|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 2 ΑΑΔ 521
19 Οκτωβρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
TATIANA TOSHEVA PETKOVA,
Εφεσείουσα,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7810)
Απόδειξη ― Βάρος αποδείξεως σε ποινική υπόθεση ― Η κατηγορούσα αρχή πρέπει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας.
Ποινικός Κώδικας ― Διατήρηση οίκου ανοχής ― Γνώση για άσκηση πορνείας σε υποστατικό ― Συνιστά αποδεικτικό στοιχείο του αδικήματος.
Η εφεσείουσα ενοικίασε δυνάμει συμβολαίου ένα διαμέρισμα στη Λεμεσό. Δεν έμενε η ίδια σ' αυτό. Το είχε παραχωρήσει σε φίλες της που ασκούσαν πορνεία εκεί.
Η εφεσείουσα βρέθηκε ένοχη από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, μετά από ακροαματική διαδικασία, σε κατηγορία για διατήρηση οίκου ανοχής κατά παράβαση των Άρθρων 156(1)(β) και 35 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, όπως τροποποιήθηκε. Ήταν συγκατηγορούμενη με άλλο πρόσωπο το οποίο αντιμετώπιζε κατηγορία για αποζείν από κέρδη πορνείας. Η καταδίκη στηρίχθηκε στη μοναδική μαρτυρία ότι ο ιδιοκτήτης τη γνώριζε σαν ενοικιαστή του διαμερίσματος, ότι, όπως ανέφερε στην κατάθεσή της, πλήρωνε το ενοίκιο η ίδια κάθε μήνα και ότι το ενοίκιο θα εισπράττετο αφού προηγείτο τηλεφώνημα από μέρους του προσώπου που θα είσπραττε το ενοίκιο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο διαπίστωσε γνώση από πλευράς της εφεσείουσας ότι το υποστατικό εχρησιμοποιείτο για την άσκηση πορνείας, επειδή είχε δώσει οδηγίες στο πρόσωπο που έπαιρνε το ενοίκιο από τις ενοίκους, προτού πάει στο υποστατικό να τηλεφωνά.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η μόνη μαρτυρία που παρουσιάστηκε και που αναφέρεται πιο πάνω δεν οδηγούσε σε συμπέρασμα ενοχής της εφεσείουσας στην κατηγορία που αντιμετώπιζε, πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας.
Η έφεση επιτράπηκε. Η εφεσείουσα αθωώθηκε της κατηγορίας.
Έφεση εναντίον Kαταδίκης.
Έφεση από την εφεσείουσα κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Yπόθεση Aρ. 4487/04), ημερομηνίας 25/8/2004, με την οποία κατηγορήθηκε και βρέθηκε ένοχη μετά από ακροαματική διαδικασία, για διατήρηση οίκου ανοχής κατά παράβαση των Άρθρων 156(1)(β) και 35 του Ποινικού Kώδικα, Kεφ. 154, όπως τροποποιήθηκε από τους Nόμους 145(I)/02 και 166/87.
Σ. Δράκος, για την Εφεσείουσα.
Α. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας με Δ. Παπαστεφάνου, Ασκούμενη Δικηγόρο, για την Εφεσίβλητη.
Ex tempore
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Η εφεσείουσα κατηγορήθηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, και βρέθηκε ένοχη μετά από ακροαματική διαδικασία, για διατήρηση οίκου ανοχής κατά παράβαση των άρθρων 156(1)(β) και 35 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, όπως τροποποιήθηκε από τους Νόμους 145(1)/02 και 166/87. Ηταν συγκατηγορούμενη με άλλο πρόσωπο, ο οποίος αντιμετώπιζε κατηγορία για αποζείν από κέρδη πορνείας.
Μας ενδιαφέρει μόνο η υπόθεση της εφεσείουσας. Η μοναδική μαρτυρία που εντόπισε το πρωτόδικο δικαστήριο εναντίον της εφεσείουσας, και έτσι αποδεικνύεται και από τα πρακτικά της υπόθεσης, καταγράφεται από το δικαστήριο στη σελίδα 201 της δικογραφίας. Λέγει συναφώς το δικαστήριο: « Το γεγονός ότι μέχρι τον ουσιαστικό χρόνο ο ιδιοκτήτης γνώριζε σαν ενοικιαστή του διαμερίσματος την δεύτερη κατηγορούμενη και το γεγονός ότι στην κατάθεσή της η ίδια ανέφερε ότι το ενοίκιο το πλήρωνε κάθε μήνα στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος και η διαδικασία που ζήτησε να ακολουθείται για την είσπραξη του ενοικίου, τα τηλεφωνήματα που έπρεπε να προηγηθούν με σαφήνεια επιτρέπουν στο Δικαστήριο να καταλήξει ότι η κατηγορούμενη γνώριζε ότι το διαμέρισμα με αριθμό 503 στο Κάνικα Απόλλων, Block A χρησιμοποιείτο σαν οίκος ανοχής.» Αυτή είναι η μοναδική μαρτυρία που παρουσιάσθηκε για να αποδειχθεί η ενοχή της εφεσείουσας. Σημειώνουμε πως απαραίτητο συστατικό της διάπραξης του αδικήματος είναι η γνώση πως το υποστατικό χρησιμοποιείται για την άσκηση πορνείας. Η γνώση, η οποία αποδίδεται στην εφεσείουσα, όπως το πρωτόδικο δικαστήριο τη διαπιστώνει, αποδεικνύεται μόνο από το γεγονός ότι έδωσε οδηγίες στο πρόσωπο που έπαιρνε το ενοίκιο από τις ενοίκους, προτού πάει στο υποστατικό να τηλεφωνά. Μόνο αυτό. Nα σημειώσουμε πως η εφεσείουσα, μολονότι στο συμβόλαιο φαινόταν ως η ενοικιάστρια του διαμερίσματος, εντούτοις δεν έμενε η ίδια σ' αυτό. Το είχε παραχωρήσει στις φίλες της, που ασκούσαν πορνεία εκεί. Θα 'πρεπε επομένως να αποδεικτεί πως γνώριζε περί τούτου.
Δεν είναι όμως δυνατό, κατά τη γνώμη μας, η πιο πάνω μαρτυρία από μόνη της να συνιστά αποδεικτικό στοιχείο, και μάλιστα σε ποινική υπόθεση, όπου επιβάλλεται βέβαια η απόδειξη της κατηγορίας πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Οι οδηγίες που έδωσε η εφεσείουσα, να τηλεφωνά δηλαδή το πρόσωπο που εισέπραττε τα ενοίκια προτού πάει στο διαμέρισμα, μπορεί εύλογα να υποτεθεί πως αναφέρονται σε διάφορους λόγους άσχετους με τη γνώση της άσκησης πορνείας στο υποστατικό, όπως π.χ. για να βεβαιωθεί πως ήταν μέσα οι ένοικοι ή εφόσον γνώριζε πως οι ένοικοι ήταν κοπέλες, πως αυτές θα ήταν σε θέση να τον δεχθούν, κλπ.
Έχουμε τη γνώμη πως η μόνη μαρτυρία που παρουσιάστηκε, και που περιγράψαμε πιο πάνω, δεν αποδείκνυε με κανένα τρόπο την υπό εξέταση κατηγορία.
Η έφεση επιτυγχάνει.
Η εφεσείουσα αθωώνεται της κατηγορίας.
H έφεση επιτυγχάνει. H εφεσείουσα αθωώνεται της κατηγορίας.