ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.

Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος

D.K. INTERCITY BUSES LARNACA LTD, από τη Λάρνακα,

- και -

Κυπριακής Δημοκρατίας, διά της

Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών,

---------------------------

Για τους αιτητές: Α. Παπαχαραλάμπους.

Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄.

Για το ενδιαφερόμενο πρόσωπο: Α. Παναγιώτου.

---------------------------

Οι αιτητές προσβάλλουν, με αυτή την προσφυγή, την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, ημερ. 23 Ιουλίου 1998, με την οποία απορρίφθηκαν οι ιεραρχικές προσφυγές τους, με αρ. 7/98, 8/98, 9/98 και 10/98 κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών, ημερ. 10 Δεκεμβρίου 1997, με την οποία είχαν εγκριθεί αιτήσεις του ενδιαφερομένου προσώπου Kapnos & Sons Transport Co. Ltd για τη μεταφορά του προσωπικού των Κυπριακών Αερογραμμών από Λευκωσία στο Αεροδρόμιο Λάρνακας και αντίστροφα, με τα λεωφορεία αρ. εγγραφής EEM 808, DAD548, XX 546 και BBK 062 από 1 Ιουλίου 1997 μέχρι 30 Ιουνίου 1998, βάσει συμβολαίου, στο οποίο διαλαμβανόταν δικαίωμα ανανέωσης μέχρι 30 Μαΐου 2000.

Το πλήρες κείμενο της προσβαλλόμενης απόφασης είχε ως εξής:

Ενόψει της δοθείσας αιτιολογίας είναι ανάγκη να ανατρέξει κανείς στην απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών στην οποία παραπέμπει. Επρόκειτο, καθώς φαίνεται από το διοικητικό φάκελο, για απόφαση ημερ. 23 Ιουνίου 1998 και όχι 26 Μαΐου 1998 όπως αναφέρεται στην προσβαλλόμενη απόφαση. Η απόφαση εκείνη εκδόθηκε κατόπιν ακύρωσης από το Ανώτατο Δικαστήριο, στις 18 Φεβρουαρίου 1998 στις συνεκδικασθείσες προσφυγές αρ. 825/96 και 826/96, της προηγουμένως ληφθείσας απόφασης στις ιεραρχικές προσφυγές αρ. 86/96 και 89/96. Αφορούσε τη χορήγηση παρόμοιας άδειας, σε σχέση με τρία λεωφορεία του ίδιου ενδιαφερομένου προσώπου, για την περίοδο από 1 Ιουνίου 1996 μέχρι 31 Μαΐου 1997. Οι προσφεύγοντες στην προσφυγή αρ. 825/96 ήταν οι ίδιοι με τους παρόντες. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι δεν είχε διεξαχθεί δέουσα έρευνα, ειδικότερα αναφορικά με το κατά πόσο οι ανάγκες εξυπηρετούνταν με τα ήδη αδειούχα λεωφορεία των αιτητών. Η εν συνεχεία διεξηχθείσα έρευνα περιγράφεται σε έκθεση του Τμήματος Οδικών Μεταφορών ημερ. 26 Μαΐου 1998. Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών στηρίχθηκε σε εκείνη την έκθεση όταν έλαβε την αναφερθείσα απόφαση κατά την επανεξέταση στις 23 Ιουνίου 1998. Το ζητούμενο ήταν τότε, βάσει της δικαστικής απόφασης, το κατά πόσο για την περίοδο 1 Ιουνίου 1996 - 31 Μαΐου 1997 για την οποία είχαν χορηγηθεί οι σχετικές άδειες στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο, οι ανάγκες θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν από τα ήδη αδειούχα λεωφορεία των αιτητών.

Ιδιαίτερα σημαντικό σε σχέση με εκείνο το θέμα ήταν, καθώς μου φαίνεται, το ότι στις 30 Μαΐου 1996, δηλαδή αμέσως πριν από την έναρξη της περιόδου 1 Ιουνίου 1996 - 31 Μαΐου 1997 είχε επεκταθεί η άδεια σε σχέση με τα λεωφορεία των αιτητών ώστε να καλύπτει - ανάμεσα σε άλλα - εκτός από τη διαδρομή Λάρνακας-Λευκωσίας και αντίστροφα, και τη διαδρομή από και προς το Αεροδρόμιο Λάρνακας. Στην εν λόγω έκθεση αναφέρονταν σχετικά τα εξής:

Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών κατέληξε, με την αναφερθείσα απόφαση ημερ. 23 Ιουνίου 1998, ότι:

Η αναφερθείσα απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών δεν βρίσκεται η ίδια υπό έλεγχο σε αυτή την προσφυγή. Καθίσταται ωστόσο αναπόφευκτη η εξέταση του περιεχομένου της αφού υιοθετήθηκε ως η αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης.

Προκύπτει, ως πρώτο ζήτημα, το ότι η αναφερθείσα απόφαση ημερ. 23 Ιουνίου 1998 αφορούσε περίοδο προγενέστερη εκείνης για την οποία λήφθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση και η μόνη έρευνα που έγινε είχε ως στόχο, όπως ρητά αναφέρεται στη σχετική έκθεση, τη διακρίβωση της τότε κατάστασης. Θα μπορούσε όμως να λεχθεί ότι τα δεδομένα δεν άλλαξαν. Προκύπτει από την έκθεση ημερ. 26 Μαΐου 1998, όπου γίνεται αναφορά σε συνάντηση με το Διευθυντή των αιτητών ο οποίος εξήγησε ότι αυτοί διατηρούσαν τη δυνατότητα και την επιθυμία να ανταποκριθούν, πως δεν εκτελούσαν το εν λόγω δρομολόγιο με τρόπο που να κάλυπτε τις ανάγκες.

Εκείνο όμως που αποβαίνει εν τέλει κρίσιμο είναι, κατά την άποψη μου, το ότι εξ αρχής δεν φαίνεται να απασχόλησε την αρμόδια αρχή πως η επέκταση της άδειας των λεωφορείων των αιτητών για την κάλυψη της διαδρομής από και προς το Αεροδρόμιο Λάρνακας μόλις είχε προηγηθεί. Επομένως δεν δόθηκε χρόνος να λειτουργήσει η άδεια, όπως επεκτάθηκε, αφού αμέσως μετά - την μεθεπομένη - χορηγήθηκε άδεια στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο να εκτελεί, βάσει σύμβασης, την ίδια διαδρομή. Δεν ήταν λοιπόν δυνατό να είχε νόημα η εκ των υστέρων έρευνα αναφορικά με το κατά πόσο οι ανάγκες ήδη εξυπηρετούνταν με τα αδειούχα λεωφορεία των αιτητών αν δεν λαμβανόταν υπόψη ότι η ίδια η αρμόδια αρχή τους αποδυνάμωσε, από τη δεύτερη κιόλας ημέρα, με την άδεια που χορήγησε προς όφελος του ενδιαφερομένου προσώπου. Και εν προκειμένω αυτό δεν λήφθηκε υπόψη. Σημειώνω άλλωστε πως η αρμόδια αρχή δεν διατύπωσε την άποψη, την οποία προώθησε ο συνήγορος του ενδιαφερομένου προσώπου, ότι η άδεια των λεωφορείων των αιτητών για μεταφορά επί κομίστρω κατ΄ επιβάτη δεν θα έπρεπε εν πάση περιπτώσει να συσχετισθεί με την άδεια που χορηγήθηκε στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο για μεταφορά επί συμβάσει. Δεν παρίσταται ως εκ τούτου ανάγκη να επεκταθώ σ΄ αυτό. Καταλήγω πως δεν διεξήχθη δέουσα έρευνα· με προφανή αντανάκλαση στη δοθείσα αιτιολογία.

Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.

Γ.Κ. Νικολάου,

Δ.

/ΕΘ