|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:B761
(2015) 2 ΑΑΔ 804
19 Νοεμβρίου, 2015
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/στές]
ΛΑΤΟΜΕΙΑ Χ. ΜΥΛΩΝΑ (ΜΙΤΣΕΡΟΥ) ΛΤΔ,
Εφεσείουσα,
v.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 17/2014)
Ποινή ― Εσφαλμένη καθοδήγηση ― Κατά πόσον το πρωτόδικο Δικαστήριο καθοδηγήθηκε εσφαλμένα αναφορικά με το Νόμο και επικαλέστηκε λανθασμένη νομοθετική πρόνοια κατά την επιβολή χρηματικής ποινής ― Επέμβαση Εφετείου και μείωση της χρηματικής ποινής από €4.500 σε €2.000 ― Το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε την ποινή των €4.500, έχοντας υπόψη το μεγαλύτερο ύψος του ποινικού μέτρου που επιτρέπει το Άρθρο 26(2) του σχετικού νόμου αντί του ορθού μέτρου που προβλέπεται ειδικότερα στον εφαρμοστέο Κανονισμό και εξαντλείται σε χρηματική ποινή ύψους £3.000, κατ' ανώτατο όριο.
[Πέραν των ως άνω αναφερομένων τίτλων, η απόφαση διαβάζεται στο σύνολο της.]
Η έφεση επέτυχε χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Γενικός Εισαγγελέας ν. Βασιλειάδη κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. 65,
Τσουλόφτας ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 391,
Παπαευσταθίου ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 39,
Shourris v. The Republic (1961) C.L.R. 11.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από την Καταδικασθείσα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Παρπόττα, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 30034/2013), ημερομηνίας 14/1/2014.
Δ. Ταουξή (κα) για Τ. Παπαδόπουλο & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα.
Α. Κωνσταντίνου (κα), για τον Εφεσίβλητο.
Ex tempore
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Δόθηκε από την έδρα απόφαση με την οποία μειώθηκε η ποινή που επέβαλε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Ακολουθεί αναλυτικότερο κείμενο της απόφασης.
Η εφεσείουσα εταιρεία παραδέχθηκε ενοχή στην κατηγορία που της απευθύνθη με βάση τους Κανονισμούς 5(1), Παράρτημα Ι, Σημείο Ε(α), 5(3) και 8 των περί Ελέγχου της Ρύπανσης της Ατμόσφαιρας (Μη Αδειοδοτούμενες Εγκαταστάσεις) Κανονισμών του 2004 και 2008 και των Άρθρων 2, 21 και 26(2) των περί Ελέγχου της Ρύπανσης της Ατμόσφαιρας Νόμων του 2002-2009, επί τω ότι στις 3.7.2012 στην περιοχή Μιτσερού της επαρχίας Λευκωσίας, ενώ ήταν φορέας εκμετάλλευσης μη αδειοδοτούμενης εγκατάστασης και ασχολείτο με διεργασίες άλεσης, κοσκίνησης, μεταφοράς και αποθήκευσης πετρωμάτων, παραγωγής θραυστών σκύρων και άμμου, παρέλειψε να εφαρμόσει τους καλύτερους ευλόγως εφικτούς τρόπους και μεθόδους για περιορισμό των διαφυγών σκόνης.
Η εφεσείουσα αντιμετώπιζε και άλλες τρεις συναφείς κατηγορίες, οι οποίες όμως στην πρόοδο της διαδικασίας ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου διακόπησαν από την Κατηγορούσα Αρχή. Το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε ποινή προστίμου €4.500 στην πρώτη κατηγορία που παρέμεινε στο κατηγορητήριο και στην οποία η εφεσείουσα παραδέχθηκε, όπως ήδη λέχθηκε, ενοχή. Το Δικαστήριο έλαβε υπόψη στον καθορισμό της ποινής την άμεση παραδοχή της εφεσείουσας εταιρείας, το λευκό ποινικό μητρώο της και ότι δεν υπήρχαν πλέον παραλείψεις ή παραβάσεις των σχετικών Κανονισμών και του Νόμου εκ μέρους της. Έλαβε επίσης υπόψη ότι υπήρξε σχετική καθυστέρηση στην καταχώρηση της υπόθεσης ως πρόσθετο μετριαστικό παράγοντα. Αναφέρθηκε ταυτόχρονα στη σοβαρότητα του αδικήματος και σε σχετικές αυθεντίες όπως στις Γενικός Εισαγγελέας ν. Βασιλειάδη κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. 65, Τσουλόφτας ν. Αστυνομίας (1990) 2 Α.Α.Δ. 391 και Παπαευσταθίου ν. Αστυνομίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 39. Το Δικαστήριο θεωρώντας ότι η προβλεπόμενη από το Νόμο και τους Κανονισμούς ποινή είναι ένα έτος φυλάκιση ή και πρόστιμο μέχρι £20.000, επέβαλε την προαναφερθείσα ποινή των €4.500.
Η εφεσείουσα είχε ζητήσει, με σχετική αίτηση της, άδεια για καταχώρηση ποινικής εφέσεως και είναι προς τούτο σχετική η απόφαση που δόθηκε από το Εφετείο στις 12.12.2014, με την οποία θεωρήθηκε ότι δεν χρειαζόταν άδεια για καταχώρηση έφεσης και ότι η αίτηση που είχε καταχωρηθεί προς αυτό το σκοπό μπορούσε να λάβει τη θέση έφεσης και να οριστεί προς εξέταση, κατ' εφαρμογή της απόφασης στη Shourris v. The Republic (1961) C.L.R. 11.
Κατά τη συζήτηση της έφεσης επί της ουσίας της, η ευπαίδευτος συνήγορος της εφεσείουσας εταιρείας εστίασε την προσοχή της στο περιεχόμενο και τη νομική βάση του κατηγορητηρίου, θεωρώντας ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο, αναλογιζόμενο το ύψος της ποινής που θα έπρεπε να επιβάλει, καθοδηγήθηκε εσφαλμένα αναφορικά με το Νόμο και επικαλέστηκε λανθασμένη νομοθετική πρόνοια. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο βασίστηκε στο Άρθρο 26(2) του Νόμου, αγνοώντας τη συγκεκριμένη επίδικη διάταξη του Άρθρου 8 των Κανονισμών το οποίο προβλέπει ως μέγιστη χρηματική ποινή το ποσό των £3.000 πέραν της προνοούμενης ποινής φυλάκισης ενός έτους. Περαιτέρω, η εφεσείουσα υπέδειξε ότι με αφετηρία τη λανθασμένη αυτή θεώρηση της εφαρμοζόμενης νομοθετικής πρόνοιας, το Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη επαρκώς ούτε τους μετριαστικούς παράγοντες στους οποίου αναφέρθηκε.
Η ευπαίδευτη κατήγορος κατά τη διάρκεια της συζήτησης της έφεσης ανέφερε, και αυτό την τιμά, ότι δεν θα υποστήριζε την πρωτόδικη απόφαση. Πράγματι, η νομοθετική πρόνοια στην οποία στηρίζεται το κατηγορητήριο είναι στοχευμένη και εξειδικευμένη κατά τρόπο ώστε το ανώτατο ποινικό μέτρο που θα μπορούσε να επιβληθεί να είναι αυτό της φυλάκισης ενός έτους ή της ποινής προστίμου ύψους £3.000 ή το αντίστοιχο των €5.000 ή και τα δύο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε υπόψη του επιβάλλοντας την ποινή το λανθασμένο γενικότερο Άρθρο 26(2), το οποίο προνοεί φυλάκιση μέχρι 1 έτος και ή χρηματική ποινή μέχρι £20.000 ή το αντίστοιχο €34.172,02. Το άρθρο όμως ρητά εμπεριέχει πρόνοια που εξαίρει τις περιπτώσεις εκείνες όπου «προβλέπεται διαφορετική ποινή».
Ως εκ τούτου προδήλως το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε την ποινή των €4.500, έχοντας υπόψη το μεγαλύτερο ύψος του ποινικού μέτρου που επιτρέπει το Άρθρο 26(2), αντί του ορθού μέτρου που εξαντλείται σε χρηματική ποινή ύψους £3.000, κατ' ανώτατο όριο.
Ως εκ τούτου λαμβάνοντας υπόψη τις όλες συνθήκες του αδικήματος, την παραδοχή της εφεσείουσας, τον χρόνο που έχει διαρρεύσει και το γεγονός ότι υπήρξε στο μεταξύ συμμόρφωση με τις νομοθετικές και κανονιστικές πρόνοιες, αλλά και το προηγούμενο λευκό ποινικό μητρώο της, η επιβληθείσα ποινή παραμερίζεται και αντικαθίσταται με χρηματική ποινή ύψους €2.000, η οποία κρίνεται ως δικαιότερη υπό τις περιστάσεις.
Καμία διαταγή ως προς τα έξοδα.
Η έφεση επιτυγχάνει χωρίς έξοδα.