CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:

Ν. 86/1972 - Ο περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμος του 1972

Ν. 9/1982 - Ο περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμος του 1982

Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:

Πολυβίου Aνδρέας ν. Kυπριακής Δημοκρατίας (2003) 3 ΑΑΔ 1

Οι ακινητοποιήσεις αυτές όμως (όπως και οι κατά καιρούς ανακλήσεις της άδειας κυκλοφορίας των οχημάτων), προερχόμενες από δηλώσεις προς τον Έφορο Μηχανοκινήτων Οχημάτων στα πλαίσια του Νόμου 86/1972 και συναρτώμενες προς την άδεια κυκλοφορίας των οχημάτων, δεν επηρέαζαν την εμβέλεια του άρθρου 6(2). Το άρθρο 6(2) ισχύει ώστε να παύει ισχύουσα όχι η άδεια κυκλοφορίας του οχήματος (η οποία εκδίδεται από τον Έφορο), αλλά η άδεια οδικής χρήσης του οχήματος, η οποία παραχωρείται από την Αρχή Αδειών, αν η άδεια δεν ανανεωθεί εντός πέντε μηνών από της λήξης της, εκτός αν η ίδια η Αρχή Αδειών εγκρίνει την ακινητοποίηση του οχήματος για μέχρι τρία έτη. Στην προκειμένη περίπτωση, η άδεια οδικής χρήσης του FE692 εξεδόθη στις 25.2.1991 και έληγε στις 31.12.1991, ανανεώθη δε στις 6.2.1992, δηλαδή εντός της εν λόγω πενταμήνου περιόδου, μέχρι τις 31.12.1992, και ακολούθως στις 28.5.1993, δηλαδή και πάλι εντός της εν λόγω πενταμήνου περιόδου, μέχρι 31.12.1993, τέλος δε στις 18.4.1994, επίσης εντός της διορίας, μέχρι 18.4.1999. Η δε άδεια οδικής χρήσης του FA700, εκδοθείσα την 1.1.1991 και λήγουσα την 31.12.1991, ανανεώθη στις 25.2.1992 μέχρι 31.12.1992, στις 28.5.1993 μέχρι 31.12.1993 και στις 19.4.1994 μέχρι τις 18.4.1999, δηλαδή επίσης πάντοτε εντός της πενταμήνου διορίας. Η άδεια οδικής χρήσης ευρίσκετο λοιπόν εν ισχύει όταν ενεκρίθη η αντικατάσταση των οχημάτων και όταν απεφασίσθη η ιεραρχική προσφυγή, ούτε είναι οι ανανεώσεις της άδειας οδικής χρήσης που προσβάλλονται.

Ανάλογη απάντηση διέπει την άλλη εισήγηση της κας Ευσταθίου ότι η εγγραφή των FE692 και FA700 έπρεπε να είχε ακυρωθεί από τον Έφορο. Και πάλι, το τι προσβάλλεται δεν είναι η παράλειψη της διοίκησης και μάλιστα του Εφόρου, να ασκήσει συγκεκριμένη αρμοδιότητα - κατά την προκειμένη εισήγηση να ακυρώσει την εγγραφή των οχημάτων - αλλά η έγκριση της αντικατάστασης τους στη βάση του ότι ήσαν εγγεγραμμένα, το οποίο ήταν νομικά το μόνο δεδομένο.

Τα ενώπιον της Αρχής Αδειών στοιχεία, λέγει η κα Ευσταθίου, κατά την εξέταση του αιτήματος του Ενδιαφερομένου Μέρους, καταδείκνυαν ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 8(3) καθ΄όσον οι ανάγκες της περιοχής ήδη εξυπηρετούντο με επάρκεια. Δεν βλέπω όμως πώς το άρθρο 8(3) υπεισέρχεται καν στην εικόνα. Το άρθρο 8(3) αφορά στην άσκηση της διακριτικής εξουσίας της Αρχής γενικά όσον αφορά την έκδοση αδειών οδικής χρήσης, που δεν ήταν η προκειμένη περίπτωση. Το αίτημα του Ενδιαφερόμενου Μέρους αφορούσε αντικατάσταση οχήματος σε σχέση με ήδη δοθείσα και ισχύουσα άδεια οδικής χρήσης, έτσι εξετάσθηκε από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών, από την Αρχή Αδειών και από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, και έτσι απέληγε να είναι αφ΄ης στιγμής αποφασίζεται ότι οι άδειες οδικής χρήσης ήσαν εν ισχύει κατά τους πιο πάνω σχετικούς χρόνους. Ήταν λοιπόν το άρθρο 3Α το οποίο είχε εφαρμογή, το οποίο δεν είχε συζητηθεί στις αγορεύσεις και για το οποίο, ως εκ τούτου, κάλεσα τους ευπαιδεύτους συνηγόρους να αγορεύσουν περαιτέρω. Το άρθρο 3Α αντικατέστησε ουσιαστικά το αρχικό άρθρο 3(9) το οποίο παρείχε τη δυνατότητα στην Αρχή να αναθέτει στον Πρόεδρο της την άσκηση ορισμένων εξουσιών της, οι οποίες δεν εξυπάκουαν την άσκηση πραγματικής διακριτικής εξουσίας, αυτή δε είναι και η ιδέα του άρθρου 3Α το οποίο προνοεί:

Όπως ήδη παρατήρησα, οι εγκρίσεις για την αντικατάσταση των λεωφορείων εδόθησαν όχι από την Αρχή Αδειών αλλά από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών δυνάμει του άρθρου 3Α, προφανώς ειδικά δυνάμει του εδαφίου (δ) εφ΄όσον επρόκειτο ακριβώς για αντικατάσταση σε σχέση με την οποία δεν υπήρχαν ενστάσεις. Είναι μάλιστα η τελευταία εισήγηση της κας Ευσταθίου ότι, καθ΄όσον μπορούσε να υπάρξει ένσταση εκ μέρους του Αιτητή, όπως και υπήρξε στη συνέχεια, η Αρχή Αδειών δεν έπρεπε να εγκρίνει την αντικατάσταση χωρίς να ενημερωθεί προηγουμένως ο Αιτητής για τις αιτήσεις για αντικατάσταση. Εδώ όμως ακριβώς έγκειται η λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων, που πηγάζει και από τη σύγχυση όσον αφορά τις αρμοδιότητες της Αρχής και του Τμήματος και όσον αφορά τα επίδικα θέματα. Το παράπονο του Αιτητή ήταν εξ αρχής και παραμένει η έγκριση της αντικατάστασης των λεωφορείων. Η έγκριση αυτή όμως όχι μόνο δεν ήταν στην αρμοδιότητα της Αρχής παρά μόνο του Τμήματος, αλλά και δεν ήταν θέμα που τον αφορούσε. Το άρθρο 8(6) προνοεί ότι είναι δικαιωματικά που εκδίδεται άδεια οδικής χρήσης σε σχέση με λεωφορείο το οποίο προτίθεται να αντικαταστήσει άλλο λεωφορείο για το οποίο υπάρχει εν ισχύει άδεια οδικής χρήσης. Και επειδή ακριβώς είναι έτσι, η έγκριση για αντικατάσταση, όσο και η παροχή άδειας οδικής χρήσης, ως τυπική διαδικασία, ανατίθεται, όπως προαναφέρθηκε, από το άρθρο 3Α(δ) και 3Α(β), αντίστοιχα, στο Τμήμα και όχι στην Αρχή. Αυτή δε ήταν και η ουσία της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής, η οποία, αφού διαπίστωσε ότι οι άδειες οδικής χρήσης των FE692 και FA700 ήσαν εν ισχύει, αποφάνθηκε ότι ορθά χορηγήθηκε άδεια για αντικατάσταση τους και ότι δεν χρειάζετο να ενημερωθεί ο Αιτητής εφ΄όσον δεν επρόκειτο περί νέων αδειών, ούτε υπεισήλθε η Αναθεωρητική Αρχή στα κριτήρια του άρθρου 8(3) αφού δεν εγείρετο τέτοιο θέμα παρά μόνο θέμα αντικατάστασης λεωφορείων για τα οποία ήδη υπήρχε άδεια εν ισχύι. Η άποψη αυτή ήταν ορθή και δεν αποτελούσε πεπλανημένη αντίληψη του νόμου, ούτε, εν πάση περιπτώσει, ευσταθούν, όπως ήδη διαπιστώθηκε, οι ουσιαστικές αιτιάσεις του Αιτητή κατά της έγκρισης για αντικατάσταση των λεωφορείων τις οποίες έφερε έστω και εκ των υστέρων.

Είναι γεγονός ότι οι άδειες οδικής χρήσης που εξεδόθησαν μετά από την έγκριση για αντικατάσταση των λεωφορείων εξεδόθησαν όχι από το Τμήμα αλλά από την Αρχή. Αυτό ήταν και το κύριο θέμα επί του οποίου ζητήθησαν οι απόψεις των ευπαιδεύτων συνηγόρων, εφ΄όσον εφαίνετο να εγείρετο θέμα αρμοδιότητας στην έκδοση των αδειών εν όψει του καθορισμού από το άρθρο 3Α(β) του Τμήματος και όχι της Αρχής ως αρμοδίας αρχής για την παροχή αδειών οδικής χρήσης σε περιπτώσεις αντικατάστασης οχημάτων για τα οποία υπήρχε εν ισχύει άδεια οδικής χρήσης, στην περίπτωση δηλαδή του άρθρου 3Α(δ) όπως η προκειμένη. Αυτό θα ήταν όντως πρόβλημα όσον αφορά την άδεια οδικής χρήσης των νέων λεωφορείων. Έγινε βέβαια παραπομπή στο άρθρο 25 το οποίο διατηρεί την εξουσία της Αρχής να εκδίδει προσωρινές άδειες σε περιπτώσεις οχημάτων που, ως εκ της εκρύθμου καταστάσεως, δεν μπορούν να εκτελούν την οδική χρήση για την οποία τους είχε χορηγηθεί η άδεια, όπως στην περίπτωση του Ενδιαφερόμενου Μέρους, οι παρεχόμενες άδειες οδικής χρήσης στο οποίο ήσαν ομολογουμένως πάντα προσωρινές. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι το άρθρο 25 επεκτείνεται στην παροχή αδειών κατόπιν αντικατάστασης μόνο του οχήματος δυνάμει του άρθρου 3Α(δ), η οποία ρυθμίζεται ειδικά από το άρθρο 3Α(β), τοσούτο μάλλον αφού το ίδιο το άρθρο 25 συναρτά τη χορήγηση προσωρινών αδειών προς την αδυναμία εκτέλεσης της προηγούμενης οδικής χρήσης και έτσι ενδεχομένως μόνο προς την ανάγκη καθορισμού νέας οδικής χρήσης. Δεν θεωρώ όμως αναγκαίο να αποφασίσω το σημείο αυτό αφού στο τέλος της ημέρας, όπως ήδη παρατήρησα, η προσφυγή, όπως και η προσβαλλόμενη απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής, δεν είναι την ίδια την άδεια οδικής χρήσης που αφορά αλλά την έγκριση για αντικατάσταση των λεωφορείων, που ήταν και το ρητά διατυπωμένο παράπονο του Αιτητή στις ιεραρχικές προσφυγές του.