---------------------------

Η αιτήτρια εμφανίζεται αυτοπροσώπως.

Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας.

Για το ενδιαφερόμενο μέρος - Ε. Χριστοδούλου: Λ. Παπαφιλίππου.

---------------------------

Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, ημερ. 26 Σεπτεμβρίου 1997, με την οποία απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή της αιτήτριας κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών για τη χορήγηση, προς όφελος του ενδιαφερόμενου προσώπου Ελπίδας Χριστοδούλου, άδειας οδικής χρήσης σε σχέση με το αγροτικό λεωφορείο υπ΄ αριθμό εγγραφής FW 777 για την αγροτική οδική γραμμή Ακάκι-Λευκωσία.

Επρόκειτο για λεωφορείο για το οποίο είχε προηγουμένως εκδοθεί άδεια οδικής χρήσης η οποία έληξε και δεν ανανεώθηκε. Ως εκ τούτου το λεωφορείο έπαυσε από το 1993 να είναι εγγεγραμμένο ως όχημα δημόσιας χρήσης βάσει του άρθρου 5(2) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982, (Ν. 9/82 όπως τροποποιήθηκε). Δηλαδή, κατά την ορολογία που απαντάται στα πρακτικά της Αρχής Αδειών, το λεωφορείο "είχε διαγραφεί".

Στη συνεδρία της Αρχής Αδειών, ημερ. 20 Νοεμβρίου 1996, εξετάστηκε η αίτηση σχετικά με το λεωφορείο FW 777 όπως και συναφείς αιτήσεις για δυο άλλα λεωφορεία συμπεριλαμβανομένου του υπ΄ αριθμό εγγραφής LY 249 σε σχέση με το οποίο τέθηκε ζήτημα το οποίο εξετάστηκε στην προσφυγή αρ. 892/97, στην οποία απόφαση εκδόθηκε από τον Καλλή, Δ. στις 29 Σεπτεμβρίου 1998. Η Αρχή Αδειών αποφάσισε τη χορήγηση άδειας οδικής χρήσης και τη μεταβίβαση στη νέα ιδιοκτήτρια εταιρεία. Σημείωσε στην απόφαση ότι "η εταιρεία Ο Κλάριος Λτδ είναι μια σοβαρή και οργανωμένη εταιρεία" και ότι το αίτημα υποστηριζόταν από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών το οποίο σε έκθεση ημερ. 18 Νοεμβρίου 1996 παρείχε συνοπτικά στοιχεία αναφορικά με τα λεωφορεία που εξυπηρετούσαν την περιοχή όπως και για τις επιδιώξεις της εν λόγω εταιρείας χωρίς όμως να δίνεται είτε ολοκληρωμένη εικόνα είτε μια συγκριτική θεώρηση λύσεων και εν τέλει χωρίς τη διατύπωση συγκεκριμένης εισήγησης. Ωστόσο η Αρχή Αδειών φαίνεται να ερμήνευσε την έκθεση του Τμήματος Οδικών Μεταφορών ως θετική εισήγηση υπέρ της αποδοχής της αίτησης.

Η αιτήτρια καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή και η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών αφού εξέτασε το ζήτημα σε συνεδρία ημερ. 24 Σεπτεμβρίου 1997 κατά την οποία ακούστηκαν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, εξέδωσε στις 26 Σεπτεμβρίου 1997 την ακόλουθη απόφαση που αφορούσε και δυο άλλες συναφείς ιεραρχικές προσφυγές:

Αυτή είναι η προσβαλλόμενη απόφαση. Η οποία είναι, κατά τη γνώμη μου, προδήλως αναιτιολόγητη. Η συντομία και γενικότητα του λεκτικού της δεν συμπληρώνεται με στοιχεία εξήγησης στο φάκελο της υπόθεσης ώστε να παρέχεται με κάποια μορφή αιτιολογικό έρεισμα. Στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να απασχόλησε την αρμόδια Αρχή το ότι επρόκειτο για εξέταση ζητήματος χορήγησης νέας οδικής άδειας που σήμαινε ότι θα έπρεπε στην άσκηση της διακριτικής της εξουσίας να είχε απευθύνει την προσοχή της σε ό,τι προβλέπεται στο άρθρο 8(3) του Νόμου για να εξετάσει και να σταθμίσει. Τα όσα επ΄ αυτού αναφέρονται με λεπτομέρεια στην απόφαση του Καλλή, Δ. στη Μαρίκα Ζήνωνος ν. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 892/97 ημερ. 29 Σεπτεμβρίου 1998, ισχύουν και στην παρούσα περίπτωση και τα υιοθετώ. Διαπιστώνω λοιπόν την έλλειψη αιτιολογίας που είναι ένας από τους προβληθέντες λόγους ακύρωσης.

Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται στην ολότητα της βάσει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος.

Γ.Κ. Νικολάου,

Δ.

/ΕΘ