Με την προσφυγή η αιτήτρια εταιρεία ζητά δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ΄ων η αίτηση ημερομηνίας 25.6.1997 με την οποία απέρριψαν αίτημα της για παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας που χορηγήθηκε για την ανέγερση ξενοδοχείου, είναι άκυρη.

Η αιτήτρια εταιρεία υπέβαλε στις 26.3.1992 αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας για την ανέγερση ξενοδοχείου πέντε αστέρων στα τεμάχια με αρ. 161/2 και 163/2/1 Φ/Σχ. ΧΧV56 στο Νέο Χωριό Πάφου.

Οι καθ΄ων η αίτηση αφού μελέτησαν την αίτηση σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής, χορήγησαν την αιτηθείσα πολεοδομική άδεια στις 27.11.1992. Η ισχύς της ήταν μέχρι τις 26.11.1995 δυνάμει του άρθρου 28(1) του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου (Ν. 90/72 στο εξής ο "Νόμος").

Κατόπιν σχετικών αιτήσεων της αιτήτριας εταιρείας, οι καθ΄ων η αίτηση χορήγησαν δύο πολεοδομικές εγκρίσεις με ημερομηνίες 4.6.1993 και 11.7.1994 για τροποποιηθέντα σχέδια. Οι πολεοδομικές εγκρίσεις, όπως διευκρινίζεται στο έντυπο γνωστοποίησης της χορήγησης της έγκρισης, δεν αποτελούν ξεχωριστή πολεοδομική άδεια, αλλά αναπόσπαστο μέρος της πολεοδομικής άδειας που είχε χορηγηθεί για την ανάπτυξη.

Στις 9.11.1995 η Επαρχιακή Διοίκηση Πάφου εξέδωσε άδεια οικοδομής για περίοδο ισχύος μέχρι 10.7.1997.

Η αιτήτρια εταιρεία με επιστολή της ημερομηνίας 30.4.1997 ζήτησε από τους καθ΄ων η αίτηση να προβούν σε ανανέωση της πολεοδομικής άδειας που είχε ήδη λήξει από τις 26.11.1995.

Οι καθ΄ων η αίτηση ζήτησαν από την αιτήτρια εταιρεία ορισμένες διευκρινίσεις αναφορικά με το περιεχόμενο της επιστολής της και αφού μελέτησαν όλα τα στοιχεία που είχαν ενώπιον τους γνωστοποίησαν σ΄αυτή την άρνηση τους να χορηγήσουν παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας με το αιτιολογικό ότι η εξουσιοδοτηθείσα με την πολεοδομική άδεια ανάπτυξη δεν άρχισε να υλοποιείται μέσα στα χρονικά πλαίσια που αναφέρει η επιφύλαξη του άρθρου 28(1) του Νόμου.

Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρίστηκε η παρούσα προσφυγή.

Κατά την εκδίκαση της προσφυγής, και συγκεκριμένα στις 24.11.97, η αιτήτρια εταιρεία υπέβαλε νέα αίτηση για ανέγερση ξενοδοχείου στα εν λόγω τεμάχια υποβάλλοντας νέα σχέδια.

Οι καθ΄ων η αίτηση, αφού μελέτησαν την αίτηση σύμφωνα με τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής, χορήγησαν στις 18.11.1998 πολεοδομική άδεια η οποία λήγει στις 17.11.2003.

Οι καθ΄ων η αίτηση πρόβαλαν την προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου γιατί η αιτήτρια εταιρεία εγκατέλειψε την πρόθεση της να χρησιμοποιήσει την πολεοδομική άδεια που αποτελεί αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.

Πρόβαλαν επίσης ότι η αιτήτρια εταιρεία δεν έχει έννομο συμφέρον να συνεχίσει την προσφυγή γιατί εξασφάλισε κατόπιν δικής της αίτησης νέα πολεοδομική άδεια με διαφοροποιημένα σχέδια.

Η αιτήτρια εταιρεία πρόβαλε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κατάργηση της δίκης γιατί η νέα πολεοδομική άδεια εκδόθηκε μετά την υποβολή νέας αίτησης και με νέα σχέδια.

Είναι ο ισχυρισμός της ότι έχει έννομο συμφέρον στην ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης και το Δικαστήριο θα πρέπει να προχωρήσει στην εξέταση της ουσίας της προσφυγής και να εκδώσει ακυρωτική απόφαση για να δυνηθεί να προωθήσει απαίτηση της για αποζημίωση από το αρμόδιο Επαρχιακό Δικαστήριο για τη ζημιά που έχει υποστεί από τη μη ανανέωση της πολεοδομικής άδειας, σύμφωνα με το άρθρο 146(6) του Συντάγματος.

Μελέτησα την προδικαστική ένσταση των καθ΄ων η αίτηση και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να απορριφθεί. Η αιτήτρια εταιρεία φαίνεται ότι είχε υποστεί αναγκαία έξοδα επί τη προόψει έναρξης οικοδομικών εργασιών. Έτσι προκύπτει ότι δυνατόν να έχει επηρεασθεί οικονομικό όφελος της. Κατά συνέπεια η δίκη συνεχίζεται με σκοπό, αν ακυρωθεί η απόφαση, να μπορεί η αιτήτρια εταιρεία να διεκδικήσει αποζημιώσεις βάσει του άρθρου 146(6) του Συντάγματος.

Προχωρώ στην εξέταση της ουσίας της υπόθεσης. Ο δικηγόρος της αιτήτριας εταιρείας περιόρισε την αγόρευση του στον ισχυρισμό ότι αφού η αιτήτρια εταιρεία είχε εξασφαλίσει άδεια οικοδομής θα έπρεπε οι καθ΄ων η αίτηση να προέβαιναν στην ανανέωση της πολεοδομικής άδειας μέχρι τις 10 Ιουλίου 1997, ημερομηνία λήξης της άδειας οικοδομής, για να της δώσουν την ευκαιρία να αρχίσει οικοδομικές εργασίες.

Εξέτασα τον ισχυρισμό της αιτήτριας εταιρείας.

Ο Νόμος στο άρθρο 21 καθόρισε την πολεοδομική άδεια απαραίτητη προϋπόθεση στην έκδοση της οικοδομικής άδειας.

Το άρθρο 28(1) του Νόμου καθορίζει στην πρώτη επιφύλαξη του:

Στην κρινόμενη υπόθεση οι καθ΄ων η αίτηση χορήγησαν την πολεοδομική άδεια στις 27.11.1992 και όρισαν ως ημερομηνία λήξης την 26.11.1995. Η πιο πάνω επιφύλαξη του άρθρου 28(1) καθορίζει ότι δεν λήγει η ισχύς της αν εντός του τριετούς χρονικού διαστήματος άρχισε ουσιαστικά η ανάπτυξη και τελεί υπό ενεργό εκτέλεση κατά το χρόνο λήξης.

Από τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης αλλά και από την αγόρευση του δικηγόρου της αιτήτριας εταιρείας συνάγεται ότι η αιτήτρια εταιρεία δεν είχε ξεκινήσει οικοδομικές εργασίες.

Παραπέμπω στο άρθρο 20(1) του Νόμου το οποίο καθορίζει τι σημαίνει "ανάπτυξη".

Στα εν λόγω τεμάχια της αιτήτριας εταιρείας δεν άρχισε οποιαδήποτε "ανάπτυξη" όπως απαιτεί ο Νόμος.

Το άρθρο 28(1) καθορίζει δεύτερη επιφύλαξη (προστέθηκε με το Ν. 91(1)/92). Ρυθμίζει την παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας μετά τη λήξη της έστω και αν δεν άρχισε ανάπτυξη. Δεν κρίνω σκόπιμη την παράθεση της επιφύλαξης αυτής γιατί τα πραγματικά γεγονότα της κρινόμενης υπόθεσης δεν εμπίπτουν στις περιπτώσεις που ρυθμίζει.

Εν όψει των πιό πάνω διαπίστωσα ότι ορθά ενήργησαν οι καθ΄ων η αίτηση. Δεν θα ήταν νόμιμη οποιαδήποτε παράταση της ισχύος της πολεοδομικής άδειας.

Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των αιτητών.

Π. Αρτέμης,

Δ.

/Χ.Π.