|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 503/2000
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, Δ.
Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
Lambrico Communications Ltd
Αιτητών
και
Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω
Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων
Καθ΄ων η Αίτηση
--------------
19 Μαρτίου 2001
Για τους Αιτητές: κ. Α.Σ. Αγγελίδης.
Για τους Καθ΄ων η αίτηση: κ. A. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα.
----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η Αιτήτρια εταιρεία ζητά ακύρωση απόφασης του Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων με την οποία απορρίφθηκε αίτημα της για εγγραφή ειδικού τύπου μηχανοκινήτου οχήματος αριστερού συστήματος οδήγησης Renault Microlift - Ηydraulic Lifting Platform. Είχε προηγηθεί απόρριψη του αιτήματος από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών, προς το οποίο είχε αρχικά απευθυνθεί η εταιρεία, λόγω του ότι, ως αριστερού συστήματος οδήγησης, το όχημα δεν μπορούσε να εγγραφεί ως εκ του Κανονισμού 54(1) των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984 (ΚΔΠ 66/84). Με το αίτημα της προς τον Υπουργό η εταιρεία ζητούσε όπως το όχημα εγγραφεί κατ΄εξαίρεση δυνάμει του Κανονισμού 54(1)(δ). Με επιστολή ημερομηνίας 28.1.2000 το αίτημα απορρίφθηκε, με άλλη δε επιστολή ημερομηνίας 29.2.2000 δόθησαν οι λόγοι για την απόρριψη που ήσαν:
"(α) Το υπό αναφορά όχημα έχει κατασκευασθεί για να χρησιμοποιείται αποκλειστικά σε κλειστούς χώρους, όπως το χώρο του αεροδρομίου, όχι για κυκλοφορία σε δρόμους δημόσιας χρήσης.
(β) Αρχικά το όχημα έχει κατασκευασθεί για να μεταφέρει ανάπηρους από τις αίθουσες αναχώρησης του αεροδρομίου προς τα αεροπλάνα. Το φορτίο με το οποίο μπορεί να μεταφέρει όσο και η ταχύτητα με την οποία το όχημα μπορεί με τεχνικά κριτήρια να κινείται, περιορίζονται από τους κανονισμούς διακίνησης μέσα στο χώρο του αεροδρομίου και όχι από τους κανονισμούς που διέπουν την οδική κυκλοφορία.
(γ) Εν όψει των πιο πάνω το όχημα δεν θεωρείται ασφαλές για την οδική κυκλοφορία γι΄αυτό και δεν συστήνεται η εγγραφή του."
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για την εταιρεία προβάλλει ως λόγο ακύρωσης την αρχή της καλής πίστης η οποία, εισηγείται, παραβιάζεται ως εκ του ότι η εταιρεία αγόρασε το όχημα σε δημόσιο πλειστηριασμό της Δημοκρατίας στις 19.11.1998 χωρίς να της αναφερθούν οι περιορισμοί στη χρήση του σε δημόσιο δρόμο. Τούτο, λέγει, συνιστούσε αντιφατική μεταβολή της στάσης της διοίκησης, συγκρουόμενη με την καλή πίστη που διέπει την εμπιστοσύνη του πολίτη προς τη συνέπεια της διοίκησης.
Δεν βλέπω πως η αρχή της καλής πίστης υπεισέρχεται στο θέμα. Ο κ. Αγγελίδης λέγει ότι η διοίκηση δεν μπορεί από τη μια να θεωρεί το όχημα κατάλληλο να πωληθεί από τη Δημοκρατία σε δημόσιο πλειστηριασμό και από την άλλη ως μη κατάλληλο για οδική κυκλοφορία. Τούτο όμως είναι ανακόλουθο όσο και αβάσιμο. Κατ΄ αρχή, το όχημα δεν φαίνεται να πωλήθηκε στην εταιρεία αλλά σε κάποιο Κώστα Οικονομίδη υπό condemned stores voucher και πιστοποιητικό ακαταλληλότητας. Κυρίως όμως, αδυνατώ να συσχετίσω την πώληση του οχήματος από τη Δημοκρατία με παράσταση ότι τούτο μπορεί να εγγραφεί για οδική κυκλοφορία. Τίποτα τέτοιο δεν εξυπακούεται, ασφαλώς δε ο αγοραστής δεν μπορεί λογικά να σχηματίζει τέτοια εντύπωση. Άλλο η πώληση και άλλο η δυνατότητα εγγραφής οποιουδήποτε οχήματος. Εδώ μάλιστα το όχημα επωλήθη ως condemned store και ακατάλληλο. Ο δε αγοραστής αγοράζει για δικούς του λόγους που δεν σχετίζονται αναγκαστικά με την προοπτική εγγραφής του οχήματος. Ούτε είχε ποτέ προηγουμένως εγγραφεί το όχημα, παρά μόνο φαίνεται να χρησιμοποιείτο, όπως και κατασκευάσθηκε, σε κλειστούς χώρους, όπως στο αεροδρόμιο για μεταφορά αναπήρων. Δεν υπάρχει ίχνος ασυνέπειας της διοίκησης αναγόμενης σε κακή πίστη.
Ο κ. Αγγελίδης εισηγείται επίσης αναρμοδιότητα του οργάνου που έλαβε την απόφαση. Συγκεκριμένα, λέγει ότι, αν και η εταιρεία απευθύνθηκε στον Υπουργό, η απόφαση υπογράφεται εκ μέρους του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου χωρίς να φαίνεται αν ο Γενικός Διευθυντής είχε οδηγίες από τον Υπουργό. Το μόνο που θα παρατηρούσα ως προς την εισήγηση αυτή, είναι ότι η ίδια η προσφυγή στρέφεται γενικά εναντίον απόφασης του Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων και καμιά αναρμοδιότητα του Γενικού Διευθυντή δεν τεκμηριώνεται, μπορούσε δε μάλλον να λεχθεί, όπως εισηγείται ο ευπαίδευτος συνήγορος για τη Δημοκρατία, ότι η απόφαση δεν είναι παρά επιβεβαιωτική της προηγούμενης απόρριψης του αιτήματος από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών και έτσι μη υποκείμενη σε προσβολή. Συμφωνώ με την εισήγηση αυτή, αλλά εν πάση περιπτώσει εξετάζω όλους τους λόγους ακύρωσης που συζητούνται στην προσφυγή.
Δύο άλλοι λόγοι ακύρωσης που συζητούνται είναι η έλλειψη δέουσας έρευνας και η έλλειψη αιτιολογίας. Ο κ. Αγγελίδης λέγει ότι το Υπουργείο δεν διεξήγαγε τη δική του έρευνα ως προς την προτιθέμενη χρήση του οχήματος ως κινητό εργαστήριο παραγωγής και προβολής διαφημίσεων, ζητώντας άλλες πληροφορίες από την εταιρεία, αρκέσθηκε δε να υιοθετήσει τους λόγους που εισηγήθηκε το Τμήμα Οδικών Μεταφορών για απόρριψη του αιτήματος. Τι
άλλες πληροφορίες θα ζητούσε το Υπουργείο από την εταιρεία δεν εξειδικεύεται, ούτε φαίνεται να ήσαν σχετικές. Η απόρριψη του αιτήματος δεν είχε να κάνει με την προτιθέμενη χρήση του σε δημόσιο δρόμο αλλά με τη φύση και κατασκευή του που προσδιόριζε και τον περιορισμό του για χρήση εκτός δημόσιου δρόμου, όπως αναφέρεται στην επιστολή της 9.3.2000. Προς τούτο, όλα τα σχετικά στοιχεία ήσαν ενώπιον της διοίκησης. Ούτε πλήττεται η απόφαση επειδή ο Γενικός Διευθυντής απευθύνθηκε στο Διευθυντή του Τμήματος Οδικών Μεταφορών για τις απόψεις του. Απεναντίας, είναι αν παρέλειπε να πράξει τούτο που θα μπορούσε να λεχθεί ότι δεν διεξήγαγε δέουσα έρευνα απευθυνόμενος στο άμεσα ενδιαφερόμενο τμήμα. Το δε Τμήμα Οδικών Μεταφορών δεν περιορίσθηκε στο γεγονός ότι το όχημα είχε αριστερό σύστημα οδήγησης, που ήταν ο λόγος της απόρριψης του αρχικού αιτήματος από το Τμήμα, αλλά επεκτάθηκε σε όλα τα στοιχεία που καθιστούσαν το όχημα ακατάλληλο για εγγραφή προς οδική χρήση. Τούτο παρείχε και την πλήρη και δέουσα αιτιολογία της απόρριψης του αιτήματος, όπως αυτή περιέχεται στην επιστολή της 9.3.2000.Τέλος, ο κ. Αγγελίδης εισηγείται ότι η απόφαση αντίκειται στον Κανονισμό 54(1)(δ). Ο κανονισμός προνοεί:
"(54).-(1) Εκτός δυνάμει αδείας του Εφόρου, εις εξαιρετικάς περιπτώσεις χορηγουμένης και τηρουμένων των όρων, τους οποίους ο Έφορος ήθελεν εκάστοτε επιβάλει, απαγορεύεται η εγγραφή ή οδήγησις μηχανοκινήτων οχημάτων μετ΄αριστερού συστήματος οδηγήσεως εν τη Δημοκρατία.
Νοείται ότι κατ΄εξαίρεσιν της ανωτέρω διατάξεως επιτρέπεται η εγγραφή και η οδήγησις μηχανοκινήτων οχημάτων μετ΄αριστερού συστήματος οδηγήσεως εν τη Δημοκρατία, εις τας κάτωθι περιπτώσεις:
.................................. .................................................. ...........
(δ) ειδικών τύπων μηχανοκινήτων οχημάτων, ως η διατρητική μηχανή, ή θεριστική μηχανή, το μηχανοκίνητον κινητόν εργαστήριον, και ο κινητός μηχανοκίνητος γερανός, προοριζομένων προς συνήθη χρήσιν άλλην ή επί των οδών και μετακινουμένων από τόπου εις τόπον κατόπιν ειδικής αδείας του Εφόρου υφ΄οίους όρους ούτος ήθελε κρίνει σκόπιμον, λαμβανομένων απασών των αναγκαίων προφυλάξεων διά την τοιαύτην μετακίνησιν
................................... .................................................. .................................................. .......
"
Το εν λόγω όχημα δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως εμπίπτον στα πλαίσια της επιφύλαξης του Κανονισμού καθ΄όσον δεν προορίζετο "προς συνήθη χρήσιν άλλην ή επί των οδών", δεδομένου ότι η ίδια η εταιρεία το προόριζε για συνήθη χρήση ως κινητό εργαστήριο διαφημίσεων με προβλεπόμενη οδική διακίνηση 1000 χιλιομέτρων ετησίως. Τούτο δεν το καθιστούσε όμοιο με τα αναφερόμενα στον κανονισμό οχήματα, η συνήθης χρήση των οποίων είναι εκτός οδών και εγγραφομένων μόνο ώστε να μπορούν να μετακινούνται στις οδούς "από τόπου
εις τόπον" προς εκπλήρωση εκεί του προορισμού τους. Και αν ακόμα όμως το όχημα θα μπορούσε να ενταχθεί στα πλαίσια της επιφύλαξης του Κανονισμού, ο Κανονισμός παρέχει διακριτική εξουσία στον Έφορο να εγγράψει το όχημα κατ΄εξαίρεση και δεν υπάρχει οτιδήποτε που να δείχνει ότι η απόφαση δεν ήταν εύλογα επιτρεπτή. Απεναντίας, η πλήρης αιτιολογία που εδόθη για απόρριψη του αιτήματος αναιρεί κάθε εισήγηση για παράβαση του Κανονισμού. Να σημειώσω όμως και κάτι άλλο. Η προσφυγή δεν στρέφεται εναντίον της αρχικής απόρριψης του αιτήματος από το Διευθυντή του Τμήματος Οδικών Μεταφορών - ως προς αυτή θα ήταν, εξ άλλου, εκπρόθεσμη. Στρέφεται εναντίον της απόφασης του Υπουργείου. Ο Κανονισμός 54(1) όμως δεν αναφέρεται σε δευτεροβάθμια εξουσία του Υπουργού αλλά σε εξουσία του Εφόρου Μηχανοκινήτων Οχημάτων. Αυτό με επαναφέρει στη διαπίστωση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι παρά βεβαιωτική της αρχικής απόφασης του Διευθυντή του Τμήματος Οδικών Μεταφορών και συμφωνώ με τον κ. Μαππουρίδη ότι αποδοχή της προσφυγής θα ισοδυναμούσε με έγκριση προσπάθειας να ξεπεραστεί ο σκόπελος της βεβαιωτικής πράξης.Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα εναντίον της Αιτήτριας.
Δ. Χατζηχαμπής
Δ.
/ΚΧ"Π