ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

----------------

Για τους εφεσείοντες: Α. Μαθηκολώνης για Λ. Γεωργίου.

Για τους εφεσίβλητους: Α. Δημητρίου.

Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου

θα δοθεί από το δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.

Οι εφεσίβλητοι (ενάγοντες) διεκδίκησαν από τους εφεσείοντες (εναγόμενους 2 και 3) ως εγγυητές του εναγόμενου 1 το ποσό των £2,951, πλέον τόκους προς 9% επί του ποσού των £2,868.66 σεντ από 1.5.98. Ο εναγόμενος 1 δεν καταχώρισε σημείωμα εμφάνισης και, μετά από αίτηση, εκδόθηκε εναντίον του απόφαση ως η απαίτηση.

Οι εφεσείοντες, με την υπεράσπισή τους, πρώτα αμφισβήτησαν μια προς μια τις παραγράφους της ΄Εκθεσης Απαίτησης. Μετά, χωρίς όπως διευκρίνησαν επηρεασμό της γενικότητας αυτής της άρνησης, πρόβαλαν ειδικούς ισχυρισμούς. Παραδέχονταν ότι "υπέγραψαν ως εγγυητές του εναγομένου αρ. 1 για την υπ' αυτού εξασφάλιση δανείου από τους ενάγοντες" αλλά τους είχε λεχθεί πως το δάνειο ήταν ύψους μόνο £5,000. Τα έγγραφα που υπέγραψαν ήταν ασυμπλήρωτα και, επομένως, η εγγύηση ήταν "άκυρη ή και ανεφάρ-μοστη ή και ουδέποτε εδόθη". Εν τούτοις, με παράλληλους ισχυρισμούς, η εφεσείουσα 3 υποστήριξε και πως η εγγύηση ήταν το αποτέλεσμα "παράνομης επιρροής", λεπτομέρειες της οποίας παρέθεσε. Με ανταπαίτησή τους ζήτησαν συναφείς δηλώσεις και διάταγμα ακύρωσης της εγγύησης της εφεσείουσας 3.

Δεν προώθησαν όμως οι εφεσείοντες τέτοια θέματα κατά την ακρόαση. Οι δυο μάρτυρες των εφεσιβλήτων δεν αντεξετάστηκαν προς τέτοιες κατευθύνσεις και οι εφεσείοντες ούτε κατέθεσαν ούτε κάλεσαν οποιονδήποτε μάρτυρα. Η θέση τους κατά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, τελικά και ενώπιόν μας, ήταν πως η αγωγή θα έπρεπε να απορριφθεί για άλλους λόγους.

Κατά το δεύτερο, το τεκμήριο 7 δεν αποτελούσε αποδεκτή μαρτυρία γιατί δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις του περί Αποδείξεως Νόμου Κεφ. 9 όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 54(Ι)/94. Υποστηρίχτηκε στο ίδιο πλαίσιο πως, "το εύρημα του Δικαστηρίου με το οποίο αποδέχθηκε τη μαρτυρία της ΜΕ2 ότι είχε άμεση προσωπική γνώση της κίνησης του επίδικου λογαριασμού και των χρεοπιστώσεων αυτού και ο συνδυασμός της μαρτυρίας της με το τεκμήριο 7 είναι εσφαλμένο καθότι ολόκληρη η μαρτυρία της εν λόγω μάρτυρος είναι εξ ακοής."

Το τεκμήριο 7 αποτελείτο από τρεις καταθέσεις λογαριασμού που παράχθηκαν από ηλεκτρικό υπολογιστή. Κατά την κατάθεση του υποβλήθηκαν ερωτήσεις εμφανώς στοχευμένες προς την κατεύθυνση της θεμελίωσης των προϋποθέσεων του άρθρου 5Α του πιο πάνω νόμου και αναφέρθηκε η υπάλληλος της τράπεζας στη συστηματική χρησιμοποίηση και τροφοδότηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή, κατά την χρονική περίοδο που ενδιέφερε, με πληροφορίες της συζητούμενης φύσης και στην κανονική λειτουργία του. Ταυτόχρονα, στο γεγονός ότι η ίδια, στο πλαίσιο των καθηκόντων της ως της μόνης υπεύθυνης για τον επίδικο λογαριασμό, τον οποίο χειριζόταν προσωπικά, τροφοδοτούσε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή με τις σχετικές πληροφορίες τις οποίες έλεγχε πριν και μετά.

΄Οσα σημειώσαμε ως την άποψη των εφεσειόντων συνιστούν το περιεχόμενο και των δυο λόγων έφεσης που αναφέρονταν στο θέμα. Περαιτέρω επιχειρηματολογία δεν αναπτύχθηκε. Το περίγραμμα της αγόρευσης των εφεσειόντων εξαντλήθηκε με την αντιγραφή των λόγων έφεσης και, κατά την ακρόαση, οι εφεσείοντες περιορίστηκαν στην υιοθέτησή του. ΄Εχουμε ενώπιόν μας εντελώς γενικούς ισχυρισμούς, μάλιστα ασύνδετους προς ο,τιδήποτε το συγκεκριμμένο από τη μαρτυρία που προσάχθηκε για απροσδιόριστο έλλειμμα σε σχέση με τα απαιτούμενα από το Ν. 54(Ι)/94. Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να δεκτούμε ότι τεκμηριώθηκε λόγος για ανατροπή της αιτιολογημένης κρίσης του πρωτόδικου δικαστηρίου πως πληρούνταν οι προϋποθέσεις του άρθρου 5Α του Νόμου και πως, γι΄αυτό, το τεκμήριο 7 ήταν αποδεκτή μαρτυρία.

Διακρίνουμε όμως και περαιτέρω πρόβλημα. Μας φαίνεται πως, ούτως ή άλλως, θα ήταν ακαδημαϊκής σημασίας η συζήτηση για ο,τιδήποτε αφορά στο τεκμήριο 7. Είχε κατατεθεί και άλλη κατάσταση λογαριασμού, το τεκμήριο 8. Το τεκμήριο 8 έδειχνε το οφειλόμενο ποσό ακριβώς κατά την 30.4.98 που αποτελούσε την ημερομηνία με βάση την οποία προσδιορίστηκε η αξίωση στην έκθεση απαίτησης. ΄Εχουμε σημειώσει από την αρχή ότι αξιώθηκε το ποσό των £2,951 πλέον τόκος επί του ποσού των £2,868.66, από 1.5.98. Στο τεκμήριο 8 αναφέρεται ακριβώς ως οφειλόμενο μέχρι την 30.4.98 το ποσό των 2,868.66, πλέον £82.34 σεντ τόκο, δηλαδή £2,951.

Το τεκμήριο 8 δεν κατετέθη απλώς χωρίς ένσταση, όπως έγινε στην περίπτωση του τεκμηρίου 7. Κατετέθη εκ συμφώνου και το πρωτόδικο δικαστήριο ασχολήθηκε με το αποδεκτό του τεκμηρίου 7, όπως εξήγησε, επειδή δεν προέκυπτε ότι ήταν και αυτού το περιεχόμενο αποδεκτό από τους εφεσείοντες. Λόγος έφεσης σε σχέση με τα πιο πάνω ή σε σχέση γενικότερα με την αποδοχή του τεκμηρίου 8 δεν διατυπώθηκε και, κάτω από οποιαδήποτε προσέγγιση, θα ήταν χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα η συζήτηση για το τεκμήριο 7. Αυτό περιλαμβάνει δυο καταστάσεις προγενέστερες του τεκμηρίου 8 και μια μεταγενέστερη της καταχώρησης της αγωγής. Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται, με έξοδα.

Δ.

Δ.

Δ.

/MΣι.