|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2002) 1 ΑΑΔ 783
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αίτηση Αρ. 43/2002
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
Επί τοις αφορώσι το Άρθρο 155.4 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας
και τα άρθρα 3 και 9 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις)
Νόμου 1964 όπως αυτή έχει τροποποιηθεί από τους Νόμους 33/64,
35/75, 72/77, 59/81, 3/87, 158/88 και 109/91
- και -
Επί τοις αφορώσι την αίτηση του Πέτρου Αυξεντίου, από το Παραλίμνι
Αμμοχώστου εναγομένου στην αγωγή 1606/97 και
εφεσείοντα στην Π.Ε. 10848
- και -
Επί τοις αφορώσι την αίτηση ημερ. 4/2/2002 του Σάββα Σάββα από
το Παραλίμνι Αμμοχώστου ενάγοντα στην αγωγή 1606/97 και
εφεσίβλητου στην Π.Ε.
10848- και -
Αναφορικά με το Διάταγμα ημερ. 27/2/02 του Επαρχιακού Δικαστηρίου
Αμμοχώστου στην αγωγή 1606/97 στην πιο πάνω αίτηση ημερ. 4/2/2002
---------------------------
12 Ιουνίου 2002
Για τον αιτητή: Α. Μάγος.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο αιτητής ήταν ο εναγόμενος στην Αγωγή αρ. 1606/97 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου, στην οποία στις 26 Μαίου 2000 εκδόθηκε εναντίον του απόφαση για ορισμένο χρηματικό ποσό και διατάχθηκε «να δώσει λογαριασμό στον ενάγοντα για την περίοδο 1/1/95 έως 8/8/96 σε ένα μήνα από σήμερα». Ο αιτητής άσκησε έφεση, η ακρόαση της οποίας διεξήχθη και η απόφαση επιφυλάχθηκε στις 19 Απριλίου 2002.
Η συνταγμένη απόφαση επιδόθηκε στις 5 Ιουλίου 2000 και επειδή ο λογαριασμός δεν δόθηκε, καταχωρήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2000 αίτηση για παρακοή. Η αίτηση απορρίφθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2000 διότι, καθώς αντιλαμβάνομαι, η συνταγμένη απόφαση δεν έφερε την προβλεπόμενη οπισθογράφηση που να ενημέρωνε τον εξ αποφάσεως οφειλέτη ως προς τις συνέπειες της παρακοής.
Στις 4 Φεβρουαρίου 2002 ο εξ αποφάσεως πιστωτής καταχώρησε μονομερή αίτηση ζητώντας διάταγμα «με το οποίο να παρατείνεται ο χρόνος μέσα στον οποίο διατάττεται ο Εναγόμενος να δώσει λογαριασμό στον Ενάγοντα για την περίοδο 1/01/95 έως 8/8/96 από ένα μήνα από την ημέρα έκδοσης του διατάγματος σε ένα μήνα από την επίδοση του οπισθογραφημένου διατάγματος στον Εναγόμενο» και στις 27 Φεβρουαρίου 2002 το αίτημα εγκρίθηκε.
Με την παρούσα μονομερή αίτηση, ημερ. 27 Μαίου 2002, ο αιτητής ζητεί άδεια να αποταθεί για ένταλμα certiorari με το οποίο να ακυρώνεται το διάταγμα ημερ. 27 Φεβρουαρίου 2002. Το χαρακτηρίζει ως διάταγμα τροποποίησης της τελικής απόφασης στην αγωγή. Προβάλλει ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να εκδώσει τέτοιο διάταγμα και ότι ούτως ή άλλως ζήτημα τροποποίησης δεν μπορούσε νόμιμα να εξεταστεί με μονομερή αίτηση, σε σχέση με την οποία προσθέτει επίσης την άποψη ότι στηριζόταν σε «λανθασμένους» Θεσμούς. Με βάση τη θέση του αιτητή ότι επρόκειτο για τροποποίηση της τελικής απόφασης και μάλιστα
κατά παράβαση των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, συζητήθηκε το κατά πόσο δεν παρεχόταν η δυνατότητα έφεσης κατά του εν λόγω διατάγματος. Αυτό όμως δεν χρειάζεται εν τέλει να απασχολήσει αφού, καθώς διαπιστώνω, επρόκειτο όχι για τροποποίηση της τελικής απόφασης αλλά για παράταση του χρόνου που οριζόταν για συμμόρφωση του εξ αποφάσεως οφειλέτη, εξέλιξη για την οποία δεν εκφέρω γενικότερη άποψη. Ως προς δε την αναφορά στην οπισθογράφηση, αυτή ήταν χωρίς σημασία αφού δεν αποτελεί ζήτημα που άπτεται του περιεχομένου της όποιας τελικής απόφασης αλλά ζήτημα που απασχολεί μόνο σε σχέση με την ετοιμασία της συνταγμένης απόφασης.Η αίτηση για παράταση του χρόνου βασίστηκε μεταξύ άλλων στη Δ.57 θ. 2 που αφορά στον χρόνο, όπως και στη Δ.48 θ. 8 που προβλέπει ότι τέτοιες αιτήσεις μπορεί να γίνουν μονομερώς (Δ.48 θ.8(1)). Με αυτό ως δεδομένο, η Δ.48 θ. 8(4) παρέχει τη δυνατότητα στην άλλη πλευρά να προχωρήσει με αίτηση διά κλήσεως για παραμερισμό ή μεταβολή του εκδοθέντος διατάγματος: βλ. την Αίτηση Βασούλας Τάσου (Κακουρή
) Αρ. 152/99, ημερ. 11 Αυγούστου 2000, (Κωνσταντινίδη, Δ.). Με το εν λόγω ένδικο μέσο μπορεί δε να τεθεί οποιοδήποτε σχετικό ζήτημα, περιλαμβανομένου και ζητήματος δικαιοδοσίας αν ο αιτητής επιθυμεί να το προωθήσει.Ενόψει λοιπόν της ύπαρξης άλλου αποτελεσματικού ένδικου μέσου, δεν δικαιολογείται η επίκληση της εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου για έκδοση προνομιακού εντάλματος: βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στην Αίτηση Σταύρου Μεστάνα, Πολ. Έφ. 9906, ημερ. 22 Σεπτεμβρίου 2000, και την απόφασή μου στην Αίτηση Λουκή Παπαχριστοφόρου, Αρ. 14/01, ημερ. 9 Μαρτίου 2001, όπου εξήγησα τη Μεστάνα (ανωτέρω) με ιδιαίτερη αναφορά στην Αίτηση Hellenger Trading Ltd, Αρ. 94/00 ημερ. 30 Νοεμβρίου 2000 (Κωνσταντινίδη, Δ.).
Η αίτηση απορρίπτεται.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ