|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 1 ΑΑΔ 2315
17 Δεκεμβρίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
AΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ
ΓΙΑ ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΧΡΟΝΟΥ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΧΩΡHΣΗ
ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΑΦΕΙΑΔΗ,
Eφεσείων-Aιτητής,
v.
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΒΑΦΕΙΑΔΗ,
Eφεσιβλήτου-Kαθ'ου η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 10165)
Φυγόδικοι — Έκδοση φυγοδίκων — Ο περί Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικός) Νόμος του 1970 (Ν. 95/70) — Καθορισμός προθεσμίας πρόσκαιρης σύλληψης ατόμου — Διακριτική ευχέρεια η οποία ασκείται δικαστικά — Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε υπόθεσης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο — Εξίσου όμως σοβαρός μετρήσιμος παράγοντας είναι και ο σκοπός της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, που κυρώθηκε με το Νόμο 95/70.
Η παρούσα έφεση καταχωρήθηκε από τη Δημοκρατία, εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με την οποία απορρίφθηκε αίτημα για την παραπέρα κράτηση του καθ' ου η αίτηση. Το άτομο αυτό είχε συλληφθεί βάσει του Άρθρου 16 του περί Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικού) Νόμου του 1970, Ν. 95/70, μετά από αίτημα των Ισπανικών αρχών, οι οποίες τον καταζητούσαν για αδικήματα σχετικά με την εμπορία ναρκωτικών. Αιτιολογία για τη λήψη της πρωτόδικης απόφασης ήταν η έλλειψη στοιχείων που να αποδεικνύουν πως οι Ισπανικές αρχές θα συμμορφώνονταν με τις πρόνοιες του Άρθρου 12 του Νόμου. Ο καθ' ου η αίτηση είχε εν τω μεταξύ αφεθεί ελεύθερος.
Η δικηγόρος της Δημοκρατίας εισηγήθηκε ότι:
1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κακώς δεν έλαβε υπόψη του τη μαρτυρία και τα έγγραφα που τέθηκαν ενώπιόν του για υποστήριξη του αιτήματος για παράταση της κράτησης του καθ' ου, με το σκεπτικό πως η κάθε διαδικασία για παράταση της κράτησης είναι αυτοτελής, και
2. Παρέμεινε μόνο η επίσημη τυπική έγκριση από το Υπουργικό Συμβούλιο της Ισπανίας για την έκδοση του καθ' ου.
Αποφασίστηκε ότι:
Το Άρθρο 16(4) του Kυρωτικού Νόμου του 1970, N. 95/70 προβλέπει περιορισμό της χρονικής περιόδου κράτησης του καθ' ου. Η σύλληψή του σε καμιά περίπτωση δεν υπερβαίνει τις 40 ημέρες. Αυτό, κατά τον πρωτόδικο Δικαστή δεν σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωση το Δικαστήριο, αδικαιολόγητα, παρατείνει το χρόνο μέχρι του ανωτάτου ορίου των 40 ημερών. Στην υπό κρίση όμως υπόθεση το Δικαστήριο έπρεπε να είχε λάβει υπόψη ότι: (α) η προηγούμενη παράταση ήταν μόνο για δύο μέρες και προφανώς δεν ήταν δυνατό σ' αυτό το χρονικό διάστημα να περατωθεί η σχετική διαδικασία και (β) υπήρχαν στοιχεία ενώπιον του Δικαστή σύμφωνα με τα οποία αναμενόταν η τυπική έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου της Ισπανίας, και βάσει του Άρθρου 16 του Νόμου σε αιτήσεις για παράταση της κράτησης του καθ' ου, λαμβάνονται υπόψη όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, ακόμη και στις προηγούμενες διαδικασίες, γιατί το ζήτημα που εξετάζεται είναι πάντα το ίδιο, η αναμονή δηλαδή των δικαιολογητικών που διαλαμβάνονται στο Άρθρο 12 του Νόμου, για την έναρξη της διαδικασίας έκδοσης.
Ενόψει της φυγής του καθ' ου από την Κύπρο ως αποτέλεσμα της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακος, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει μόνο θεωρητικό περιεχόμενο.
Η έφεση επιτρέπεται.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Oικονόμου, E.Δ.), που δόθηκε στις 31 Δεκεμβρίου, 1997 (Aρ. Aίτησης 5/97), με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για παράταση της κράτησης του καθ' ου η αίτηση, ο οποίος καταζητείτο μετά από αίτημα των Iσπανικών αρχών για αδικήματα εμπορίας ναρκωτικών.
Ελ. Λοϊζίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας A΄, για τον Eφεσείοντα.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο καθ' ου η αίτηση Βασίλειος Βαφειάδης, συνελήφθη στις 6.12.97 από την Κυπριακή Αστυνομία, με προσωρινό ένταλμα σύλληψης, βάσει των διατάξεων του άρθρου 16 του περί Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Εκδόσεως Φυγοδίκων (Κυρωτικού) Νόμου του 1970, Ν.95/70, μετά από αίτημα των Ισπανικών αρχών, οι οποίες τον καταζητούν για αδικήματα σχετικά με την εμπορία ναρκωτικών.
Στις 7.12.97 δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας διέταξε την κράτηση του καθ' ου μέχρι τις 29.12.97, ώστε να σταλούν από τις Ισπανικές αρχές τα διαλαμβανόμενα, στο άρθρο 12 του Νόμου, δικαιολογητικά για την έκδοση του. Επειδή τούτο δεν έγινε, το Δικαστήριο παρέτεινε, στις 29.12.97, για ακόμη δυο μέρες την περίοδο προσωρινής κράτησης του καθ' ου. Οι αρμόδιες υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας επικοινώνησαν επειγόντως με αυτές της Ισπανίας. Υπέδειξαν μάλιστα πως αν δεν αποστέλλονταν τα αναγκαία δικαιολογητικά υπήρχε πιθανότητα το Δικαστήριο να μην ανανεώσει την κράτηση του καθ' ου. Και πράγματι έτσι τελικά έγινε. Το Δικαστήριο αρνήθηκε να εγκρίνει αίτημα για την παραπέρα κράτηση του καθ' ου, έστω για ακόμη λίγες μέρες, ο οποίος και αφέθηκε ελεύθερος.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αιτιολογώντας την απόφαση του, είπε πως δεν είχε ενώπιον του κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει πως οι Ισπανικές αρχές θα συμμορφώνονταν με τις πρόνοιες του άρθρου 12 του Νόμου. Αντίθετα από ένα έγγραφο καταδεικνυόταν πως το ζήτημα της αιτήσεως, για έκδοση του καθ' ου, θα αποφασιζόταν από το Υπουργικό Συμβούλιο της Ισπανίας.
Η Δημοκρατία κατεχώρισε την παρούσα έφεση εναντίον της πιο πάνω απόφασης. Η δικηγόρος της Δημοκρατίας εισηγήθηκε ενώπιον μας πως το πρωτόδικο δικαστήριο έσφαλε γιατί δεν έλαβε υπόψη του τη μαρτυρία και έγγραφα που είχαν προσκομιστεί στο Δικαστήριο κατά την έκδοση του προσωρινού εντάλματος σύλληψης, και αυτά που τέθηκαν ενώπιον του στις 29.12.97 για υποστήριξη του αιτήματος για παράταση της κράτησης του καθ' ου, με το σκεπτικό πως η κάθε διαδικασία για παράταση της κράτησης είναι αυτοτελής. Είπε επίσης πως η γνώμη του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ότι το θέμα εκκρεμούσε ακόμη ενώπιον του Υπουργικού Συμβουλίου της Ισπανίας, αν θα εζητείτο δηλαδή η έκδοση του καθ' ου, είναι λαθεμένη. Από το τεκμήριο "Β" είπε, αποδεικνύεται πως η απόφαση για το ζήτημα της έκδοσης του καθ' ου ελήφθη και παρέμεινε μόνο η επίσημη, τυπική έγκριση του από το Υπουργικό Συμβούλιο της Ισπανίας.
Έχουμε τη γνώμη πως, όταν το Δικαστήριο καθορίζει την προθεσμία για την πρόσκαιρη σύλληψη ατόμου, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Ν.95/70, λειτουργεί με διακριτική ευχέρεια, η οποία βέβαια ασκείται δικαστικά. Τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Εξίσου όμως σοβαρός μετρήσιμος παράγοντας είναι και ο σκοπός της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, που έχει υπογράψει η πολιτεία μας και έχει κυρωθεί με το Νόμο 95/70. Είναι δε έκδηλο από το περιεχόμενο του πως σκοπείται η συνεργασία των συμβληθέντων κρατών στην προσπάθεια πάταξης του διεθνούς εκγλήματος, ενόψει της σύγχρονης εύκολης διακίνησης. Το ίδιο το άρθρο όμως, 16(4), προβλέπει περιορισμό της χρονικής περιόδου κράτησης του καθ' ου. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπερβεί τις 40 ημέρες από τη σύλληψη του. Συμφωνούμε με τον πρωτόδικο δικαστή πως τούτο δεν σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωση το Δικαστήριο, αδικαιολόγητα, παρατείνει το χρόνο μέχρι του ανωτάτου ορίου των 40 ημερών. Στην υπό κρίση όμως υπόθεση νομίζουμε πως ο δικαστής ενήργησε με κάποιο αυθορμητισμό, έτσι που να διέλαθαν της προσοχής του δυο σοβαρά στοιχεία. Το πρώτο είναι πως η προηγούμενη παράταση που δόθηκε ήταν για δυο ημέρες μόνο. Προφανώς δεν ήταν δυνατό σ΄αυτό το χρονικό διάστημα να περατωθεί η σχετική διαδικασία, που ομολογουμένως βέβαια είχε αφετηρία την 7.12.97 όταν συνελήφθη το πρώτο, ο καθ' ου. Όμως, υπήρχαν στοιχεία ενώπιον του δικαστή, σύμφωνα με τα οποία αναμενόταν η τυπική έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου της Ισπανίας. Έχουμε δε τη γνώμη πως σ' αυτής της φύσεως αιτήσεις, δηλαδή για παράταση της κράτησης του καθ' ου βάσει των διατάξεων του άρθρου 16 του Νόμου, λαμβάνονται υπόψη όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, ακόμη και στις προηγούμενες διαδικασίες, γιατί το ζήτημα που εξετάζεται σ' αυτή είναι πάντοτε το ίδιο, η αναμονή δηλαδή των δικαιολογητικών που διαλαμβάνονται στο άρθρο 12 του Νόμου, για την έναρξη της διαδικασίας έκδοσης.
Η απόφαση του Δικαστηρίου είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή του καθ' ου από την Κύπρο, εξ ου και δεν υπήρξε εκ μέρους του οποιαδήποτε εμφάνιση. Η απόφαση μας έχει θεωρητικό περιεχόμενο. Η έφεση κρίνεται αποδεκτή, για τους λόγους που εξηγούμε πιο πάνω.
H έφεση επιτρέπεται.