|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1713
13 Oκτωβρίου, 1999
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
AΝΔΡΟΥΛΑ ΚΟΜΠΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛOI,
Eφεσείοντες-Kαθ'ων η αίτηση,
v.
Σ.Π.Ε. ΚΟΝΤΕΑΣ,
Eφεσίβλητης-Aιτήτριας.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 10286)
Εγγύηση — Εφεσείοντες εγγυήθηκαν την αποπληρωμή οφειλής ενός από αυτούς σε συνεργατικό οργανισμό, υπογράφοντας γραμμάτια συνήθους τύπου — Κρίθηκε ότι ο καθένας από αυτούς όφειλε το ποσό που εγγυήθηκε δυνάμει του γραμματίου που υπέγραψε προς όφελος του εν λόγω οργανισμού.
Οι δέκα εφεσείοντες υπέγραψαν γραμμάτια συνήθους τύπου για £3.000 έκαστος για εξασφάλιση αποπληρωμής χρέους ύψους £30.000 που ο 6ος εφεσείων όφειλε προς την εφεσίβλητη. Η εν λόγω οφειλή δημιουργήθηκε από ατασθαλίες που διέπραξε ο εφεσείων κατά τη διάρκεια των καθηκόντων του ως γραμματέας της εφεσίβλητης.
Οι εφεσείοντες αρνήθηκαν να εξοφλήσουν τα γραμμάτια, η διαφορά παραπέμφθηκε σε διαιτησία και εκδόθηκε απόφαση ότι ο καθένας από αυτούς όφειλε το ποσό των £3.000 δυνάμει των πιο πάνω γραμματίων. Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την απόφαση δυνάμει του Άρθρου 52(4) του περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμου, Ν. 22/85. Η έφεση απερρίφθη.
Η παρούσα έφεση ασκήθηκε εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Οι εφεσείοντες υποστήριξαν ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση του διαιτητή ήταν αιτιολογημένη αναφορικά με τα θέματα που ήγειραν ενώπιον του ότι τα επίδικα γραμμάτια δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του Άρθρου 78 του Κεφ. 149 (α) γιατί δεν ήταν υπογεγραμμένα ενώπιον δύο μαρτύρων και (β) υπήρξε δόλος εκ μέρους της εφεσίβλητης, ώστε να πεισθούν οι εφεσείοντες να τα υπογράψουν.
Αποφασίστηκε ότι:
Η απόφαση του διαιτητή ήταν αιτιολογημένη αναφορικά και με τα δύο θέματα που ήγειραν οι εφεσείοντες. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στα γεγονότα της υπόθεσης, παραπέμπει δε ειδικά στις σελίδες όπου ο διαιτητής επιλαμβάνεται των ζητημάτων. Σε τελευταία ανάλυση η διαφορά δεν αφορούσε το θέμα αν τα γραμμάτια ήταν συνήθους τύπου, εν τη εννοία του νόμου, αλλά κατά πόσο οι εφεσείοντες όφειλαν στην εφεσίβλητη τα ποσά που απαιτούσε.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τους Kαθ'ων η αίτηση κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Γεωργίου, E.Δ.) που δόθηκε στις 29 Mαΐου, 1998 (Aίτηση Aρ. 83/92) να απορρίψει την έφεση κατά της απόφασης του διαιτητή με την οποία κρίθηκε πως ο καθένας από τους εφεσείοντες όφειλε το ποσό των £3.000 δυνάμει γραμματίου συνήθους τύπου που υπέγραψε προς όφελος της εφεσίβλητης.
Αντ.Μιχαηλίδης, για τους Eφεσείοντες.
Α. Ποιητής, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο 6ος εφεσείων, από σύνολο 10, κατά τον ουσιώδη χρόνο, 1984, ήταν ο Γραμματέας της εφεσίβλητης Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Κοντέας. Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων του έκανε κάποια ατασθαλία με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί οφειλή του προς την εφεσίβλητη £30.000. Για την εξασφάλιστη της αποπληρωμής του πιο πάνω ποσού ο ίδιος, και οι υπόλοιποι εφεσίβλητοι, υπέγραψαν γραμμάτια συνήθους τύπου για £3.000 έκαστος, με πιστωτή την εφεσίβλητη.
Οι εφεσείοντες αρνήθηκαν την εξόφληση των γραμματίων και η διαφορά που προέκυψε παραπέμφθηκε από τον Έφορο, δυνάμει του άρθρου 52(4) του περί Συνεργατικών Εταιρειών Νόμου, Ν.22/85, σε διαιτησία ενώπιον του δικηγόρου Ξ. Κληρίδη. Ο διαιτητής εξέδωσε την απόφαση του στις 24.7.92. Έκρινε πως ο καθένας από τους εφεσείοντες όφειλαν, το ποσό των £3.000 δυνάμει γραμματίου συνήθους τύπου, που υπέγραψαν προς όφελος της εφεσίβλητης. Οι εφεσείοντες καταχώρισαν έφεση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, όπως προβλέπεται στο πιο πάνω άρθρο του Νόμου. Ο Επαρχιακός Δικαστής απέρριψε την έφεση. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως η απόφαση του διαιτητή δεν ήταν με οποιοδήποτε τρόπο τρωτή.
Η παρούσα έφεση ασκήθηκε εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Το βασικό επιχείρημα του δικηγόρου των εφεσειόντων είναι πως εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η απόφαση του διαιτητή ήταν αιτιολογημένη στα δυο βασικά επιχειρήματα που ήγειρε ενώπιον του: ότι τα επίδικα γραμμάτια δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του άρθρου 78 του Κεφ.149, α. γιατί δεν είχαν υπογραφεί ενώπιον δύο μαρτύρων, και β. πως υπήρξε δόλος εκ μέρους της εφεσίβλητης, ώστε να πεισθούν οι εφεσείοντες να τα υπογράψουν.
Κρίνουμε ολωσδιόλου αβάσιμες το αιτιάσεις του δικηγόρου των εφεσειόντων. Ο διαιτητής σε ολόκληρη την απόφαση του επιλαμβάνεται και συζητά αυτά τα δυο ζητήματα, με άμεση αναφορά στα γεγονότα της υπόθεσης. Αιτιολογεί δε την κρίση του. Ειδικώτερα αναφέρει πως ο 6ος εφεσείοντας, για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκε, λόγω της ατασθαλίας που έκανε, ο ίδιος παρουσίασε τους υπόλοιπους εφεσείοντες, μεταξύ αυτών τη σύζυγο και άλλα συγγενικά του πρόσωπα, για να εγγυηθούν την αποπληρωμή της οφειλής του που δημιουργήθηκε λόγω ακριβώς της ατασθαλίας του. Οι εφεσείοντες δεν αρνούνται την υπογραφή των γραμματίων. Πρόβαλαν όμως τον ισχυρισμό πως η εφεσίβλητη, μέσω των αξιωματούχων της, τους διαβεβαίωσαν πως ήταν τυπική η υπογραφή τους στα γραμμάτια, και δεν θα είχαν στην πραγματικότητα οποιαδήποτε ευθύνη. Ο διαιτητής, αφού άκουσε την προφορική μαρτυρία πάνω σ΄αυτό τον ισχυρισμό, την απέρριψε δίδοντας πειστικούς λόγους στο σκεπτικό της απόφασης του. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στα γεγονότα της υπόθεσης, παραπέμπει δε ειδικά στις σελίδες όπου ο διαιτητής επιλαμβάνεται των ζητημάτων. Σε τελευταία ανάλυση η παραπομπή της διαφοράς δεν αφορούσε το ακαδημαϊκό ζήτημα αν τα γραμμάτια ήταν συνήθους τύπου, εν τη εννοία του νόμου, αλλά κατά πόσο οι εφεσείοντες όφειλαν στην εφεσίβλητη τα ποσά που απαιτούσε. Και τα γραμμάτια ήταν ένα από τα αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαίωνε την αξίωση της.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.