Οι αιτητές αποτελούν εγγεγραμμένο σύνδεσμο σκοπός του οποίου είναι η προστασία και προώθηση των συμφερόντων των μελών του που είναι ιδιοκτήτες εγγεγραμμένων φροντιστηρίων.

Ο σκοπός της ίδρυσης και λειτουργίας των Ινστιτούτων Ξένων Γλωσσών καταγράφεται στη δεύτερη παράγραφο των κανονισμών:

Το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο και το Γραφείο Παιδείας που ήταν οι φορείς παιδείας κατά τη μεταβατική περίοδο 1959-60, παρέδωσαν το Σεπτέμβρη 1960 τις αρμοδιότητες και λειτουργίες τους στην Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση και διαλύθηκαν.

Η κοινοτική Συνέλευση υιοθέτησε την εφαρμογή των κανονισμών λειτουργίας των Ινστιτούτων Ξένων Γλωσσών που είχε εκδώσει το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο και τα Ινστιτούτα συνέχισαν την λειτουργία τους με βάση τους εν λόγω κανονισμούς όπως και προηγουμένως.

Με βάση τον περί Μεταβιβάσεως και Ασκήσεως των Αρμοδιοτήτων της Ελληνικής Κοινοτικής Συνέλευσης και περί Υπουργείου Παιδείας Νόμο του 1965 (Ν. 12/65) οι νομοθετικές αρμοδιότητες της Ελληνικής Κοινοτικής Συνέλευσης μεταβιβάστηκαν στη Βουλή των Αντιπροσώπων ενώ οι διοικητικές αρμοδιότητες μεταβιβάστηκαν στο Υπουργείο Παιδείας που ίδρυσε ο εν λόγω νόμος. Στις διοικητικές αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας ανήκαν όλα τα θέματα τα αφορώντα τη λειτουργία των Ινστιτούτων Ξένων Γλωσσών.

Το Υπουργικό Συμβούλιο, με την υπ΄ αριθμ. 30480 απόφαση του ημερομηνίας 14.7.1988 η οποία συνάδει προς τις πρόνοιες του Νόμου 12/65 (ανωτέρω) ενέκρινε την μετονομασία των Ινστιτούτων Ξένων Γλωσσών σε Κρατικά Ινστιτούτα Επιμόρφωσης από τη σχολική χρονιά 1988-89.

Τα Κρατικά Ινστιτούτα Επιμόρφωσης δεν αποτελούν φροντιστήρια ούτε σχολεία στη στενή των σχετικών νόμων έννοια.

Οι σκοποί των Κρατικών Ινστιτούτων επιμόρφωσης προδιαγράφονται στην τελευταία τροποποίηση των κανονισμών λειτουργίας και είναι ".... να προσφέρουν με απογευματινά και βραδινά μαθήματα, δυνατότητες και ευκαιρίες σε ενήλικες και μαθητές ώστε:

Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι οι συγκεκριμένες υπηρεσίες που προσφέρει το κράτος προς τους πολίτες μέσω των Κρατικών Ινστιτούτων Επιμόρφωσης εντάσσεται στην ευρύτερη πολιτική του κράτους για επιμόρφωση των πολιτών και ανύψωση του μορφωτικού τους επιπέδου.

Η εκτελεστότητα διοικητικής πράξης ή απόφασης αποτελεί προϋπόθεση για την ανάληψη αναθεωρητικής δικαιοδοσίας με βάση το άρθρο 146.1 του Συντάγματος. Για να είναι προσβλητή μια πράξη της διοίκησης με βάση το άρθρο 146.1 του Συντάγματος αυτή πρέπει να είναι εκτελεστή. Εκτελεστότητα της διοικητικής πράξης σημαίνει το υποχρεωτικό της συμπεριφοράς των διοικουμένων έναντι του κανόνος δικαίου ο οποίος την θεσπίζει.

Στην Δημοκρατία ν. Sunoil Bunkering Limited (1994) 3 ΑΑΔ 26 αναφέρθηκε ότι το κριτήριο για την εκτελεστότητα διοικητικής πράξης ή απόφασης είναι η παραγωγή έννομων αποτελεσμάτων, δηλαδή η γένεση εξ αυτής δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Πράξη είναι εκτελεστή εφόσον επιβάλλει υποχρεώσεις στον διοικούμενο, μη υφιστάμενες πριν την έκδοσή της, η μη εκπλήρωση των οποίων παρέχει το δικαίωμα στη διοίκηση να επικαλεσθεί τα μέσα του δικαίου για την εκτέλεσή τους.

Στην προκείμενη περίπτωση οι αιτητές προσβάλλουν την ίδρυση και λειτουργία των Κρατικών Ινστιτούτων Επιμόρφωσης καθώς και την επάνδρωσή τους. Προσβάλλουν επίσης και την απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση "να αποκλείσουν τους ιδιοκτήτες και/ή τους διευθυντές ιδιωτικών φροντιστηρίων από την εργοδότησή τους στα Κρατικά Ινστιτούτα Επιμόρφωσης."

Οι αιτητές στην ουσία προσβάλλουν με την ίδια αίτηση περισσότερες της μιας "πράξεις" που δεν έχουν μεταξύ τους συνάφεια γεγονός το οποίο συνιστά δικονομικό ελάττωμα. Σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου η εξέταση αναπόφευκτα θα περιοριστεί στην πρώτη "προσβαλλόμενη πράξη".

Ομως, ανεξάρτητα από την πιο πάνω διαπίστωση σχετικά με την ύπαρξη του δικονομικού ελαττώματος θα πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο οι αιτητές πληρούν την βασική προϋπόθεση της ύπαρξης έννομου συμφέροντος για να είναι η προσφυγή τους βιώσιμη. Στην Dias United Publishing Co Ltd v. Δημοκρατίας, Υπόθ. Αρ. 870/91, 5.12.96 κρίθηκε, μεταξύ άλλων, ότι οι προσφεύγοντες, οι οποίοι είχαν αποκτήσει άδεια λειτουργίας ραδιοφωνικού σταθμού πολλά χρόνια μετά τη χορήγηση άδειας στο ΡΙΚ από τον Υπουργό Οικονομικών για τη λειτουργία λαχείου με βάση τον περί Λαχείων Νόμο όπως τροποποιήθηκε από το Νόμο 71/86 εστερούντο δικαιώματος να προσβάλουν την απόφαση γιατί δεν είχε θιγεί κατά τον χρόνο έκδοσης της απόφασης ίδιο συμφέρον. Η απόφαση ήταν απόφαση της Ολομέλειας και σ΄ αυτήν αναφέρονται τα εξής:

Στην προκείμενη περίπτωση τα Κρατικά Ινστιτούτα Επιμόρφωσης προϋπήρξαν των αιτητών οι οποίοι απέτυχαν να αποδείξουν ότι τα μέλη τους έχουν υποστεί ευθέως οποιαδήποτε βλάβη ή ζημιά ή ότι έχουν θιγεί τα συμφέροντά τους καθ΄ οιονδήποτε τρόπο ένεκα της λειτουργίας των Κρατικών Ινστιτούτων Επιμόρφωσης.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι αιτητές δεν έχουν το απαιτούμενο έννομο συμφέρον που να καθιστά την προσφυγή τους παραδεκτή. Εξάλλου η προσφυγή είναι απαράδεκτη και εκ του λόγου ότι αυτή δεν στρέφεται εναντίον συγκεκριμένης εκτελεστής διοικητικής πράξης αλλά γενικά και αόριστα εναντίον κανονισμών που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας συγκεκριμένης υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας.