|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2000) 4 ΑΑΔ 621
28 Ιουνίου, 2000
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
GEO PAVLIDES AND ARAOUZOS LTD,
Αιτητές,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚHΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΑΞΙΑΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 345/1998)
Φόρος Προστιθέμενης Αξίας ― Παροχή υπηρεσιών επιδιόρθωσης αυτοκινήτων από τον εγχώριο εμπορικό αντιπρόσωπο του κατασκευαστή, με βάση σχετική αναλαμβανόμενη εγγύηση προς τους αγοραστές ― Η σχετική συμβατική υποχρέωση αναλαμβάνεται από τον αντιπρόσωπο όχι από τον κατασκευαστή ― Η επιδιόρθωση δεν συνιστά παροχή υπηρεσιών από τον αντιπρόσωπο προς τον κατασκευαστή και δεν υπόκειται συνακόλουθα σε Φ.Π.Α.
Οι αιτητές προσέβαλαν την απόρριψη από τον Υπουργό Οικονομικών της ένστασής τους κατά της επιβολής φορολογίας Φ.Π.Α. επί της αποζημίωσης που ελάμβαναν από τον προμηθευτή τους σε σχέση με υπηρεσίες επιδιόρθωσης των προμηθευόμενων αυτοκινήτων που διέθεταν στην κυπριακή αγορά προσφέροντας και τη σχετική εγγύηση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
Από το Παράρτημα 1 που έχει επισυναφθεί στην απαντητική αγόρευση της αιτήτριας εταιρείας, προκύπτει σαφώς ότι η προσφερόμενη εγγύηση δίδεται από την αιτήτρια εταιρεία και όχι από την κατασκευάστρια. Έτσι, η συμβατική υποχρέωση είναι εκείνη της αιτήτριας εταιρείας και η κατασκευάστρια εταιρεία Opel έχει αναλάβει γραπτώς την υποχρέωση να την αποζημιώνει (to reimburse) για τα έξοδα στα οποία υποβάλλεται συνεπεία της εγγύησης.
Είναι ασφαλώς μόνο καθοδηγητικής σημασίας το Press Notice και οι Ελληνικές νομικές αρχές, στις οποίες αναφέρονται οι διάδικοι, αλλά προκύπτει από τις θέσεις και των δύο διαδίκων που εκφράζονται στις γραπτές τους αγορεύσεις πως δέχονται τις πιο πάνω αρχές.
Έτσι, έχοντας καταλήξει πως η συμβατική υποχρέωση είναι εκείνη της αιτήτριας εταιρείας και όχι της κατασκευάστριας και ότι η υποχρέωση της κατασκευάστριας είναι μόνο να αποζημιώνει την αιτήτρια η επίδικη απόφαση κρίνεται εσφαλμένη.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή από την αιτήτρια εταιρεία κατά της επιβολής ποσού £42.356,13 ως ΦΠΑ για τη φορολογική περίοδο από 1/7/92-31/7/97 για την αποζημίωση την οποία κατέβαλε προς την αιτήτρια εταιρεία η κατασκευάστρια Γερμανική Εταιρεία Opel για την επιδιόρθωση αυτοκινήτων Opel από την αιτήτρια συνολικού ύψους £601.253,37 για τη φορολογική περίοδο 1/7/92 - 31/7/97.
Γ. Τριανταφυλλίδης, για τον Αιτητή.
E. Αντωνίου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια εταιρεία ασχολείται με την εισαγωγή, πώληση και επιδιόρθωση αυτοκινήτων και εισάγει από τη Γερμανική κατασκευάστρια εταιρεία αυτοκίνητα Opel, τα οποία διαθέτει στην Κυπριακή αγορά. Κατόπιν συμφωνίας με την Opel παραχωρεί προς τους αγοραστές των αυτοκινήτων εγγύηση, κατά τη διάρκεια της οποίας αναλαμβάνει την επιδιόρθωση των αυτοκινήτων δωρεάν. Με βάση τη συμφωνία αυτή η αιτήτρια εταιρεία στέλλει στην κατασκευάστρια εταιρεία κατάσταση των επιδιορθώσεων και, αφού οι επιδιορθώσεις εγκριθούν, καταβάλλεται προς την αιτήτρια η ανάλογη αποζημίωση.
Για τη φορολογική περίοδο από 1.7.92 μέχρι 31.7.97 η αιτήτρια επιδιόρθωσε αυτοκίνητα με βάση την πιο πάνω εγγύηση έναντι συνολικού ποσού £601.253,37, ποσόν το οποίο η κατασκευάστρια εταιρεία της κατέβαλε.
Ο καθ' ου η αίτηση 2 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πιο πάνω παροχή υπηρεσίας αποτελεί φορολογητέα παροχή προς την ξένη εταιρεία και υπόκειται σε θετικό συντελεστή Φ.Π.Α. Ως αποτέλεσμα τούτου ζήτησε από τους αιτητές την καταβολή του ποσού των £42.356,13 ως Φ.Π.Α. Η αιτήτρια υπέβαλε ένσταση στην πιο πάνω επιβολή φορολογίας και ο καθ' ου η αίτηση 1, Υπουργός Οικονομικών απέρριψε την ένστασή της με επιστολή ημερομηνίας 12.2.98.
Με την παρούσα προσφυγή της η αιτήτρια εταιρεία προσβάλλει την πιο πάνω απόφαση και ζητά την ακύρωση της.
Παραθέτω πιο κάτω το κείμενο της επίδικης επιστολής:
Έχω οδηγίες από τον Υπουργό Οικονομικών να αναφερθώ στην επιστολή σας με ημερομηνία 23 Δεκεμβρίου, 1997 αναφορικά με την ένσταση των πελατών σας, εταιρείας Γεω. Παυλίδης και Αραούζος Λτδ., σχετικά με τη βεβαίωση φόρου με αρ. φακ. 10002325 Τ και ημερομηνία 28 Νοεμβρίου, 1997, σύμφωνα με το άρθρο 52 της περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νομοθεσίας.
2. Σας πληροφορώ ότι ο Υπουργός Οικονομικών αφού έλαβε υπόψη:
(Α) την υφιστάμενη Νομοθεσία περί Φόρου Προστιθέμενης αξίας και ειδικά:
(i) Το άρθρο 4 με βάση το οποίο "Αντικείμενο του φόρου που ονομάζεται φόρος Προστιθέμενης Αξίας, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Νόμου, είναι:
(α) Κάθε παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών που πραγματοποιείται στη Δημοκρατία από υποκείμενο στο φόρο πρόσωπο μέσα στα πλαίσια ή για προώθηση των δραστηριοτήτων επιχείρησης την οποία ασκεί, και
(β) η εισαγωγή αγαθών στη Δημοκρατία."
(ii) το άρθρο 5 με βάση το οποίο:
"(1) Ο φόρος επιβάλλεται σε κάθε φορολογητέα παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών.
(2) Υποκείμενο στο φόρο πρόσωπο είναι κάθε πρόσωπο που ασκεί επιχείρηση σύμφωνα με την παράγραφο (2) του άρθρου 2, εφόσον έχει εγγραφεί ως τέτοιο στο Μητρώο ΦΠΑ ή οφείλει να εγγραφεί σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Νόμου.
(3) Φορολογητέα παράδοση αγαθών ή φορολογητέα παροχή υπηρεσιών είναι κάθε παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών που αποτελεί αντικείμενο του ΦΠΑ και δεν εξαιρείται σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος Νόμου."
(Β) τα γεγονότα της υπόθεσης όπως παρουσιάζονται τόσο από την πλευρά των πελατών σας όσο και από την πλευρά της Υπηρεσίας ΦΠΑ και ειδικά το γεγονός ότι:
(α) η ξένη κατασκευάστρια εταιρεία αναλαμβάνει την ευθύνη για την καλή λειτουργία και επιδιόρθωση των αυτοκινήτων κατά το χρόνο που αυτά είναι υπό την εγγύηση της και
(β) η ξένη κατασκευάστρια εταιρεία φέρει την πιο πάνω ευθύνη και διενεργεί την πιο πάνω επιδιόρθωση των αυτοκινήτων μέσω του εμπορικού της αντιπροσώπου, στην προκειμένη περίπτωση, των πελατών σας,
κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πιο πάνω παροχή υπηρεσιών επιδιόρθωσης αυτοκινήτων αποτελεί φορολογητέα παροχή υπηρεσιών από τους πελάτες σας στην ξένη κατασκευάστρια εταιρεία, η οποία υπόκειται σε θετικό συντελεστή ΦΠΑ και ορθά ο Έφορος ΦΠΑ προέβηκε στη βεβαίωση φόρου με ημερομηνία 28.11.98.
2. Ενόψει των πιο πάνω η ένσταση των πελατών σας, εταιρείας Γεω. Παυλίδης και Αραούζος Λτδ., απορρίπτεται."
Η πιο πάνω επιστολή στην ουσία αναπαράγει την απόφαση του Υπουργού που περιέχεται στο Παράρτημα 6 της Ένστασης.
Όπως προκύπτει από τα ενώπιον μου στοιχεία και τις αγορεύσεις των διαδίκων, το μόνο θέμα που χρήζει απόφασης είναι κατά πόσο το επίδικο ποσό συνιστά "αποζημιώσεις" ή "παροχή υπηρεσιών".
Είναι η εισήγηση της αιτήτριας εταιρείας ότι τούτο αποτελεί αποζημιώσεις και ως εκ τούτου δεν υπόκειται σε φορολογία ΦΠΑ.
Στις απόψεις που υποβλήθηκαν προς τον Υπουργό για να λάβει την απόφαση του γίνεται αναφορά στο Αγγλικό Press Notice 59/89, 10.8.89, στο οποίο αναφέρεται και η ένσταση της αιτήτριας εταιρείας, καθώς και σε παρόμοιες ρυθμίσεις του Ελληνικού Νόμου 1642/96. Το σχετικό απόσπασμα από το πιο πάνω Press Notice παραθέτω:
"Where a repair is done by a UK importer or UK distributor who has taken title to the goods, any payment from the overseas supplier to cover the repair costs is regarded as compensation and no VAT is due. But if the repair is carried out by a third party on behalf of an overseas manufacturer, any payment which the repairer receives is the consideration for his supply of services to the manufacturer on which he must account for VAT at the standard rate."
Ανάλογες είναι και οι πρόνοιες του Ελληνικού Νόμου.
Η διαφορά των αντιδίκων έγκειται στη διαφορετική ερμηνεία που δίδουν στις αρχές που εκφράζονται πιο πάνω σε συνάρτηση με τα γεγονότα της υπόθεσης. Τα γεγονότα όμως δεν φαίνεται να τελούν υπό αμφισβήτηση και προκύπτει από τα ενώπιον μου στοιχεία ότι πράγματι με την εισαγωγή των οχημάτων η κυριότητα τους μεταβιβάζεται στην αιτήτρια εταιρεία. Είναι όμως η θέση των καθ' ων η αίτηση ότι η συμβατική υποχρέωση της καλής λειτουργίας των αυτοκινήτων αναλαμβάνεται από την κατασκευάστρια εταιρεία Opel και δεν μεταφέρεται στην αιτήτρια εταιρεία. Δέχονται περαιτέρω οι καθ' ων η αίτηση, όπως προκύπτει από τη γραπτή τους αγόρευση, ότι "αποζημίωση θα θεωρείτο μόνο στην περίπτωση που η συμβατική ευθύνη για την καλή λειτουργία των πωλουμένων αγαθών της είχε αναλάβει η αιτήτρια . . . .".
Από το Παράρτημα 1 που έχει επισυναφθεί στην απαντητική αγόρευση της αιτήτριας εταιρείας, προκύπτει σαφώς ότι η προσφερόμενη εγγύηση δίδεται από την αιτήτρια εταιρεία και όχι από την κατασκευάστρια. Έτσι, η συμβατική υποχρέωση είναι εκείνη της αιτήτριας εταιρείας και η κατασκευάστρια εταιρεία Opel έχει αναλάβει γραπτώς την υποχρέωση να την αποζημιώνει (to reimburse) για τα έξοδα στα οποία υποβάλλεται συνεπεία της εγγύησης.
Είναι ασφαλώς μόνο καθοδηγητικής σημασίας το Press Notice και οι Ελληνικές νομικές αρχές, στις οποίες αναφέρονται οι διάδικοι και που εξέθεσα πιο πάνω, αλλά προκύπτει από τις θέσεις και των δύο διαδίκων που εκφράζονται στις γραπτές τους αγορεύσεις πως δέχονται τις πιο πάνω αρχές.
Έτσι, έχοντας καταλήξει πως η συμβατική υποχρέωση είναι εκείνη της αιτήτριας εταιρείας και όχι της κατασκευάστριας και ότι η υποχρέωση της κατασκευάστριας είναι μόνο να αποζημιώνει την αιτήτρια, κρίνω πως η επίδικη απόφαση είναι εσφαλμένη.
Συνεπεία των πιο πάνω η επίδικη απόφαση ακυρώνεται με έξοδα υπέρ της αιτήτριας εταιρείας.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.