|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(2004) 2 ΑΑΔ 486
24 Σεπτεμβρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
(Ποινική Έφεση Αρ. 7570)
CYPRIO SUN HOLIDAYS LTD,
Εφεσείουσα,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7571)
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ,
Εφεσείουσα,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 7570, 7571)
Απόδειξη ― Έγγραφα ― Κεκυρωμένο και υπογραμμένο έγγραφο της Εφόρου Εταιρειών, συνιστά απόδειξη του περιεχομένου του.
Η εφεσείουσα εταιρεία στην έφεση αρ. 7570, και η εφεσείουσα στην έφεση αρ. 7571 Κατερίνα Πολυκάρπου κρίθηκαν ένοχες μετά από ακροαματική διαδικασία, για απόπειρα εξασφάλισης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις, κατά παράβαση των Άρθρων 297, 298, 366, 367, 20 και 29 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154.
Η έφεση περιορίστηκε, κατά κύριο λόγο, στο σημείο που αφορά την ενοχή της εφεσείουσας εταιρείας. Ο συνήγορος της επέμεινε πως δεν αποδείχτηκε η εμπλοκή της στο αδίκημα γιατί η μαρτυρία που παρουσιάστηκε για να αποδείξει τη σχέση της εφεσείουσας Κατερίνας Πολυκάρπου, με την εφεσείουσα εταιρεία, δεν ήταν νομικά αποδεχτή. Ισχυρίστηκε όμως ο συνήγορος, επιπλέον της πιο πάνω εισήγησης του, ότι το πρόσωπο που καταχώρησε το έγγραφο που παρουσιάστηκε στο Δικαστήριο κεκυρωμένο και υπογεγραμμένο από την Έφορο Εταιρειών, σύμφωνα με το οποίο η Πολυκάρπου ήταν η μόνη διευθύντρια της εφεσείουσας εταιρείας, ήταν ένας απλός λειτουργός στο Γραφείο της Εφόρου, χωρίς να πει την ιδιότητα του, η οποία θα του έδιδε και το δικαίωμα να παρουσιάσει το έγγραφο.
Αποφασίστηκε ότι:
Οι εισηγήσεις του δικηγόρου της εφεσείουσας εταιρείας είναι ολωσδιόλου αβάσιμες, γιατί παραγνωρίζουν βασική θεσμοθετημένη πρόνοια, που εφαρμόζεται συχνά στα δικαστήρια, δηλαδή τον περί Αποδείξεως Νόμο, Κεφ. 9, Άρθρο 18.
Οι εφέσεις απορρίφθηκαν.
Εφέσεις εναντίον Kαταδίκης.
Έφεση από την εφεσείουσα εταιρεία (Ποινική Έφεση Aρ. 7570) και την εφεσείουσα (Ποινική Έφεση Aρ. 7571), Διευθύντρια της εταιρείας εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Ποινική Υπόθεση Aρ. 12020/00), ημερομηνίας 24/11/2004, με την οποία κρίθηκαν ένοχες μετά από ακροαματική διαδικασία, για απόπειρα εξασφάλισης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις, κατά παράβαση των Άρθρων 297, 298, 366, 367, 20 και 29 του Ποινικού Kώδικα, Kεφ. 154.
Γ. Κονναρής, για την Εφεσείουσα στην Ποινική Εφεση Αρ. 7570.
Γ. Λουϊζίδης, για την Εφεσείουσα στην Ποινική Εφεση Αρ. 7571.
Δ. Παπαμιλτιάδους, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Η κατηγορούμενη, εφεσείουσα στην έφεση αρ. 7571, και η εφεσείουσα εταιρεία στην Έφεση αρ.7570, κρίθηκαν ένοχες μετά από ακροαματική διαδικασία, για απόπειρα εξασφάλισης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις, κατά παράβαση των άρθρων 297, 298, 366, 367, 20 και 29 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154.
Τα γεγονότα, όπως αυτά διαπιστώθηκαν από το πρωτόδικο δικαστήριο, είναι πως στις 8 Ιουνίου 1999, η εφεσείουσα εταιρεία υπέβαλε στον ΚΟΤ ένα τιμολόγιο, ημερομηνίας 26 Μαϊου, 1999, (τεκμήριο 1), για να της πληρωθούν £2,035, ποσό που αντιστοιχούσε για δέκα εισιτήρια καλλιτεχνικής ομάδας που μετέβη στην Πολωνία για παραστάσεις. Εκδήλωση που αποφάσισε, μετά από αίτημα των κατηγορουμένων, να επιχορηγήσει ο ΚΟΤ. Υπεύθυνος λειτουργός του ΚΟΤ, μετά από έρευνες που διεξήγαγε για να επιβεβαιωθεί η αλήθεια του τιμολογίου, διαπίστωσε πως η ομάδα μετέβη στην Πολωνία με άλλα εισιτήρια, αντί αυτών που υποβλήθηκαν, τα οποία και στοίχισαν £1.538,55, £494,45 δηλαδή λιγότερο από το ποσό που ζητήθηκε από τον ΚΟΤ. Επιπλέον, η ομάδα αποτελείτο από οκτώ άτομα και όχι δέκα, όπως η αρχική δήλωση συμμετοχής.
Η υπόθεση καταγγέλθηκε στην Αστυνομία, η οποία και επελήφθη ερευνών, με αποτέλεσμα την ποινική δίωξη των εφεσειόντων.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού άκουσε τη μαρτυρία, διαπίστωσε πως πράγματι η έρευνα που έκανε ο ΚΟΤ ήταν ορθή. Όπως δε ανέφερε στη μαρτυρία του λειτουργός του ΚΟΤ, ο Οργανισμός δεν πλήρωσε τελικά το ποσό που απαιτείτο από τους εφεσείοντες.
Η ενώπιόν μας έφεση περιορίστηκε, κατά κύριο λόγο, σε ένα μόνο σημείο, που αφορά την ενοχή της εφεσείουσας εταιρείας. Ο συνήγορος της επέμεινε πως δε αποδείχτηκε η εμπλοκή της στο αδίκημα γιατί η μαρτυρία που παρουσιάστηκε για να αποδείξει τη σχέση της εφεσείουσας Κατερίνας Πολυκάρπου, με την εφεσείουσα εταιρεία, δεν ήταν νομικά αποδεχτή.
Στο δικαστήριο παρουσιάστηκε κεκυρωμένο και υπογραμμένο από την Έφορο Εταιρειών έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο η Πολυκάρπου ήταν η μόνη διευθύντρια της εφεσείουσας εταιρείας. Ισχυρίστηκε όμως ο συνήγορος, επιπλέον της πιο πάνω εισήγησης του, πως το πρόσωπο που καταχώρισε το έγγραφο αυτό ήταν ένας απλός λειτουργός στο Γραφείο της Εφόρου, χωρίς να πει την ιδιότητα του, η οποία θα του έδιδε και το δικαίωμα να παρουσιάσει το έγγραφο.
Είναι, βεβαίως, ολωσδιόλου αβάσιμα αυτά που υπέβαλε ο δικηγόρος της εφεσείουσας εταιρείας, γιατί παραγνωρίζουν βασική θεσμοθετημένη πρόνοια, που εφαρμόζεται συχνά στα δικαστήρια, δηλαδή τον περί Αποδείξεως Νόμο, Κεφ.9, άρθρο 18.
Δεν έχει λεχθεί τίποτε ενώπιόν μας που να καθιστούσε τις εφέσεις, έστω, συζητήσιμες. Γι' αυτό και απορρίπτονται.
Oι εφέσεις απορρίπτονται.