|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1256
25 Αυγούστου, 1999
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΔΗ,
Αιτητή,
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ,
Καθ' ης η αίτηση.
(Aίτηση Aρ. 112/99)
Προνομιακά εντάλματα — Habeas Corpus — Αίτηση για έκδοση εντάλματος habeas corpus για απελευθέρωση του αιτητή ο οποίος εκρατείτο δυνάμει διατάγματος απέλασης του Λειτουργού Μετανάστευσης — Απόρριψη αίτησης λόγω του ότι η κράτηση συνιστούσε διοικητική πράξη στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου ελεγχόμενη μόνο στο πλαίσιο της Αναθεωρητικής δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Ούτε χωρούσε εξέταση της κράτησης με αναφορά μόνο στο διάταγμα απέλασης, αφού αυτό είχε ως έρεισμα τη διοικητική πράξη.
Προνομιακά εντάλματα — Δικαιοδοσία Ανωτάτου Δικαστηρίου για έκδοση προνομιακών ενταλμάτων — Αν το αντικείμενο της σχετικής αίτησης δεν εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου, δεν παρέχεται δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος, για έκδοσή τους.
Δημόσιο και Ιδιωτικό Δίκαιο — Διάκριση — Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου δεν είναι πάντα εύκολο να συρθεί — Το ζήτημα εξετάζεται κατ' αρχήν με αναφορά στο κατά πόσο εμπίπτει στην Αναθεωρητική δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος.
Ο αιτητής, Ελλαδίτης πολίτης, ζητά την έκδοση εντάλματος Habeas Corpus στοχεύοντας στην απελευθέρωση του από αστυνομική κράτηση στην οποία βρισκόταν από 12.8.1999. Η σύλληψη και κράτησή του έγιναν δυνάμει διατάγματος απέλασης το οποίο εξέδωσε ο Λειτουργός Μετανάστευσης. Η θέση του αιτητή ήταν πως το διάταγμα απέλασης ήταν παράνομο διότι δεν συνέτρεχαν λόγοι αλλά και διότι ήταν διατυπωμένο στην Αγγλική γλώσσα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το θέμα της κράτησης του αιτητή ενέπιπτε στην Αναθεωρητική δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος και κατά συνέπεια εστερείτο δικαιοδοσίας να το ελέγξει. Ούτε ήταν δυνατό να ελεγχθεί η κράτηση με αναφορά μόνο στο έγγραφο του διατάγματος αφού δεν ήταν δυνατό να διαχωριστεί το διάταγμα από το έρεισμά του που είναι η διοικητική πράξη.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Holy See of Kitium v. Municipal Council of Limassol 1 R.S.C.C. 15,
Hussein Ramadan v. Electricity Authority of Cyprus a.o. 1 R.S.C.C. 49,
Κυριακίδου (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1459,
Δημοκρατία v. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218.
Aίτηση.
Aίτηση με την οποία ο αιτητής ζητά την έκδοση εντάλματος Habeas Corpus.
Α. Αλεξάνδρου, για τον Aιτητή.
Π. Κληρίδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για την Kαθ' ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
NIKOΛAOY, Δ.: Ο αιτητής, Ελλαδίτης πολίτης, ζητά την έκδοση εντάλματος habeas corpus ώστε να αφεθεί ελεύθερος από αστυνομική κράτηση στην οποία βρίσκεται από 12 Αυγούστου 1999.
Καθώς αναφέρεται σε ένορκη δήλωση του, ημερ. 19 Αυγούστου 1999, πληροφορήθηκε ότι η σύλληψη και κράτηση του γινόταν δυνάμει διατάγματος απέλασης το οποίο εξέδωσε ο Λειτουργός Μετανάστευσης. Είναι η θέση του αιτητή πως το διάταγμα απέλασης είναι παράνομο διότι, καθώς προβάλλει, δεν συνέτρεχαν λόγοι για την έκδοση του είτε πραγματικοί είτε νομικοί αλλά και διότι είναι διατυπωμένο στην Αγγλική γλώσσα.
Σε σχέση με την τελευταία πτυχή, ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή παρέπεμψε σε αριθμό πρωτόδικων αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου σύμφωνα με τις οποίες η διατύπωση διατάγματος σε γλώσσα άλλη από τις επίσημες γλώσσες της Δημοκρατίας επάγεται την ακύρωση του. Στην πρώτη, την Κ. Α. Σιάτη (1997) 1 A.A.Δ. 311 την οποία ακολούθησαν και οι άλλες - ο Αρτεμίδης Δ. ακύρωσε δικαστικό διάταγμα για τη φυλάκιση οφειλέτη επειδή το διάταγμα δεν ήταν γραμμένο σε μια από τις επίσημες γλώσσες. Με την εν λόγω προσέγγιση συμφωνώ.
Δεν παρέχεται όμως στην παρούσα αίτηση η δυνατότητα εξέτασης αυτής της πτυχής. Ο λόγος είναι προφανής. Εδώ το ζήτημα κράτησης του αιτητή εμπίπτει όχι στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου στο οποίο ανήκει το ένταλμα habeas corpus όπως και τα άλλα προνομιακά βάσει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος, αλλά στη σφαίρα δημοσίου δικαίου που σημαίνει ότι θα μπορούσε να εξεταστεί μόνο στο πλαίσιο της Αναθεωρητικής δικαιοδοσίας βάσει του Άρθρου 146: υπάρχει μεταξύ των δύο απόλυτος διαχωρισμός: βλ. Holy See of Kitium v. Municipal Council of Limassol 1 R.S.C.C. 15, Hussein Ramadan v. Electricity Authority of Cyprus and Another 1 R.S.C.C. 49. Σε αυτό το ζήτημα αναφέρθηκα και στην απόφαση μου στη Χ. Κυριακίδου (1997) 1 A.A.Δ. 1459. Στη δε Phedias I. Kyriakides v. Republic 1 R.S.C.C. 66, στην οποία παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος της Δημοκρατίας, υπογραμμίζεται (στη σελ. 75) ότι σε περίπτωση δυσκολίας - γιατί η διαχωριστική γραμμή μπορεί κάποτε να είναι λεπτή όπως φαίνεται και από τη Δημοκρατία ν. Τόκα (1995) 3 Α.Α.Δ. 218 - το ζήτημα εξετάζεται κατ' αρχήν με αναφορά στο κατά πόσο εμπίπτει στην Αναθεωρητική δικαιοδοσία δυνάμει του Άρθρου 146 και όχι αντίστροφα. Αλλά βέβαια στην προκείμενη περίπτωση δεν υπάρχει καμιά δυσκολία.
Κατηύθυνα την προσοχή μου και στο κατά πόσο, ανεξάρτητα από το ότι η κράτηση έχει ως έρεισμα τη διοικητική απόφαση, θα ήταν δυνατό να ελεγχθεί η κράτηση με αναφορά μόνο στο έγγραφο του διατάγματος εφόσον από πλευράς αστυνομίας η εξουσιοδότηση για την κράτηση παρέχεται με μόνο εκείνο το έγγραφο. Κατέληξα σε αρνητική απάντηση. Δεν είναι δυνατό να διαχωριστεί το διάταγμα από το έρεισμα του που είναι η διοικητική πράξη.
Η αίτηση κρίνεται απαράδεκτη. Και απορρίπτεται.
H αίτηση απορρίπτεται.