Η εταιρεία ITTL Trade Tourist and Leisure Park Ltd είναι το ενδιαφερόμενο μέρος στην παρούσα προσφυγή. Το ενδιαφερόμενο μέρος υπέβαλε στις 11.8.1995 αίτηση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση των προνοιών του τοπικού σχεδίου Λευκωσίας για την ανέγερση Διεθνούς Πάρκου Εμπορίου (Εμπορικό, Τουριστικό, Πολιτιστικό/Συνεδριακό και Ψυχαγωγικό) στο Στρόβολο.

Ο Διευθυντής του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως (ως η αρμόδια πολεοδομική αρχή), εξέτασε την αίτηση και ετοίμασε έκθεση την οποία διαβίβασε μαζί με την αίτηση στο Υπουργείο Εσωτερικών με σκοπό την προώθηση της αίτησης στην αρμόδια Υπουργική Επιτροπή προς την οποία εκχωρήθηκαν οι σχετικές εξουσίες του Υπουργικού Συμβουλίου για περαιτέρω εξέταση και λήψη απόφασης.

Το Υπουργείο Εσωτερικών υπέβαλε πρόταση επί του θέματος και το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την παραπομπή της αίτησης στην αρμόδια για εξέταση ιεραρχικών προσφυγών και αιτήσεων για χαλαρώσεις και παρεκκλίσεις Υπουργική Επιτροπή για περαιτέρω μελέτη και υποβολή έκθεσης.

Η αρμόδια Υπουργική Επιτροπή εξέτασε το θέμα και αποφάσισε να αναθέσει στο Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως τη διενέργεια συγκριτικής έρευνας αναφορικά με το μέγεθος άλλων υπεραγορών στις οποίες είχε χορηγηθεί προηγουμένως πολεοδομική άδεια κατά παρέκκλιση.

Η απάντηση του Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως συζητήθηκε σε συνεδρία της αρμόδιας Υπουργικής Επιτροπής, η οποία, ύστερα από διεξοδική συζήτηση, διαμόρφωσε τις δικές της απόψεις επί του θέματος. Η Υπουργική Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα πως κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και όρους θα μπορούσε να χορηγηθεί κατά παρέκκλιση πολεοδομική άδεια στο ενδιαφερόμενο μέρος και υπέβαλε προς τούτο σχετική έκθεση ημερομηνίας 3.11.1997 προς το Υπουργικό Συμβούλιο στην οποία εκτίθενται οι θέσεις και εισηγήσεις της επί του θέματος.

Το Υπουργικό Συμβούλιο σε συνεδρία που πραγματοποιήθηκε στις 17.11.1997 υιοθέτησε τις απόψεις (θέσεις, εισηγήσεις, όρους και προϋποθέσεις) που περιέχονται στην έκθεση της Υπουργικής
Επιτροπής για παραχώρηση της πολεοδομικής άδειας κατά παρέκκλιση.

Η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου διαβιβάστηκε στον Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως και στο ενδιαφερόμενο μέρος.

Οι αιτητές οι οποίοι στην αίτηση εμφανίζονται ως "ιδιοκτήτες υπεραγορών στην περιοχή Λευκωσίας" επιδιώκουν ακύρωση της προαναφερθείσας απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου ημερομηνίας 17.11.1997 για λόγους που άπτονται της νομιμότητας της απόφασης.

Ισχυρίζονται οι αιτητές ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε "...... καθ΄ υπέρβαση εξουσίας και/ή παράβαση των νόμων και κανονισμών ότι είναι αποτέλεσμα πλάνης και/ή λάθους περί τα πράγματα και το νόμο, ελήφθη χωρίς τη διεξαγωγή της απαραίτητης περιβαλλοντικής μελέτης κατ΄ αντίθεση προς τις συστάσεις των αρμοδίων τμημάτων και των πολεοδομικών ζωνών, χωρίς τη διεξαγωγή της δέουσας έρευνας και είναι παντελώς αδικαιολόγητη. Ολες αυτές οι ελλείψεις, παραλείψεις και υπερβάσεις εξυπηρετούν πρωτίστως αποκλειστικά και μόνο ιδιωτικά συμφέροντα αντί να αποβλέπουν όπως οφείλουν προς το δημόσιο συμφέρον.

Οι καθ΄ ων η αίτηση και το ενδιαφερόμενο μέρος εγείρουν θέμα νομιμοποίησης των αιτητών. Είναι η θέση τους ότι οι αιτητές δεν απέδειξαν ότι με την προσβαλλόμενη πράξη έχει επηρεασθεί άμεσα (ευθέως) ίδιον ενεστώς έννομον συμφέρον και συνεπώς δεν πληρούται η υπό του άρθρου 146.2 του Συντάγματος προβλεπόμενη προϋπόθεση της ύπαρξης έννομου συμφέροντος για άσκηση της προσφυγής.

Το θέμα που εγείρεται, μολονότι είναι καίριο και συνάμα καθοριστικό για την παραπέρα πορεία της υπόθεσης, οι αιτητές εμφανίζονται ως να υποτιμούν τη σημασία του. Στη γραπτή τους αγόρευση δεν αναφέρουν ο,τιδήποτε που να φανερώνει έστω και κατ΄ ελάχιστο πως και με ποιο τρόπο η συγκεκριμένη διοικητική πράξη προσβάλλει άμεσα (ευθέως) ίδιον ενεστώς έννομο συμφέρον ενός εκάστου των αιτητών ώστε αυτοί να νομιμοποιούνται στην άσκηση της προσφυγής. Στην απαντητική αγόρευσή τους η οποία αποτελείται μόνο από τέσσερις γραμμές, δεν γίνεται καμιά αναφορά επί του θέματος παρά μόνο λακωνικά, υιοθετείται το περιεχόμενο της πρώτης αγόρευσης και συλλήβδην απορρίπτονται οι ισχυρισμοί των καθ΄ων η αίτηση. Η απαντητική αγόρευση ήταν το μέσο με το οποίο καταλλήλως θα μπορούσε να συμπληρωθεί το κενό. Ομως δεν έγινε καμιά προσπάθεια και πράγματι το ερώτημα παραμένει πως η προσβαλλόμενη πράξη επηρεάζει άμεσα ίδιον ενεστώς έννομο συμφέρον των αιτητών. Η απλή ιδιότητα του ιδιοκτήτη υπεραγοράς δεν νομιμοποιεί από μόνη της τους αιτητές για άσκηση της παρούσας προσφυγής εκ του γεγονότος ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αφορά πολεοδομική άδεια για ανέγερση νέας υπεραγοράς. Είναι σαφές ότι ο ενδεχόμενος μελλοντικός επηρεασμός συμφερόντων των αιτητών που θα προκύψουν από την ανέγερση και λειτουργία της υπεραγοράς αναφορικά με την οποία λήφθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση για χορήγηση πολεοδομικής άδειας στο ενδιαφερόμενο μέρος δεν εμπίπτει στις πρόνοιες του άρθρου 146.2 του Συντάγματος.

Η νεφελώδης αναφορά σε παραβάσεις της διοίκησης που άπτονται κανονισμών ή πολιτικής που στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος σίγουρα δεν αποτελεί στοιχείο νομιμοποίησης των αιτητών χωρίς ταυτόχρονα να αποδεικνύεται ότι αυτοί υφίστανται δυσμενή επηρεασμό από την πράξη. Η γενική νομιμοποίηση θα σήμαινε την αναγνώριση της actio popularis. Βλ. Κοινότητα Πυργών κα ν. Δημοκρατίας (1991) 3 ΑΑΔ 503 και Συμβούλιο Βελτιώσεως Γερίου ν. Δημοκρατίας, Προσφ. Αρ. 168/93, ημερ. 13.10.1995. Στην Thanos Club Hotels Ltd v. ΕΤΕΚ κα , ΑΕ 2710, 2713, 2723 και 2797, ημερ. 17.5.2000 αναφέρθηκε πως "Νομιμοποίηση θα μπορούσε να υπάρξει μόνο όπου κάποιος έχει την ιδιότητα περιοίκου - που σημαίνει αμεσότητα λόγω εγγύτητας χώρου - οπότε, όπως και στην Σοφούλα Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω) το περιβάλλον εξετάζεται "υπό την σκοπιά του συμφέροντος του προσφεύγοντος για την προστασία των όρων διαβίωσης του στη συγκεκριμένη περιοχή και των περιουσιακών του δικαιωμάτων στο βαθμό που επηρεάζονται από την επίδικη πράξη"". Στην προκείμενη περίπτωση οι αιτητές δεν ζητούν θεραπείες υπό την ιδιότητα περίοικου ούτε έχουν επικαλεσθεί αμεσότητα λόγω εγγύτητας χώρου οπότε θα ανέκυπτε η ανάγκη προστασίας των όρων διαβίωσης τους στη συγκεκριμένη περιοχή και των περιουσιακών τους δικαιωμάτων στο βαθμό που επηρεάζονται από την επίδικη πράξη.

Οι αιτητές απέτυχαν να αποδείξουν έννομο συμφέρον εντός της εννοίας του άρθρου 146.2 του Συντάγματος και συνεπώς δεν νομιμοποιούνται στην άσκηση της προσφυγής.

Α. Κραμβής, Δ.