|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 1151
24 Ιουλίου, 2002
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
J. Z. CLASSIC MUSIC PRO LTD,
Εφεσείουσα-Εναγόμενη,
ν.
ALKADIA MUSIC LAND LTD,
Εφεσίβλητης-Ενάγουσας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10987)
Εταιρείες ― Επίδοση δικαστικών εγγράφων σε εταιρεία ― Διέπεται από τις πρόνοιες του Άρθρου 372 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 σε συνδυασμό με τη Δ.5, θ.7 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας ― Τι συνιστά νομότυπη επίδοση ― Διαφοροποίηση της παρούσας υπόθεσης από την υπόθεση Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού v. Chr. P. Michaelides (Estates) Ltd (2002) 1 A.A.Δ. 43.
Πολιτική Δικονομία ― Αίτηση για παραμερισμό απόφασης που εκδόθηκε εναντίον εταιρείας λόγω μη καταχώρησης εμφάνισης ― Απόρριψη αίτησης λόγω της μακράς καθυστέρησης που σημειώθηκε μεταξύ της έκδοσης της απόφασης και της αίτησης για παραμερισμό.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας απέρριψε αίτηση της εφεσείουσας-εναγομένης (η εφεσείουσα) για παραμερισμό απόφασης για ποσό £2.586,71, που εκδόθηκε εναντίον της λόγω παράλειψης καταχώρησης εμφάνισης μέσα στην προθεσμία των 10 ημερών. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως η επίδοση ήταν νομότυπη, εφόσον έγινε σύμφωνα με τις πρόνοιες του Άρθρου 372 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 σε συνδυασμό με τη Δ.5, θ.7 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση επαναφοράς λόγω του πολλού χρόνου που μεσολάβησε μεταξύ της έκδοσης της απόφασης και της καταχώρησής της, που ήταν 17 περίπου μήνες.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση. Ο δικηγόρος της υποστήριξε, όπως και πρωτοδίκως, ότι η επίδοση στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας ήταν παράτυπη και κακή, γιατί δεν έγινε σε κάποιο αξιωματούχο της ώστε να λάβει γνώση της εναντίον της αγωγής. Ισχυρίστηκε επίσης πως το γεγονός ότι ο επιδότης άφησε το κλητήριο ένταλμα στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας τούτο δεν συνιστά καλή επίδοση. Προς υποστήριξη της θέσης του ο δικηγόρος επικαλέσθηκε την απόφαση στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού v. Chr. P. Michaelides (Estates) Ltd (2002) 1 A.A.Δ. 43.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η παρούσα υπόθεση διαφοροποιείται από την υπόθεση Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού v. Chr. P. Michaelides (Estates) Ltd (ανωτέρω) επειδή σ' εκείνη την υπόθεση ο επιδότης άφησε το κλητήριο ένταλμα στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας χωρίς οποιαδήποτε ένδειξη παραλαβής του, ενώ εδώ υπάρχει υπογραφή παραλαβής του κλητηρίου εντάλματος από πρόσωπο που βρισκόταν στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας, τούτο δε επιμαρτυρείται και από τον επιδότη.
2. Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης αποδεικνύουν ότι η εφεσείουσα είχε γνώση της υπόθεσης που αντιμετώπιζε, της εναντίον της δηλαδή αξίωσης, μολονότι τούτο δεν έχει βαρύτητα στην παρούσα απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού ν. Chr. P. Michaelides (Estates) Ltd (2002) 1 Α.Α.Δ. 43.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη εταιρεία κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 9/11/00 (Αρ. Αγωγής 13653/98) με την οποία απέρριψε την αίτησή της ημερ. 24/5/00 για παραμερισμό της εναντίον της εκδοθείσας απόφασης ημερ. 23/2/98 λόγω της παράλειψής της να καταχωρίσει εμπρόθεσμα εμφάνιση και δεν αποδέχθηκε την επαναφορά της υπόθεσης λόγω του μακρού χρόνου ο οποίος μεσολάβησε μεταξύ της έκδοσης της απόφασης και της αίτησης επαναφοράς.
Γ. Γιάλλουρος, για την Εφεσείουσα.
Β. Πιερίδου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικατηρίου θα δώσει ο Δικαστής Χρ.Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 23.12.98 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε απόφαση υπέρ της εφεσίβλητης-ενάγουσας εταιρείας για ποσό £2.586,71 και τόκους. Η απόφαση εκδόθηκε στην απουσία της εφεσείουσας-εναγόμενης εταιρείας, γιατί δεν είχε καταχωρίσει εμφάνιση μέσα στην προθεσμία των 10 ημερών που προβλέπουν οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας, μολονότι επιδόθηκε το ειδικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα στο εγγεγραμμένο γραφείο της στις 12.11.98. Η αγωγή καταχωρίστηκε στις 2.11.98.
Με αίτηση που καταχώρισε η εφεσείουσα στις 24.5.00 επεδίωξε ανεπιτυχώς να παραμερίσει την απόφαση που εκδόθηκε εναντίον της, ώστε να της επιτραπεί να υπερασπιστεί την αγωγή. Η βασική επιχειρηματολογία του δικηγόρου πρωτοδίκως και ενώπιον μας, ήταν πως η επίδοση στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας ήταν παράτυπη και κακή, γιατί δεν έγινε σε κάποιο αξιωματούχο της ώστε να λάβει γνώση της εναντίον της αγωγής. Ισχυρίστηκε επίσης πως το γεγονός ότι ο επιδότης άφησε το κλητήριο ένταλμα στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας τούτο δεν συνιστά καλή επίδοση. Τα πιο πάνω γεγονότα αναφέρονται στην ένορκη δήλωση που καταχώρισε αξιωματούχος της εφεσείουσας προς υποστήριξη της επίδικης αίτησης για επαναφορά, προσθέτει δε πως η εφεσείουσα έχει καλή υπεράσπιση στην αγωγή στη βάση ισχυρισμών που προβάλλει.
Ο πρωτόδικος δικαστής έκρινε πως η επίδοση ήταν νομότυπη, εφόσον έγινε σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 372 του περί Εταιρειών Νόμου κεφ.113 σε συνδυασμό με τη Δ.5, θ.7 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας.
Το άρθρο 372 του Κεφ.113 προβλέπει:
«Έγγραφο δύναται να επιδοθεί σε εταιρεία με την άφεση του ή με την αποστολή του ταχυδρομικώς στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας.»
Ενώ η Δ.5, θ.7, στο μέρος της που αφορά στην υπόθεση που εξετάζουμε:
«In the absence of any statutory provision regulating service of process upon a corporate body, service of an office copy of a writ of summons or other process on the president or other head officer, or on the treasurer or secretary of such body, or delivery of such copy at the office of such body, shall be deemed good service.»
Kαι σε μετάφραση:
«Εάν δεν υπάρχει οποιαδήποτε νομοθετική πρόνοια, η οποία να ρυθμίζει την επίδοση δικαστικής κλήσης σε νομικό πρόσωπο, η επίδοση επίσημου αντίγραφου του κλητηρίου εντάλματος ή άλλης δικαστικής κλήσης στον πρόεδρο ή σε άλλο ανώτερο αξιωματούχο, ή στον ταμία ή το γραμματέα του νομικού προσώπου ή παράδοση τέτοιου αντιγράφου στα γραφεία του νομικού προσώπου, θα θεωρείται καλή επίδοση.
Είναι κοινώς παραδεκτό πως το κλητήριο ένταλμα επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας, που είναι το γραφείο των δικηγόρων της στη Λεμεσό. Στο αντίγραφο του κλητηρίου, που κατέθεσε στο πρωτοκολλητείο ο επιδότης, υπάρχει η μονογραφή του προσώπου που το παρέλαβε, και η σχετική νομότυπη ένορκη βεβαίωση του επιδότη.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση επαναφοράς λόγω του πολλού χρόνου που μεσολάβησε μεταξύ της έκδοσης της απόφασης και της καταχώρισης της, που ήταν 17 περίπου μήνες.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει ο δικηγόρος της εφεσείουσας επανέλαβε ενώπιον μας την επιχειρηματολογία που ανέπτυξε πρωτοδίκως. Ενίσχυση της θέσης του βρήκε στην απόφαση του Εφετείου μας που εκδόθηκε στις 14.1.02, μεταγενέστερα δηλαδή της ακρόασης της αίτησης ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου, στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού v. Chr. P. Michaelides (Estates) Ltd (2002) 1 Α.Α.Δ. 43. Πράγματι στην πιο πάνω υπόθεση το Εφετείο (Νικήτας, Νικολαΐδης, Κραμβής Δ.Δ.) αφού αναφέρθηκε σε αριθμό πρωτοδίκων αποφάσεων δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις οποίες εκφράστηκε η άποψη πως οι κανόνες που ρυθμίζουν την επίδοση δικαστικών εγγράφων, ιδιαίτερα αυτοί που θεσπίστηκαν πριν από το Σύνταγμα και ισχύουν, δέον να εφαρμόζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να συνάδουν με τις διατάξεις του άρθρου 30.3.(α) και (β) του Συντάγματος, που διασφαλίζουν πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να πληροφορείται τους λόγους για τους οποίους καλείται να εμφανιστεί ενώπιον του Δικαστηρίου και να προβάλλει την υπόθεση του. Το ουσιαστικό μέρος της απόφασης, που εξέδωσε ο Νικήτας, Δ., έχει ως εξής:
«Δεν αμφιβάλλουμε για την ορθότητα των παραπάνω πρωτόδικων αποφάσεων και ότι το ζήτημα της κανονικής επίδοσης κλητηρίου σε αγωγή βάσιμα έχει συσχετισθεί με το άρθρο 30.3(α) και (β), θα προσθέταμε, του Συντάγματος. Η καλή επίδοση συνδέεται αναπόφευκτα με τη δυνατότητα του ενδιαφερομένου να γνωρίζει τους λόγους για τους οποίους εγκαλείται στο δικαστήριο. Τότε μόνο του παρέχεται η δυνατότης να υπερασπισθεί. Πρόκειται για δικαίωμα που έχει αναχθεί σε θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα. Το άρθρο 30.3(1) και (β) περιλαμβάνεται στο χάρτη των «θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών» του Συντάγματος.
Ο δικηγόρος της εφεσίβλητης επέμεινε στην ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης. Δεν μας κάλεσε να εκφράσουμε διαφορετική άποψη από αυτή που εκφράζεται στην πιο πάνω απόφαση.
Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης όμως έχουν μια καίρια και ουσιαστική διαφορά από εκείνα στην υπόθεση Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού v. Chr. P. Michaelides (Estates) Ltd. Στην τελευταία ρητά αναφέρεται πως ο επιδότης άφησε το κλητήριο ένταλμα στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας χωρίς οποιαδήποτε ένδειξη παραλαβής του, ενώ εδώ υπάρχει υπογραφή παραλαβής του κλητηρίου εντάλματος από πρόσωπο που βρισκόταν στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας, τούτο δε επιμαρτυρείται και από τον επιδότη. Αναφορικά δε με το ερώτημα αν η εφεσείουσα είχε πράγματι γνώση της υπόθεσης που αντιμετώπιζε, της εναντίον της δηλαδή αξίωσης, και μολονότι τούτο δεν έχει βαρύτητα στην απόφαση μας, να παρατηρήσουμε πως, σύμφωνα με την ένορκη δήλωση που κατατέθηκε εκ μέρους της εφεσίβλητης, η αγωγή είχε πρώτα καταχωριστεί εναντίον του διευθυντή της εφεσίβλητης εταιρείας, όταν δε ο τελευταίος βάσιμα ισχυρίστηκε πως ο ίδιος δεν είχε προσωπική ευθύνη για το χρέος, η αγωγή αποσύρθηκε εναντίον του. Είναι λογικό να υποτεθεί πως αναμενόταν να επανακαταχωριστεί εναντίον της εταιρείας του. Επιπλέον υπάρχει και ο ισχυρισμός στην ένορκη δήλωση εκ μέρους της εφεσίβλητης, που δεν αποτέλεσε αντικείμενο αμφισβήτησης, πως μετά την έκδοση της απόφασης ο διευθυντής της εφεσείουσας ερχόταν σε επαφή με το διευθυντή της εφεσίβλητης για διακανονισμό του εξ αποφάσεως πλέον χρέους.
Ενόψει των ανωτέρω η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα.