|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 1 ΑΑΔ 657
30 Μαρτίου, 2011
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
[ΚΡΑΜΒΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ALEXANDER PASHKOVSKIY,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
SVETLANA PASHKOVSKAYIA,
Εφεσίβλητης-Καθ' ης η αίτηση.
(Έφεση Αρ. 8/2009)
Οικογενειακό Δίκαιο ― Περιουσιακές σχέσεις συζύγων ― Ο περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων και άλλων Συναφών Θεμάτων Νόμος του 1991 (Ν.232/91), όπως τροποποιήθηκε ― Άρθρο 14 του Νόμου 232/91 ― Ρυθμίζει τα δικαιώματα στην περιουσία του ετέρου των συζύγων μετά την κατάρρευση του γάμου ― Καθορισμός της συνεισφοράς του ενός συζύγου στην αύξηση της περιουσίας του άλλου τεκμαίρεται ότι ανέρχεται στο 1/3 της αύξησης, εκτός αν αποδειχθεί μεγαλύτερη ή μικρότερη συνεισφορά.
Οικογενειακό Δίκαιο ― Περιουσιακές σχέσεις συζύγων ― «Κινητή ιδιοκτησία» στο Άρθρο 2 του περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων και Άλλων Συναφών Θεμάτων Νόμου του 1991 (Ν.232/91), όπως τροποποιήθηκε ― Περιλαμβάνεται στον ορισμό της «ιδιοκτησίας», η δε «συνεισφορά» σημαίνει την οποιασδήποτε μορφής συνεισφορά των συζύγων στην απόκτησή της.
Απόδειξη ― Η έκδοση δικαστικής απόφασης μετά από απόδειξή της με την προσκόμιση μαρτυρίας μόνο από τον ενάγοντα, δεν είναι εκ προοιμίου και άνευ ετέρου υπέρ του ενάγοντος ― Ποία είναι η πνευματική διεργασία που ακολουθεί το Δικαστήριο μετά την εισαγωγή μαρτυρίας.
Εταιρείες ― Η εταιρεία συνιστά μια ξεχωριστή νομική προσωπικότητα διάφορη από τους μετόχους της.
Έξοδα ― Έξοδα δίκης ― Ακολουθούν κατά κανόνα το αποτέλεσμα της δίκης, εκτός εάν συντρέχουν γεγονότα που δικαιολογούν απόκλιση από τον κανόνα.
Ο εφεσείων διεκδίκησε δικαστικώς μέρος της περιουσίας, την οποία είχε αποκτήσει με την πρώην σύζυγό του κατά τη διάρκεια του γάμου τους, το οποίο, όπως ισχυρίστηκε, προέρχεται από δική του συμβολή. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, μετά από απόδειξη της υπόθεσης από τον εφεσείοντα, αποδέχθηκε μέρος της προσαχθείσας, από τον εφεσείοντα, μαρτυρίας και εξέδωσε απόφαση σε συνάρτηση με το αίτημα που αφορούσε στη μεταβίβαση του ½ μεριδίου ενός ακινήτου στον Ποταμό Γερμασόγειας στη Λεμεσό.
Το Δικαστήριο απέρριψε τα αιτήματα του εφεσείοντος τα οποία αφορούσαν (α) στην απόδοση ενός διαμερίσματος στη Λεμεσό (β) στην εγγραφή και μεταβίβαση στο όνομά του ενός αυτοκινήτου Mercedes (γ) στην εγγραφή και μεταβίβαση στο όνομά του μιας μοτοσικλέτας Dukati και (δ) στην απόδοση €85.000 τα οποία αντιπροσωπεύουν έξοδα αγοράς επίπλωσης και εξοπλισμού της συζυγικής οικίας.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση αμφισβητώντας την ορθότητα των επί μέρους συμπερασμάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου καθώς και την κατάληξη του Δικαστηρίου να επιδικάσει υπέρ του μόνο το 1/3 των εξόδων της πρωτόδικης διαδικασίας.
Ο συνήγορος του εφεσείοντος εξέφρασε παράπονο το οποίο καλύπτει όλο το εύρος της πρωτόδικης απόφασης και εστιάζεται στο γεγονός ότι η υπόθεση τελικώς δεν οδηγήθηκε σε «κανονική δίκη» όπως είπε, αλλά είχε το δικαστήριο την αναντίλεκτη μαρτυρία του εφεσείοντος και αυτήν έπρεπε να υιοθετήσει.
Ο συνήγορος της εφεσίβλητης υπεραμύνθηκε της ορθότητας της απόφασης και ισχυρίστηκε ότι, με βάση την προσαχθείσα μαρτυρία, ορθώς το Δικαστήριο κατέληξε ότι η απόκτηση του διαμερίσματος ήταν το αποτέλεσμα της κοινής συμβολής των διαδίκων.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το γεγονός ότι η υπόθεση οδηγήθηκε τελικά σε απόδειξη, με την προσκόμιση μαρτυρίας μόνο από τον εφεσείοντα, τούτο δεν οδηγεί εκ προοϊμίου και άνευ ετέρου σε έκδοση απόφασης υπέρ του, ως η απαίτηση.
2. Μετά την εισαγωγή της μαρτυρίας το Δικαστήριο ακολουθεί δύο στάδια πνευματικής διεργασίας: (α) Το στάδιο αξιολόγησης της μαρτυρίας για σκοπούς αξιοπιστίας, με στόχο τη διαπίστωση των πραγματικών γεγονότων και (β) το στάδιο ως προς το κατά πόσο ο ενάγων απέσεισε το βάρος αποδείξεως με βάση την προσαχθείσα μαρτυρία. Το θέμα της αξιοπιστίας αναφύεται όταν υπάρχουν διϊστάμενες εκδοχές.
3. Στην υπό εξέταση υπόθεση υπάρχει εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι υπήρξε αύξηση της περιουσίας της εφεσίβλητης, εξ ου και εκδόθηκε απόφαση σε σχέση με το ακίνητο στη Γερμασόγεια.
4. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ορθώς απέρριψε την απαίτηση του εφεσείοντος σε σχέση με το αυτοκίνητο Mercedes και τη μοτοσικλέτα Ducati, ελλείψει μαρτυρίας που να αποδεικνύει ότι διεκδικούντο από αυτόν ως περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στην εφεσίβλητη και ζητείται η απόδοσή τους.
5. Σε σχέση με το διαμέρισμα στη Λεμεσό το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε αποδεχθεί ότι το αγοραπωλητήριο έγγραφο, για το αξίας Λ.Κ.40.000, διαμέρισμα, έγινε στο όνομα και των δυο διαδίκων. Ταυτοχρόνως, υπάρχει εύρημα ότι ο εφεσείων πλήρωσε την προκαταβολή ύψους Λ.Κ.20.000 με τραπεζική επιταγή. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι αυξήθηκε η περιουσία της εφεσίβλητης με τη δυνατότητα εγγραφής στο όνομά της, του ½ του διαμερίσματος, αφού ακόμη δεν το μεταβίβασαν οι αρχικοί ιδιοκτήτες-πωλητές.
Ο εφεσείων στην ένορκη δήλωσή του επί του θέματος αυτού ανέφερε ότι το ακίνητο αγοράστηκε αποκλειστικά από δικά του χρήματα.
Στην απουσία οποιασδήποτε περί του αντιθέτου μαρτυρίας, το μόνο συμπέρασμα που μπορούσε να εξαχθεί ήταν ότι το πρόσωπο που κατέβαλε την αξία του διαμερίσματος ήταν ο εφεσείων, συνεπώς δικαιούται στην έκδοση απόφασης για την απαίτηση αυτή. Ως εκ τούτου ο σχετικός λόγος έφεσης θα πρέπει να επιτύχει.
6. Η εταιρεία είναι μια διαφορετική νομική προσωπικότητα διάφορη από τους μετόχους της. Η ύπαρξη ενός και μόνο μετόχου ή διευθυντή που να συμπίπτει στο πρόσωπο του εφεσείοντος ουδόλως διαφοροποιεί την κατάσταση. Στην απουσία οποιασδήποτε μαρτυρίας που να συνδέει τον εφεσείοντα με την εταιρεία Shahmar Shipping Co. Ltd (η οποία όπως έγινε αποδεκτό πρωτοδίκως έκαμε έμβασμα ύψους δολαρίων ΗΠΑ £50.137,36 στο λογαριασμό της εφεσίβλητης), ορθώς το πρωτόδικο Δικαστήριο ως προς την απόδοση των επίπλων ανέφερε ότι «ο Αιτητής δεν απέδειξε ποια ήταν η δική του συνεισφορά στην αγορά επίπλων ούτε υπάρχει οποιαδήποτε εκτίμηση αναφορικά με την αξία των επίπλων κατά την ημερομηνία διάστασης των διαδίκων». Απαραίτητος ήταν επίσης ο καθορισμός του σκοπού καταβολής του εν λόγω ποσού, κάτι που στην προκείμενη υπόθεση δεν έγινε. Συνεπώς, ορθώς, δεν επιδικάστηκε στον εφεσείοντα το ζητούμενο ποσό, αφού δεν τεκμηριώθηκε επαρκώς, ότι αποτελεί δική του συνεισφορά.
7. Η εισήγηση του εφεσείοντος ότι, επειδή κατέθεσε αποδείξεις πληρωμής αγοράς των επίπλων δικαιούται σε απόφαση, δεν ικανοποιεί την προϋπόθεση του Άρθρου 14 του περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμου του 1991 (Ν. 232/91) όπως τροποποιήθηκε ότι «το κριτήριο για την απόκτηση μεριδίου είναι αντικειμενικό, εκείνο της συνεισφοράς». Το δεύτερο είναι το αντικείμενο του διαμοιρασμού που απαιτεί τη διαπίστωση των περιουσιακών στοιχείων των συζύγων κατά το χρόνο του γάμου. Την αναγκαιότητα προσδιορισμού της αύξησης και την προέλευση της αύξησης αυτής.
8. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε τη διακριτική ευχέρεια να επιδικάσει το 1/3 των εξόδων υπέρ του εφεσείοντος αφού μόνο μια από τις έξι απαιτήσεις έγινε δεκτή. Λαμβανομένου υπόψη ότι η πρωτόδικη απόφαση τώρα διαφοροποιείται και ο εφεσείων δικαιούται και σε μια ακόμη θεραπεία, διαφοροποιείται αναλόγως και το θέμα των εξόδων με την επιδίκαση πρωτοδίκως του ½ των εξόδων υπέρ του εφεσείοντος.
Η έφεση επιτράπηκε μερικώς ως ανωτέρω. Εκδόθηκε διαταγή εξόδων ως ανωτέρω.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
R.C.Κ. Sports v. Persona Advertising Ltd (1996) 1(Β) A.Α.Δ. 1074,
Wynne v. Mavronicolas, ως διαχειριστή της περιουσίας του Kωστάκη Δαυίδ Mαυρονικόλα (ανίκανου προσώπου) (2009) 1(Β) Α.Α.Δ. 1138,
Rbeiz (1989) 1(E) A.A.Δ.776,
Σολωμού ν. Εταιρείας Vineyard View Tourist Enterprises Ltd (1998) 1(Α) A.A.Δ.300,
Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.ά. (Aρ. 2) (2005) 1(Β) Α.Α.Δ. 1178,
Ορφανίδης v. Ορφανίδη (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 179.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Oικογενειακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Tουμαζή, Π.), (Aίτηση Aρ. 12/2008), ημερ. 9/1/2009.
Α. Χαραλάμπους, για τον Εφεσείοντα.
Κ. Aνδρέου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Κ. Παμπαλλή.
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: O εφεσείων τέλεσε πολιτικό γάμο με την εφεσίβλητη στις 5 Ιουνίου, 1998. Ο γάμος τους λύθηκε στις 24 Οκτωβρίου, 2007.
Ο εφεσείων διεκδίκησε δικαστικώς μέρος της περιουσίας, την οποία το ζευγάρι είχε αποκτήσει κατά τη διάρκεια του γάμου, το οποίο, όπως ισχυρίστηκε, προέρχεται από δική του συμβολή. Κατά την πρωτόδικη διαδικασία, η εφεσίβλητη ενώ είχε αρχικώς εκπροσωπηθεί από δικηγόρο, στη συνέχεια ο δικηγόρος αποχώρησε και η υπόθεση οδηγήθηκε σε απόδειξη. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχτηκε μέρος της προσαχθείσας, από τον εφεσείοντα, μαρτυρίας και εξέδωσε απόφαση σε συνάρτηση με το αίτημα που αφορούσε τη μεταβίβαση του ½ μεριδίου ενός ακινήτου με αριθμό εγγραφής 25212, Αρ. Τεμαχ. 664, Φ/Σχ.LIV/43, τοποθεσία Χαλόμαντρες στον Ποταμό Γερμασόγειας στη Λεμεσό.
Τα υπόλοιπα αιτήματα, όπως αυτά αριθμούνται στην αίτηση, που απορρίφθηκαν πρωτοδίκως, αφορούσαν:
(Β) απόδοση ακινήτου με αριθμό εγγραφής 04-846, Αρ. Τεμαχίου 100, Φ/Σχ.LIV, Διαμέρισμα Αρ. 8, θύρα 308, πολυκατοικία KANIKA PANORAMA, στον παλαιό δρόμο Λεμεσού-Λευκωσίας, στη Λεμεσό, (το «διαμέρισμα»),
(Δ) εγγραφή και μεταβίβαση στο όνομα του εφεσείοντα ενός αυτοκινήτου Mercedes με αριθμό εγγραφής ΗΕΥ 882 (το «αυτοκίνητο Mercedes"),
(Ζ) εγγραφή και μεταβίβαση στο όνομα του εφεσείοντα μιας μοτοσικλέτας Dukati με αριθμό εγγραφής ΚΑΤ475 («μοτοσικλέτας DUKATI") και
(Θ) απόδοση €85.000 τα οποία αντιπροσωπεύουν έξοδα αγοράς επίπλωσης και εξοπλισμού της συζυγικής οικίας (τα «χρήματα»).
Ως αποτέλεσμα τούτου, ο εφεσείων καταχώρησε έφεση με την οποία αμφισβήτησε την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης και με τον πρώτο λόγο έφεσης, εισηγήθηκε ότι εσφαλμένα είχε απορριφθεί ο ισχυρισμός του ότι η αγορά του διαμερίσματος προερχόταν από τη δική του και μόνο συμβολή. Περαιτέρω, με το δεύτερο λόγο έφεσης, ο εφεσείων ισχυρίστηκε ότι και αν ακόμα το Δικαστήριο απέρριπτε τον ισχυρισμό της συνεισφοράς έπρεπε να είχε ασχοληθεί και επιδικάσει σ' αυτόν ανάλογο ποσό το οποίο θα αντιπροσώπευε την επαύξηση της περιουσίας της εφεσίβλητης, που έγινε από τη δική του συνεισφορά. (Αιτητικό (Στ.) στην αρχική Aίτηση Aρ. 12/08).
Με τον τρίτο λόγο έφεσης, αμφισβητείται η ορθότητα του συμπεράσματος του Δικαστηρίου ότι ο αιτητής απέτυχε να αποδείξει ότι το αυτοκίνητο αγοράστηκε με δική του συνεισφορά. Παράλληλα, έκαμε επίσης αναφορά στην παράγραφο (Στ) της αγωγής για την οποία έχουμε αναφερθεί πιο πάνω, (4ος λόγος). Οι επόμενοι λόγοι έφεσης έχουν την ίδια βάση και αφορούν το θέμα της μοτοσικλέτας και των επίπλων.
Ταυτοχρόνως, με τον ένατο λόγο έφεσης προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι το δικαστήριο έπρεπε να επιδικάσει χρηματικό ποσό το οποίο εμβάστηκε στο λογαριασμό της εφεσίβλητης από τρίτη εταιρεία στην οποία ο αιτητής ήταν μέτοχος και ιδιοκτήτης.
Με τον τελευταίο λόγο έφεσης, αμφισβητείται και η κατάληξη του Δικαστηρίου να επιδικάσει στον εφεσείοντα μόνο το 1/3 των εξόδων της πρωτόδικης διαδικασίας.
Το παράπονο που εξέφρασε ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα, και καλύπτει όλο το εύρος της πρωτόδικης απόφασης, εστιάζεται στο γεγονός ότι η υπόθεση τελικώς δεν οδηγήθηκε σε, «κανονική δίκη» όπως είπε, αλλά είχε το δικαστήριο την αναντίλεκτη μαρτυρία του εφεσείοντα και αυτήν έπρεπε να υιοθετήσει.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσίβλητης υπεραμύνθηκε της ορθότητας της απόφασης και ισχυρίστηκε ότι, με βάση την προσαχθείσα μαρτυρία, ορθώς το Δικαστήριο κατέληξε ότι η απόκτηση του διαμερίσματος ήταν το αποτέλεσμα της κοινής συμβολής των διαδίκων. Σε σχέση με τα υπόλοιπα θέματα ο συνήγορος πρόβαλε ότι δεν δόθηκε αφενός, οποιαδήποτε μαρτυρία για την αξία του οχήματος, πόσο μάλλον να προβληθεί ισχυρισμός για αύξησης της αξίας του. Ούτε υπήρξε μαρτυρία ως προς την αξία των μεταχειρισμένων επίπλων έτσι ώστε το Δικαστήριο να μπορεί να εξαγάγει διαφορετικό συμπέρασμα. Ως προς το ποσό που εμβάστηκε από μια τρίτη εταιρεία, στην οποία ο εφεσείων είναι μέτοχος, η συνεισφορά ανήκει και στην εφεσίβλητη, αφού η εν λόγω εταιρεία συστάθηκε κατά τη διάρκεια του γάμου και είναι κοινή περιουσία των συζύγων. Όσον αφορά το θέμα των εξόδων ο συνήγορος ισχυρίστηκε ότι η επιδίκαση εξόδων βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, και έτσι έγινε.
Αρχικώς θα πρέπει να σημειώσουμε ότι επειδή η υπόθεση, παρόλη την αρχική αντιπαράθεση οδηγήθηκε τελικώς σε απόδειξη, με την προσκόμιση μαρτυρίας μόνο από τον εφεσείοντα, τούτο δεν οδηγεί εκ προοϊμίου και άνευ ετέρου σε έκδοση απόφασης υπέρ του, ως η απαίτηση.
Υπάρχουν δυο στάδια πνευματικής διεργασίας που ακολουθεί το Δικαστήριο μετά την εισαγωγή της μαρτυρίας. Η αξιολόγηση της μαρτυρίας για σκοπούς αξιοπιστίας, με στόχο τη διαπίστωση των πραγματικών γεγονότων και σε δεύτερο στάδιο αν, με βάση την αποδεχθείσα μαρτυρία, ο ενάγων έχει αποσείσει το βάρος απόδειξης που απαιτείται για στοιχειοθέτηση της απαίτησης του. Το θέμα της αξιοπιστίας αναφύεται όταν υπάρχουν διϊστάμενες εκδοχές (R.C.Κ. Sports v. Persona Advertising Ltd (1996) 1(Β) A.Α.Δ. 1074). Yπαρχούσης μόνο μιας εκδοχής εξετάζεται το θέμα του βάρους απόδειξης. (Wynne v. Mavronicolas, ως διαχειριστής της περιουσίας του Kωστάκη Δαυίδ Mαυρονικόλα, ανίκανου προσώπου (2009) 1(Β) Α.Α.Δ. 1138.)
Στην υπό εξέταση υπόθεση υπάρχει εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι υπήρξε αύξηση της περιουσίας της εφεσίβλητης, εξ' ου και εκδόθηκε απόφαση σε σχέση με το ακίνητο στη Γερμασόγεια.
Το αυτοκίνητο Mercedes, όπως διαπίστωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ήταν εγγεγραμμένο στο όνομα του εφεσείοντα από τις 29 Νοεμβρίου, 2002. Αυτή η εικόνα δεν μεταβλήθηκε, αφού στηρίζεται στον τίτλο ιδιοκτησίας που κατατέθηκε. Δεν υπάρχει διαφωνία επ' αυτού από τον εφεσείοντα, αλλά, το παράπονο που προωθήθηκε ήταν ότι ο ίδιος το πλήρωσε και με τη γραπτή του την κατάθεση, ημερ. 18 Ιουλίου, 2008, που υπέχει σε μια δικαστική διαδικασία, θέση κυρίως εξέτασης, προβλήθηκε ότι το αυτοκίνητο είχε μεταβιβαστεί στο όνομα της εφεσίβλητης και αυτό έπρεπε να γίνει αποδεχτό πρωτοδίκως. Η εισήγηση αυτή δε μας βρίσκει σύμφωνους. Το Αρθρο 14(1) του περί Ρυθμίσεως των Περιουσιακών Σχέσεων των Συζύγων Νόμου του 1991 (Ν. 232/91) (ο «Νόμος»), επιβάλλει την αναγκαιότητα απόδειξης αύξησης της περιουσίας του ενός συζύγου («εφεσίβλητης») από συνεισφορά του άλλου συζύγου («εφεσείοντα»). Η πληρωμή της αξίας του Mercedes, καταγράφεται ότι έγινε, με τον τίτλο να βρίσκεται, μέχρι την ημερομηνία ακρόασης, στο όνομα του εφεσείοντα, και αποτελεί, εκ πρώτης όψεως ιδιοκτησία του, όπως καθορίζει ο Καν. 8(1) των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984 (Κ.Δ.Π. 66/84). Η εισήγηση του κ. Χαραλάμπους για ύπαρξη υποχρέωσης του Δικαστηρίου αναβολής της υπόθεσης με σκοπό την αναζήτηση διευκρινίσεων, θα μετέβαλλε το ρόλο του Δικαστή, που στο δικαϊκό μας σύστημα δεν είναι άλλος παρά, κατ΄εξοχήν διαιτητικός. (Rbeiz (1989) 1(E) A.A.Δ.776). Σημειώνουμε εδώ ότι ο ίδιος ο εφεσείων είχε αντιληφθεί την αναγκαιότητα προσκόμισης περαιτέρω μαρτυρίας, αφού από τη μια, επιφύλαξε με τη γραπτή του αγόρευση, το δικαίωμα προσκόμισης μαρτυρίας στην έφεση, από την άλλη απέσυρε καταχωρηθείσα, για το σκοπό αυτό, αίτηση.
Τα ίδια ισχύουν και για τη μοτοσικλέτα Ducati, που παρουσιάζεται να ανήκει, πάντα, σύμφωνα με τον τίτλο ιδιοκτησίας που κατατέθηκε πρωτοδίκως, σε κάποιον Ευριπίδη Αντωνίου. Καμιά μαρτυρία δεν δόθηκε ποια η σχέση των δύο, ή η πορεία εναλλαγής ιδιοκτησίας, αν έγινε, ώστε να διεκδικείται από τον εφεσείοντα, ως περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στην εφεσίβλητη και ζητείται η απόδοση του.
Συνακόλουθα, ορθώς απορρίφθηκαν οι αξιώσεις που αφορούν τη συνεισφορά για το αυτοκίνητο Mercedes και τη μοτοσικλέτα Dukati, και οι λόγοι έφεσης 3-6 απορρίπτονται.
Σε συνάρτηση με το διαμέρισμα το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε αποδεχθεί ότι το αγοραπωλητήριο έγγραφο, για το αξίας Λ.Κ.40.000, διαμέρισμα, έγινε στο όνομα και των δυο διαδίκων. Ταυτοχρόνως, υπάρχει εύρημα ότι ο εφεσείων πλήρωσε την προκαταβολή ύψους Λ.Κ.20.000 με τραπεζική επιταγή. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι αυξήθηκε η περιουσία της εφεσίβλητης με τη δυνατότητα εγγραφής στο όνομά της, του ½ του διαμερίσματος, αφού ακόμη δεν το μεταβίβασαν οι αρχικοί ιδιοκτήτες-πωλητές.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε αυτή την αξίωση σημειώνοντας:
«Για το υπόλοιπο ποσό υπάρχουν αποδείξεις πληρωμής είτε από την Καθ' ης η Αίτηση είτε και από τους δύο. Επομένως, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η θέση του αιτητή ότι όλα τα χρήματα για το διαμέρισμα προέρχονται από τη δική του συμβολή. Το αίτημα για εγγραφή στο όνομά του ολόκληρου του διαμερίσματος απορρίπτεται.»
Ο εφεσείων ανέφερε σχετικά στη δική του ένορκη δήλωση, επί του προκειμένου.
«Το ακίνητο αυτό αγοράστηκε επίσης αποκλειστικά από δικά μου χρήματα τα οποία, είτε κατέβαλα εγώ στους πωλητές απευθείας, είτε μέσω της πρώην συζύγου μου Καθ' ης η Αίτηση. Δηλαδή ακόμα και εκεί που η απόδειξη πληρωμής εξεδίδετο είτε σε κοινό όνομα με τη σύζυγο μου είτε στο όνομα της τα χρήματα που διατίθεντο για το σκοπό αυτό, τα κατέβαλλα εγώ, αφού όπως ήδη ανέφερα η πρώην γυναίκα μου δεν διέθετε οποιαδήποτε χρήματα ή εισοδήματα».
Χωρίς οποιαδήποτε περί του αντιθέτου μαρτυρία, το μόνο συμπέρασμα που μπορούσε να εξαχθεί ήταν ότι το πρόσωπο που κατέβαλε την αξία του διαμερίσματος ήταν ο εφεσείων, συνεπώς δικαιούται στην έκδοση απόφασης για την απαίτηση αυτή. (Αιτητικό Β΄ στην αρχική Αίτηση Aρ. 12/08). Ως εκ τούτου, αυτός ο λόγος έφεσης θα πρέπει να επιτύχει.
Ως προς την αξίωση για την απόδοση των επίπλων το πρωτόδικο Δικαστήριο ανέφερε:
«Ο Αιτητής δεν απέδειξε ποια ήταν η δική του συνεισφορά στην αγορά επίπλων ούτε υπάρχει οποιαδήποτε εκτίμηση αναφορικά με την αξία των επίπλων κατά την ημερομηνία διάστασης των διαδίκων».
Έγινε αποδεκτό πρωτοδίκως ότι στις 11 Αυγούστου, 2005, έγινε έμβασμα ύψους δολαρίων ΗΠΑ $50.137,36 στο λογαριασμό της εφεσίβλητης. Όπως αναγράφεται στο κατατεθέν, πρωτοδίκως τεκμήριο, (αντίγραφο κατάστασης λογαριασμού) το ποσό εμβάστηκε από μια εταιρεία Shahmar Shipping Co.Ltd.
Η πιο πάνω εταιρεία, υποστήριξε ο συνήγορος του εφεσείοντα, ανήκει στον πελάτη του αφού είναι ο μέτοχος και ιδιοκτήτης. Τέτοιος ισχυρισμός προβάλλεται στην αίτηση που καταχωρήθηκε στο Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού, πλην όμως, παρόλο που απουσιάζει στην εκκαλούμενη απόφαση αναφορά για το θέμα, δεν υπάρχει οποιαδήποτε μαρτυρία που να συνδέει τα δύο, είτε ως περιεχόμενο στην ένορκο δήλωση ημερ. 18 Ιουλίου, 2008, είτε ως μέρος της προφορικής μαρτυρίας του εφεσείοντα.
Η εταιρεία είναι μια διαφορετική νομική προσωπικότητα διάφορη από τους μετόχους της. Σολωμού v. Εταιρείας Vineyard View Tourist Enterprises Ltd (1998) 1(Α) A.A.Δ.300 και Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.ά. (Aρ. 2) (2005) 1(Β) Α.Α.Δ. 1178. Η ύπαρξη ενός και μόνο μετόχου ή διευθυντή που να συμπίπτει στο πρόσωπο του εφεσείοντα ουδόλως διαφοροποιεί την κατάσταση.
Ήταν συνεπώς απαραίτητη η προσκόμιση μαρτυρίας για διασύνδεση της καταβολής του εμβάσματος των $50.137,36 από την εταιρεία Shahmar Shipping Co. Ltd., προς την εφεσίβλητη. Eπίσης ο καθορισμός του σκοπού καταβολής του εν λόγω ποσού, κάτι που στην προκείμενη υπόθεση δεν έγινε. Συνεπώς, ορθώς, κατά την άποψη μας, δεν επιδικάστηκε στον εφεσείοντα το ζητούμενο ποσό, αφού δεν τεκμηριώθηκε επαρκώς, ότι αποτελεί δική του συνεισφορά.
Υπάρχει όμως μια άλλη διάσταση που ανατρέπει την εισήγηση του εφεσείοντα ότι επειδή κατέθεσε αποδείξεις πληρωμής αγοράς δικαιούται σε απόφαση γι' αυτά.
Στο Αρθρο 2 του Νόμου η «κινητή ιδιοκτησία» περιλαμβάνεται στον ορισμό της «ιδιοκτησίας», η δε «συνεισφορά» σημαίνει την οποιασδήποτε μορφής συνεισφορά των συζύγων στην απόκτηση της.
Το Αρθρο 14(1) του Νόμου επί του οποίου εδράζεται η όλη απαίτηση του εφεσείοντα αναφέρει:
«14.-(1) Σε περίπτωση που ο γάμος λυθεί ή ακυρωθεί, ή σε περίπτωση διάστασης των συζύγων, και η περιουσία του ενός συζύγου έχει αυξηθεί, ο άλλος σύζυγος εφόσον συνέβαλε με οποιοδήποτε τρόπο στην αύξηση αυτή, δικαιούται να εγείρει αγωγή στο Δικαστήριο και να απαιτήσει την απόδοση του μέρους της αύξησης στο οποίο προέρχεται από τη δική του συμβολή.
(2) Η συνεισφορά του ενός συζύγου στην αύξηση της περιουσίας του άλλου τεκμαίρεται ότι ανέρχεται στο ένα τρίτο της αύξησης, εκτός αν αποδειχθεί μεγαλύτερη ή μικρότερη συνεισφορά.
(3) Στην αύξηση της περιουσίας των συζύγων δεν υπολογίζεται ό,τι αυτοί απέκτησαν:
(α) Από δωρεά κληρονομιά, κληροδοσία ή άλλη χαριστική αιτία·
(β) με διάθεση περιουσίας που αποκτήθηκε με τις αναφερόμενες στην παράγραφο (α) αιτίες.»
Στην υπόθεση Ορφανίδης v. Ορφανίδη (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 179, που έγινε ανάλυση των προϋποθέσεων του Αρθρου 14 του Νόμου προσδιορίζεται ότι «το κριτήριο για την απόκτηση μεριδίου είναι αντικειμενικό, εκείνο της συνεισφοράς». Το δεύτερο είναι το αντικείμενο του διαμοιρασμού που απαιτεί τη διαπίστωση των περιουσιακών στοιχείων των συζύγων κατά το χρόνο του γάμου. Την αναγκαιότητα προσδιορισμού της αύξησης και την προέλευση της αύξησης αυτής.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω οι λόγοι έφεσης 7, 8 και 9 απορρίπτονται.
Η επιδίκαση εξόδων σε ένα επιτυχόντα διάδικο αποτελεί τον κανόνα και την απόρροια της δικαστικής του επιτυχίας. Στις περιπτώσεις που διεκδικούνται περισσότερες της μιας απαιτήσεις, το Δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει μέρος των εξόδων, αναλόγως της τελικής επιτυχίας. Αυτό έγινε στην προκείμενη περίπτωση, επιδικάστηκε το 1/3 των εξόδων αφού μόνο μια από τις έξι απαιτήσεις έγινε αποδεχτή. Λαμβανομένου υπόψη ότι διαφοροποιείται η πρωτόδικη απόφαση και ο εφεσείων δικαιούται και σε μια ακόμη θεραπεία, θεωρούμε ορθό να διαφοροποιήσουμε αναλόγως και το θέμα των εξόδων. Επιδικάζονται πρωτοδίκως το ½ των εξόδων του εφεσείοντα.
Με γνώμονα τα πιο πάνω, η έφεση επιτυγχάνει μερικώς και η πρωτόδικη απόφαση διαφοροποιείται και εκδίδεται απόφαση υπέρ του εφεσείοντα και εναντίον της εφεσίβλητης, με την οποία ο πρώτος δικαιούται να εγγραφεί ως απόλυτος ιδιοκτήτης του ακινήτου με Αριθμό Εγγραφής 04-846, Αρ. Τεμαχίου 100 Φ/Σχ.LIV, διαμέρισμα υπ' αρ. 8, αρ.εξωτερικής θύρας 308, στην πολυκατοικία KANIKA PANORAMA, στον παλαιό δρόμο Λεμεσού/Λευκωσία στη Λεμεσό.
Τα έξοδα της έφεσης, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, μειωμένα κατά το ½ επιδικάζονται υπέρ του εφεσείοντα και εναντίον της εφεσίβλητης, όπως θα υπολογιστούν από τον πρωτοκολλητή για να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
H έφεση επιτρέπεται μερικώς ως ανωτέρω. Eκδίδεται διαταγή εξόδων ως ανωτέρω.