Η αιτήτρια ζητά από το Δικαστήριο την ακόλουθη θεραπεία:

Η αιτήτρια είναι Πρώτη Νοσηλευτικός Λειτουργός, Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας. Διορίστηκε το 1970 στο Νοσοκομείο Λευκωσίας και δύο εβδομάδες αργότερα μετατέθηκε στο Νοσοκομείο Πάφου όπου και παρέμεινε μέχρι το 1977. Στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο στην Οφθαλμολογική Νοσηλευτική και στο Οφθαλμολογικό Χειρουργείο για ενάμιση χρόνο και ακολούθως μετατέθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Το 1979 αποσπάστηκε για πέντε μήνες στο Νοσοκομείο Πάφου και το 1985 μετατέθηκε εκεί λόγω μετάθεσης του συζύγου της.

Το ιστορικό της υπόθεσης αρχίζει με πρόταση του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Υγείας προς την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (στο εξής "η Επιτροπή") για μετάθεση της αιτήτριας από το Νοσοκομείο Πάφου στο Νοσοκομείο Πόλης Χρυσοχούς.

Η Επιτροπή επιλήφθηκε της πιο πάνω πρότασης για μετάθεση της αιτήτριας στη συνεδρία της ημερομηνίας 12.3.99. Εξέτασε την πρόταση και τα σχόλια της αρμόδιας αρχής ότι οι λόγοι που πρόβαλε η ενιστάμενη υπάλληλος δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεράνω των αναγκών της υπηρεσίας και του δημόσιου συμφέροντος.

Εξετάζοντας τις παραστάσεις της αιτήτριας, έκρινε ότι "οι λόγοι που πρόβαλε για τη μη μετάθεση της, αν και είναι σοβαροί για την ίδια, εντούτοις δεν είναι αξεπέραστοι και εν πάση περιπτώσει τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα αναμένεται ότι θα αντιμετωπίσει ο οποιοσδήποτε υπό μετάθεση υπάλληλος".

Παρατήρησε επίσης ότι τα προβλήματα υγείας που ανέφερε η αιτήτρια δεν φαίνονται να είναι τόσο σοβαρά ώστε να καθιστούν αδύνατη τη μετάβαση της στην Πόλη Χρυσοχούς η οποία δεν βρίσκεται πολύ μακριά από την Πάφο και ως εκ τούτου δεν επιβάλλεται να αλλάξει τον τόπο διαμονής της αν δεν το επιθυμεί. Στη συνέχεια σημείωσε ότι οι προηγούμενες μεταθέσεις τις οποίες υπέστη η αιτήτρια και τις οποίες επικαλείται έγιναν για τη δική της εξυπηρέτηση λόγω των μεταθέσεων του συζύγου της. Έλαβε υπόψη επίσης το γεγονός ότι υπηρετεί στο ίδιο Νοσοκομείο με το σύζυγο της κατά παράβαση του άρθρου 39(3) του Περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου του 1990 (στο εξής "ο Νόμος").

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "το δημόσιο συμφέρο και οι ανάγκες της υπηρεσίας προέχουν των οποιωνδήποτε δυσκολιών που τυχόν να αντιμετωπίσει η υπάλληλος . . . ." και αποφάσισε τη μετάθεση της από 2.4.99.

Η αιτήτρια πρόβαλε διάφορους ισχυρισμούς για να πλήξει την επίδικη απόφαση. Ισχυρίστηκε ότι: 1. Η πρόταση της αρμόδιας αρχής δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη δυνάμει του άρθρου 48(2) του Νόμου. Δεν συγκεκριμενοποιούνται οι ανάγκες της Υπηρεσίας και το δημόσιο συμφέρον. Κάνει αναφορά στο λόγο ότι ο σύζυγος της υπηρετεί ως Υπεύθυνος Ιατρικός Λειτουργός του Νοσοκομείου Πάφου και παρατηρεί ότι η κατάσταση της συνυπηρέτησης τους συμβαίνει εδώ και αρκετό χρόνο και ότι δεν είναι ο άμεσα προϊστάμενος της. 2. Η Επιτροπή δεν προέβηκε σε δέουσα έρευνα ως προς τα προβλήματα υγείας της αιτήτριας. 3. Η απόφαση της Επιτροπής πάσχει από έλλειψη αιτιολογίας.

1. Η ύπαρξη τεκμηρίου νομιμότητας, ότι η μετάθεση έγινε για το συμφέρο της υπηρεσίας.

2. Η εκτίμηση των αναγκών και η επιλογή του τρόπου ικανοποίησης ανήκουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του διοικητικού οργάνου.

3. Ούτε οι προσωπικές, ούτε οι οικογενειακές συνθήκες, μπορεί να επιτρέψουν να υπερκερασθεί η υπηρεσιακή υποχρέωση του δημόσιου υπαλλήλου.

4. Η ανάγκη να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η αιτιολογημένη σύσταση του Διευθυντή.

5. Η αποτελεσματική λειτουργία της Δημόσιας Υπηρεσίας.

Η μετάθεση δημοσίων υπαλλήλων διέπεται από το άρθρο 48 του Νόμου και τον Κανονισμό 20 της ΚΔΠ 98/91. Το εδάφιο 2 του άρθρου 48 προβλέπει:

Αρμόδια αρχή στην παρούσα περίπτωση είναι ο Υπουργός, ο οποίος σύμφωνα με το άρθρο 2(στ) ενεργεί συνήθως μέσω του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου του. Η πρόταση για μετάθεση της αιτήτριας υποβλήθηκε προς την Επιτροπή από το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Υγείας. Η αιτήτρια ισχυρίστηκε ότι η πρόταση της αρμόδιας αρχής δεν είναι αιτιολογημένη όπως απαιτεί το άρθρο 48(2).

Τους λόγους που προβάλλονται σ΄αυτή παρέθεσα πιο πάνω. Με βάση αυτούς έκρινε η αρχή ότι το συμφέρον της υπηρεσίας θα εξυπηρετείτο καλύτερα με τη μετάθεση της αιτήτριας στο Νοσοκομείο Πόλης Χρυσοχούς.

Μελέτησα την πρόταση της αρμόδιας αρχής και διεπίστωσα ότι ικανοποιείται η προϋπόθεση του αναφερθέντος άρθρου για "αιτιολογημένη πρόταση".

Η αιτήτρια έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο λόγο που αφορά τη συνυπηρέτηση με το σύζυγο της στο ίδιο Νοσοκομείο. Πρόβαλε ότι ο σύζυγος της δεν είναι ο άμεσα προϊστάμενός της.

Υπηρετούσαν όμως και οι δύο στο Νοσοκομείο Πάφου - Τμήμα Ιατρικών Υπηρεσιών και Υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας, και το γεγονός αυτό και μόνο αποτελεί παράβαση του άρθρου 39(3) το οποίο αποκλείει τη συνυπηρεσία συζύγων στο ίδιο Τμήμα. Ο Νόμος δεν διακρίνει αν υπάρχει σχέση προϊσταμένου- υφιστάμενου. Το ότι αυτό συνέβαινε για αρκετό καιρό, όπως πρόβαλε η αιτήτρια, δεν είναι λόγος για συνέχιση της παρανομίας.

Η αιτήτρια ισχυρίστηκε περαιτέρω ότι η απόφαση πάσχει από έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας.

Ούτε οι ισχυρισμοί αυτοί ευσταθούν.

Από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία φαίνεται ότι η Επιτροπή έλαβε υπόψη τα προβλήματα υγείας που ανέφερε η αιτήτρια. Έκρινε ότι δεν φαίνονται τόσο σοβαρά ώστε να μην της επιτρέπουν να μεταβαίνει στην Πόλη Χρυσοχούς, η οποία δεν βρίσκεται πολύ μακριά από την Πάφο και δεν επιβάλλεται να αλλάξει τον τόπο διαμονής της. Συνεπώς αστήρικτοι οι λόγοι που προβάλλει για στέρηση της φροντίδας που παρέχει προς το γιο της και τον πατέρα της.

Διεπίστωσα ότι η Επιτροπή μελέτησε τις προσωπικές και οικογενειακές συνθήκες που πρόβαλε η αιτήτρια, οι οποίες όμως δεν επιτρέπεται να υπερισχύσουν των υπηρεσιακών αναγκών που αποτελούν το πρώτιστο κριτήριο στην απόφαση για μετάθεση δημόσιου υπαλλήλου.

Δεν χωρεί επομένως υπό τις περιστάσεις οποιοσδήποτε δικαστικός έλεγχος.

Η προσφυγή απορρίπτεται. Δεν εκδίδω διάταγμα για έξοδα.

Π. Αρτέμης,

Δ.

/Χ.Π.