|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 2 ΑΑΔ 547
27 Oκτωβρίου, 1999
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΥ,
Eφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Eφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Aρ. 6731)
Ποινικός Κώδικας — Χρησιμοποίηση μεγαφώνων κατά παράβαση των όρων της άδειας του κατηγορουμένου — Άρθρο 187(1)(α)(2) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, όπως τροποποιήθηκε — Στοιχειοθέτηση του αδικήματος λόγω παράβασης ενός από τους δύο όρους της άδειας, σύμφωνα με την ερμηνεία του πρωτόδικου Δικαστηρίου — Επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης κατ' έφεση.
Ερμηνεία κειμένων — Η ορθή ερμηνεία που μεταδίδει ένα κείμενο γίνεται με αναφορά σε ολόκληρο το περιεχόμενό του, από το οποίο και διαπιστώνεται η έννοια του.
Ο εφεσείων κρίθηκε ένοχος σε κατηγορία για χρησιμοποίηση μεγαφώνων στο υποστατικό του, κατά παράβαση των όρων της άδειας του, επειδή χρησιμοποιούσε μεγάφωνο που ακουόταν σε δημόσιο μέρος.
Ο συνήγορος του εφεσείοντος υποστήριξε τόσο πρωτόδικα όσο και κατ' έφεση ότι τα δύο στοιχεία που διαλαμβάνει ο υπό κρίση όρος της άδειας, δηλαδή (α) "ο ήχος να μην προκαλεί οποιαδήποτε οχληρία στους περιοίκους", και (β) "και να μην ακούεται σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο", πρέπει να συνυπάρχουν. Εφόσον κατά τον συνήγορο δεν αποδείκτηκε η πρόκληση οχληρίας, τούτο σημαίνει ότι ο εφεσείων δεν παρέβη τους όρους της άδειας του και συνεπώς εδικαιούτο σε απαλλαγή της κατηγορίας.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ερμήνευσε ορθά τον όρο στην άδεια του εφεσείοντα. Σύμφωνα με την εν λόγω ερμηνεία οι δύο φράσεις στην άδεια, δημιουργούν δύο ξεχωριστές καταστάσεις και μιας και αποδείκτηκε πως ο ήχος ακουόταν σε δημόσιο μέρος, όπως οι λεπτομέρειες στο κατηγορητήριο, ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος στην κατηγορία, έστω και αν δεν αποδείκτηκε οχληρία.
2. Ο επίμαχος όρος της άδειας συνάδει και με τα στοιχεία του αδικήματος, που δημιουργούνται με το Άρθρο 187(1)(α) του Ποινικού Κώδικα, και που αντιμετώπιζε ο εφεσείων.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Kαταδίκης και Ποινής.
Έφεση εναντίον της καταδίκης και της ποινής από τον Eυτύχιο Eυτυχίου, ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 27 Mαΐου 1999, από το Eπαρχιακό Δικαστήριο Aμμοχώστου (Ποινική Yπόθεση Aρ. 3120/98) στην κατηγορία της χρήσης μεγαφώνων στο υποστατικό του, κατά παράβαση των όρων της άδειας δυνάμει των Άρθρων 187(1)(α)(2) του Ποινικού Kώδικα, Kεφ. 154, όπως τροποποιήθηκε με τους N. 166/87 και 45(1)/98 και καταδικάστηκε από Στυλιανίδη, E.Δ., σε πρόστιμο £150 και £20 έξοδα.
Λ. Kληρίδης, για τον Eφεσείοντα.
Στ. Tσιβιτανίδου-Γκίζη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
APTEMIΔHΣ, Δ.: Ο εφεσείων καταδικάστηκε, μετά από ακροαματική διαδικασία, σε κατηγορία για χρησιμοποίηση μεγαφώνων στο υποστατικό του, κατά παράβαση των όρων της άδειας του. Η κατηγορία, όπως διατυπώνεται στο κατηγορητήριο, βασίζεται στο άρθρο 187(1)(α)(2) του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154, όπως τροποποιήθηκε με τους Ν.166/87 και 45(1)/98. Στις λεπτομέρειες του αδικήματος εξειδικεύεται η παράβαση των όρων της άδειας, ως η χρήση μεγαφώνου που ακουόταν σε δημόσιο μέρος, πέρα από το υποστατικό του εφεσείοντα.
Ο όρος (γ) της άδειας του εφεσείοντα προβλέπει:
«Ο αναμεταδιδόμενος ήχος να μην προκαλεί οποιανδήποτε οχληρία στους περιοίκους, και να μην ακούεται σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο».
Η εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντα στο πρωτόδικο Δικαστήριο και εδώ, ήταν πως δεν αποδείκτηκε με οποιαδήποτε μαρτυρία ουσιώδες στοιχείο της κατηγορίας, η οχληρία, που αναφέρεται στο σχετικό όρο της άδειας. Ο συνήγορος διατείνεται πως τα δυο στοιχεία που διαλαμβάνει ο υπό κρίση όρος της άδειας, δηλαδή (α) «ο ήχος να μην προκαλεί οποιανδήποτε οχληρία στους περιοίκους», και (β) «και να μην ακούεται σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο», πρέπει να συνυπάρχουν. Εφόσον, λέγει ο συνήγορος, δεν αποδείκτηκε η πρόκληση οχληρίας, τούτο σημαίνει πως ο εφεσείων δεν παρέβη τους όρους της άδειας του, και συνεπώς εδικαιούτο σε απαλλαγή της κατηγορίας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο διαφώνησε με την πιο πάνω εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντα. Έκρινε πως οι δυο φράσεις στην άδεια (α) «οχληρία στους περιοίκους» και (β) «και να μην ακούεται σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο», δημιουργούν δυο ξεχωριστές καταστάσεις, και μιας και αποδείκτηκε πως ο ήχος ακουόταν σε δημόσιο μέρος, όπως οι λεπτομέρειες στο κατηγορητήριο, ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος στην κατηγορία, έστω και αν δεν αποδείκτηκε οχληρία.
Συμφωνούμε με την ερμηνεία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο στον επίμαχο όρο της άδειας. Η εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντα, πως ο συμπλεκτικός σύνδεσμος «και» δεν αφήνει περιθώρια άλλης ερμηνείας, απ΄αυτή που προτείνει ο ίδιος, δεν είναι σωστή. Έχουμε τη γνώμη πως η ορθή ερμηνεία που μεταδίδει ένα κείμενο γίνεται με αναφορά σ' ολόκληρο το περιεχόμενο του, από το οποίο και διαπιστώνεται η έννοια του. Εδώ, κατά τη γνώμη μας, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο όρος της άδειας απαγορεύει δυο ξεχωριστά πράγματα, (α) η αναμετάδοση του ήχου να μην προκαλεί οχληρία στους περιοίκους, έστω και αν δεν ακούεται σε δημόσιο χώρο, και (β), εν πάση περιπτώσει να μην ακούεται σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο. Να σημειώσουμε πως του συνδέσμου «και» προηγείται και το σημείο στίξης κόμμα, που αποσυνδέει έτσι και γραμματικά τις δύο καταστάσεις που δημιουργεί το κείμενο. Ο όρος δε αυτός της άδειας συνάδει και με τα στοιχεία του αδικήματος, που δημιουργείται με το άρθρο 187(1)(α) του Ποινικού Κώδικα, και που αντιμετώπιζε ο εφεσείων. Το άρθρο τούτο έχει ως ακολούθως:
«187.-(1) Κανένας δεν χρησιμοποιεί ή θέτει σε λειτουργία ή προκαλεί ή επιτρέπει τη χρήση από άλλο ή τη λειτουργία τηλεβόα, μεγαφώνου, ενισχυτή ήχου ή άλλου οργάνου που αυτόματα, μηχανικά ή ηλεκτρικά ενισχύει ή μεταδίδει ενισχυμένο ήχο -
(α) σε δημόσιο χώρο· ή
(β) .................................................................................................. »
Ενόψει των ανωτέρω η έφεση απορρίπτεται.
H έφεση απορρίπτεται.