|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 1417
27 Σεπτεμβρίου, 1999
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΜAΡΙΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΜΙΧΑΛΗ Τ. ΠΙΤΤΑΤΖΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9923)
Ευρήματα Δικαστηρίου — Ευρήματα και διαπιστώσεις πρωτόδικου Δικαστηρίου σε αγωγή για παράβαση σύμβασης δεν υποστηρίζοντο από την προσαχθείσα μαρτυρία — Εσφαλμένη αντίληψη ως προς τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης και κατάληξη σε εσφαλμένα συμπεράσματα — Διατάχθηκε επανεκδίκαση.
Οι διάδικοι διεξήγαγαν από κοινού επιχείρηση πώλησης ηλεκτρικών ειδών στο Παραλίμνι με την επωνυμία "Πραγματικές Τιμές Αποθήκης" σε κατάστημα στη λεωφόρο 1ης Απριλίου αρ. 102 στο Παραλίμνι. Ο εφεσείων αποχώρησε από την επιχείρηση κατόπιν γραπτής συμφωνίας βάσει της οποίας δεσμεύτηκε με τον όρο 8, "όπως μη ανοίξει νέο κατάστημα ή δημιουργήσει επιχείρηση παρόμοιας φύσης στην περιοχή Παραλιμνίου - Δερύνειας ή και χρησιμοποιήσει την επωνυμία και όνομα "Πραγματικές Τιμές Αποθήκης".
Ο εφεσίβλητος-ενάγων καταχώρησε αγωγή υποστηρίζοντας ότι ο εφεσείων-εναγόμενος παρέβη τον όρο 8 δημιουργώντας επιχείρηση παρόμοιας φύσης επί της ίδιας οδού και σε απόσταση 50 μέτρων από το πιο πάνω κατάστημα του ενάγοντα, υπό την επωνυμία "Τιμές Αποθήκης Παπαγεωργίου". Ο εφεσίβλητος ζητούσε αποζημιώσεις και απαγορευτικά διατάγματα.
Η υπεράσπιση ήταν ότι η επιχείρηση στο κατάστημα αρ. 86 στο οποίο αναφερόταν η αγωγή, δημιουργήθηκε από τον πατέρα του εφεσείοντα και ότι εν πάση περιπτώσει επρόκειτο για διαφορετική επιχείρηση, με την έννοια ότι δεν αφορούσε ακριβώς τις ίδιες ηλεκτρικές συσκευές.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε, από τη μαρτυρία που προσάχθηκε, ότι το κατάστημα αρ. 86 αποτελείται από δύο διπλά ενωμένα καταστήματα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο εφεσείων παρέβη τον όρο 8 της συμφωνίας και διέταξε την έκδοση των αιτούμενων απαγορευτικών διαταγμάτων.
Με την έφεση προβάλλεται ότι τα ευρήματα του Επαρχιακού Δικαστηρίου δεν υποστηρίζονται από την προσαχθείσα μαρτυρία, ότι, περαιτέρω τα συμπεράσματα στα οποία ήχθη δεν δικαιολογούσαν την απόδοση ευθύνης στον εφεσείοντα και ότι τα εκδοθέντα διατάγματα υπερβαίνουν, με την έκταση που καλύπτουν, το νόμιμο και λογικά αναγκαίο.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δημιούργησε την εσφαλμένη εντύπωση ότι το κατάστημα 86 "αποτελείται από δύο διπλά ενωμένα καταστήματα. Η αντίληψη αυτή φαίνεται να δημιουργήθηκε από την περιγραφή στην οποία προέβη ο μάρτυρας υπεράσπισης ιδιοκτήτης του καταστήματος αρ. 86 όπως και ενός δευτέρου αρ. 88 το οποίο εμφανιζόταν από διάφορους μάρτυρες να βρισκόταν δίπλα στο πρώτο ενώ στην πραγματικότητα ήταν σε απόσταση 40-50 μέτρα πιο πέρα. Η επιχείρηση στο κατάστημα με αρ. 88 διεξαγόταν σύμφωνα με την υπεράσπιση από την εταιρεία Μάριος Παπαγεωργίου Λτδ στην οποία μέτοχοι ήταν ο εφεσείων και η μητέρα του. Η υπεράσπιση εξήγησε, και δεν αμφισβητήθηκε, ότι η εν λόγω επιχείρηση άρχισε πολύ αργότερα μετά το χρόνο που εδώ ενδιαφέρει. Επίδικο θέμα όμως ήταν μόνο η επιχείρηση που διεξαγόταν στο κατάστημα με αρ. 86.
Το πιο πάνω σφάλμα έχει κρίσιμη σημασία διότι δεν είναι σαφές αν η επιχείρηση που το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε πως ο εφεσείων διηύθυνε ήταν η πρώτη και όχι η δεύτερη που ήταν άσχετη.
2. Η πρωτόδικη κατάληξη ότι ο εφεσείων διηύθυνε το κατάστημα αρ. 86 ή όπως εν τέλει το Δικαστήριο το έθεσε, ότι συμμετείχε ενεργά σ' αυτό για δικό του όφελος, δεν δικαιολογούσε την άποψη ότι αυτό συνιστούσε παράβαση του όρου 8.
Η εσφαλμένη αντίκρυση της δραστηριότητας του εφεσείοντα σε ένα ενωμένο χώρο τον οποίο συναποτελούσαν τα καταστήματα 86 και 88 μαζί, αφαιρεί ολόκληρο το θεμέλιο της απόφασης και καθιστά ως εκ τούτου αναγκαία την επανεκδίκαση.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα. Διατάχθηκε επανεκδίκαση.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου (Κραμβής, Π.Ε.Δ.) που δόθηκε στις 5 Μαρτίου, 1997 (Αγωγή Αρ. 439/92) με την οποία εκδόθηκαν υπέρ του εφεσίβλητου-ενάγοντα και εναντίον του εφεσείοντα-εναγομένου απαγορευτικά διατάγματα λόγω σύναψης γραπτής συμφωνίας διάλυσης της κοινής επιχείρησης τους.
Γ. Πιττάτζης, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Χάσικος με Μεν. Κυπριανού, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Οι διάδικοι διεξήγαγαν από κοινού επιχείρηση πώλησης ηλεκτρικών ειδών, κυρίως οικιακών συσκευών και τηλεφώνων, με την επωνυμία "Πραγματικές Τιμές Αποθήκης" σε κατάστημα στη λεωφόρο 1ης Απριλίου αρ. 102, στο Παραλίμνι, χωρίς όμως να εγγράψουν εταιρεία. Η συνεργασία άρχισε το Φεβρουάριο του 1991 και έληξε με την αποχώρηση του εφεσείοντος κατόπιν γραπτής συμφωνίας ημερ. 6 Μαρτίου 1992 βάσει της οποίας, σε ό,τι εδώ ενδιαφέρει, ο εφεσείων εκχώρησε στον εφεσίβλητο το εξ ημισείας μερίδιο του και δεσμεύτηκε, με τον όρο 8, "όπως μη ανοίξει νέο κατάστημα ή δημιουργήσει επιχείρηση παρόμοιας φύσης στην περιοχή Παραλιμνίου - Δερύνειας ή και χρησιμοποιήσει την επωνυμία και όνομα Πραγματικές Τιμές Αποθήκης". Μετά την αποχώρηση του εφεσείοντος, ο εφεσίβλητος συνέχισε στο ίδιο κατάστημα, μόνος πια, τη διεξαγωγή της επιχείρησης.
Κατά την εκδοχή του εφεσιβλήτου, ο εφεσείων λίγο αργότερα παρέβη τον όρο 8. Γι' αυτό, στις 22 Μαΐου 1992, κίνησε εναντίον του την αγωγή που απέληξε στην εκκαλούμενη απόφαση. Ήταν βασικά η θέση του εφεσιβλήτου, όπως διατυπώθηκε στην 6η παράγραφο της Έκθεσης Απαίτησης, ότι:
"Ο Εναγόμενος κατά ή περί το Μάιο 1992 άνοιξε νέο κατάστημα και/ή δημιούργησε επιχείρηση παρόμοιας φύσης επί της οδού 1ης Απριλίου στο Παραλίμνι και σε απόσταση 50 μέτρων από το πιο πάνω κατάστημα του Ενάγοντα. Ο Εναγόμενος έδωσε στο πιο πάνω κατάστημα και/ή επιχείρηση την επωνυμία "Τιμές Αποθήκης Παπαγεωργίου"."
Ο εφεσίβλητος ζητούσε με την αγωγή, εκτός από αποζημιώσεις, και τα εξής απαγορευτικά διατάγματα τα οποία, παρά τη διαφορά στη φρασεολογία τους, καλύπτουν ουσιαστικά το ίδιο έδαφος:
"Α. Απαγορευτικό Διάταγμα (INJUNCTION) του Σεβαστού Δικαστηρίου διά του οποίου ο Εναγόμενος και/ή αντιπρόσωποι του και/ή εκπρόσωποι του και/ή υπαλλήλοι του και άτομα ευρισκόμενα εις την υπηρεσίαν του και/ή υπηρέτες του θα εμποδίζονται και θα απαγορεύεται εις αυτούς όπως συναλλάττωνται, εμπορεύονται, πωλούν λιανικώς ή χονδρικώς, διαθέτουν εις την αγοράν, εκθέτουν προς πώλησιν και/ή διαφημίζουν εμπορεύματα ηλεκτρικών, παιδικών παιχνιδιών και άλλων ειδών, τα οποία ο Ενάγοντας εμπορεύεται επί της οδού 1ης Απριλίου εις το Παραλίμνι υπό την επωνυμία "Πραγματικές Τιμές Αποθήκης".
Β. Απαγορευτικό Διάταγμα (INJUNCTION) εμποδίζον (restraining) τον Εναγόμενο, τους υπαλλήλους, υπηρέτας και/ή αντιπροσώπους αυτού ή άλλως πως, από του να πωλούν, εκθέτουν προς πώλησιν, δημοσιεύουν ή διαφημίζουν, εμπορεύονται ή καθ' οιονδήποτε τρόπον συναλλάττωνται και/ή διαθέτουν εις την αγορά της Κύπρου ηλεκτρικά ή άλλα συναφή είδη, μαγνητόφωνα, κασεττόφωνα, συνδυασμούς αυτών, συσκευές ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, βίντεο, κασεττοφώνων, οργάνων αναπαραγωγής, καταγραφής και μεταδόσεως ήχου και εικόνας, δέκτες τηλεοράσεως και άλλα συναφή προιόντα, παιδικά παιχνίδια και άλλα είδη τα οποία ήδη εμπορεύεται (ο Ενάγοντας) επί της οδού 1ης Απριλίου στο Παραλίμνι υπό την επωνυμία Πραγματικές Τιμές Αποθήκης."
Η υπεράσπιση ήταν ότι η επιχείρηση που διεξαγόταν στο κατάστημα στο οποίο αναφερόταν η αγωγή, δημιουργήθηκε τον Μάϊο του 1992 όχι από τον εφεσείοντα αλλά από τον πατέρα του, τον Κυριάκο Παπαγεωργίου και ότι εν πάση περιπτώσει δεν επρόκειτο για επιχείρηση την ίδια με εκείνη του εφεσιβλήτου, με την έννοια ότι δεν αφορούσε ακριβώς τις ίδιες ηλεκτρικές συσκευές.
Προσήχθη και από τις δύο πλευρές εκτενής μαρτυρία. Από την οποία το Επαρχιακό Δικαστήριο θεώρησε ότι προέκυπταν τα ακόλουθα: Πρώτο, ότι το κατάστημα στην 1ης Απριλίου αρ. 86 "αποτελείται από δύο διπλά ενωμένα καταστήματα"· δεύτερο, ότι "ενοικιαστής του εν λόγω καταστήματος είναι ο Κυριάκος Παπαγεωργίου και το κατάστημα χρησιμοποιείται ως εμπορικό κατάστημα για τις ανάγκες των επιχειρήσεων που αυτός διευθύνει"· τρίτο, ότι "στο εν λόγω κατάστημα πωλούνται διάφορα ηλεκτρικά είδη, πλυντήρια, ψυγεία, τηλεοράσεις, μαγνητόφωνα, ραδιόφωνα, κινητά τηλέφωνα κ.λ.π."· τέταρτο, ότι η έννοια των ηλεκτρικών ειδών "χωρίς εξειδίκευση, είναι έννοια ευρεία και μπορεί να καλύπτει εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες ηλεκτρικά είδη καθημερινής χρήσης σε όλους τους τομείς της ζωής."· πέμπτο, ότι "η φύση της επιχείρησης που διεξάγεται στο κατάστημα επί της οδού 1ης Απριλίου αρ. 86 στο Παραλίμνι είναι παρόμοια με τη φύση της επιχείρησης του ενάγοντα η οποία λειτουργεί στην οδό 1ης Απριλίου αρ. 102 στο Παραλίμνι· έκτο, ότι μεταξύ της επωνυμίας "Πραγματικές Τιμές Αποθήκης" της επιχείρησης που διεξήγαγε ο εφεσίβλητος στο κατάστημα αρ. 102 και της επωνυμίας "Τιμές Αποθήκης Παπαγεωργίου" με την οποία διεξαγόταν η επιχείρηση στο κατάστημα αρ. 86, υπήρχε "ουσιαστική διαφορά η οποία δεν μπορεί να προκαλέσει σε κανένα οποιαδήποτε σύγχυση"· έβδομο, ότι ο εφεσίβλητος γνώριζε εξ αρχής πως ο εφεσείων "ήθελε να αποχωρήσει από την κοινή επιχείρηση για να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις του πατέρα του οι οποίες κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα εμπορίου περιλαμβανομένου και του εμπορίου ηλεκτρικών ειδών"· όγδοο, ότι στις "εν λόγω επιχειρήσεις" του Κυριάκου Παπαγεωργίου συμμετέχει ενεργά και ο εφεσείων ως "ο διευθυντής και υπεύθυνος του καταστήματος στην οδό 1ης Απριλίου αρ. 86", εξηγώντας συναφώς ότι "η χωριστή διάταξη της τοποθέτησης των εμπορευμάτων που ενδεχομένως υπάρχει στον ενιαίο χώρο του καταστήματος επί της οδού 1ης Απριλίου αρ. 86 στο Παραλίμνι έτσι ώστε τα ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες κτλ να βρίσκονται συγκεντρωμένα σε ειδικό χώρο του καταστήματος δεν αποτελεί σοβαρό κριτήριο για τον καθορισμό του ποιός είναι ο διευθυντής του καταστήματος"· ένατο, ότι "η προσωπική συμμετοχή του εναγομένου στη λειτουργία του εμπορικού καταστήματος επί της οδού 1ης Απριλίου αρ. 86 στο Παραλίμνι όπου ασκείται επιχείρηση εμπορίου ηλεκτρικών ειδών παρόμοιας φύσης με την επιχείρηση που ο ενάγων ασκεί στο κατάστημα επί της οδού 1ης Απριλίου αρ. 102 στο Παραλίμνι συνιστά παράβαση του όρου 8 της συμφωνίας"· και, δέκατο, ότι "το γεγονός ότι ο εναγόμενος συμμετέχει σε εταιρεία στην οποία ανήκει μέρος της επιχείρησης ή το γεγονός ότι η επιχείρηση γενικά ανήκει σε διάφορες άλλες εταιρείες στις οποίες ο εναγόμενος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει συμφέρον δεν διαφοροποιεί την κατάσταση".
Με αυτά τα ευρήματα, το Επαρχιακό Δικαστήριο κατέληξε ότι (α) ενόψει της φύσης της επιχείρησης που διεξαγόταν, τα τοπικά όρια του περιορισμού τα οποία καθόριζε η συμφωνία των μερών ήταν εύλογα( (β) ότι ο εφεσείων παρέβη τον όρο 8 της συμφωνίας επειδή "από το Μάϊο 1992 συμμετέχει ενεργά και για δικό του συμφέρον και όφελος στη λειτουργία επιχείρησης εμπορίου ηλεκτρικών ειδών στην οδό 1ης Απριλίου αρ. 86 στο Παραλίμνι" η οποία είναι παρόμοιας φύσης με την επιχείρηση του εφεσιβλήτου στο κατάστημα αρ. 102 στον ίδιο δρόμο· και (γ) ότι ο εφεσίβλητος "δικαιολογημένα ζητά την έκδοση απαγορευτικών διαταγμάτων ως οι παράγραφοι Α και Β της Έκθεσης Απαιτήσεως". Το Επαρχιακό Δικαστήριο εξέδωσε τα διατάγματα. Αποζημιώσεις δεν επεδίκασε όμως γιατί, καθώς έκρινε, τα γεγονότα δεν το επέτρεπαν αλλά ούτε και υπήρχε υπόβαθρο για οποιοδήποτε υπολογισμό.
Με την έφεση προβάλλεται ότι τα ευρήματα του Επαρχιακού Δικαστηρίου δεν υποστηρίζονται από την προσαχθείσα μαρτυρία· ότι, περαιτέρω, τα συμπεράσματα στα οποία ήχθη δεν δικαιολογούσαν την απόδοση ευθύνης στον εφεσείοντα· και ότι εν πάση περιπτώσει τα εκδοθέντα διατάγματα υπερβαίνουν, με την έκταση που καλύπτουν, το νόμιμο και λογικά αναγκαίο. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες. Έγινε και αντέφεση η οποία όμως εγκαταλείφθηκε.
Κατά τη συζήτηση της έφεσης απασχόλησε ιδιαίτερα η αντίληψη του Επαρχιακού Δικαστηρίου ότι το κατάστημα στην 1ης Απριλίου αρ. 86 "αποτελείται από δύο διπλά ενωμένα καταστήματα" και η κατ' ακολουθίαν αναφορά του σε ενδεχόμενη διαμόρφωση του ενιαίου χώρου ώστε τα είδη με τα οποία ασχολείτο ο εφεσείων να βρίσκονταν συγκεντρωμένα σε ένα μέρος. Η εν λόγω πρωτόδικη αντίληψη φαίνεται να λάμβανε αφορμή από την περιγραφή στην οποία προέβη ο μάρτυρας υπεράσπισης κ. Γ. Χ"Κωνσταντίνου, ιδιοκτήτης του καταστήματος αρ. 86 όπως και ενός δεύτερου με αρ. 88, το οποίο εμφανιζόταν από διάφορους μάρτυρες να βρισκόταν δίπλα στο πρώτο, με την επεξήγηση όμως ότι με το "δίπλα" εννοούσαν, στην πραγματικότητα, μια απόσταση 40-50 μέτρων πιο πέρα. Η επιχείρηση στο κατάστημα με αρ. 88 διεξαγόταν, σύμφωνα με την υπεράσπιση, από την εταιρεία Μάριος Παπαγεωργίου Λτδ στην οποία μέτοχοι ήταν ο εφεσείων και η μητέρα του, με διευθυντή τον ίδιο. Φαίνεται πως και αυτή η επιχείρηση αφορούσε κάποια ηλεκτρικά είδη. Η υπεράσπιση εξήγησε, και δεν αμφισβητήθηκε, ότι η εν λόγω επιχείρηση άρχισε πολύ μετά το χρόνο που εδώ ενδιαφέρει. Επίδικο θέμα όμως ήταν μόνο η επιχείρηση που διεξαγόταν στο κατάστημα με αρ. 86.
Φαίνεται να είναι ορθή η εισήγηση του συνηγόρου του εφεσείοντος ότι το πρωτόδικο δικαστήριο τελούσε με την εντύπωση ότι τα καταστήματα αρ. 86 και 88 αποτελούσαν ένα ενιαίο χώρο και ότι αυτό είχε ως αποτέλεσμα, στη σκέψη του δικαστηρίου, την ανάμειξη σε εκείνο το χώρο, δύο διαφορετικών επιχειρήσεων: μιας που είχε σχέση με την αγωγή και άλλης που δεν είχε. Εν τέλει ο συνήγορος του εφεσιβλήτου αναγνώρισε, και ορθά βέβαια, ότι πρωτόδικα τα δύο καταστήματα εσφαλμένα ήταν που θεωρήθηκαν ένα, αλλά εξέφρασε την άποψη ότι αυτό δεν είχε σημασία. Θεωρούμε χρήσιμο να παραθέσουμε τη δήλωση:
"Υπάρχουν τα εξής πιστεύω αδιαμφισβήτητα γεγονότα και μετά υπάρχει μια σύγχιση. Τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα είναι τα εξής: Ο εφεσείοντας εναγόμενος διεύθυνε ένα κατάστημα το οποίο ήταν δικό του, ήταν δική του επιχείρηση και αυτό ήταν το αρ. 88. Δεν είναι το επίδικο. Δεν κινήθηκε αγωγή γι' αυτή την επιχείρηση. Το επίδικο είναι το 86. Το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε, λαμβάνοντας υπόψη τη μαρτυρία του Μ.Υ.3, ότι το 86 και το 88 ήταν ουσιαστικά ενωμένα. Σε αυτό κατέληξε το Δικαστήριο. Αν ήταν όντως ενωμένα ή όχι δεν ξεκαθάρισε στην υπόθεση για το λόγο ότι η πλευρά μας δεν το είχε θεωρήσει σημαντικό γεγονός. Και εδώ που επικαλείται ο κ. Πιττάτζης μα υπάρχει αυτή η μαρτυρία για 40 μέτρα, είναι επειδή δεν το θεώρησε σημαντικό η πλευρά μας. Η θέση μου είναι ότι πρέπει να έχει κάνει λάθος εδώ ο πρωτόδικος Δικαστής. Το θέμα είναι τί σημασία έχει αυτό το λάθος. Κατά την άποψη μου δεν έχει σημασία η απόσταση που έχει το 88 με το 86 και αν το χωρίζει ένα χωράφι ή δύο χωράφια ή αν είναι κολλητά."
Κατά τη γνώμη μας, το εν λόγω σφάλμα έχει σημασία και κρίσιμη μάλιστα. Κι αυτό διότι δεν είναι σαφές αν η επιχείρηση που το πρωτόδικο δικαστήριο θεώρησε πως ο εφεσείων διηύθυνε ήταν η πρώτη και όχι η δεύτερη που ήταν άσχετη.
Ο συνήγορος του εφεσιβλήτου επεσήμανε ότι "υπήρχαν στην υπόθεση πολλά στοιχεία τα οποία θα μπορούσε να επικαλεσθεί ο πρωτόδικος δικαστής για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η επίδικη επιχείρηση ανήκε, είχε δημιουργηθεί και ανήκε στον εναγόμενο-εφεσείοντα". Αυτή η όντως βάσιμη επισήμανση μας οδηγεί στο δεύτερο και τελευταίο σημείο με το οποίο θα ασχοληθούμε. Είναι το ότι, ανεξάρτητα από την ταύτιση του καταστήματος αρ. 88 με το κατάστημα αρ. 86, η πρωτόδικη κατάληξη ότι ο εφεσείων διηύθυνε το κατάστημα αρ. 86 ή, όπως εν τέλει το Δικαστήριο το έθεσε, ότι συμμετείχε ενεργώς και για δικό του όφελος στη λειτουργία της επιχείρησης εμπορίου ηλεκτρικών ειδών, δεν δικαιολογούσε την άποψη ότι αυτό συνιστούσε παράβαση του όρου 8. Το ζητούμενο για την εφαρμογή αυτού του όρου ήταν το κατά πόσο ο εφεσείων είχε ".... ανοίξει νέο κατάστημα ή δημιουργήσει επιχείρηση ....". Σπεύδουμε ωστόσο να προσθέσουμε ότι αυτή η δεύτερη πτυχή δεν μπορεί να αποτελέσει αυτοτελές καθοριστικό έρεισμα που να δικαιολογεί απόρριψη της αγωγής διότι πρόκειται για πτυχή συναρτημένη με την προηγουμένη, που συζητήσαμε, ήτοι, την εσφαλμένη αντίκρυση της δραστηριότητας του εφεσείοντος σε ένα ενωμένο χώρο τον οποίο συναποτελούσαν τα καταστήματα αρ. 86 και 88 μαζί. Εκείνη αφαιρεί ολόκληρο το θεμέλιο της απόφασης και καθιστά ως εκ τούτου αναγκαία την επανεκδίκαση. Ενόψει αυτής της κατάληξης δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με άλλα θέματα τα οποία επίσης εγείρονται με την έφεση.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Διατάσσουμε επανεκδίκαση. Τα πρωτόδικα έξοδα να ακολουθήσουν τα αποτέλεσμα της επανεκδίκασης.
H έφεση επιτρέπεται με έξοδα. Διατάσσεται επανεκδίκαση.