|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 813
21 Απριλίου, 2004
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΚΟΥ,
Εφεσείων-Εναγόμενος,
ν.
1. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
2. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
3. ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ Π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11408)
Αγωγή ― Βάση αγωγής ― Κατά πόσο η διαφορά των διαδίκων αφορούσε συνοριακή διαφορά που θα έπρεπε να επιλυθεί με βάση τις πρόνοιες του Άρθρου 80 του περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας (Διακατοχή, Εγγραφή και Εκτίμηση) Νόμου Κεφ. 224 ή συνιστούσε το αστικό αδίκημα της παράνομης επέμβασης.
Η έφεση αυτή στρέφεται κατά της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία επιδικάσθηκαν ονομαστικές αποζημιώσεις ύψους £10 εναντίον του εφεσείοντος και ταυτόχρονα εκδόθηκε διάταγμα με το οποίο αυτός διατασσόταν να κατεδαφίσει μια βεράντα που είχε ανεγερθεί μέσα στο κτήμα των εφεσιβλήτων. Οι λόγοι έφεσης αφορούν κυρίως τα ευρήματα και συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι υπήρξε επέμβαση στο κτήμα των εφεσιβλήτων η οποία συνεχίζει να υφίσταται και ότι η αγωγή δεν αφορούσε σε καμιά περίπτωση συνοριακή διαφορά που θα έπρεπε να επιλυθεί με βάση τις πρόνοιες του Άρθρου 80 του Κεφ. 224. Ο εφεσείων υπέβαλε επίσης ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δεχθηκε να κατατεθούν κάποιες φωτογραφίες ως τεκμήρια αφού δεν δόθηκε μαρτυρία από το πρόσωπο που τις εμφάνισε και δεν υπήρξε οποιαδήποτε επέμβαση στα αρνητικά για να ελεγχθεί η αυθεντικότητά τους.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η επέμβαση και η συνέχισή της είχαν στοιχειοθετηθεί και αποδειχθεί από την μαρτυρία τόσο των λειτουργών του Κτηματολογίου όσο και από τους άλλους μάρτυρες των εφεσιβλήτων.
2. Η προσέγγιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η βάση της αγωγής ήταν το αστικό αδίκημα της επέμβασης είναι ορθή.
3. Η εισήγηση ότι δεν είχε δημιουργηθεί το κατάλληλο υπόβαθρο για την αποδοχή των φωτογραφιών είναι ορθή. Όμως, ανεξάρτητα από την πιο πάνω παρατυπία, η εγκυρότητα της πρωτόδικης απόφασης δεν μπορεί να κλονισθεί επειδή η προφορική μαρτυρία του ΜΕ5 δεν περιορίστηκε μόνο στην επεξήγηση του περιεχομένου των φωτογραφιών αναφορικά με την επέμβαση, αλλά βασίστηκε και στο περιεχόμενο του τεκμηρίου 2 που αποτελούσε ακριβή αντίγραφο του χωρομετρικού βιβλίου Μ 1438. Επιπρόσθετα η επέμβαση αποδείχθηκε κατά ικανοποιητικό τρόπο από τους δύο Κτηματολογικούς Λειτουργούς που είχαν κλητεύσει οι εφεσίβλητοι.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 25/4/02 (Αρ. Αγωγής 6297/97) με την οποία επιδικάσθηκαν εναντίον του ονομαστικές αποζημιώσεις ύψους £10 και εκδόθηκε διάταγμα με το οποίο διατασσόταν να κατεδαφίσει μια βεράντα που είχε ανεγερθεί μέσα στην ακίνητη ιδιοκτησία των εφεσιβλήτων, με την οποία συνόρευε το δικό του ακίνητο.
Μιχ. Κληρίδης για Στ. Στυλιανού, για τον Εφεσείοντα.
Στ. Λεμής με Τ. Παντελή, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Τ. Ηλιάδης.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης με την οποία επιδικάσθηκαν εναντίον του ονομαστικές αποζημιώσεις ύψους £10 και εκδόθηκε διάταγμα με το οποίο διατασσόταν να κατεδαφίσει μια βεράντα που είχε ανεγερθεί μέσα στην ακίνητη ιδιοκτησία των εφεσιβλήτων.
(α) Τα γεγονότα και η πρωτόδικη απόφαση.
Τα γεγονότα της υπόθεσης είναι αρκετά απλά. Οι εφεσίβλητοι ήταν συνιδιοκτήτες του υπ' αρ. 8830 κτήματος στο χωριό Παραμύθα και ο εφεσείων ιδιοκτήτης του συνορεύοντος ακινήτου με αρ. εγγραφής 10389. Οι εφεσίβλητοι καταχώρησαν εναντίον του εφεσείοντος την υπ' αρ. 6927/97 αγωγή με την οποία ζητούσαν αποζημιώσεις και έκδοση διατάγματος κατεδάφισης μιας βεράντας που είχε κατασκευασθεί από μπετόν στην άκρη της οποίας υπήρχε ένα περιτοίχισμα, μέσα στην πιο πάνω ακίνητη περιουσία τους. Η βεράντα αποτελούσε προέκταση της ταβέρνας του εφεσείοντος. Προς απόδειξη των ισχυρισμών τους οι εφεσίβλητοι κάλεσαν μεταξύ άλλων και δύο υπαλλήλους του Κτηματολογίου, οι οποίοι κατέθεσαν ότι υπήρξε επέμβαση μέσα στο κτήμα των εφεσιβλήτων. Ο εφεσείων περιορίστηκε να καταθέσει προσωπικά αρνούμενος ότι υπήρξε οποιαδήποτε επέμβαση εκ μέρους του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αποδέχθηκε την εκδοχή των εφεσιβλήτων επεδίκασε στους εφεσιβλήτους £10 υπό τύπο ονομαστικών αποζημιώσεων και ταυτόχρονα εξέδωσε εναντίον του εφεσείοντος διάταγμα κατεδάφισης της βεράντας που είχε ανεγερθεί μέσα στο κτήμα τους.
(β) Η έφεση.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης για δέκα συγκεκριμένους λόγους, αρκετοί από τους οποίους συνδέονται μεταξύ τους. Οι κρίσεις μας αναφορικά με τους λόγους που προβάλλονται είναι οι πιο κάτω.
Ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι το εύρημα του Δικαστηρίου ότι υπήρξε επέμβαση στο κτήμα των εφεσιβλήτων είναι αυθαίρετο και ότι δεν υπάρχει μαρτυρία ότι από την έγερση της αγωγής μέχρι και την έκδοση της απόφασης η επέμβαση συνέχιζε να υφίσταται. Από τη μαρτυρία που έχει προσφερθεί τόσο από τους δύο υπαλλήλους του Κτηματολογίου όσο και από τους άλλους δύο μάρτυρες των εφεσιβλήτων προκύπτει καθαρά ότι η επέμβαση είχε στοιχειοθετηθεί και αποδειχθεί και ότι αυτή εξακολουθούσε να υφίσταται μέχρι και την παράθεση της προφορικής μαρτυρίας των ΜΕ 4 και ΜΕ 5 στις 22/1/2002. Συνακόλουθα η σχετική εισήγηση απορρίπτεται.
Ο εφεσείων υπέβαλε επίσης ότι η μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί δεν συνάδει με τις έγγραφες προτάσεις. Ειδικότερα υποβλήθηκε ότι ενώ η βάση της αγωγής παρουσιάζεται ως συνοριακή διαφορά, εντούτοις η μαρτυρία που παρουσιάστηκε αφορούσε παράνομη επέμβαση και έτσι δεν θα έπρεπε να γίνει δεκτή. Το θέμα εξετάστηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο αποφάνθηκε ότι από μια προσεκτική εξέταση των δικογράφων προέκυπτε ότι οι αναφορές των μαρτύρων καλύπτονταν επαρκώς από τα δικόγραφα και ότι η μαρτυρία τους μπορούσε να γίνει αποδεκτή. Συμφωνούμε απόλυτα με την πιο πάνω κρίση και δεν κρίνουμε σκόπιμο να προσθέσουμε τίποτε άλλο.
Ο εφεσείων ισχυρίζεται επίσης ότι το πρωτόδικο συμπέρασμα για την επέμβαση είναι αυθαίρετο και λανθασμένο αφού η βάση της αγωγής είναι η απόφαση του Διευθυντή του Τμήματος Κτηματολογίου και Χωρομετρίας της 5/3/96, που αφορούσε τη συνοριακή διαφορά των διαδίκων και όχι η παράνομη επέμβαση που ισχυρίζονται οι εφεσίβλητοι. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η αγωγή δεν αφορούσε σε καμιά περίπτωση συνοριακή διαφορά που θα έπρεπε να επιλυθεί με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 80 του Κεφ. 224. Το θέμα της συνοριακής διαφοράς έληξε με την απόφαση του Διευθυντή του Τμήματος Κτηματολογίου και Χωρομετρίας της 5/3/96 και ακολούθως με τη μη καταχώριση αίτησης/έφεσης που θα αμφισβητούσε την εγκυρότητα της πιο πάνω απόφασης. Η βάση της αγωγής που καταχωρήθηκε από τους εφεσιβλήτους ήταν τελείως ξεχωριστή από τη συνοριακή διαφορά. Οι επί τόπου επισκέψεις του αρμόδιου Κτηματολογικού Λειτουργού που έγιναν για τους σκοπούς της συνοριακής διαφοράς θα μπορούσαν να αποτελέσουν και το υπόβαθρο της απόδειξης της παράνομης επέμβασης. Από τη μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί φαίνεται ότι ο αρμόδιος Κτηματολογικός Λειτουργός επισκέφθηκε το χώρο στις 27/3/95 και 14/12/95 (μέσα στα πλαίσια της εξέτασης της συνοριακής διαφοράς) όπως επίσης και στις 17/2/99 κατόπιν διαταγής του Δικαστηρίου (μέσα στα πλαίσια της εξέτασης της παράνομης επέμβασης). Έπεται ότι η προσέγγιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η βάση της αγωγής ήταν το αστικό αδίκημα της επέμβασης, είναι ορθή.
Ο εφεσείων υπέβαλε επίσης ότι η απόρριψη της εκδοχής του εφεσείοντος είναι λανθασμένη αφού μετέθεσε το βάρος απόδειξης της μη επέμβασης στον εφεσείοντα. Απορρίπτοντας τη θέση του εφεσείοντος για μη επέμβαση εκ μέρους του στο κτήμα των εφεσιβλήτων, το πρωτόδικο Δικαστήριο σημείωσε ότι ο εφεσείων δεν του προξένησε καλή εντύπωση και ότι ανέμενε ότι "εάν ο καταλογισμός ήταν άδικος, θα ήταν λαλίστατος, αρπάζοντας την ευκαιρία να καταρρίψει με αιτιολογία και αποδείξεις τους ισχυρισμούς εναντίον του, αποκαθιστώντας έτσι την αλήθεια". Η εισήγηση του εφεσείοντος ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο μετέθεσε το βάρος της απόδειξης της μη επέμβασης στους ώμους του εφεσιβλήτου δεν μπορεί να γίνει δεκτή. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε ήδη προβεί στην αποδοχή της εκδοχής των εφεσιβλήτων για την ύπαρξη της επέμβασης και η αναφορά του στη γραμμή που υιοθέτησε ο εφεσείων αναφορικά με την υπεράσπιση του, ουδόλως ισοδυναμούσε με τη μετάθεση του βάρους της απόδειξης στους ώμους του.
Ο εφεσείων υπέβαλε επίσης ότι λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο δέχθηκε όπως κατατεθούν σαν τεκμήρια 4Α και 4Β, δύο φωτογραφίες που λήφθηκαν πριν από την καταχώριση της αγωγής από τον πατέρα του εφεσίβλητου 2, ΜΕ 4, οι οποίες απεικονίζουν τη βεράντα που είχε ανεγερθεί παράνομα πάνω στην οποία φαίνονται καρέκλες και τραπέζια. Είναι η θέση του εφεσείοντος ότι οι φωτογραφίες λήφθηκαν από το ΜΕ 4 αλλά δεν δόθηκε μαρτυρία από το πρόσωπο που τις εμφάνισε και ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε επέμβαση στα αρνητικά για να ελεγχθεί η αυθεντικότητα τους. Ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι η αποδοχή των φωτογραφιών και η μετέπειτα αναφορά από το ΜΕ 5 στο περιεχόμενο των φωτογραφιών οδήγησε το Δικαστήριο στη λανθασμένη αξιολόγηση της μαρτυρίας που είχε παρουσιαστεί από τους εφεσιβλήτους. Η εισήγηση ότι δεν είχε δημιουργηθεί το κατάλληλο υπόβαθρο για την αποδοχή των φωτογραφιών είναι ορθή. Η κατάθεση τους θα έπρεπε να συνοδευθεί με επιπρόσθετη μαρτυρία ως προς την αυθεντικότητα τους, προτού το Δικαστήριο αποφασίσει να τις αποδεχθεί. Ανεξάρτητα όμως από την πιο πάνω παρατυπία, η εγκυρότητα της πρωτόδικης απόφασης δεν μπορεί να κλονισθεί και τούτο γιατί η προφορική μαρτυρία του ΜΕ 5 δεν περιορίστηκε μόνο στην επεξήγηση του περιεχομένου των φωτογραφιών αναφορικά με την επέμβαση, αλλά βασίστηκε και στο περιεχόμενο του τεκμηρίου 2 που αποτελούσε ακριβή αντίγραφο του χωρομετρικού βιβλίου Μ 1438. Επιπρόσθετα μπορεί να λεχθεί ότι η επέμβαση αποδείχθηκε κατά ικανοποιητικό τρόπο από τους δύο Κτηματολογικούς Λειτουργούς που είχαν κλητεύσει οι εφεσίβλητοι.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.