|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 1 ΑΑΔ 591
23 Μαΐου, 1997
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ ΒΟΓΑΖΙΑΝΟΥ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητου-Kαθ' ού η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9715).
Πολιτική Δικονομία — Αίτηση για αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης, εκκρεμούσης της έφεσης, για εκκένωση και παράδοση κυβερνητικού υποστατικού, δυνάμει της Δ.35, θ.19 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού — Ποίο είναι το ορθό κριτήριο για παροχή δικαστικής αναστολής.
Η κυβερνητική κατοικία, εν σχέσει με την οποία εκδόθηκε το διάταγμα εκκένωσης και παράδοσης εναντίον του αιτητή, βρίσκεται στην περιοχή Πλατρών. Ο αιτητής διατάχθηκε επίσης να καταβάλει ποσό ΛΚ6.300 σαν αποζημίωση για παράνομη κατοχή και χρήση της κατοικίας και ετήσιο ποσό ΛΚ700 από 1.1.96 μέχρι την ανάληψη κατοχής από τη Δημοκρατία. Η αίτησή του για αναστολή της εκτέλεσης της απόφασης και του εντάλματος κατοχής, απορρίφθηκε από το δικαστήριο. Στη συνέχεια καταχωρήθηκε η παρούσα αίτηση, στο Ανώτατο Δικαστήριο, δυνάμει του θ.19 της Δ.35 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού.
Ο αιτητής ισχυρίστηκε ότι:
1. Η τυχόν ευνοϊκή εφετειακή απόφαση, θα καταστεί άνευ αποτελέσματος γι' αυτόν εφ' όσον η κατοικία θα κατεδαφιστεί αν περιέλθει στην κατοχή της Δημοκρατίας πριν από την εκδίκαση της έφεσης. Ο αιτητής θα αναγκαστεί να πωλήσει ακίνητη περιουσία για να ικανοποιήσει το εξ αποφάσεως χρέος του.
2. Ο αιτητής κατέστη θέσμιος ενοικιαστής και ως εκ τούτου το επαρχιακό δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να εκδικάσει την υπόθεση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ο αιτητής παρέλειψε να προσάξει μαρτυρία, όπως απαιτεί η σχετική νομολογία, προς απόδειξη του ισχυρισμού του για ύπαρξη κινδύνου κατεδάφισης, εν όψει της διάστασης που προέκυψε από τις ένορκες δηλώσεις των διαδίκων, επί του θέματος αυτού.
2. Οι οικονομικές δυσχέρειες του αιτητή να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από την απόφαση, δεν μπορούν να προβληθούν ως λόγοι για τη χορήγηση αναστολής.
3. Ο αιτητής απέτυχε να ικανοποιήσει το ορθό κριτήριο για την παροχή δικαστικής αναστολής, το οποίο έγκειται στην εξισορρόπηση δύο παραγόντων. Πρώτον, της φυσιολογικής προσδοκίας του ενάγοντα να δρέψει άμεσα του καρπούς της νίκης του και δεύτερον, την ανάγκη η ενδεχόμενη επιτυχία της έφεσης να μη χάσει τη σημασία της μένοντας χωρίς κανένα αντίκρυσμα.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα σε βάρος του αιτητή.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Paourou and Others v. Kaspi (1970) 1 C.L.R. 194,
Λάρκος v. Γενικού Εισαγγελέα (1995) 1 Α.Α.Δ. 510,
Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147,
Aristidou v. Aristidou (1985) 1 C.L.R. 649,
Christofi and Others v. Iacovidou (1985) 1 C.L.R. 713,
Charalambous v. Nicolaides & Neophytou (1985) 1 C.L.R. 737,
Νεοφύτου v. Δημητρίου (1989) 1 Α.Α.Δ. 592,
ABP Holdings Ltd. και Άλλοι v. Κιταλίδη και Άλλων (Aρ. 1) (1994) 1 Α.Α.Δ. 287,
Krashias Shoe Factory Limited v. Adidas (1989) 1(E) A.A.Δ. 750,
Louis Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ και Άλλης (1992) 1(Β) A.A.Δ. 1453.
Aίτηση.
Aίτηση για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης του Πλήρους Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού ημερομηνίας 17 Mαΐου, 1996, με την οποία διατάχθηκε ο αιτητής να εκκενώσει και παραδώσει ελεύθερη την κατοχή κυβερνητικής κατοικίας στην περιοχή Πλατρών, και επιδικάσθηκε σε βάρος του ποσόν £6.300,- σαν αποζημίωση για την παράνομη κατοχή και χρήση της καθώς επίσης και ποσού £700,- ετησίως από 1.1.96 μέχρι την ανάληψη της κατοχής απο τη Δημοκρατία.
Χ. Λοΐζου, για τον Εφεσείοντα-Aιτητή.
Μ. Παμπαλλής, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο-Kαθ' ού η αίτηση.
ΔIKAΣTHPIO: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Σ. Νικήτα.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Στις 17/5/96 το Πλήρες Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού διέταξε τον εφεσείοντα να εκκενώσει και παραδώσει ελεύθερη την κατοχή κυβερνητικής κατοικίας στην περιοχή Πλατρών. Παράλληλα εξέδωσε απόφαση εναντίον του για £6.300 σαν αποζημίωση για παράνομη κατοχή και χρήση της κατοικίας και περαιτέρω για την καταβολή ετήσιου ποσού £700 από 1/1/96 μέχρι την ανάληψη κατοχής από τη Δημοκρατία. Ο αιτητής καταδικάστηκε και σε όλα τα έξοδα. Στη συνέχεια - και μετά την έκδοση εντάλματος κατοχής - ο αιτητής αποτάθηκε για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης και του εντάλματος αλλά το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα με απόφασή του ημερ. 24/2/97.
Εκκρεμεί τώρα ενώπιόν μας νέα αίτηση για χορήγηση αναστολής που αφορά και τα δύο μέρη της απόφασης. Ερείδεται στις διατάξεις του θ. 19 της Δ.35 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού, που ορίζει ότι:
"Wherever under these rules an application may be made either to the Court below or to the Court of Appeal, or to a Judge of either Court, it shall be made in the first instance to the Court or Judge below."
Όπως προκύπτει από το κείμενο της διάταξης - και της δικαστικής ερμηνείας που έτυχε - το Εφετείο ασκεί πρωτογενή εξουσία στο ζήτημα αυτό, η οποία δε δεσμεύεται από την προηγούμενη απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου στο οποίο απαραίτητα πρέπει να προσφύγει πρώτα ο αιτούμενος την αναστολή, όπως έχει συμβεί εδώ: βλέπε K. Georghiou Paourou and Others v. A. Panayi Kaspi (1970) 1 C.L.R. 194.
Ο δικηγόρος του αιτητή υπέβαλε πως επιβάλλεται το μέτρο στο στάδιο αυτό διότι, όπως ισχυρίζεται ο αιτητής στην ένορκή του δήλωση, αν η κατοικία περιέλθει στην κατοχή της Δημοκρατίας προτού εκδικαστεί η έφεση, αυτή θα κατεδαφισθεί. Με αποτέλεσμα να μην έχει πια σημασία τυχόν ευνοϊκή γιαυτόν εφετειακή απόφαση. Αναφορικά με τη χρηματική πτυχή υπάρχει, όπως τόνισε ο κ. Λοΐζου, δικαιολογία για την αναστολή εφόσον ο αιτητής θα αναγκασθεί, όπως λέγει στην ένορκη δήλωση, να πωλήσει ακίνητη περιουσία για να ικανοποιήσει το εξ αποφάσεως χρέος του.
Τέλος, ο συνήγορος έδωσε έμφαση στους λόγους έφεσης, υποστηρίζοντας τη βασιμότητά τους. Κυρίως το λόγο ότι το δικαστήριο αρνήθηκε να αναβάλει την ακρόαση (που είχε αρχίσει την προτεραία ύστερα από πάμπολλες αναβολές) γιατί ο αιτητής είχε άλλη απασχόληση. Και ότι το δικαστήριο που δίκασε δεν είχε δικαιοδοσία εξαιτίας του γεγονότος ότι ο αιτητής κατέστη θέσμιος ενοικιαστής, προστατευόμενος από τις διατάξεις του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1983 (ν. 23/83, όπως τροποποιήθηκε), που αναθέτει σε μια τέτοια περίπτωση αποκλειστική δικαιοδοσία σε άλλο δικαστήριο. Ας σημειωθεί ότι το πρωτόδικο δικαστήριο στο προκείμενο βρήκε ότι ο αιτητής δεν είχε τέτοια ιδιότητα. Αντίθετα είχε επέμβει στην περιουσία και την κατείχε παράνομα. Πέραν τούτου το δικαστήριο επικαλέστηκε την απόφαση στην Π.Ε. 8656 Ξενής Λάρκος v. Γενικού Εισαγγελέα, ημερ. 22/5/95, για να αποφανθεί ότι "δεν χωρεί θέσμια ενοικίαση εναντίον της Δημοκρατίας".
Δεν είναι πρόθεσή μας να σχολιάσουμε τους λόγους έφεσης για να συναγάγουμε συμπεράσματα που άπτονται του επίδικου θέματος. Δε χρειάζεται. Όπως επαναβεβαιώθηκε πρόσφατα στην απόφαση Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147, η πιθανότητα επιτυχίας της έφεσης δεν είναι ο δεσπόζων και αποφασιστικός παράγων στην επίλυση ενός τέτοιου ζητήματος. Το ορθό κριτήριο για την παροχή δικαστικής αναστολής έγκειται στην εξισορρόπηση δύο παραγόντων. Πρώτον, της φυσιολογικής προσδοκίας του ενάγοντα να δρέψει άμεσα τους καρπούς της νίκης του στο δικαστικό αγώνα που διεξήγαγε. Και, δεύτερον, την ανάγκη η ενδεχόμενη επιτυχία της έφεσης να μη χάσει τη σημασία της μένοντας χωρίς κανένα αντίκρυσμα: βλέπε I. Aristidou v. N. Aristidou (1985) 1 C.L.R. 649, Christofi and Others v. Iacovidou (1985) 1 C.L.R. 713, Charalambous v. Nicolaides & Neophytou (1985) 1 C.L.R. 737, Νεοφύτου ν. Δημητρίου (1989) 1 Α.Α.Δ. 592 και Π.Ε. 9033 ABP Holdings Ltd. και Άλλος v. Κιταλίδη και Άλλων, ημερ. 20/4/94.
Οι οικονομικές δυσχέρειες του εξ αποφάσεως οφειλέτη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από την απόφαση δεν μπορούν να προβληθούν ως λόγοι για τη χορήγηση αναστολής. Ιδιαίτερα στην προκείμενη περίπτωση που ο αιτητής διαθέτει και ακίνητη περιουσία. Αν γινόταν δεκτή αυτή η πρόταση ως θέμα αρχής τότε οι επιπτώσεις, ιδιαίτερα σε μακρούς δικαστικούς αγώνες, θα ήταν επικίνδυνα αρνητικές στην αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης. Από την άλλη πρέπει να λεχθεί ότι δεν τίθεται θέμα επιστροφής του ποσού της απόφασης, αν χάσει η Δημοκρατία.
Ο ισχυρισμός του αιτητή για κίνδυνο κατεδάφισης αμφισβητήθηκε έντονα με ένορκη δήλωση που κατατέθηκε με την ένσταση. Όχι μόνο αντικρούστηκε, αλλά γίνεται δεκτό ότι είναι δυνατή η επανεγκατάσταση του αιτητή στην κατοικία αυτή, αν ακυρωθεί το διάταγμα έξωσής του. Σχετική είναι η παράγραφος 11, που διαβάζουμε:
"Περαιτέρω, αρνούμαι τους ισχυρισμούς του Αιτητή που περιέχονται στις παραγράφους 6, 7 και 8. Αντίθετα η θέση της Δημοκρατίας είναι ότι η επίδικη κατοικία, ακόμα και αν παραδοθεί στη Δημοκρατία, θα παραμείνει στη θέση της ως έχει. Συνεπώς αν ο αιτητής επιτύχει στην έφεσή του θα μπορεί με τις κατάλληλες διαδικασίες να διεκδικήσει τα τυχόν δικαιώματά του επί αυτής."
Ενόψει της διάστασης που είχε προκύψει από τις ένορκες δηλώσεις σχετικά με το θέμα της κατεδάφισης, ο αιτητής οφείλει να προσάξει μαρτυρία, όπως απαιτεί η σχετική νομολογία, η οποία ελλείπει ολότελα: βλέπε Krashias Shoe Factory Limited, also trading as "K" Shoes v. Adidas Sportschuhfabriken Adi Dassler KG (1989) 1 A.Α.Δ. (Ε) 750 και Louis Vuitton ν. Δέρμοσακ Λτδ. και Άλλης (1992) 1 (Β) 1453. Επομένως το ζήτημα από μέρους του αιτητή έμεινε αναπόδεικτο σε επίπεδο ισχυρισμού.
Καταλήγουμε, ενασκώντας τη σχετική διακριτική μας εξουσία, πως δε συντρέχει αποχρών λόγος για να διατάξουμε αναστολή. Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.
H αίτηση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.