|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2007) 1 ΑΑΔ 328
19 Μαρτίου, 2007
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
(Πολιτική Έφεση Αρ. 328/2005)
1. ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ ΩΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ
ΤΗΣ APAK AGRO INDUSTRIES LTD,
2. ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ,
Εφεσείοντες - Εναγόμενοι,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων -Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 143/2006)
1. ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ ΩΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗΣ
ΤΗΣ APAK AGRO INDUSTRIES LTD,
2. ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ,
Εφεσείοντες - Εναγόμενοι της Αγωγής Αρ. 2543/91,
3. ΑΔΟΥΛΛΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΟΥ,
Εφεσείουσα - Εναγομένη της Αγωγής Αρ. 1402/92,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΛΤΔ (ΑΡ. 1),
Εφεσιβλήτων - Εναγόντων των Αγωγών Αρ. 2543/91 & 1402/92
(Πολιτικές Εφέσεις Αρ. 328/2005, 143/2006)
Έφεση ― Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης καθοριστικής ή δηλωτικής των δικαιωμάτων των διαδίκων ― Ενδιάμεση απόφαση με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για εξαίρεση Προέδρου Επαρχιακού Δικαστηρίου να προβεί στη διόρθωση πρακτικών και ενδιάμεση απόφαση με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για διόρθωση των πρακτικών ― Κατά πόσο είναι εφέσιμες.
Δίκη ― Πρακτικά δίκης ― Διόρθωση πρακτικών δίκης ― Εξουσία εκδικάσαντος Δικαστή ― Είναι σύμφυτη, νοουμένου ότι συντρέχει λόγος.
Η πολιτική έφεση 328/2005 στρέφεται εναντίον της απόφασης μη εξαίρεσης του Προέδρου του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ο οποίος εκδίκασε τις αγωγές των εναγόντων-εφεσιβλήτων εναντίον των εναγομένων-εφεσειόντων, να προβεί σε διόρθωση των πρακτικών. Η πολιτική έφεση 143/2006 στρέφεται εναντίον της απόφασης του Προέδρου του ίδιου Δικαστηρίου με την οποία απέρριψε-κατά το μεγαλύτερο μέρος του-αίτημα για διόρθωση των πρακτικών.
Στο στάδιο της προδικασίας τέθηκε αριθμός ερωτημάτων σε σχέση με τη φύση της διαδικασίας και το κατά πόσο οι αποφάσεις στις οποίες αφορούσαν οι εφέσεις είναι εφέσιμες, με βάση τα κριτήρια της Πλήρους Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1530.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ο καθορισμός των πρακτικών από τον εκδικάσαντα δικαστή δεν μπορεί να αποτελέσει θέμα διαφοράς ή αντιδικίας μεταξύ του και του διαδίκου, ώστε το θέμα να υπόκειται στην κρίση άλλου δικαστή στην ίδια δικαιοδοσία. Το αίτημα των εφεσειόντων για διόρθωση των πρακτικών παραγνώριζε αυτή την τάξη των πραγμάτων, εξέφραζε μια πρωτοφανή αντίληψη, ξένη στο σύστημα μας και ήταν εντελώς απαράδεκτο. Τελικά, έγκριση του αιτήματος για εξαίρεση του δικαστή που εκδίκασε τις αγωγές θα καθιστούσε ανέφικτη την ακρόαση της κύριας αίτησης των εφεσειόντων για διόρθωση των πρακτικών.
2. Η απόφαση του Προέδρου για τη μη εξαίρεσή του δεν είναι εφέσιμη. Εφέσιμη δεν είναι ούτε η απόφαση για διόρθωση των πρακτικών σύμφωνα με τις αρχές της Χαρούς (ανωτέρω.).
Οι εφέσεις απορρίφθηκαν με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1530.
Εφέσεις.
Εφέσεις από τους εφεσείοντες εναντίον των αποφάσεων του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Υπόθ. Αρ. 2543/91 & 1402/92), ημερ. 21.10.05 και 30.3.06.
Ρ. Ερωτοκρίτου, για τους Εφεσείοντες στις Πολιτικές Εφέσεις Αρ. 328/2005 και 143/2006.
Στ. Πολυβίου, για τους Εφεσίβλητους στις Πολιτικές Εφέσεις Αρ. 328/2005 και 143/2006.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Νικολάου.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Η Κυπριακή Τράπεζα Αναπτύξεως Λτδ κίνησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου την Αγωγή υπ΄ αρ. 2543/91 εναντίον της Apak Agro Industries Ltd και του Ανδρέα Δημητριάδη, όπως και τη συναφή Αγωγή υπ' αρ. 1402/92 εναντίον της Αδούλλας Κυριάκου Κούντουρου. Επικαλέστηκε, βασικά, τη μη πληρωμή παραχωρηθέντων δανείων εξασφαλισμένων με εγγυήσεις και υποθήκες. Οι εναγόμενοι υπέβαλαν ανταπαιτήσεις οι οποίες κάλυπταν ευρύ φάσμα σχέσεων με την Τράπεζα. Οι αγωγές συνεκδικάστηκαν και, στις 3 Απριλίου 2003, εκδόθηκε απόφαση υπέρ της Τράπεζας και εναντίον των εναγομένων, οι δε ανταπαιτήσεις απορρίφθηκαν.
Ασκήθηκαν εφέσεις: η Πολ. Έφεση 11698 από τους εναγομένους στην πρώτη αγωγή και η Πολ. Έφεση 11699 από την εναγομένη στη δεύτερη. Πρόκειται για πανομοιότυπες εφέσεις οι οποίες καλύπτουν 102 σελίδες η καθεμιά, με εννέα λόγους και εκτενή αιτιολογία. Με τον 7ο λόγο προβάλλεται ότι ο Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ο οποίος εκδίκασε τις αγωγές, ήταν προκατειλημμένος εναντίον τους. Του καταλογίζεται, με τις λεπτομέρειες, σωρεία πλημμελημάτων.
Όταν οι εφεσείοντες πήραν τα πρακτικά της δίκης, δεν έμειναν ικανοποιημένοι από το περιεχόμενο τους. Στις 24 Ιανουαρίου 2005 κατέθεσαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου αίτηση για τροποποίηση και/ή διόρθωση και/ή συμπλήρωση.
Το πρωτοκολλητείο του δικαστηρίου, ενεργώντας με βάση πάγια πρακτική, έθεσε την αίτηση ενώπιον του εκδικάσαντος δικαστή ως του μόνου αρμοδίου να εξετάσει το ενδεχόμενο διόρθωσης των πρακτικών. Επακόλουθα, οι εφεσείοντες με νέα αίτηση, ημερ. 21 Μαρτίου 2005, ζήτησαν την εξαίρεση του δικαστή, προβάλλοντας βασικά τους ισχυρισμούς περί προκατάληψης, οι οποίοι συνέθεταν τον 7ο λόγο των εφέσεων κατά της απόφασης στις αγωγές και, πρόσθετα, ισχυρισμούς περί σκόπιμης από το δικαστή παραποίησης των πρακτικών.
Με απόφαση, ημερ. 21 Οκτωβρίου 2005, ο δικαστής απέρριψε το αίτημα για εξαίρεση του. Εν συνεχεία προχώρησε και εξέτασε την κύρια Αίτηση αναφορικά με το περιεχόμενο των πρακτικών. Με απόφαση, ημερ. 30 Μαρτίου 2006, ενέκρινε μερικώς το αίτημα για διόρθωση αλλά το απέρριψε ως προς το κατά πολύ μεγαλύτερο μέρος.
Εφεσιβλήθηκαν και οι δύο αποφάσεις οι οποίες αφορούσαν στα πρακτικά. Σε σχέση με την απόφαση μη εξαίρεσης του δικαστή κατατέθηκε η Πολιτική Έφεση 328/2005 και σε σχέση με την απόφαση για το περιεχόμενο των πρακτικών κατατέθηκε η Πολιτική Έφεση 143/2006.
Στο στάδιο της προδικασίας τέθηκε και για τις δύο αυτές εφέσεις αριθμός ερωτημάτων σε σχέση με τη φύση της διαδικασίας και το κατά πόσο οι αποφάσεις στις οποίες αφορούσαν είναι εφέσιμες, με βάση τα κριτήρια που η Πλήρης Ολομέλεια επιβεβαίωσε στη Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1530. Οι συνήγοροι αγόρευσαν προς υποστήριξη των αντίστοιχων θέσεων τους.
Σε όλο το φάσμα της δικαστικής διαδικασίας, παραμένει βαθιά ριζωμένος ο κανόνας ότι τα πρακτικά τηρούνται από τον δικαστή ενώπιον του οποίου διεξάγεται η διαδικασία και ότι αυτός διατηρεί τον αποκλειστικό έλεγχο του περιεχομένου τους. Ο εκδικάσας δικαστής έχει σύμφυτη εξουσία να διορθώνει τα πρακτικά σε περίπτωση που θα διαπιστώσει ότι συντρέχει λόγος. Δυνατότητα για περαιτέρω αμφισβήτηση στο ίδιο δικαστήριο δεν υπάρχει. Ο καθορισμός των πρακτικών από τον εκδικάσαντα δικαστή δεν μπορεί να αποτελέσει θέμα διαφοράς ή αντιδικίας μεταξύ του και του διαδίκου, ώστε το θέμα να υπόκειται στην κρίση άλλου δικαστή στην ίδια δικαιοδοσία. Το αίτημα των εφεσειόντων για διόρθωση των πρακτικών παραγνώριζε αυτή την τάξη πραγμάτων, εξέφραζε μια πρωτοφανή αντίληψη, ξένη στο σύστημα μας και ήταν εντελώς απαράδεκτο. Τελικά, έγκριση του αιτήματος για εξαίρεση του δικαστή που εκδίκασε τις αγωγές θα καθιστούσε ανέφικτη την ακρόαση της κύριας αίτησης των εφεσειόντων για διόρθωση των πρακτικών.
Υπάρχει άλλωστε και αντινομία στις θέσεις των εφεσειόντων. Λέγουν, με τον λόγο «Ζ» της σχετικής έφεσης, πως ο δικαστής «υπερέβη τα άκρα όρια της εξουσίας του αφού μόνο το Ανώτατο Δικαστήριο στα πλαίσια εκδίκασης των σχετικών λόγων έφεσης, στις εφέσεις 11698 και 11699, δύναται ν' αποφασίσει σε σχέση με την ύπαρξη αντικειμενικής ή υποκειμενικής προκατάληψης υπέρ των Εναγόντων και εις βάρος των Εναγομένων, στα πλαίσια ακρόασης των συνενωμένων αγωγών 2543/1991 και 1402/1992 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου». Και όμως οι εφεσείοντες ήταν που, με την αίτηση τους για εξαίρεση, ζήτησαν από τον δικαστή να αποφασίσει επί του εν λόγω θέματος. Το υποδείξαμε κατά τη διάρκεια συζήτησης της έφεσης, αλλά χωρίς ανταπόκριση. Επίσης παρατηρήσαμε ότι η ίδια αντινομία υπάρχει και σε σχέση με άλλη εκκρεμούσα διαδικασία, την Αίτηση ημερ. 30 Ιουνίου 2006 με την οποία, στο πλαίσιο των κύριων εφέσεων Αρ. 11698 και Αρ. 11699, οι εφεσείοντες ζητούν άδεια να προσαγάγουν μαρτυρία σε σχέση με τον προαναφερθέντα 7ο λόγο και των δύο, για στοιχειοθέτηση ακριβώς αυτών των ισχυρισμών τους περί αντικειμενικής και υποκειμενικής προκατάληψης του δικαστή.
Με δεδομένο ότι, καθώς αναφέραμε, η απόφαση του ευπαίδευτου Προέδρου του Επαρχιακού Δικαστηρίου για τη μη εξαίρεση του ήταν εκ προοιμίου αναπόφευκτη, η κατ' αυτής έφεση δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ως προδήλως αβάσιμη και απορριπτέα ακόμα και αν μια τέτοιου είδους απόφαση ήταν εφέσιμη, που δεν είναι. Εφέσιμη δεν είναι ούτε η απόφαση για διόρθωση των πρακτικών. Δεδομένου ότι, όπως υποδείξαμε, το περιεχόμενο τους δεν μπορεί να αποτελέσει θέμα αντιπαράθεσης μεταξύ δικαστή και διαδίκου, δεν είναι νοητή η επί του θέματος έκδοση δικαστικής κρίσης που να καθορίζει ή να επηρεάζει δικαιώματα εντός της έννοιας της Χαρούς (ανωτέρω).
Οι υπό αναφορά εφέσεις απορρίπτονται ως μη παραδεκτές. Έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Οι εφέσεις απορρίπτονται με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.