|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ANAΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 740/98
ΕΝΩΠΙΟΝ: Π. ΑΡΤΕΜΗ, Δ.
Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μιχαήλ Περδίος,
Αιτητής,
και
Κυπριακή Δημοκρατία μέσω
Διοικητή Διοίκησης Πυροβολικού
της Εθνικής Φρουράς,
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:
29.5.00Για τον αιτητή: κ. Σ. Οικονομίδης
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κ. Α. Χριστοφόρου
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής είναι Μόνιμος Αξιωματικός στο Στρατό της Δημοκρατίας και από 30.8.96 κατέχει το βαθμό του Λοχαγού.
Από την 1.1.93 μέχρι 30.9.96 υπηρετούσε στην 189 ΜΜΠ και από 1.10.96 μέχρι 1.11.97 βρισκόταν σε άδεια άνευ απολαβών λόγω σπουδών.
Ο αιτητής με αναφορά του ημερομηνίας 12.1.98 ανέφερε στο Διοικητή του ότι κατά τη διάρκεια της απουσίας του με άδεια άνευ απολαβών για σπουδές, διαπίστωσε ότι το δελτίο στρατιωτικής ταυτότητας του βαθμού Υπολοχαγού που έπρεπε να επιστρέψει στην Υπηρεσία μάλλον είχε καταστραφεί από τη μητέρα του. Ως αποτέλεσμα της αναφοράς αυτή διατάχθηκε ανάκριση που κατέληξε σε πειθαρχική δίωξη του αιτητή, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε διήμερη φυλάκιση για τα πειθαρχικά παραπτώματα της απώλειας ταυτότητας και της μη αναφοράς στη μονάδα του της απώλειας αμέσως, αλλά μόνο μετά από παροδο 8 μηνών, παρόλον ότι γνώριζε το γεγονός.
Στις 21.7.98 ο Διοικητής του επαύξησε την ποινή σε 4ήμερη φυλάκιση με βάση την εξουσία που του παρέχεται από τον Κανονισμό 11Α(7) των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φρουράς.
Με την παρούσα του προσφυγή ο αιτητής προσβάλλει την τελευταία πιο πάνω απόφαση επαύξησης της ποινής με βασικούς λόγους τη μη ύπαρξη αιτιολογίας, την παράβαση νόμου και την έλλειψη δέουσας έρευνας.
Ο συνήγορος των καθ΄ων η αίτηση στη γραπτή του αγόρευση με το τι περιγράφει ως "προδικαστική ένσταση" αναφέρει τα ακόλουθα:
"Με προβληματίζει το κατά πόσο η επαύξηση πειθαρχικής ποινής είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αφού από μόνη της δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα στην περίπτωση του αιτητή με προβληματίζει ποιό είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα εν όψει του γεγονότος ότι ο αιτητής προσέβαλε και την πρώτη επιβληθείσα σε αυτό ποινή με την Προσφυγή 731/98".
Μετά από έρευνα διαπίστωσα ότι απόφαση στην υπόθεση 731/98 εξεδόθη στις 27.9.99. Σε αυτή επισημαίνεται ότι ενώ ο αιτητής αντιμετώπιζε δύο κατηγορίες για πειθαρχικά παραπτώματα, δηλαδή α) την απώλεια του δελτίου ταυτότητας και β) τη μη έγκαιρη αναφορά της απώλειας, του επεβλήθη μόνο μία ποινή, εκείνη της 2ημέρου φυλακίσεως, χωρίς να καθίσταται σαφές ποιά ήταν ή δεν ήταν η τιμωρία του χωριστά για το κάθε ένα αδίκημα. Για τους πιό πάνω λόγους η προσβαλλόμενη απόφαση, στο μέρος που αφορούσε την ενοχή για το πειθαρχικό παράπτωμα απώλειας δελτίου στρατιωτικής ταυτότητας, ακυρώθηκε όπως ακυρώθηκε και η επιβληθείσα ποινή στο σύνολο της. Ας σημειωθεί ότι η πιο πάνω απόφαση έχει εφεσιβληθεί.
Ασχέτως της έκβασης της προσφυγής 731/98 και του ποιά θα είναι η έκβαση της έφεσης στην απόφαση στην προσφυγή εκείνη, θεωρώ ότι η πράξη επαύξησης της ποινής αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, η οποία παράγει έννομα αποτελέσματα, που δίδει το δικαίωμα εξέτασής της με βάση το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Το σχετικό μέρος της προσβαλλόμενης απόφασης περιέχει τα εξής:
"Αφού έλαβα υπόψη τα στοιχεία της διενεργηθείσης ανάκρισης και την από 23 Ιουν. 98 διοικητική απολογία του Λγού (ΠΒ) Περδίου Μιχάλη του Αλκιβιάδη, ΑΜ 3266, της 192 ΜΜΠ την επιβληθείσα σ΄αυτόν ποινή 2ήμερης φυλάκισης από τον Διοικητή της 192 ΜΜΠ
ε π α υ ξ ά ν ω
σε 4ήμερη τοιαύτη, με το ίδιο αιτιολογικό, δηλαδή ως αξκός του 2ου- 3ου γραφείου της μονάδας του και Δκτής ΠΕΑ/ΑΠ, ανάφερε με προσωπική του αναφορά ότι κατά το χρονικό διάστημα Δεκ.96 μέχρι Νοε.97 απώλεσε το δελτίο Στρατιωτικής του Ταυτότητας το οποίο κατείχε στον βαθμό του Υπλγού και ενώ γνώριζε το γεγονός της απώλειας της ταυτότητάς του δεν το ανέφερε αμέσως στην μονάδα του αλλά μετά από πάροδο οκτώ (8) μηνών περίπου. Η φύλαξη του δελτίου της στρατιωτικής ταυτότητας είναι ευθύνη προσωπική εκάστου στρατιωτικού και η απώλεια του συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα."
Είναι προφανές από τα πιό πάνω και από τα στοιχεία που υπάρχουν στο φάκελο ενώπιον μου, ότι η απόφαση αυτή όπως αναφέρεται και στην ίδια ("με το ίδιο αιτιολογικό"), αποτελεί επανάληψη της αρχικής απόφασης με την οποία επιβλήθηκε η ποινή 2ήμερης φυλάκισης χωρίς αναφορά σε οποιοδήποτε λόγο που θα δικαιολογούσε την επαύξηση.
Ο Κανονισμός 11Α(7) των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φροτυράς προνοεί τα ακόλουθα:
"Ο προϊστάμενος του επιβαλόντος ποινήν τινά διοκητής ή ο Διοικητής της Δυνάμεως δύναται να επαυξήση ταύτην εάν κρίνη ότι η φύσις του παραπτώματος, αι συνθήκαι ύφ΄ας τούτο έλαβε χώραν, η προτέρα διαγωγή του τιμωρηθέντος ή η ανάγκη περιστολής συχνών παραπτωμάτων παρομοίας φύσεως, επιβάλλουν αυστηροτέραν ποινήν. Ο όρος επαύξησις περιλαμβάνει και μετατροπήν του είδους της ποινής επί το αυστηρότερον."
(Η υπογράμμιση είναι δική μου.)
Παρατηρώ ότι δεν είναι δυνατόν, όπως εισηγήθηκε ο συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση, η αιτιολογία της πρώτης απόφασης, αν υπάρχει τέτοια αιτιολογία, με την οποία επιβλήθηκε 2ήμερη φυλάκιση να αποτελεί ταυτόχρονα και αιτιολογία για την επαύξηση της ποινής. Με βάση το σχετικό Κανονισμό τίθενται τα κριτήρια με βάση τα οποία μπορεί να επαυξηθεί η ποινή. Στην προσβαλλόμενη απόφαση καμμία αναφορά δεν γίνεται στα κριτήρια αυτά και κατά συνέπεια η απόφαση στερείται παντελώς αιτιολογίας και οδηγεί επιπρόσθετα και στο συμπέρασμα ότι δεν έγινε η δέουσα έρευνα και δεν εφαρμόστηκαν οι νομοθετικές πρόνοιες. Επιπρόσθετα, όπως και στην Προσφυγή 731/98 η απόφαση πάσχει, γιατί και πάλιν επιβλήθηκε μία ποινή για δύο παραπτώματα χωρίς να καθίσταται προφανές, για να γνωρίζει ο αιτητής, ποιά ήταν η τιμωρία του χωριστά για το κάθε ένα.
Για τους πιο πάνω λόγους η επίδικη απόφαση ακυρώνεται με έξοδα υπέρ του αιτητή.
Π. Αρτέμης,
Δ.
/Χ.Π.