|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2004) 1 ΑΑΔ 306
27 Ιανουαρίου, 2004
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΙΚΑ,
Εφεσείων-Καθ' ου η αίτηση,
ν.
ΜΑΡΟΥΛΛΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ,
Εφεσίβλητης-Αιτήτριας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11438)
Ιδιοκτήτης και ενοικιαστής ― Θέσμια ενοικίαση ― Ανάκτηση κατοχής ― Ο περί Ενοικιοστασίου Νόμος του 1983 (Ν. 23/83 όπως τροποποιήθηκε), Άρθρο 11(1)(ε) ― Υπενοικίαση καταστήματος χωρίς τη συγκατάθεση της ιδιοκτήτριας και πραγματοποίηση κέρδους το οποίο, σε σχέση προς το ενοίκιο που ο ενοικιαστής κατέβαλλε, ήταν παραλόγως δυσανάλογο ― Η έκδοση του διατάγματος για ανάκτηση κατοχής ήταν, υπό τις περιστάσεις λογική ― Διαφοροποίηση της παρούσας υπόθεσης από την Jacovides v. Christodoulou (1989) 1 C.L.R. 398.
Ο εφεσείων ήταν θέσμιος ενοικιαστής καταστήματος στην Πάφο έναντι μηνιαίου ενοικίου ύψους £120. Η εφεσίβλητη, ιδιοκτήτρια του καταστήματος διαπίστωσε πως ο εφεσείων υπενοικίασε το κατάστημα έναντι μηνιαίου ενοικίου ύψους £1.250. Με αίτησή της διεκδίκησε ανάκτηση της κατοχής του και το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα ως η αίτηση. Το διάταγμα εκδόθηκε ενόψει των προνοιών του Άρθρου 11(1)(ε) του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1983 (Ν. 23/83 όπως τροποποιήθηκε), (ο Νόμος).
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση υποστηρίζοντας ότι η προϋπόθεση που θέτει ο Νόμος να είναι λογική η έκδοση του διατάγματος δεν έχει ικανοποιηθεί.
Αποφασίστηκε ότι:
Το πρωτόδικο Δικαστήριο συνυπολόγισε όλες τις σχετικές περιστάσεις πριν προβεί στη διαπίστωση ότι ήταν λογικό να διατάξει την έκδοση του επίδικου διατάγματος. Όσα επικαλέστηκε ο εφεσείων δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση συναρτημένα προς την προοπτική να χρησιμοποιήσει ο ίδιος, για σκοπούς κάποιας δικής του επιχειρηματικής δραστηριότητας, το κατάστημα.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Iacovides v. Christodoulou (1989) 1 C.L.R. 398.
Έφεση.
Έφεση από τον καθ' ου η αίτηση κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 20/6/02 (Αρ. Αγωγής Ε50/00) με την οποία εκδόθηκε διάταγμα, ως η αίτηση της αιτήτριας για την ανάκτηση από αυτήν της κατοχής του καταστήματος, ιδιοκτησίας της, στην Πάφο του οποίου ο καθ' ου η αίτηση ήταν θέσμιος ενοικιαστής έναντι μηνιαίου ενοικίου ύψους £120,-.
Ε. Κορακίδης, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Βασιλειάδης, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη είναι ιδιοκτήτρια καταστήματος στην οδό Αγοράς 12 στην Πάφο. Ο εφεσείων ήταν θέσμιος ενοικιαστής του καταστήματος έναντι μηνιαίου ενοικίου ύψους £120. Η εφεσίβλητη διαπίστωσε πως ο εφεσείων υπενοικίασε το κατάστημα στην εταιρεία Jackominico Jewellery Ltd έναντι μηνιαίου ενοικίου ύψους £1,250, με αίτησή της διεκδίκησε ανάκτηση της κατοχής του και το πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα ως η αίτηση.
Πρωτοδίκως απασχόλησαν διάφορα θέματα αλλά συναφείς λόγοι έφεσης επ' αυτών αλλά και επί άλλων μη εγερθέντων αρχικώς, αποσύρθηκαν. Το διάταγμα εκδόθηκε ενόψει των προνοιών του άρθρου 11(1)(ε) του περί Ενοικιοστασίου Νόμου του 1983 (Ν. 23/83 όπως τροποποιήθηκε) και ο εφεσείων δεν αμφισβητεί πως πράγματι συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του. Είναι πλέον παραδεκτό πως διά της υπενοικιάσεως πραγματοποιούσε κέρδος το οποίο, σε σχέση προς το ενοίκιο που ο ίδιος κατέβαλλε, ήταν παραλόγως δυσανάλογο. Ό,τι αμφισβητείται είναι η περαιτέρω προϋπόθεση να είναι λογική η έκδοση του διατάγματος. Παραθέτουμε το άρθρο:
«Ουδεμία απόφασις και ουδέν διάταγμα εκδίδεται δια την ανάκτησιν της κατοχής οιασδήποτε κατοικίας ή καταστήματος, διά το οποίον ισχύει ο παρών Νόμος, ή διά την εκ τούτου έξωσιν θεσμίου ενοικιαστού, πλην των ακολούθων περιπτώσεων:
.......................................................................................................
(ε) εις περίπτωσιν καθ΄ην ο ενοικιαστής, διά της προσλήψεως ενοίκων ή διά της υπενοικιάσεως ή άλλως αποχωρισμού της κατοχής ολοκλήρου ή οιουδήποτε μέρους της κατοικίας ή του καταστήματος πραγματοποιεί τοσούτο κέρδος, είτε αμέσως είτε εμμέσως, το οποίον εν σχέσει προς το υπό του ενοικιαστού πληρωνόμενον ενοίκιον είναι παραλόγως δυσανάλογον και το Δικαστήριον θεωρεί λογικήν την έκδοσιν τοιαύτης αποφάσεως ή τοιούτου διατάγματος.»
Το πρωτόδικο δικαστήριο εξέτασε το θέμα ειδικά, υπό το φως της Ιαcovides v. Christodoulou (1989) 1 C.L.R. 398 την οποία είχε επικαλεστεί ο εφεσείων. Για να τη διακρίνει, όμως, ορθώς όπως κρίνουμε. Στην υπόθεση εκείνη το θέμα αφορούσε σε παράβαση ρητής υποχρέωσης για μη υπενοικίαση αλλά επικυρώθηκε η πρωτόδικη κρίση πως δεν ήταν λογική η έκδοση του διατάγματος εφόσον ο θέσμιος ενοικιαστής απλώς ίδρυσε οικογενειακή εταιρεία, με μετόχους όσους ήδη εργάζονταν στο κατάστημα, για τη διεξαγωγή της ίδιας επιχείρησης, προς την οποία και το ακίνητο υπενοικιάστηκε ακριβώς έναντι του ενοικίου που καταβαλλόταν στον ιδιοκτήτη.
Εν προκειμένω, η εφεσίβλητη, μη συγκατατεθείσα στην υπενοικίαση, την ύπαρξη της οποίας πληροφορήθηκε εκ των υστέρων, όπως διαπίστωσε το πρωτόδικο δικαστήριο, "δεν λαμβάνει κανένα ποσό για την παραχώρηση της κατοχής του καταστήματός της." Περαιτέρω, "ο καθ' ου η αίτηση κατά δική του ομολογία ουδεμία σχέση έχει με την επιχείρηση που διεξάγεται σήμερα στο επίδικο κατάστημα και η Jackominico χρησιμοποιεί το κατάστημα χωρίς να πληρώνει κανένα ποσό". Επομένως, όπως κρίθηκε, ήταν λογική η έκδοση του διατάγματος.
Ο εφεσείων ανέπτυξε τα επιχειρήματά του κατ΄επίκληση της αγγλικής νομολογίας σε σχέση με το λογικό, στο πλαίσιο που μας απασχολεί, όπως αυτή συνοψίζεται στους Halsbury's Laws of England, 4η έκδοση, τόμος 27 σελ. 527, παράγραφος 662: Λαμβάνονται υπόψη όλες οι περιστάσεις όπως είναι αποκρυσταλλωμένες κατά το χρόνο της ακρόασης, υπό το ευρύ πρίσμα της κοινής λογικής. Συνυπολογίζονται οι αντίστοιχες επιπτώσεις αναλόγως, η συμπεριφορά των μερών, το συμφέρον του κοινού αλλά και το κατά πόσο υπάρχει η όχι εναλλακτική στέγη. Γνώμονας είναι όχι το κατά πόσο ο ιδιοκτήτης λογικά επιδιώκει ανάκτηση της κατοχής αλλά το κατά πόσο είναι λογικό για το δικαστήριο να εκδώσει το διάταγμα. Και το εφετείο ανατρέπει το πρωτόδικο δικαστήριο επί τέτοιου θέματος μόνο ενόψει πολύ ισχυρών λόγων.
Επί των γεγονότων ο εφεσείων θεωρεί πως το πρωτόδικο δικαστήριο επηρεάστηκε από άσχετους παράγοντες χωρίς να συνυπολογίσει τη δική του ζημιά. Όπως το θέτει, είναι δυσανάλογη η επίπτωση της έξωσης προς το σφάλμα που διέπραξε. Μας παρέπεμψε στις διαφορές του με τη Jackominico, σε αγωγή που άσκησε εναντίον της με αξίωση για το ποσό των £1,250 μηνιαίως το οποίο από κάποια ημερομηνία σταμάτησε να του καταβάλλει, σε συναφές αίτημά του για έξωσή της και σε κάποια εκ συμφώνου απόφαση ή διάταγμα που εκδόθηκε μετά την έκδοση της πρωτόδικης απόφασης. Όλα αυτά, υπό το γενικό σκεπτικό, αν το έχουμε αντιληφθεί ορθά, πως το λογικό θα ήταν να παραμείνει στο κατάστημα, να καταβάλλει στον εφεσίβλητο το ποσό των £120 μηνιαίως και να διατηρεί παράλληλα τη δυνατότητα να διεκδικεί από την Jackominico, στη βάση της συμφωνίας τους που πρόβλεπε την καταβολή σ΄αυτόν ενοικίου της τάξης των £1,250 μηνιαίως.
Δεν διαπιστώνουμε οποιοδήποτε λόγο, πολύ λιγότερο ισχυρό λόγο, που θα δικαιολογούσε παρέμβασή μας. Όσα συνυπολόγισε το πρωτόδικο δικαστήριο ήταν σχετικά και τονίζουμε ιδιαιτέρως πως όσα επικαλέστηκε ο εφεσείων δεν ήταν σε καμιά περίπτωση συναρτημένα προς την προοπτική να χρησιμοποιήσει ο ίδιος, για σκοπούς κάποιας δικής του επιχειρηματικής δραστηριότητας, το κατάστημα. Η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.