ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Χρ.Αρτεμίδη, Δ.

Αναφορικά με το άρθρο 155(4) του Συντάγματος

και των άρθρων 3 και 9 του περί Απονομής της

Δικαιοσύνης (Διάφορες Διατάξεις) Νόμου

του 1964 (Ν.33/64) ως τροποποιήθηκε

- και -

Αναφορικά με την αίτηση της ΄Αντρης Παναγιώτου

από την Λεμεσό, για την έκδοση άδειας καταχώρησης

αίτησης για έκδοση εντάλματοςκαι/ή διατάγματος

CERTIORARI και PROHIBITION

---------------------------

Για την αιτήτρια κ.Χρ.Χ΄Λοϊζου

-------------------------

Η αιτήτρια είναι νυμφευμένη από το 1994 με τον Παναγιώτη Παναγιώτου. Το οικογενειακό τους σπίτι είναι ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία από 5 διαμερίσματα στην οδό Προπυλαίων, αρ. 5 στη Μέσα Γειτονιά, Λεμεσός, στην οποία είναι συνιδιοκτήτες κατά το ήμισυ. Κλονίστηκαν οι συζυγικές σχέσεις, και η αιτήτρια επεδίωξε, με ένδικο διάβημα της στο Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού, διάταγμα αποκλειστικής χρήσης της οικογενειακής στέγης. Ο σύζυγος δεν αντέστη ουσιαστικά σ΄αυτό. Εισηγήθηκε όμως πως, επειδή το διαμέρισμα ήταν τεράστιο, έκτασης 265τ.μ., θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κατοικία και των δύο, αφού γίνουν οι κατάλληλες εσωτερικές τροποποιήσεις, έτσι που να διαιρεθεί σε δυο ανεξάρτητους χώρους κατοικίας με ξεχωριστή είσοδο. Εν πάση περιπτώσει υπήρχαν δύο είσοδοι στο διαμέρισμα. Η αιτήτρια είχε προβλέψει, καθώς ο δικαστής αναφέρει στην επίμαχη απόφαση του, την εισήγηση του συζύγου της, και γι΄αυτό παρουσίασε μαρτυρία πολιτικού μηχανικού για να αποδείξει πως η διαίρεση του διαμερίσματος θα είχε αρνητικές επιπτώσεις εις βάρος των ιδιοκτητών, προφανώς οικονομικές. ΄Αλλος πολιτικός μηχανικός, που κατέθεσε εκ μέρους του συζύγου, εισηγήθηκε πως με κατάλληλες οικοδομικές τροποποιήσεις το διαμέρισμα θα μπορούσε να διαιρεθεί σε δυο ανεξάρτητες κατοικίες. Το μέγεθος μάλιστα του διαμερίσματος, στο οποίο θα κατοικούσε ο σύζυγος, θα ήταν πολύ μικρότερο σε έκταση απ΄αυτό της αιτήτριας.

Το Δικαστήριο βρήκε λογική τη λύση που πρότεινε ο σύζυγος της αιτήτριας και εξέδωσε, στις 26.4.2000, το ακόλουθο διάταγμα:

Στις 26.5.2000 η αιτήτρια καταχώρισε έφεση εναντίον της πιο πάνω απόφασης του Δικαστηρίου. Στο μεταξύ όμως δεν συμμορφώθηκε με το διάταγμα, κάτι που επιβεβαίωσε και σήμερα ενώπιον μου ο δικηγόρος της. Γι΄αυτό και ο σύζυγος της, με αίτηση του ημερ.1.6.2000, ζητά από το Δικαστήριο τη φυλάκιση της αιτήτριας, εφόσον αρνείται να συμμορφωθεί με το διάταγμα του Δικαστηρίου.

Η αιτήτρια με την παρούσα αίτηση, που καταχωρίστηκε στις 21.7.2000, θέλει άδεια από το Δικαστήριο για να προχωρήσει στην καταχώριση αίτησης για την έκδοση των ενταλμάτων certiorari και prohibition, με τα οποία να ακυρώνεται η απόφαση του Δικαστηρίου, της 26.4.2000, και να αναστέλλεται η διαδικασία της αίτησης, που αφορά στην τιμωρία της για παρακοή του διατάγματος.

Ζήτησα από το δικηγόρο της αιτήτριας να με παραπέμψει σε νομολογία, σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η ταυτόχρονη προώθηση των δύο ένδικων μέσων, που ο ίδιος έχει προωθήσει στο Ανώτατο Δικαστήριο, δηλαδή την έφεση, η οποία εκκρεμεί, και την παρούσα αίτηση. Μου απάντησε πως οι περιστάσεις της υπόθεσης είναι τέτοιες που το Δικαστήριο, απονέμοντας δικαιοσύνη με την ευρεία έννοια, πρέπει να δεχθεί το αίτημα του, γιατί διαφορετικά θα προχωρήσει αύριο ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου η αίτηση του συζύγου της αιτήτριας, με την οποία επιδιώκεται η τιμωρία της για παρακοή του διατάγματος του. Υπέδειξα στο δικηγόρο, και νομίζω είναι η ορθή νομική προσέγγιση, πως η νομολογία δέχεται, κατ΄εξαίρεση, πως όπου εκδηλώνονται ιδιαίτερες περιστάσεις, μολονότι παρέχεται στον αιτητή το δικαίωμα έφεσης από την αμφισβητούμενη απόφαση, μπορεί να προχωρήσει με το ένδικο διάβημα των προνομιακών ενταλμάτων. Δεν μπορεί όμως να προχωρούν ταυτόχρονα και τα δυο. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας του Δικαστηρίου, με την πολλαπλότητα διαβημάτων που στοχεύουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Ανεξάρτητα από την πιο πάνω κατάληξη, η οποία και σφραγίζει το αποτέλεσμα της αίτησης, θα αναφερθώ, με λίγα λόγια και στην ουσία της. Εισηγείται ο δικηγόρος της αιτήτριας πως η επίδικη απόφαση του Οικογενειακού Δικαστηρίου είναι έκδηλα παράνομη, γιατί ο δικαστής δεν έλαβε υπόψη του τις νομοθετικές διατάξεις, που περιέχονται στον περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμο, Κεφ.96, και στον περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμο, Ν.90/72, που αφορούν στην έκδοση προηγούμενης άδειας από την αρμόδια αρχή για να διαιρεθεί το διαμέρισμα. Δεν πρόκειται βεβαίως να εκφράσω άποψη στο ζήτημα, εφόσον εκκρεμεί έφεση στην οποία και θα συζητηθεί. Υπέδειξα όμως στο δικηγόρο πως τέτοια εισήγηση, για ό,τι αξίζει, δεν έγινε ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου. Αντίθετα, παρουσιάστηκε μαρτυρία και από την ίδια την αιτήτρια για να υποδείξει απλώς πως η διαίρεση ήταν οικονομικά ασύμφορη. Να τελειώσω παρατηρώντας πως η απόφαση του Οικογενειακού Δικαστηρίου είναι νόμιμη και ισχύουσα, μέχρις ότου ανατραπεί από το Εφετείο, αν κριθεί για οποιοδήποτε λόγο εσφαλμένη.

Η αίτηση απορρίπτεται.

Χρ. Αρτεμίδης, Δ.

/ΜΑΑ