|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 4 ΑΑΔ 1379
16 Δεκεμβρίου, 1999
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Γ. ΤΣΟΚΚΟΥ,
Αιτητής,
v.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΔΙΑ ΤΗΣ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 271/98)
Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο — Λόγοι ακυρώσεως — Πρέπει να περιέχονται στο δικόγραφο της αίτησης ακυρώσεως — Διαφορετικά δεν μπορούν να εξεταστούν από το Δικαστήριο.
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών — Αίτηση για αντικατάσταση άδειας αγροτικού ταξί σε άδεια αστικού ταξί — Πλάνη περί τον νόμο τόσο της Αρχής Αδειών όσο και της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, ότι τα Άρθρα 9(1), 9(4) και 7(1) του Περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982, δεν επιτρέπουν τέτοια αντικατάσταση — Η αίτηση θα έπρεπε να εξεταστεί ως αίτηση για έκδοση άδειας αστικού ταξί με βάση τα απαιτούμενα κριτήρια του Άρθρου 9 (3) του Νόμου — Ελλείψει έρευνας, η απόφαση πάσχει και για έλλειψη αιτιολογίας.
Ο αιτητής προσέλαβε με την προσφυγή του την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών να επικυρώσει απόφαση της Αρχής Αδειών με την οποία απορρίφθηκε αίτημά του για αντικατάσταση της άδειας αγροτικού ταξί που είχε σε άδεια αστικού ταξί.
Το Ανώτατο Δικαστήριο ακυρώνοντας την επίδικη απόφαση, αποφάσισε ότι:
1. Στην απαντητική αγόρευσή του ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον κ. Τσόκκο ισχυρίζεται ως άλλο λόγο ακύρωσης τη δυσμενώς άνιση μεταχείρισή του έναντι άλλων αδειούχων ταξί προς τους οποίους επετράπη η μετατροπή της άδειας τους από αγροτικό σε αστικό ταξί. Τέτοιος λόγος ακύρωσης όμως δεν αναφέρεται στην προσφυγή και έτσι δεν μπορεί να εξετασθεί (ίδε Διογένους ν. Δημοκρατίας), επί πλέον δε, δεν υπάρχει τέτοια μαρτυρία ενώπιον του Δικαστηρίου παρά μόνο ο σχετικός ισχυρισμός για οκτώ αριθμούς ταξί στην απαντητική αγόρευση, που ασφαλώς δεν μπορεί να ανάγεται σε μαρτυρία.
2. Το θέμα, όπως προκύπτει, είναι κατ' αρχή καθαρά νομικό και αφορά το κατά πόσο η άποψη της Αρχής Αδειών ότι δεν είναι νομικά και νομολογιακά δυνατή η έκδοση άδειας μιας κατηγορίας ταξί (αστικού) όταν για το όχημα υπάρχει άδεια για άλλη κατηγορία ταξί (αγροτικού) συνιστά νομική πλάνη. Η Αρχή Αδειών εβάσισε την απόφασή της αποκλειστικά στην αντίληψη αυτή και δεν υπεισήλθε περαιτέρω στο θέμα με τη διεξαγωγή έρευνας ως προς τους παράγοντες που ορίζει το Άρθρο 9(3). Το ίδιο όμως το Άρθρο 9(1)(4) στο οποίο ανεφέρθη η Αρχή Αδειών σε στήριξη της άποψής της, όπως και το Άρθρο 9 στο σύνολό του, δεν θέτει τέτοιο περιορισμό. Το Άρθρο 9(1) απλώς προσφέρει τον ορισμό της κάθε κατηγορίας ταξί (αγροτικό, αστικό, υπεραστικό). Το δε Άρθρο 9(4) ρυθμίζει την περίπτωση στην οποία αδειούχο ταξί τίθεται εκτός κυκλοφορίας, οπότε ο ιδιοκτήτης του δικαιούται άδειας ταξί της ιδίας κατηγορίας για άλλο όχημα. Η αναφορά στο ότι η άδεια θα είναι, για ευνόητους λόγους, της ίδιας κατηγορίας, ουδόλως έχει επέκταση στο νυν εξεταζόμενο θέμα. Το ίδιο ισχύει ανάλογα και στην περίπτωση του άλλου αναφερθέντος από την Αρχή Αδειών Άρθρου 7(1), με την πρόσθετη παρατήρηση ότι το Άρθρο 7(1) δεν είναι ευθέως σχετικό, αφού αφορά γενικά την άδεια οδικής χρήσης και όχι οποιαδήποτε κατηγορία οχήματος ή άδειας οχήματος οποιασδήποτε κατηγορίας. Αλλά και οι δύο αποφάσεις τις οποίες επικαλέσθηκε η Αρχή Αδειών δεν βοηθούν την άποψή της.
Υπό το φως των πιο πάνω, θεωρείται η άποψη της Αρχής Αδειών αναφορικά με το νομικό καθεστώς του ενώπιόν της αιτήματος, ήταν πεπλανημένη, απολήγοντας και στο αναιτιολόγητο της απόφασης της. Δεν υπάρχει οτιδήποτε στο Νόμο που να εμποδίζει την έκδοση άδειας αστικού ταξί, αντί υφιστάμενης άδειας αγροτικού ταξί, αν η έκδοση τέτοιας άδειας δικαιολογείται σε αναφορά με τα οριζόμενα από το Άρθρο 9(3) κριτήρια. Δεδομένου ότι με την έκδοση άδειας αστικού ταξί θα παύσει να ισχύει η άδεια αγροτικού ταξί, η αίτηση για έκδοση άδειας αστικού ταξί θα πρέπει να κρίνεται και να αποφασίζεται επί των δεδομένων της ως αίτηση για νέα άδεια, στα πλαίσια των προϋποθέσεων του Νόμου. Η Αρχή Αδειών ούτε είναι υποχρεωμένη να δεχθεί το αίτημα, αλλά ούτε και κωλύεται νομικά να το εξετάσει.
Όσον αφορά δε την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, η οποία επικύρωσε την απόφαση της Αρχής Αδειών, αυτή πάσχει επιπρόσθετα και από παντελή έλλειψη αιτιολογίας. Είναι φανερό από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, ότι ούτε η Αρχή Αδειών, αλλά ούτε και ή Αναθεωρητική Αρχή Αδειών προέβη σε οποιαδήποτε έρευνα για να διαπιστώσει αν η χορήγηση της αιτούμενης άδειας εδικαιολογείτο με βάση τα τιθέμενα από το Άρθρο 9(3) κριτήρια. Η Αρχή Αδειών δεν το έκανε, διότι θεώρησε ότι κωλύετο νομικά να εκδώσει την αιτούμενη άδεια. Η δε Αναθεωρητική Αρχή Αδειών προσέφυγε στην αοριστολογία "λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των ενώπιόν μας στοιχείων και των όσων έχουν λεχθεί κατά την ακρόαση της προσφυγής" για να θεωρήσει ότι δεν δικαιολογείτο τροποποίηση ή ακύρωση της απόφασης της Αρχής Αδειών, το σκεπτικό της οποίας έτσι υιοθέτησε και την οποία επικύρωσε. Εξ ίσου αόριστη ήταν και η άλλη της αναφορά, ότι "οι ανάγκες της αστικής τροχαίας περιοχής Αμμοχώστου εξυπηρετούνται ικανοποιητικά από τα αδειούχα αστικά ταξί", συμπέρασμα για το οποίο καμία έρευνα δεν φαίνεται να έγινε και καμιά αναφορά στο υπόβαθρο του οποίου δεν γίνεται.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Διογένους ν. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 371,
Eteria Metaforon Aheritou Ltd ν. The Review Licensing Authority, (1987) 3 C.L.R. 1693,
Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2068,
Σωκράτους ν. Δημοκρατίας, Υπ. Αρ. 440/98, ημερ. 15.11.1999.
Προσφυγή.
Προσφυγή του αιτητή κατά της απόρριψης ιεραρχικής προσφυγής του αναφορικά με αίτημά του για χορήγηση άδειας αστικού ταξί με έδρα την Αγία Νάπα.
Πετουφά, για τον Αιτητή.
Μαππουρίδης, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
Cur. adv. vult.
XATZHXAMΠΗΣ, Δ.: Η προσφυγή προσβάλλει απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών με την οποία απορρίφθηκε Ιεραρχική Προσφυγή του Αιτητή κ. Τσόκκου και επικυρώθηκε απόφαση της Αρχής Αδειών αναφορικά με αίτημα του κ. Τσόκκου για χορήγηση σε αυτόν άδειας Αστικού Ταξί με έδρα την Αγία Νάπα. Το αίτημα υπεβλήθη σε σχέση με αυτοκίνητο για το οποίο ο κ. Τσόκκος είχε άδεια Αγροτικού Ταξί με έδρα τη Ξυλοφάγου. Η Αρχή Αδειών είχε απορρίψει το αίτημα του κ. Τσόκκου με την ακόλουθη αιτιολογία:
"Η Αρχή Αδειών έχουσα υπόψη της όλα τα ενώπιόν της στοιχεία καθώς επίσης και τον περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμο 9/82 και συγκεκριμένα τα άρθρα 7(1) και 9(1)(4) από τα οποία προκύπτει ότι ο Νόμος ρυθμίζει τις κατηγορίες οχημάτων κατά διάφορους τρόπους ανάλογα με τη χρήση τους και δεν επιτρέπει την αντικατάσταση με άλλη κατηγορία οχημάτων (σχετικές είναι οι αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου - Eteria Metaforon Aheritou Ltd v. The Review Licensing Authority (1987) 3 C.L.R. 1693 και Αντώνη Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας της Κύπρου μέσω Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών (1991) 4 Α.Α.Δ. 2068), κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κωλύεται νομικά να ικανοποιήσει το αίτημα του αιτητού και ως εκ τούτου απορρίπτεται το αίτημα του."
Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, απορρίπτοντας την Ιεραρχική Προσφυγή του κ. Τσόκκου και επικυρώνοντας την απόφαση της Αρχής Αδειών, ανάφερε τα ακόλουθα:
"Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των ενώπιον μας στοιχείων και των όσων έχουν λεχθεί κατά την ακρόαση της προσφυγής δεν προκύπτει οτιδήποτε το οποίο να δικαιολογεί τροποποίηση ή ακύρωση της απόφασης της Αρχής Αδειών για τη χορήγηση νέας άδειας αστικού ταξί για το αγροτικό ταξί με αρ. RC830 με έδρα τη Ξυλοφάγου καθότι οι ανάγκες της αστικής τροχαίας περιοχής Αμμοχώστου εξυπηρετούνται ικανοποιητικά από τα αδειούχα αστικά ταξί."
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον κ. Τσόκκο στη γραπτή αγόρευσή του προβάλλει ως λόγο ακύρωσης την έλλειψη επαρκούς αιτιολογίας. Η απόφαση, όπως εισηγείται, είναι αόριστη αφού επαναλαμβάνει απλώς τις διατάξεις του Νόμου και απολήγει σε αυθαίρετο συμπέρασμα μη βασιζόμενο σε δέουσα έρευνα των δεδομένων ως προς τις ανάγκες της περιοχής για την οποία ζητήθηκε η άδεια.
Η θέση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για τη Δημοκρατία στη δική του γραπτή αγόρευση είναι ότι ο περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμος του 1982 δεν επιτρέπει τη μετατροπή άδειας μιας κατηγορίας ταξί σε άλλη, που ήταν και ο νομικός λόγος για τον οποίο η Αρχή Αδειών απέρριψε το αίτημα του κ. Τσόκκου.
Στην απαντητική αγόρευση του ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον κ. Τσόκκο ισχυρίζεται ως άλλο λόγο ακύρωσης τη δυσμενώς άνιση μεταχείρισή του έναντι άλλων αδειούχων ταξί προς τους οποίους επετράπη η μετατροπή της άδειάς τους από αγροτικό σε αστικό ταξί. Τέτοιος λόγος ακύρωσης όμως δεν αναφέρεται στην προσφυγή και έτσι δεν μπορεί να εξετασθεί (ίδε Διογένους ν. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 371), επί πλέον δε δεν υπάρχει τέτοια μαρτυρία ενώπιόν μου παρά μόνο ο σχετικός ισχυρισμός για οκτώ αριθμούς ταξί στην απαντητική αγόρευση που ασφαλώς δεν μπορεί να ανάγεται σε μαρτυρία.
Το θέμα, όπως προκύπτει, είναι κατ' αρχή καθαρά νομικό και αφορά το κατά πόσο η άποψη της Αρχής Αδειών ότι δεν είναι νομικά και νομολογιακά δυνατή η έκδοση άδειας μιας κατηγορίας ταξί (αστικού) όταν για το όχημα υπάρχει άδεια για άλλη κατηγορία ταξί (αγροτικού) συνιστά νομική πλάνη. Η Αρχή Αδειών εβάσισε την απόφασή της αποκλειστικά στην αντίληψη αυτή και δεν υπεισήλθε περαιτέρω στο θέμα με τη διεξαγωγή έρευνας ως προς τους παράγοντες που ορίζει το άρθρο 9(3). Το ίδιο όμως το άρθρο 9(1), (4) στο οποίο ανεφέρθη η Αρχή Αδειών σε στήριξη της άποψης της, όπως και το άρθρο 9 στο σύνολό του, δεν θέτει τέτοιο περιορισμό. Το άρθρο 9(1) απλώς προσφέρει τον ορισμό της κάθε κατηγορίας ταξί (αγροτικό, αστικό, υπεραστικό). Το δε άρθρο 9(4) ρυθμίζει την περίπτωση στην οποία αδειούχο ταξί τίθεται εκτός κυκλοφορίας, οπότε ο ιδιοκτήτης του δικαιούται άδεια ταξί της ιδίας κατηγορίας για άλλο όχημα. Η αναφορά στο ότι η άδεια θα είναι, για ευνόητους λόγους, της ίδιας κατηγορίας ουδόλως έχει επέκταση στο νυν εξεταζόμενο θέμα. Το ίδιο ισχύει ανάλογα και στην περίπτωση του άλλου αναφερθέντος από την Αρχή Αδειών άρθρου 7(1), με την πρόσθετη παρατήρηση ότι το άρθρο 7(1) δεν είναι ευθέως σχετικό αφού αφορά γενικά την άδεια οδικής χρήσης και όχι οποιαδήποτε κατηγορία οχήματος ή άδειας οχήματος οποιασδήποτε κατηγορίας. Αλλά και οι δύο αποφάσεις τις οποίες επικαλέσθηκε η Αρχή Αδειών δεν βοηθούν την άποψή της. Η Eteria Metaforon Aheritou Ltd v. The Review Licensing Authority, (1987) 3 C.L.R. 1693, αφορούσε απλώς περίπτωση στην οποία δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 7(1) της καταστροφής ή αναγκαστικής απώλειας του οχήματος ώστε ο ιδιοκτήτης να δικαιούτο αντικατάστασή του. Εις δε την Παπαδόπουλος ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 2068, το τι απεφασίσθη είναι ότι το άρθρο 9(4) περιορίζεται στην αντικατάσταση άδειας της ίδιας κατηγορίας οχήματος και όχι άλλης, ώστε να μην ήταν δυνατή η αντικατάσταση άδειας λεωφορείου με άδεια ταξί. Καμία εμβέλεια δεν έχει η απόφαση σε σχέση με την έκδοση άδειας της αυτής κατηγορίας οχήματος και μάλιστα για το ίδιο όχημα, στην προκειμένη περίπτωση αστικού ταξί αντί αγροτικού ταξί. Τέλος, η απόφαση του αδελφού μου Δικαστή Καλλή, Σωκράτους ν. Δημοκρατίας, Υπ.�Αρ. 440/98, 15.11.1999, στην οποία παραπέμφθηκα, δεν παίρνει το πράγμα πιο πέρα. Στην υπόθεση αυτή το υπόβαθρο ήταν πανομοιότυπο προς το προκείμενο, αφού ο Αιτητής είχε ζητήσει την έκδοση άδειας αστικού ταξί για όχημα του το οποίο είχε άδεια αγροτικού ταξί. Το αίτημά του απερρίφθη από την Αρχή Αδειών με ακριβώς το ίδιο αιτιολογικό όπως στην προκειμένη περίπτωση. Το δικαστήριο όμως δεν επελήφθη του θέματος αφού θεώρησε ότι ο Αιτητής δεν είχε αμφισβητήσει το λόγο αυτό για την απόρριψη του αιτήματος του.
Υπό το φως των πιο πάνω, θεωρώ ότι η άποψη της Αρχής Αδειών του νομικού καθεστώτος του ενώπιόν της αιτήματος ήταν πεπλανημένη, απολήγοντας και στο αναιτιολόγητο της απόφασής της. Δεν υπάρχει οτιδήποτε στο Νόμο που να εμποδίζει την έκδοση άδειας αστικού ταξί αντί υφιστάμενης άδειας αγροτικού ταξί αν η έκδοση τέτοιας άδειας δικαιολογείται σε αναφορά με τα οριζόμενα από το άρθρο 9(3) κριτήρια. Δεδομένου ότι με την έκδοση άδειας αστικού ταξί θα παύσει να ισχύει η άδεια αγροτικού ταξί, η αίτηση για έκδοση άδειας αστικού ταξί θα πρέπει να κρίνεται και να αποφασίζεται επί των δεδομένων της ως αίτηση για νέα άδεια στα πλαίσια των προϋποθέσεων του Νόμου. Η Αρχή Αδειών ούτε είναι υποχρεωμένη να δεχθεί το αίτημα αλλά ούτε και κωλύεται νομικά να το εξετάσει.
Όσον αφορά δε την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, η οποία επικύρωσε την απόφαση της Αρχής Αδειών, αυτή πάσχει επιπρόσθετα από και κατά τα άλλα παντελή έλλειψη αιτιολογίας. Είναι φανερό από τα ενώπιόν μου στοιχεία ότι ούτε η Αρχή Αδειών αλλά ούτε και η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών προέβη σε οποιαδήποτε έρευνα για να διαπιστώσει αν η χορήγηση της αιτούμενης άδειας εδικαιολογείτο με βάση τα τιθέμενα από το άρθρο 9(3) κριτήρια. Η Αρχή Αδειών δεν το έκανε διότι θεώρησε ότι κωλύετο νομικά να εκδώσει την αιτούμενη άδεια. Η δε Αναθεωρητική Αρχή Αδειών προσέφυγε στην αοριστολογία "λαμβάνοντας υπ' όψη το σύνολο των ενώπιον μας στοιχείων και των όσων έχουν λεχθεί κατά την ακρόαση της προσφυγής" για να θεωρήσει ότι δεν δικαιολογείτο τροποποίηση ή ακύρωση της απόφασης της Αρχής Αδειών, το σκεπτικό της οποίας έτσι υιοθέτησε και την οποία επικύρωσε. Εξ ίσου αόριστη ήταν και η άλλη της αναφορά ότι "οι ανάγκες της αστικής τροχαίας περιοχής Αμμοχώστου εξυπηρετούνται ικανοποιητικά από τα αδειούχα αστικά ταξί", συμπέρασμα για το οποίο καμία έρευνα δεν φαίνεται να έγινε και καμιά αναφορά στο υπόβαθρο του οποίου δεν γίνεται.
Η προσφυγή λοιπόν επιτυγχάνει και η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.
Η Δημοκρατία θα καταβάλει τα έξοδα του Αιτητή.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.