|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ.571/99
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Χρ.ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΔΑναφορικά με το Αρθρο 146 του Συντάγματος
ΜΕΤΑΞΥ:
1. Νίκος Χρ. Σπανός
2. ΄Ηρα Αδάμ
αιτητών
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας δια του
1. Επαρχιακού Λειτουργού Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως
2. Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως
καθ΄ων η αίτηση
------------------------
10.4.2000
Για τους αιτητές: κ.Xρ.Χριστοφίδης
Για τους καθ΄ων η αίτηση: κ.Δ.Καλλίγερος - δικηγόρος της Δημοκρατίας
-----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι αιτητές είναι ιδιοκτήτες χωραφιού στην Κάτω Λακατάμια (αρ. εγγραφής Ε48, τεμάχιο Ε, Τμήμα Ε, Τεμάχιο 50, Φυλ./Σχ./ΧΧΧ/13Ε2 και ΧΧΧ/13W2). Στις 27.2.98 υπέβαλαν αίτηση για την έκδοση πολεοδομικής άδειας διαίρεσης του σε τρία οικόπεδα. Αναγνωρίζεται από τους προσφεύγοντες πως το σχέδιο διαίρεσης που συνόδευε την αίτηση τους δεν λάμβανε υπόψη τις νόμιμες δεσμεύσεις που επηρέαζαν το κτήμα, και που ήσαν οι εξής:
(α) δεσμευτική ρυμοτομία, για σκοπούς διαπλάτυνσης και ευθυγράμμισης των οδών Ιπποκράτους και Τσερίου, με τις οποίες συνόρευε το κτήμα, όπως αυτή γνωστοποιήθηκε στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 16.10.87 και
(β) ρυμοτομικό σχέδιο που προβλέπει την κατασκευή δρόμων πρωταρχικής σημασίας, κατασκευής κυκλικού κυκλοφοριακού κόμβου και γενικού σχεδίου για την εξυπηρέτηση του τοπικού οδικού δικτύου της οικιστικής περιοχής που βρίσκεται νότια της οδού Ιπποκράτους και δυτικά της λεωφόρου Τσερίου. Το τοπικό σχέδιο, για τους δρόμους πρωταρχικής σημασίας, δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 4.10.96, σύμφωνα με τον περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμο του 1972, Ν.90/72.
Η πολεοδομική αρχή με επιστολή προς τους αιτητές, ημερ. 22.3.99, τους πληροφορούσε πως δεν μπορούσε να εκδοθεί πολεοδομική άδεια γιατί το προτεινόμενο σχέδιο διαίρεσης του κτήματος, που επισυνάφθηκε στην αίτηση, δεν συμμορφωνόταν με το προβλεπόμενο οδικό δίκτυο της περιοχής. Η πολεοδομική αρχή προχωρεί και εισηγείται, στην ίδια επιστολή, να υιοθετηθεί από τους αιτητές το σχέδιο που η ίδια ετοίμασε για τη δημιουργία πάλιν τριών οικοπέδων, στο οποίο, σχέδιο, λαμβάνονταν υπόψη οι υφιστάμενες δεσμεύσεις του κτήματος, που αρίθμησα πιο πάνω. Σε κάποιο στάδιο μάλιστα η πολεοδομική αρχή, επειδή οι δεσμεύσεις αυτές επηρεάζουν μεγάλο μέρος του κτήματος, το 70%, και εφαρμόζοντας σχετική διάταξη του Νόμου, εισηγήθηκε χαλάρωση τους, ώστε ο χώρος
πρασίνου που προβλέπεται στο πολεοδομικό σχέδιο να μη γίνει αλλά να παραμείνει ως μέρος της ιδιοκτησίας των αιτητών.Οι αιτητές δεν ανταποκρίθηκαν. Καταχώρισαν την παρούσα προσφυγή στην οποία ζητούν την ακύρωση της απόφασης, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση τους για έκδοση πολεοδομικής άδειας σύμφωνα με το σχέδιο διαίρεσης που οι ίδιοι ετοίμασαν. Οι δικηγόροι των αιτητών δέχονται πως δεν υπέβαλαν ένσταση στη γνωστοποίηση, με δημοσίευση στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας, του τοπικού πολεοδομικού σχεδίου, όπως προβλέπεται στο άρθρο 18(4) του Ν.90/62. Η διαίρεση κτήματος ρητά περιλαμβάνεται στον όρο «ανάπτυξις» για την οποία ο Νόμος προβλέπει ρυμοτομικό έλεγχο [δες: άρθρο 20(1)(δ)] Η προηγούμενη έκδοση πολεοδομικής άδειας για οποιαδήποτε ανάπτυξη προβλέπεται στο άρθρο 21 του Νόμου. Το άρθρο 26 επιβάλλει στην πολεοδομική αρχή, κατά την έκδοση πολεοδομικής άδειας, να λαμβάνει υπόψη οποιαδήποτε πρόβλεψη γίνεται σε οποιοδήποτε σχέδιο ανάπτυξης ή ακόμη και υφιστάμενες προτάσεις για εκπόνηση οποιουδήποτε σχεδίου ανάπτυξης, καθώς και οποιοδήποτε άλλο ουσιώδη παράγοντα. ΄Οταν η πολεοδομική αρχή προτίθεται να χορηγήσει πολεοδομική άδεια, που δεν είναι σύμφωνη με τα πιο πάνω, πρέπει να υποβάλει πλήρη στοιχεία στο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο και αποφασίζει πάνω στο ζήτημα. Γι΄αυτό, και στην περίπτωση που εξετάζουμε, η πολεοδομική αρχή ανέφερε στους αιτητές πως ήταν έτοιμη να εισηγηθεί να μην παραχωρηθεί στο δημόσιο ο χώρος πρασίνου, που προβλέπεται στο τοπικό σχέδιο, ώστε να μπορέσουν οι αιτητές να αναπτύξουν το κτήμα τους με τη διαίρεση του σε τρία οικόπεδα, τα οποία βέβαια δεν θα είναι του εμβαδού που πρόβλεψαν οι ιδιοκτήτες στην επίδικη αίτηση τους.
Η γραπτή αγόρευση των δικηγόρων των αιτητών είναι μακροσκελής. Σ΄αυτή γίνεται εκτενής συζήτηση, κατά κύριο λόγο, του δικαιώματος ιδιοκτησίας, όπως αυτό διασφαλίζεται στο άρθρο 23 του Συντάγματος. Εισηγούνται πως η επίδικη απόφαση απολήγει σε στέρηση του δικαιώματος των αιτητών στην ιδιοκτησία τους, η οποία, ως ως εκ τούτου ισοδυναμεί με απαλλοτρίωση της.
Δεν θα ασχοληθώ για πολύ με το πιο πάνω, και τα παρεμφερή ζητήματα που εγείρονται. Και τούτο γιατί η νομολογία μας έχει δώσει σαφείς απαντήσεις σ΄αυτά που συζητιούνται στις γραπτές αγορεύσεις των δικηγόρων των αιτητών. Στη νομολογία παραπέμπει ο δικηγόρος της δημοκρατίας, αρχίζοντας από την υπόθεση
Holy See of Kitium and Municipal Council of Limassol 1 R.S.C.C. 15, μέχρι την πιο πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Ανθή Δημητριάδη κ.α. ν. Υπουργικού Συμβουλίου κ.α. (συνεκδικαζόμενες προσφυγές 1029/85, 863/90), ημερ. 13.3.96.Η εισήγηση των δικηγόρων των αιτητών, ενόψει των γεγονότων που αναφέρω πιο πάνω, ότι δηλαδή οι υφιστάμενες δεσμεύσεις της ακίνητης ιδιοκτησίας των απολήγουν σε στέρηση της ιδιοκτησίας τους, είναι ολωσδιόλου ανεδαφική. Αναφορικά με το ενδεχόμενο αποζημίωσης, στην οποία οι αιτητές δικαιούνται, σύμφωνα με το άρθρο 23.3. του Συντάγματος, για τους οποιοσδήποτε όρους, δεσμεύσεις ή περιορισμούς που έχουν επιβληθεί στην περιουσία τους, το άρθρο 67 του Ν.90/72 κάνει ειδική πρόνοια, σε αρμονία με το πιο πάνω άρθρο.
Η απόρριψη, επομένως, του αιτήματος από την αρμόδια αρχή έγινε εκ καθήκοντος και σε πλήρη συμμόρφωση με τη νομοθεσία.
Η προσφυγή απορρίπτεται με £300 έξοδα.
Χρ. Αρτεμίδης, Δ.
/ΜΑΑ