|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 2 ΑΑΔ 92
25 Φεβρουαρίου, 1999
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑ ΖΕΜΠΑΣΙΗΣ,
Eφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Eφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Aρ. 6548)
Ποινή — Παράνομη χρήση δασικής γης, κατά παράβαση των Άρθρων 8(1), 13(2)(η) και 13(4)(β) των περί Δασών Νόμων του 1967-1991 — 14 κατηγορίες — Επιβολή ποινής προστίμου £30 στην κάθε μια από τις κατηγορίες, συμποσούμενου σε £420 — Δεν κρίθηκε έκδηλα υπερβολική.
Παράνομη χρήση δασικής γης, κατά παράβαση των Άρθρων 8(1), 13(2)(η) και 13(4)(β) των περί Δασών Νόμων του 1967-1991 — Ο εφεσείων δεν είχε την απαιτούμενη άδεια — Επικύρωση της καταδίκης κατ' έφεση.
Ο εφεσείων υποστήριξε, τόσο πρωτόδικα, όσο και κατ' έφεση, ότι ο πατέρας του είχε άδεια για παροχή διευκολύνσεων στο κοινό σε κρατική δασική γη της περιοχής γνωστής ως "Κόννος" στην παραλία Αγίας Νάπας, και πως συνεργαζόταν με τον πατέρα του στην επιχείρηση αυτή, και ως εκ τούτου δεν διέπραξε οποιοδήποτε αδίκημα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε πως η άδεια που εκδίδεται είναι, ενόψει των διατάξεων του Άρθρου 14 και 7(1) του Νόμου, προσωποπαγής.
Στην έφεση κατά της καταδίκης και της ποινής, αποφασίστηκε ότι:
1. Ο εφεσείων παραδέχθηκε κατά την ακρόαση πως ο πατέρας του 3 χρόνια πριν από την έναρξη της παρούσας διαδικασίας είχε, λόγω ηλικίας, σταματήσει να παρέχει τις διευκολύνσεις που κάλυπτε η άδεια. Ο εφεσείων δεν είχε άδεια και επομένως η έφεση κατά της καταδίκης απορρίπτεται ως αβάσιμη.
2. Ο εφεσείων, χρησιμοποιώντας παρανόμως τη δασική γη, εκαρπούτο προφανώς οικονομικά οφελήματα και ως εκ τούτου, το ύψος του προστίμου θα έπρεπε να ήταν τέτοιο ώστε η παρανομία να μη καταλήγει σε κερδοφόρα επιχείρηση. Με αυτή την έννοια το ύψος της χρηματικής ποινής που επιβλήθηκε ήταν και χαμηλό.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Kαταδίκης και Ποινής.
Έφεση εναντίον της καταδίκης και της ποινής από το Mιχάλη Nικόλα Zέμπασιη, ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 15 Iουνίου 1998, από το Eπαρχιακό Δικαστήριο Aμμοχώστου (Ποινική Yπόθεση Aρ. 1955/97) σε κατηγορίες για παράνομη χρήση δασικής γης, κατά παράβαση των Άρθρων 8(1), 13(2)(η) και 13(4)(β) των περί Δασών Nόμων του 1967-1991 και καταδικάστηκε από Στυλιανίδη, Πρ.E.Δ., σε ποινή προστίμου £30 σε κάθε κατηγορία.
Α. Χριστοφίδης και Π. Χριστοδουλίδης για Κ. Μιχαηλίδη, για τον Eφεσείοντα.
Ρ. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων αντιμετώπισε 14 κατηγορίες για παράνομη χρήση δασικής γης, κατά παράβαση των άρθρων 8(1), 13(2)(η) και 13(4)(β) των περί Δασών Νόμων του 1967 έως 1991. Οι κατηγορίες αφορούσαν σε αντίστοιχο αριθμό ημερών.
Στο πρωτόδικο Δικαστήριο, και εδώ, προβλήθηκε ο ισχυρισμός πως ο πατέρας του κατηγορουμένου είχε σχετική άδεια για την παροχή διευκολύνσεων στο κοινό σε κρατική δασική γη της περιοχής γνωστής ως "Κόννος" στην παραλία Αγίας Νάπας. Η διευκόλυνση συνίστατο στην ενοικίαση ομπρελών, κρεβατιών θαλάσσιων παιχνιδιών κ.λπ. Ο εφεσείων, εισηγήθηκε, επί του προκειμένου, πως συνεργαζόταν με τον πατέρα του στην επιχείρηση αυτή, και ως εκ τούτου δεν διέπραξε οποιοδήποτε αδίκημα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε, και πολύ ορθά κατά τη γνώμη μας, πως ενόψει των διατάξεων του άρθρου 14 και 7(1) του Νόμου, η άδεια, που εκδίδεται σύμφωνα με αυτές, είναι προσωποπαγής.
Ο ίδιος ο εφεσείων παραδέχθηκε, κατά την ακρόαση, πως η άδεια εκδιδόταν ετησίως στον πατέρα του, ο οποίος όμως 3 χρόνια πριν από την έναρξη της ποινικής αυτής διαδικασίας είχε, λόγω ηλικίας, σταματήσει να παρέχει τις διευκολύνσεις που κάλυπτε η άδεια. Ο εφεσείων δεν είχε άδεια, και επομένως η έφεση εναντίον της καταδίκης απορρίπτεται ως αβάσιμη.
Αναφορικά με την έφεση εναντίον της ποινής, ο συνήγορος εισηγήθηκε πως η επιβολή προστίμου £30 στην κάθε μια από τις κατηγορίες, που συμποσούται σε £420, είναι έκδηλα υπερβολική. Πρότεινε δε πως το Δικαστήριο θα έπρεπε να επιβάλει ένα συνολικό πρόστιμο σε ολόκληρο το κατηγορητήριο, πολύ μικρότερο του ποσού των £420, δεδομένου ότι οι κατηγορίες αφορούσαν επαναλαμβανόμενο αδίκημα σε διαφορετικές ημερομηνίες.
Έχουμε εξετάσει την πιο πάνω εισήγηση. Κρίνουμε πως η επιβληθείσα ποινή δεν είναι έκδηλα υπερβολική. Στη σκέψη μας κυριάρχησε το γεγονός πως ο εφεσείων, χρησιμοποιώντας παρανόμως τη δασική γη, εκαρπούτο προφανώς οικονομικά οφελήματα και ως εκ τούτου το ύψος του προστίμου θα έπρεπε να ήταν τέτοιο ώστε η παρανομία να μην απολήγει σε κερδοφόρα επιχείρηση. Με αυτή την έννοια το ύψος της χρηματικής ποινής που επιβλήθηκε ήταν και χαμηλό. Απορρίπτεται και η έφεση κατά της ποινής.
H έφεση απορρίπτεται.