|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 4 ΑΑΔ 1156
14 Νοεμβρίου, 2000
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚA ΜΕ ΤΟ AΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤAΓΜΑΤΟΣ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΛΙΜΙΤΕΔ,
Αιτητές,
v.
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1004/1998)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Ιεραρχική προσφυγή κατ' αποφάσεως της Αρχής Αδειών ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κρίθηκε ότι η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών επί της ιεραρχικής προσφυγής βρισκόταν σε αρμονία με τις πρόνοιες του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Ν.9/82).
Η αιτήτρια προσέβαλε την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, με την οποία απερρίφθη ιεραρχική προσφυγή της κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών που χορηγούσε στο ενδιαφερόμενο μέρος άδεια μεταφοράς, επί συμβάσει, φοιτητών του Πανεπιστημίου Κύπρου για το 1998.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1. Η Αιτήτρια θεμελιώνει την υπόθεσή της στο γεγονός ότι η ίδια είχε άδεια μεταφοράς επιβατών επί κομίστρω σε σχέση με τη διαδρομή 58, η οποία με αίτημά της τροποποιήθηκε από την Αρχή Αδειών ώστε να περιλαμβάνει έλευση και στάση στα κεντρικά κτίρια του Πανεπιστημίου. Η τροποποίηση αυτή μάλιστα επικυρώθηκε από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών στην απόφασή της ημερομηνίας 26.9.1997 στην ιεραρχική προσφυγή 8/97.
Η βασική εισήγηση της Αιτήτριας είναι ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντίκειται προς τις πρόνοιες του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Ν. 9/82).
Ουδόλως η ΑΑ ή η ΑΑΑ παρέλειψε να λάβει υπ' όψη της τους παράγοντες που προβλέπονται στο Άρθρο 13(4) ή το αδιαμφισβήτητο γεγονός της υφιστάμενης άδειας της Αιτήτριας για τη διαδρομή 58. Η αναγκαιότητα της προτιθέμενης διαδρομής στα πλαίσια του Άρθρου 13(4)(α) προέκυπτε βέβαια και από τα ενώπιον της ΑΑ και της ΑΑΑ δεδομένα ως προς τον αριθμό των φοιτητών και τη διακίνηση τους, μάλιστα δε το ίδιο το Πανεπιστήμιο, κρίνοντας ανάλογα, απεφάσισε να παρατείνει και για το 1998 το υφιστάμενο συμβόλαιο του Ενδιαφερόμενου Μέρους, που σύμφωνα με το Άρθρο 13(2)(3) συνιστά και την προϋπόθεση για την παροχή άδειας μεταφοράς επί συμβάσει. Κυρίως όμως, η αναγκαιότητα της προτιθέμενης επί συμβάσει διαδρομής προέκυπτε όχι τόσο από τον επακριβή αριθμό των διακινουμένων φοιτητών, που εξ άλλου αναπόφευκτα θα εποίκιλε από μέρα σε μέρα και από ώρα σε ώρα, αλλά από το επιθυμητό της προσαρμογής της στα δεδομένα των μεταφερομένων φοιτητών του Πανεπιστημίου. Εύλογα έκρινε η ΑΑΑ, όπως και η ΑΑ, ότι οι ιδιαίτερες ανάγκες των φοιτητών στα πλαίσια της καλύτερης εξυπηρέτησης τους δικαιολογούσαν την παροχή άδειας για μεταφορά τους από το Ενδιαφερόμενο Μέρος υπό το πρίσμα όλων των παραγόντων που αναφέρονται στο Άρθρο 13(4) ως διέποντες την άσκηση της διακριτικής εξουσίας της ΑΑ για παροχή άδειας μεταφοράς επί συμβάσει.
2. Η προσβαλλόμενη απόφαση συνάδει και με τη γενική υποχρέωση της ΑΑ δυνάμει του Άρθρου 5(13) ότι οι εξουσίες της ασκούνται κατά τρόπο παρέχοντα, κατά το δυνατό, ίση ευκαιρία κέρδους σε όλους τους ενδιαφερόμενους, πρόνοια που και συνταγματική θεμελίωση έχει. Η Αιτήτρια δεν μπορεί να επικαλείται ουσιαστικά μονοπωλιακό προνόμιο αποκλειστικής εκμετάλλευσης κάθε μέρους της όλης διαδρομής.
3. Η ύπαρξη της άδειας της Αιτήτριας για μεταφορά επιβατών επί κομίστρω, αν και περιλάμβανε στάση έξω από το Πανεπιστήμιο, ουδόλως εδέσμευε τη διακριτική ευχέρεια της ΑΑ να δώσει, σε κατάλληλη περίπτωση, άδεια μεταφοράς φοιτητών επί συμβάσει, ούτε κάτι τέτοιο συνιστούσε αντιφατική συμπεριφορά της διοίκησης. Όχι μόνο οι δύο άδειες ήσαν διαφορετικής φύσεως, αλλά και εκρίνοντο με βάση ανάλογες συγκεκριμένες ανάγκες και δυνατότητες.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή από την αιτήτρια εταιρεία κατά της απόρριψης της ιεραρχικής της προσφυγής εναντίον της απόφασης της Αρχής Αδειών για χορήγηση στο ενδιαφερόμενο μέρος άδειας μεταφοράς φοιτητών του Πανεπιστημίου Κύπρου για το 1998.
Μ. Βασιλείου για Μαρκίδη και Σία, για τους Αιτητές.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Δ. Παπαμιλτιάδους για κ. Κακογιάννη, για Ενδιαφερόμενο Μέρος ΠΕΑΛ.
Cur. adv. vult.
XATZHXAMΠHΣ, Δ.: Η προσφυγή προσβάλλει απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (ΑΑΑ) ημερομηνίας 18.9.1998 με την οποία απορρίφθηκε η ιεραρχική προσφυγή της Αιτήτριας 16/98 εναντίον απόφασης της Αρχής Αδειών (ΑΑ) και επικυρώθηκε η απόφαση της ΑΑ για χορήγηση στο Ενδιαφερόμενο Μέρος άδειας μεταφοράς επί συμβάσει φοιτητών του Πανεπιστημίου Κύπρου για το 1998.
Η Αιτήτρια θεμελιώνει την υπόθεση της στο γεγονός ότι η ίδια είχε άδεια μεταφοράς επιβατών επί κομίστρω σε σχέση με τη διαδρομή 58, η οποία με αίτημα της τροποποιήθηκε από την ΑΑ ώστε να περιλαμβάνει έλευση και στάση στα κεντρικά κτίρια του Πανεπιστημίου. Η τροποποίηση αυτή μάλιστα επικυρώθηκε από την ΑΑΑ στην απόφαση της ημερομηνίας 26.9.1997 στην ιεραρχική προσφυγή 8/97 με το σκεπτικό ότι:
"... ορθά απεφάσισε η Αρχή Αδειών να τροποποιήσει την διαδρομή 58 ούτως ώστε να περνούν και από τα κεντρικά κτίρια του Πανεπιστημίου στην οδό Καλλιπόλεως για να υπάρχει η ευχέρεια εξυπηρέτησης της κοινότητας του Πανεπιστημίου. Είναι αυτονόητο ότι οι αστικές διαδρομές πρέπει να αναπροσαρμόζονται για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού."
Η ΑΑΑ, επιλαμβανόμενη της ιεραρχικής προσφυγής 16/98, είχε υπ' όψη της τα δεδομένα αυτά. Έκρινε όμως ότι:
"... οι ανάγκες του πανεπιστημίου όπως προκύπτουν μέσα από τους όρους των προσφορών που δημοσιεύονται για την επί συμβάσει μεταφορά των φοιτητών δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν επαρκώς και ικανοποιητικά αφού η διαδρομή αρ. 58 θα εξακολουθεί να εξυπηρετεί ταυτόχρονα και το γενικότερο επιβατικό κοινό στο συγκεκριμένο δρομολόγιο μέσα από τις διάφορες στάσεις επιβίβασης από και προς το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Οι ανάγκες του Πανεπιστημίου είναι εξειδικευμένες εις ότι αφορά την επίδικη διαδρομή, η επιβίβαση των φοιτητών γίνεται εντός του χώρου του Πανεπιστημίου και όχι επί δημοσίου δρόμου, τα λεωφορεία είναι υποχρεωμένα να βρίσκονται εκεί τουλάχιστο 10 λεπτά προ της επιβίβασης ή και να αναμένουν την επιβίβαση των φοιτητών σε περίπτωση καθυστέρησης. Παράλληλα είναι υποχρεωμένοι οι ιδιοκτήτες τους να λαμβάνουν πρόνοια για τη μεταφορά και αναπήρων φοιτητών που υπάρχουν και φοιτούν στο Πανεπιστήμιο."
Η βασική εισήγηση της Αιτήτριας είναι ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντίκειται προς τις πρόνοιες του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Ν. 9/82), και συγκεκριμένα ότι δεν ελήφθησαν υπ' όψη οι παράγοντες που καθορίζονται στο άρθρο 13(4) όσον αφορά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας της ΑΑ για παροχή άδειας μεταφοράς επί συμβάσει, ως προς την αναγκαιότητα της προτιθέμενης διαδρομής (άρθρο 13(4)(α)), την έκταση κατά την οποία οι ανάγκες της προτιθέμενης διαδρομής ήδη εξυπηρετούνται επαρκώς στα πλαίσια υφιστάμενων αδειών (άρθρο 13(4)(β)) και γενικά τις μεταφορικές ανάγκες της περιοχής (άρθρο 13(4)(δ)), σε συνάρτηση προς την υφιστάμενη άδεια της Αιτήτριας για τη διαδρομή 58. Η εισήγηση, όπως και παράλληλη εισήγηση για κακή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας της ΑΑΑ και της ΑΑ, επεκτείνεται και στο άρθρο 8(3) το οποίο προνοεί ανάλογους παράγοντες οι οποίοι διέπουν γενικά την άσκηση της εν λόγω διακριτικής εξουσίας.
Όπως είναι πρόδηλο, οι παράγοντες στους οποίους αναφέρεται το άρθρο 13(4) συμπλέκονται και εξετάζονται στο σύνολο τους, κεντρικό στοιχείο δε στην επιχειρηματολογία της ευπαιδεύτου συνηγόρου της Αιτήτριας είναι η ύπαρξη της δικής της άδειας για τη διαδρομή 58 σε συνάρτηση ιδιαίτερα προς το άρθρο 13(4)(β). Είναι η θεωρημένη μου άποψη ότι ουδόλως η ΑΑ ή η ΑΑΑ παρέλειψε να λάβει υπ' όψη της τους παράγοντες που προβλέπονται στο άρθρο 13(4) ή το αδιαμφισβήτητο γεγονός της υφιστάμενης άδειας της Αιτήτριας για τη διαδρομή 58. Η αναγκαιότητα της προτιθέμενης διαδρομής στα πλαίσια του άρθρου 13(4)(α) προέκυπτε βέβαια και από τα ενώπιον της ΑΑ και της ΑΑΑ δεδομένα ως προς τον αριθμό των φοιτητών και τη διακίνηση τους, μάλιστα δε το ίδιο το Πανεπιστήμιο, κρίνοντας ανάλογα, απεφάσισε να παρατείνει και για το 1998 το υφιστάμενο συμβόλαιο του Ενδιαφερόμενου Μέρους, που σύμφωνα με το άρθρο 13(2)(3) συνιστά και την προϋπόθεση για την παροχή άδειας μεταφοράς επί συμβάσει. Κυρίως όμως, η αναγκαιότητα της προτιθέμενης επί συμβάσει διαδρομής προέκυπτε όχι τόσο από τον επακριβή αριθμό των διακινουμένων φοιτητών, που εξ άλλου αναπόφευκτα θα εποίκιλε από μέρα σε μέρα και από ώρα σε ώρα, αλλά από το επιθυμητό της προσαρμογής της στα δεδομένα των μεταφερομένων φοιτητών του Πανεπιστημίου. Η ΑΑΑ, όπως και η ΑΑ, είναι σε αυτό ιδιαίτερα τον παράγοντα που βασίσθησαν, όπως και όφειλαν δυνάμει του άρθρου 13(4)(β), το οποίο κάθε άλλο παρά δεν ελήφθη υπ΄όψη, σε συνδυασμό μάλιστα και με το άρθρο 13(4)(γ). Εδώ επρόκειτο για ειδική ανάγκη μεταφοράς φοιτητών από το συγκεκριμένο χώρο του Πανεπιστημίου ανάλογα με τα δεδομένα τους που διαφοροποιούντο από εκείνα του γενικού επιβατικού κοινού της ευρύτερης διαδρομής που εξυπηρετούσε η Αιτήτρια. Όπως υπέδειξε η ΑΑΑ στο σκεπτικό της, οι ανάγκες του Πανεπιστημίου ήσαν εξειδικευμένες, παραπέμποντας ιδιαίτερα στο ότι, στα πλαίσια της εξυπηρέτησης από το Ενδιαφερόμενο Μέρος, η επιβίβαση εγίνετο εντός του χώρου του Πανεπιστημίου, τα λεωφορεία ήσαν υποχρεωμένα να αναμένουν τουλάχιστο 10 λεπτά προ της επιβίβασης καθώς και σε περίπτωση καθυστέρησης επιβίβασης, και υπήρχε υποχρέωση πρόνοιας για ανάπηρους φοιτητές. Αυτά δεν μπορούσε να τα προσφέρει η Αιτήτρια με εύλογη συμβατότητα προς τα δεδομένα της δικής της διαδρομής που εξυπηρετούσε το γενικό επιβατικό κοινό, ιδιαίτερα αφού η στάση της ήταν έξω από το Πανεπιστήμιο και το ωράριο της θα εξουδετερώνετο αν προσαρμόζετο στα αναγκαία χρονικά περιθώρια αναμονής που αναφέρονται πιο πάνω. Ακόμα, καμιά εγγύηση δεν θα μπορούσε να δοθεί ότι θα υπήρχαν διαθέσιμες θέσεις για τους φοιτητές στα λεωφορεία της Αιτήτριας σε οποιαδήποτε διαδρομή, ενώ τα λεωφορεία του Ενδιαφερόμενου Μέρους εξυπηρετούσαν αποκλειστικά τους φοιτητές. Όλα αυτά καταδείκνυαν ότι εύλογα έκρινε η ΑΑΑ, όπως και η ΑΑ, ότι οι ιδιαίτερες ανάγκες των φοιτητών στα πλαίσια της καλύτερης εξυπηρέτησης τους δικαιολογούσαν την παροχή άδειας για μεταφορά τους από το Ενδιαφερόμενο Μέρος υπό το πρίσμα όλων των παραγόντων που αναφέρονται στο άρθρο 13(4) ως διέποντες την άσκηση της διακριτικής εξουσίας της ΑΑ για παροχή άδειας μεταφοράς επί συμβάσει.
Παρατηρώ περαιτέρω ότι η προσβαλλόμενη απόφαση συνάδει και με τη γενική υποχρέωση της ΑΑ δυνάμει του άρθρου 5(13) ότι οι εξουσίες της ασκούνται κατά τρόπο παρέχοντα, κατά το δυνατό, ίση ευκαιρία κέρδους σε όλους τους ενδιαφερόμενους, πρόνοια που και συνταγματική θεμελίωση έχει. Η Αιτήτρια δεν μπορεί να επικαλείται ουσιαστικά μονοπωλιακό προνόμιο αποκλειστικής εκμετάλλευσης κάθε μέρους της όλης διαδρομής. Η άδεια της για μεταφορά επιβατών επί κομίστρω στη διαδρομή (που εξακολουθούσε μάλιστα να περιλαμβάνει και τη δυνατότητα μεταφοράς φοιτητών και άλλων από τη στάση έξω από το Πανεπιστήμιο) και η παράλληλη άδεια του Ενδιαφερόμενου Μέρους για μεταφορά φοιτητών επί συμβάσει από το χώρο του Πανεπιστημίου διατηρούσε την ισορροπία που προβλέπεται στο άρθρο 5(13).
Η ευπαίδευτη συνήγορος για την Αιτήτρια εισηγείται επίσης ότι υπήρξε έλλειψη δέουσας έρευνας, ιδιαίτερα κατά το ότι δεν εξακριβώθηκε ο ακριβής αριθμός των διακινούμενων φοιτητών και το κατά πόσο αυτοί εξυπηρετούντο επαρκώς από τα δρομολόγια της διαδρομής 58 και ότι η ΑΑΑ ενεργούσε υπό πλάνη ως προς τον αριθμό των λεωφορείων που η Αιτήτρια θα μπορούσε να δρομολογήσει στη διαδρομή 58. Τα όσα ανάφερα πιο πάνω, και μάλιστα ότι η απόφαση εβασίζετο στις ιδιαίτερες ανάγκες των φοιτητών και στα πλεονεκτήματα της εξυπηρέτησης τους από τα επί συμβάσει λεωφορεία του Ενδιαφερόμενου Μέρους και όχι στους πιο πάνω παράγοντες, απαντά και αυτή τις εισηγήσεις, όπως και την παράλληλη εισήγηση ότι για τους πιο πάνω λόγους η ΑΑΑ ενήργησε καθ' υπέρβαση εξουσίας.
Η τελευταία εισήγηση της ευπαιδεύτου συνηγόρου για την Αιτήτρια είναι ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της καλής πίστης κατά το ότι αντίκειται προς την προηγούμενη απόφαση της ΑΑΑ στην ιεραρχική προσφυγή 8/97 να εγκρίνει την τροποποίηση της διαδρομής 58 ώστε τα λεωφορεία της Αιτήτριας να σταθμεύουν και έξω από το Πανεπιστήμιο. Τα όσα έχω πει καλύπτουν και αυτή την πτυχή του πράγματος, που είναι ουσιαστικά η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Η ύπαρξη της άδειας της Αιτήτριας για μεταφορά επιβατών επί κομίστρω, αν και περιλάμβανε στάση έξω από το Πανεπιστήμιο, ουδόλως εδέσμευε τη διακριτική ευχέρεια της ΑΑ να δώσει, σε κατάλληλη περίπτωση, άδεια μεταφοράς φοιτητών επί συμβάσει, ούτε κάτι τέτοιο συνιστούσε αντιφατική συμπεριφορά της διοίκησης. Όχι μόνο οι δύο άδειες ήσαν διαφορετικής φύσεως, αλλά και εκρίνοντο με βάση ανάλογες συγκεκριμένες ανάγκες και δυνατότητες. Η άδεια της Αιτήτριας δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εσαεί αυτοδέσμευση της ΑΑ ότι δεν θα παραχωρούσε άδεια μεταφοράς φοιτητών επί συμβάσει σε άλλον, εφ΄όσον βέβαια αυτό εγίνετο στα πλαίσια της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας της, ή ως διασφαλίζουσα στην Αιτήτρια μονοπωλιακή αποκλειστικότητα μεταφοράς των φοιτητών. Παρατηρώ μάλιστα ότι και για το 1996 και για το 1997 το Ενδιαφερόμενο Μέρος είχε άδεια μεταφοράς των φοιτητών επί συμβάσει.
Μη διαπιστώνοντας έρεισμα στην προσφυγή, αυτή απορρίπτεται με έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας και εναντίον της Αιτήτριας.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.