|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 2029
16 Δεκεμβρίου, 2004
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ,
Εφεσείουσα,
ν.
ΜΑΡΘΑΣ ΑΝΔΡΕΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11686)
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Διαπιστώσεις, συναγωγή συμπερασμάτων και κατάληξη σε ευρήματα, είναι έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Το Εφετείο επεμβαίνει μόνο όταν αντιστρατεύονται την κοινή λογική ή έρχονται σε αντίθεση με αδιαμφισβήτητα μέρη της μαρτυρίας.
Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία επεδικάσθη υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον της εφεσείουσας το ποσό των £4.013. Το ποσό αυτό, σύμφωνα με τη θέση της εφεσίβλητης, ήταν το υπόλοιπο δανείου £4.200 το οποίο η εφεσίβλητη, το Μάιο του 1996, παραχώρησε προς την εφεσείουσα και το σύζυγό της, ο οποίος ήταν γιός της εφεσίβλητης και το οποίο ανέλαβε να πληρώσει η εφεσείουσα με την καταβολή μηνιαίων δόσεων προς το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού, από το οποίο η εφεσίβλητη είχε δανεισθεί το εν λόγω ποσό αφού υποθήκευσε ακίνητό της. Δυόμισυ χρόνια αργότερα επήλθε διάσταση μεταξύ της εφεσείουσας και του συζύγου της και η εφεσείουσα σταμάτησε να πληρώνει τις δόσεις του δανείου.
Η θέση της εφεσείουσας ήταν ότι το εν λόγω δάνειο δεν έγινε προς την ίδια αλλά προς το σύζυγό της, ότι η ίδια δεν ανέλαβε υποχρέωση αποπληρωμής του, τα δε ποσά που κατέβαλε η ίδια έναντι του δανείου τα κατέβαλε για λογαριασμό του συζύγου της.
Η έφεση στηριζόταν σε ισχυρισμούς ότι:
α) Θα έπρεπε να κριθεί αξιόπιστη η εκδοχή της εφεσείουσας και αναξιόπιστη η εκδοχή της εφεσίβλητης,
β) κακώς το Δικαστήριο θεώρησε τη συμφωνία δανείου ως συμφωνία σε πρώτη ζήτηση και ότι η συμφωνία ουδέποτε τερματίστηκε, και
γ) υπήρχε ασάφεια στην έκθεση απαίτησης που δημιουργούσε αβεβαιότητα ως προς τους συμβαλλόμενους στη συμφωνία δανείου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν διαπίστωσε ουσιαστικό λόγο για επέμβασή του στην πρωτόδικη απόφαση.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον της εφεσείουσας.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 18/3/03 (Αρ. Αγωγής 3111/00) με την οποία επιδικάστηκε εναντίον της και υπέρ της ενάγουσας ποσό £4.013,- ως οφειλόμενο υπόλοιπο δανείου το οποίο η ενάγουσα παραχώρησε στην εναγόμενη και το σύζυγο της για την αγορά αυτοκινήτου.
Ε. Σεργίδης, για την Εφεσείουσα.
Λ. Λυσάνδρου για Σ. Σοφρωνίου, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Με την εφεσιβαλλόμενη απόφαση επεδικάσθη στην Εφεσίβλητη ποσό £4.013 το οποίο απαιτούσε εναντίον της Εφεσείουσας ως υπόλοιπο δανείου. Η θέση της Εφεσίβλητης ήταν ότι το Μάϊο 1996 είχε παραχωρήσει δάνειο £4,200 προς την Εφεσείουσα και το σύζυγο της, ο οποίος ήταν υιός της Εφεσίβλητης, το οποίο ανέλαβε να αποπληρώσει η Εφεσείουσα με την καταβολή μηνιαίων δόσεων προς το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού, από το οποίο η Εφεσίβλητη είχε δανεισθεί το εν λόγω ποσό αφού υποθήκευσε ακίνητο της, περιλαμβανομένων των τόκων. Το δάνειο προορίζετο για την αγορά αυτοκινήτου. Μετά από δυόμισι χρόνια επήλθε διάσταση μεταξύ της Εφεσείουσας και του συζύγου της και η Εφεσείουσα σταμάτησε να πληρώνει τις δόσεις του δανείου, το υπόλοιπο του οποίου και ανήρχετο, όταν ηγέρθη η αγωγή, στο εν λόγω ποσό των £4.013.
Η θέση της Εφεσείουσας ήταν ότι το εν λόγω δάνειο δεν έγινε προς την ίδια αλλά προς το σύζυγό της και ούτε είχε αναλάβει η ίδια υποχρέωση αποπληρωμής του, τα δε ποσά που κατέβαλε η ίδια έναντι του δανείου τα κατέβαλε για λογαριασμό του συζύγου της. Η Εφεσείουσα εδέχθη κατά την ακρόαση ότι το ποσό των £4.200 χρησιμοποιήθηκε για την αγορά αυτοκινήτου, το οποίο είναι εγγεγραμμένο επ' ονόματι της από τις 17.6.1998 (προηγουμένως είχε εγγραφεί επ' ονόματι του συζύγου της), ότι από το Μάϊο 1996 μέχρι το Νοέμβριο 1998 η ίδια πλήρωσε συνολικά £1.108 στο Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού έναντι του δανείου που είχε κάνει η Εφεσίβλητη και ότι το υπόλοιπο του δανείου της Εφεσίβλητης από το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού ήταν £4.013.
Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Δικαστής εδέχθη τη μαρτυρία της Εφεσίβλητης και απέρριψε τη μαρτυρία της Εφεσείουσας. Με τους λόγους έφεσης Κ και Μ αμφισβητείται η κρίση του Δικαστηρίου ως προς την αξιοπιστία Εφεσίβλητης και Εφεσείουσας αντιστοίχως. Δεν περιέχεται όμως οτιδήποτε στην αιτιολογία των εν λόγω λόγων έφεσης που να συνίσταται σε οτιδήποτε περισσότερο από πρόσκληση προς το Εφετείο να προβεί σε δική του αξιολόγηση της μαρτυρίας, αντίθετη προς εκείνη του πρωτόδικου δικαστηρίου, έργο του οποίου και όχι βεβαίως του Εφετείου είναι η κρίση επί της αξιοπιστίας των μαρτύρων. Οι επί μέρους αναφορές στη μαρτυρία της Εφεσίβλητης δεν καταδεικνύουν αντινομική προσέγγιση του πρωτόδικου δικαστηρίου αλλά ούτε και αυτές καθ΄αυτές, εκτιμούμενες στο σύνολο της ενώπιον του δικαστηρίου μαρτυρίας, μπορούν να έχουν τη διάσταση και τη σημασία που η Εφεσείουσα του αποδίδει για να καταδείξει ότι η Εφεσίβλητη δεν θα μπορούσε να είχε γίνει πειστική από το δικαστήριο. Η Εφεσίβλητη εξετάσθηκε και ιδίως αντεξετάσθηκε επί μακρό και σε εξαντλητική λεπτομέρεια επί πληθώρας σχετικών και άσχετων πτυχών της υπόθεσης και, ανασκοπώντας τη μαρτυρία της στο σύνολό της, δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε έδαφος για παρέμβαση μας. Τουναντίον, η εκδοχή της ενισχύετο από τέτοια αντικειμενικά και παραδεκτά από την Εφεσείουσα γεγονότα όπως το ότι η Εφεσείουσα "έδωσε μέσα" το παλαιό αυτοκίνητο της για το καινούργιο το οποίο και χρησιμοποιούσε και πλήρωσε δόσεις για το δάνειο μέχρι που ήρθε σε διάσταση με το σύζυγό της. Το ίδιο ισχύει για τις επί μέρους αναφορές που γίνονται στη μαρτυρία της Εφεσείουσας· οι οποίες αποσκοπούν στο να πείσουν ότι η μαρτυρία θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτή με βάση τη λογική που τη διέπει. Η λογική εκείνη όμως δεν αναιρούσε την εκδοχή της Εφεσίβλητης επί του κρίσιμου θέματος της παραχώρησης του δανείου και της ανάληψης υποχρέωσης από την Εφεσείουσα για αποπληρωμή του. Τουναντίον, πληθώρα αναφορών στη μαρτυρία της δεν ενίσχυαν τη λογική της μαρτυρίας της, όπως οι αναφορές της ότι θεώρησε το αυτοκίνητο ως δώρο από την πεθερά της την οποία και ευχαρίστησε γι΄αυτό, ότι το αυτοκίνητο δεν το ήθελε η ίδια αλλά ο σύζυγός της αν και ήταν η ίδια που το χρησιμοποιούσε, ότι δεν θυμόταν αν το αυτοκίνητο ενεγράφη στο όνομα της όταν εξοφλήθη η ενοικιαγορά για το υπόλοιπο του τιμήματος, και ότι οι πληρωμές των £1.108 έγιναν όχι από την ίδια αλλά από το σύζυγο της μέσω του αδελφού της και προήρχοντο από το μισθό του, που ήταν σε πλήρη αντίθεση και με την ίδια την αρχική δήλωση παραδοχής κατά την ακρόαση ότι τις εν λόγω πληρωμές τις είχε κάμει η ίδια.
Δεν χρειάζεται να πούμε οτιδήποτε περισσότερο ως προς μερικούς άλλους λόγους έφεσης οι οποίοι αφορούν συγκεκριμένες πτυχές της μαρτυρίας που ανάγονται στην εισήγηση ότι θα έπρεπε να είχε κριθεί αξιόπιστη η εκδοχή της Εφεσείουσας και αναξιόπιστη η εκδοχή της Εφεσίβλητης, συγκεκριμένα τους λόγους έφεσης Γ, Δ, Ε, Στ, Η, Θ, Ι και Λ, οι οποίοι εν πολλοίς μάλιστα συνιστούν επί μέρους ανάπτυξη των θεμάτων που αναφέρονται στο λόγο έφεσης Μ.
Ως προς το λόγο έφεσης Δ, με τον οποίο η Εφεσείουσα παραπονείται ότι κακώς το πρωτόδικο δικαστήριο θεώρησε τη συμφωνία δανείου ως συμφωνία σε πρώτη ζήτηση και ότι η συμφωνία ουδέποτε τερματίσθηκε, να πούμε ότι, με την αποδοχή της μαρτυρίας της Εφεσίβλητης προέκυπτε ευθέως ότι η Εφεσίβλητη θα είχε δικαίωμα να απαιτήσει χωρίς άλλο το υπόλοιπο του δανείου αν η Εφεσείουσα δεν επλήρωνε τις δόσεις του δανείου της Εφεσίβλητης στο Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού, όπως και δεν τις επλήρωνε για ενάμισι χρόνο. Όπως δε παρατηρεί και ο ευπαίδευτος συνήγορος για την Εφεσίβλητη, η ίδια η καταχώρηση της αγωγής συνιστούσε, αν τούτο απαιτείτο, επαρκή τερματισμό της συμφωνίας και απαίτηση πληρωμής του οφειλόμενου ποσού.
Τέλος, ως προς το λόγο έφεσης Α, με τον οποίο η Εφεσείουσα παραπονείται για ασάφεια της έκθεσης απαίτησης που δημιουργεί αβεβαιότητα ως προς το ποίοι ήσαν οι συμβαλλόμενοι στη συμφωνία δανείου, περιοριζόμαστε να πούμε, όπως υποδείξαμε και κατά την ακρόαση, ότι κάθε άλλο παρά ασαφής και αβέβαια είναι ως προς τούτο η έκθεση απαίτησης.
Η έφεση λοιπόν αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον της Εφεσείουσας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον της εφεσείουσας.