|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΑΡ. 267/98
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Δ.
Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
Λένια Κωνσταντινίδου από τη Λευκωσία
Αιτήτρ ια
και
Κυπριακή Δημοκρατία μέσω
του Διευθυντή Κοινωνικών Ασφαλίσεων
καθ΄ων η αίτηση
---------------
7 Ioυνίου 1999.
Για την αιτήτρια: Χ. Τσέλιγγας για Π. Αγγελίδης.
Για τους καθ΄ων η αίτηση: Α. Χριστοφόρου.
-------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η εταιρεία Τεχνοπλαστική Λτδ (η εταιρεία) εμφάνιζε την αιτήτρια ως υπάλληλό της και συναφώς καταβάλλονταν γι΄αυτήν εισφορές για τους σκοπούς του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου του 1980 (Ν. 41/80 όπως τροποποιήθηκε). Στις 30.11.96 η εταιρεία την απέλυσε ως πλεονάζουσα και προωθήθηκε αίτημα για ανάλογη πληρωμή και για επίδομα ανεργίας.
Αντέδρασε "ομάδα εργαζομένων" στην εταιρεία. Με επιστολή τους ημερομηνίας 19.2.97 κατάγγειλαν απάτη. Ουδέποτε η αιτήτρια ήταν συνάδελφός τους. ΄Εδωσαν ορισμένες λεπτομέρειες και αναλήφθηκε έρευνα. Το αποτέλεσμά της συνοψίζεται στην επιστολή προς την αιτήτρια ημερομηνίας 20.1.98. Για την περίοδο από 7.11.88 μέχρι 31.1.97 δεν είχε απασχοληθεί πραγματικά στην εταιρεία αλλά εμφανιζόταν ως απασχολούμενη εικονικά. Συνεπώς, όπως καταλήγει η επιστολή, ακυρώθηκαν οι εισφορές που είχαν πληρωθεί προς όφελός της.
Η προσφυγή αφορά σ΄αυτή την απόφαση. Την εμφανίζει να περιέχει συμπέρασμα πως η αιτήτρια, "δεν έχει απολυθεί για λόγους πλεονασμού", και ως προς αυτό εντοπίζεται αναντιστοιχεία προς το πραγματικό περιεχόμενό της. Δεν θεωρώ όμως ότι η ανακρίβεια στην απόδοση του κειμένου δικαιολογείται να μας απομακρύνει από την ουσία. Είναι σαφές ότι η προσφυγή αφορά στην απόφαση που περιέχει η επιστολή της 20.1.98.
Οι καθ΄ων η αίτηση υποστήριξαν πως η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή. Κατά την άποψή τους εκτελεστές θα ήταν μελλοντικές αποφάσεις πάνω σε αιτήματα για παροχές. Δέχθηκαν όμως πως είχε επέλθει ήδη το έννομο αποτέλεσμα της αποβολής της αιτήτριας από το σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, αντιλαμβάνομαι την ένταξη σ΄αυτό το σύστημα ως προϋπόθεση για οτιδήποτε αφορά στο νόμο και δεν είμαι έτοιμος να δεκτώ πως δεν ήταν εκτελεστή η απόφαση. Σημειώνω και τον Κανονισμό 27 (3) των περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Εισφοραί) Κανονισμών του 1980 Κ.Δ.Π. 240/80) σύμφωνα με τον οποίο εισφορές που καταβλήθηκαν αναφορικά με εικονική απασχόληση προς εξασφάλιση παροχής δυνάμει του Νόμου, δεν επιστρέφονται.
Η αγόρευση για την αιτήτρια εξαντλείται ουσιαστικά σε τρεις γενικούς ισχυρισμούς. Τους αντιγράφω:
"1. Σαν πρώτο λόγο ακύρωσης της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης η αιτήτρια προβάλλει την έλλειψη δέουσας αιτιολογίας."
2. Δεύτερο λόγο ακύρωσης της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης η αιτήτρια προβάλλει το ότι οι καθ΄ων η αίτηση υπέπεσαν σε πλάνη περί τα πράγματα."
Ακολουθεί ο γενικός ισχυρισμός πως η κατάληξη στο συμπέρασμα ότι η αιτήτρια δεν είχε απασχοληθεί πραγματικά στην εταιρεία, "είναι λανθασμένη και δεν υποστηρίζεται από τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης".
3. Οι καθ΄ων η αίτηση όφειλαν να είχαν διεξάγει την δέουσα έρευνα για να διατυπωθεί η ορθότητα των ισχυρισμών τους. Παρέλειψαν όμως να διενεργήσουν τη δέουσα έρευνα και στηρίχθηκαν σε στοιχεία που προέκυψαν από ελλειπή έρευνα για να ακυρώσουν τις εισφορές που έχουν πληρωθεί προς όφελος της Αιτήτριας από 7.11.1988 μέχρι 31.1.1997."
Το υπόλοιπο μέρος της αγόρευσης των αιτητών αφιερώνεται στην παράθεση της νομολογίας σε σχέση με τους τρεις ισχυρισμούς που προώθησαν.
Είναι ορθή η εισήγηση των καθ΄ων η αίτηση πως δεν στοιχειοθετείται λόγος ακυρότητας. Στην ίδια την επιστολή ημερομηνίας 20.1.98 παρέχεται ένδειξη της έκτασης της ερευνας που αναλήφθηκε. ΄Ηταν εξονυχιστική και περιλάμβανε λήψη γραπτών καταθέσεων από μεγάλο αριθμό προσώπων, περιλαμβανομένης της αιτήτριας, του συζύγου της, ενός εκ των διευθυντών της εταιρείας και πολλών εργοδοτουμένων της εταιρείας. Ο σύζυγός της αιτήτριας ήταν υπεύθυνος βραδυνής βάρδιας και αντικείμενο της διερεύνησης ήταν το κατά πόσο, σε συμπαιγνία με τη διεύθυνση της εταιρείας, η αιτήτρια εμφανιζόταν να εργάζεται και να αμείβεται σε ορισμένη βάρδια αντί του συζύγου της, προς εξαπάτηση του ταμείου αλλά και για να εμφανίζονται μειωμένες οι δικές του απολαβές προς το σκοπό μείωσης των φορολογικών του υποχρεώσεων. Η αιτιολογία της απόφασης ήταν σαφής και καταγράφεται ακόμα και στην επιστολή που στάληκε στην αιτήτρια. Ενόψει των στοιχείων, ανάλυση των οποίων περιέχεται στο φάκελλο, η απασχόληση της στην εταιρεία δεν ήταν πραγματική αλλά εικονική.
Δεν κατέτειναν όλες οι καταθέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Η αιτήτρια, ο σύζυγός της, ο διευθυντής της εταιρείας και ορισμένοι από τους υπαλλήλους της υποστήριξαν πως η αιτήτρια πρόσφερε προσωπική εργασία στην εταιρεία. ΄Ηταν υπάλληλος της έστω κάτω από ιδιότυπες συνθήκες
αφού, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν προσερχόταν στην εργασία της, για λόγους υγείας. ΄Ομως άλλοι υπάλληλοι, που ως εκ των όρων απασχόλησής τους στην εταιρεία ήταν επίσης σε θέση να γνωρίζουν, ήταν κατηγορηματικοί. Η αιτήτρια ουδέποτε εργάστηκε στην εταιρεία και δεν ήταν συνάδελφός τους.Η κατάληξη ήταν το αποτέλεσμα της στάθμισης των στοιχείων που υπήρχαν τα οποία και συμπληρώνουν την αιτιολογία. Η περίπτωση χαρακτηρίστηκε ως πρωτοφανής. Για λόγους που σημειώθηκαν έγινε δεκτό πως η αλήθεια βρισκόταν στις καταθέσεις όσων βεβαίωσαν για την εικονικότητα της εργοδότησης. Υπήρξε πράγματι συμπαιγνία για φορολογικούς σκοπούς και για να καρπούται επιδόματα η φιλάσθενη αιτήτρια.
Η εκτίμηση των γεγονότων και η ουσιαστική κρίση είναι διοικητικές λειτουργίες και δεν είναι έργο του Δικαστηρίου η διαμόρφωση δικής του πρωτογενούς απόψης. (βλ. μεταξύ άλλων την απόφαση της Ολομέλειας στην
Westpark Ltd v. Republic Προσφυγή 430/87 ημερομηνίας 15.3.90). Δεν έχει εξειδικευθεί και δεν διαπιστώνεται πλάνη σε σχέση με ο,τιδήποτε συνυπολογίστηκε, οι άλλοι ισχυρισμοί που προβλήθηκαν είναι επίσης αβάσιμοι και η προσφυγή πρέπει να απορριφθεί.Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ
/ΜΣι.