CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 1 ΑΑΔ 1951

Jive Maritime Ltd., από τη Μάλτα

Ενάγουσας

Εναγομένης

Ημερομηνία: 10 Δεκεμβρίου, 2001

Η ενάγουσα είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Την ίδια συγκρότηση φαίνεται πως έχει και η εναγόμενη, όπως το αρκτικόλεξο S.A., προφανώς υποδηλώνει. Είναι και οι δύο αλλοδαπές εταιρείες. Η πρώτη έχει την έδρα της στη Μάλτα και η δεύτερη στη Λιβερία. Η απαίτηση είναι σημαντική: για $Η.Π.Α. 758.436,62, ποσό το οποίο αξιώνεται "ως αποζημιώσεις για την παράνομη και/ή αδικαιολόγητη σύλληψη των πλοίων Μ/V SALINA και/ή Μ/V LA MINERVA και/ή M/V TIDRA BC και/ή M/V URANUS". Δεν υπάρχει τίποτε που να δείχνει πού και πότε πραγματοποιήθηκε η σύλληψη τους. Η εναγόμενη εταιρεία ενάγεται ως εξής "Sea Power Marine S.A., από τη Λιβερία, φ/δι Κώστας Παναγιωτόπουλος από τον Πειραιά". Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από το φάκελο της διαδικασίας και συγκεκριμένα το κλητήριο ένταλμα της αγωγής.

Ο κ. Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στο θ. 19 του περί Δικαιοδοσίας Ναυτοδικείου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1893, όπως τροποποιήθηκε, για να δικαιολογήσει τον τρόπο που επέλεξε για την επίδοση. Περαιτέρω, αναφέρθηκε στα κρατούντα στην Αγγλία ότι, δηλαδή, η παρουσία του εναγομένου στη χώρα, έστω και παροδική, αρκεί για να είναι νόμιμη η επίδοση. Η θέση του στηρίζεται στην παρακάτω περικοπή από τον Halsbury's Laws of England, 4η έκδοση, τ. 37, παραγρ. 149, στη σελ. 118:

H διατύπωση του κανόνα θεμελιώνεται στις δύο υποθεσεις της σχετικής υποσημείωσης: Colt Industries Ltd v. Sarlie (1966) 1 All E.R. 673, (1966) 1 W.L.R. 440, CA και Maharanee of Baroda v. Wildenstein (1972) 2 QB 283, (1972) 2 All E.R. 689, CA.

Είναι γεγονός ότι στις δύο αυτές περιπτώσεις επικυρώθηκε ο κανόνας του κοινού δικαίου ότι τα αγγλικά δικαστήρια μπορεί να ασκήσουν τη δικαιοδοσία τους σε εναγόμενο στον οποίο επιδόθηκε η αγωγή άνκαι ήταν απλός επισκέπτης στη Βρετανία για σκοπούς άσχετους με τη δικαστική διαδικασία εναντίον του. Εξαιρείται η περίπτωση που η έλευση του εντός της δικαιοδοσίας εξασφαλίστηκε με δόλια ή άλλη διαβλητή μεθόδευση. Εν πάση περιπτώσει η ανάληψη δικαιοδοσίας στηριζόμενη στη σύντομη και ευκαιριακή παρουσία του εναγομένου, χωρίς να συνδυάζεται με το στοιχείο της κατοικίας, έχει έντονα - και γόνιμα - επικριθεί και για πρακτικούς λόγους, όπως, λ.χ., για την αναποτελεσματικότητα της απόφασης που θα ληφθεί μετά από τέτοια επίδοση, όταν επιχειρηθεί η εκτέλεση της στη ξένη χώρα (βλ. Cheshire & North's Private International Law, 13η έκδοση (1999) σελ. 286-287.

Ανεξάρτητα όμως από την κατάσταση που επικρατεί στο αγγλικό δίκαιο, το δικαστήριο αυτό οφείλει να εξετάσει το θέμα υπό το πνεύμα των δικονομικών μας διατάξεων. Θα θυμίσω ότι, με βάση το θ. 237 των παραπάνω κανονισμών, η αγγλική δικονομική πρακτική εφαρμόζεται στην Κύπρο μόνο όπου δεν υπάρχει ρύθμιση από τον ισχύοντα διαδικαστικό κανονισμό. Το κανονιστικό πλαίσιο που διέπει την επίδοση σε πρόσωπο συνθέτουν οι θθ 23 και 24. Ας σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τις ερμηνευτικές διατάξεις του περί Ερμηνείας Νόμου, Κεφ. 1, η λέξη "person" (πρόσωπο) στους κανονισμούς σημαίνει "company" και "partnership" ("εταιρεία" και "συνεταιρισμό").

Ο καν. 23 καθιστά απαραίτητη τη λήψη άδειας από το δικαστήριο στις περιπτώσεις, όπως εδώ, που ο εναγόμενος βρίσκεται εκτός δικαιοδοσίας. Είναι δε δυνατή η χορήγηση τέτοιας άδειας μόνο εφόσο ικανοποιούνται οι 4 προϋποθέσεις του θ. 24, μεταξύ των οποίων, είναι ότι: (α) θεμελιώνεται καλή βάση αγωγής^. και (β) το κυπριακό δικαστήριο είναι το προσφορώτερο βήμα για την εκδίκαση της αγωγής: Achelec Electronics Ltd v. Zim Israel Navigation Co. Ltd. (1991) 1 A.A.Δ. 444 και Χατζηκυριάκου ν. Zim Israel (1992) 1 Α.Α.Δ. 204.

Υπάρχουν αυτοπεριορισμοί στη διεθνή δικαιοδοσία των κυπριακών δικαστηρίων, που πηγάζουν από την αβρότητα από την οποία πρέπει να διαπνέονται οι διεθνείς σχέσεις, αλλά κυρίως το σεβασμό της κυριαρχίας των ξένων κρατών. Έτσι το θέμα δεν επαφίεται στην υποκειμενική κρίση του ενάγοντα ή την πρόθεση του πού, πώς και σε ποίο θα επιδώσει, επιλεκτικά, δικαστικό έγγραφο, όπως φαίνεται να εισηγείται ο συνήγορος. Ούτε μπορώ να διακρίνω οποιοδήποτε συσχετισμό με το θ. 19, που αφορά την επίδοση κλητηρίου σε συνεταιρισμό.

Θεώρησα επιβεβλημένο να εξετάσω αυτεπάγγελτα το θέμα της επίδοσης λόγω πρόδηλης, κατά την άποψη μου, παραβίασης των θθ. 23 και 24. Στην κατάληξη μου αυτή με ενισχύει και η απόφαση Yesh Shem Distribution Ltd κ.α. ν. Χαβιαρά κ.α. (1993) 1 Α.Α.Δ. 292, στην οποία κρίθηκε ότι:

Για τους λόγους που εξήγησα θεωρώ κακή την επίδοση και την παραμερίζω. Η υπόθεση να ορισθεί εκ νέου από τον Πρωτοκολλητή.