυγχάνουν εφαρμογής και στην παρούσα υπόθεση. Το περιορισμένο υλικό ενώπιον του Δικαστηρίου, έστω και αν δεν έχει αμφισβητηθεί, μόνο σε πιθανολογήσεις και εικασίες θα οδηγήσει αναφορικά με τις αιτίες αγωγές. Κρίνω ότι το παρόν στάδιο δεν είναι το κατάλληλο για επίλυση του θέματος το οποίο παραμένει ανοικτό να εξετασθεί αμέσως μετά την καταχώρηση του προβλεπόμενου δικογράφου με τον Καν. 83, εάν κρίνουν οι εναγόμενοι ή το Δικαστήριο αυτεπάγγελτα, κατά πόσο υπάρχει ζήτημα ως προς την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου.
Εκείνο που απαιτείται για την έκδοση διατάγματος σύλληψης πλοίου είναι η εκ πρώτης όψεως τεκμηρίωσης της απαίτησης και όπου επιδιώκεται η έκδοση εντάλματος ex-parte η ύπαρξη γεγονότων που καθιστούν την αντιμετώπιση του αιτήματος επείγουσα. (Βλ. Παναγιώτου ν. "Tamara I" (1992) 1 Α.Α.Δ. 21).
Είμαι της άποψης ότι με το υλικό που τέθηκε ενώπιον μου ικανοποιείται ο Καν. 51 καθ' ότι αποκαλύπτεται η φύσης της αξίωσης, ότι αυτή δεν έχει ικανοποιηθεί και ότι χρειάζεται η βοήθεια του Δικαστηρίου για ικανοποίηση της. Περαιτέρω σύμφωνα με τον Καν. 54 των Θεσμών Ναυτοδικείου παρέχεται στο Δικαστήριο διακριτική ευχέρεια να προβεί στην έκδοση διατάγματος σύλληψης παρά την απουσία των απαιτούμενων λεπτομερειών από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση (Βλ. Παναγιώτου (άνω), Borgol and Co. v. The ship "Akak Progress" (1985) 1 C.L.R. 672).
Η ένορκη δήλωση της Φρόσως Χριστοδουλίδου (άνω) δεν κρίνω ότι παρουσιάζει οποιοδήποτε πρόβλημα. Σαφώς αναφέρει αυτή, στις παραγρ. 4, 5, 16, 17, 18, 21 και 23, τις πηγές πληροφόρησης της σύμφωνα με την Δ.39, θ. 2 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Περαιτέρω επισυνάπτονται σ' αυτή τα τεκμ. 1 έως 5 τα οποία μιλούν από μόνα τους.
Συνεκτιμώντας όλο το υλικό ενώπιον του Δικαστηρίου είμαι της γνώμης ότι δεν τέθηκαν από το εναγόμενο πλοίο οποιαδήποτε στοιχεία που ν' αντικρούουν τα όσα ο ενάγοντας προώθησε στο Δικαστήριο με την αίτηση και ένορκη δήλωση που την συνοδεύει. Τα όσα αναφέρονται στην ένορκη δήλωση δημιουργούν συζητήσιμη υπόθεση και γι' αυτό δικαιολογείται το διάταγμα σύλληψης του πλοίου.
Περαιτέρω τα όσα εισηγούνται οι δικηγόροι του εναγόμενου πλοίου αναφορικά με τον τρόπο υπολογισμού των αποζημιώσεων δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Η προσέγγιση που έγινε απ' αυτούς είναι πολύ απλουστευμένη με παραπομπή μόνο σε υπολογισμό γενικών αποζημιώσεων χωρίς να λαμβάνονται υπόψη άλλες παράμετροι, όπως απώλεια εισοδημάτων, μελλοντική απώλεια εισοδήματος και άλλα που συνήθως παρουσιάζονται σε τέτοιας φύσεως τραυματισμούς. Υπενθυμίζεται ότι ο τραυματισμός του ενάγοντα έγινε σε διάστημα 25 ημερών πριν την καταχώρηση της αίτησης και το ιατρικό πιστοποιητικό που παρουσιάστηκε ετοιμάστηκε σε 10 ημέρες μετά τον τραυματισμό του, ήτοι σε πολύ αρχικό στάδιο. Επομένως οιοσδήποτε υπολογισμός βάσει αυτού είναι παρακινδυνευμένο εγχείρημα. Το μόνο σταθερό είναι η αξίωση του ενάγοντα που είναι «για πέραν των €450.000.»
Στο σύγγραμμα Admiralty Jurisdiction and Practice των Nigel Meeson and John Kimbell, 4η έκδοση, σελ. 168 αναφέρεται:
"4.80 The claimant is entitled to security in an amount sufficient to cover the amount of his best reasonably arguable case, together with interest and costs, but cannot demand security in amount which exceeds the value of the property proceeded against"
Οι πιο πάνω παράμετροι πιστεύω ότι τηρήθησαν στην παρούσα υπόθεση και το εναγόμενο πλοίο δεν παρουσίασε οτιδήποτε αποδεκτό που ν' ανατρέπει την ενέργεια αυτή.
Όσον αφορά την εισήγηση, όπως η διαταχθείσα εγγύηση γι' απελευθέρωση του πλοίου, τροποποιηθεί ώστε να είναι εγγύηση από οργανισμό ασφάλισης πλοίων, παρατηρώ ότι είναι αντίθετη προς την ισχύουσα μέχρι σήμερα πρακτική, αλλά περισσότερο δεν παρουσιάστηκε ενώπιον του Δικαστηρίου οποιαδήποτε συγκατάθεση ή άλλη ενέργεια ή δήλωση οιουδήποτε οργανισμού πρόθυμου να ενεργήσει προς την κατεύθυνση που εισηγούνται οι δικηγόροι του εναγομένου πλοίου.
Για τους πιο πάνω λόγους το Διάταγμα ημερ. 26/9/13 για σύλληψη του εναγομένου πλοίου παραμένει όπως και οι υπόλοιποι όροι του άνω διατάγματος. Τα έξοδα να είναι υπέρ του ενάγοντα όπως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η ένσταση απορρίπτεται με έξοδα. Το Διάταγμα για σύλληψη του εναγομένου πλοίου παραμένει σε ισχύ όπως και οι υπόλοιποι όροι του.