|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 609
28 Απριλίου, 1999
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
1. ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥ,
2. ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ,
Eνάγοντες,
ν.
ΤΟΥ ΠΛΕΟΥΜΕΝΟΥ SUBMET (AΡ. 1),
Εναγομένου.
(Αγωγή Ναυτοδικείου Aρ. 33/99)
Ναυτοδικείο — Αγωγή για διάσωση πλοίου υπό των εναγόντων — Ex parte αίτηση για έκδοση διατάγματος που να διατάσσει την μεσεγγύηση και συνέχιση κατοχής υπό των εναγόντων του εναγομένου πλοίου μέχρι περατώσεως της αγωγής και επίσης διατάγματος για υποκατάστατη επίδοση του κλητηρίου εντάλματος — Οι ενάγοντες είχαν δικαίωμα κατοχής του πλοίου για εξασφάλιση της αμοιβής τους για τις υπηρεσίες διάσωσης του πλοίου — Όμως αυτό το δικαίωμα δεν σήμαινε κατ' ανάγκη ότι εδικαιούντο σε έκδοση του αιτούμενου διατάγματος — Η ορθότερη διαδικασία ήταν η σύλληψη του πλοίου.
Ναυτοδικείο — Υποκατάστατη επίδοση κλητηρίου εντάλματος σε αγωγή in rem — Εφαρμοστέες αρχές.
Λέξεις και Φράσεις — "Πλοίο" στον περί Εμπορικής Ναυτιλίας (Νηολόγησις, Πώλησις και Υποθήκευσις Πλοίων) Νόμο του 1963 (αρ. 45/63), όπως τροποποιήθηκε, στο Merchant Shipping act 1894 και στη σχετική νομολογία.
Ναυτικό Δίκαιο — Διάσωση πλοίου — Δικαιώματα διασώστη.
Οι ενάγοντες ρυμούλκησαν το εγκαταλελειμμένο σκάφος SUBMET στη θαλάσσια περιοχή της Λεμεσού. Το εν λόγω σκάφος έπαθε βλάβη από την οποία κινδύνευε να βουλιάξει ή να παρασυρθεί και ναυαγήσει στις βραχώδεις ακτές Ακρωτηρίου. Μετά τη ρυμούλκηση του, το εν λόγω σκάφος αγκυροβολήθηκε στην περιοχή του λιμανιού Λεμεσού και ευρίσκεται ασφαλές στην κατοχή των εναγόντων, προσδεδεμένο στη βάρκα τους.
Οι ενάγοντες καταχώρησαν αγωγή εναντίον του σκάφους αξιώνοντας ποσό £25.000 ως αμοιβή για τη διάσωση του. Διαζευκτικά ζητούν να τους παραχωρηθεί η ιδιοκτησία του. Στο πλαίσιο της αγωγής, οι ενάγοντες κατέθεσαν ex parte αίτηση με την οποία ζητούν ".....την μεσεγγύηση και συνέχιση κατοχής υπό των εναγόντων του εναγομένου πλεούμενου SUBMET .... μέχρι περατώσεως της αγωγής και/ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου". (Παράγραφος Α της αίτησης).
Παράλληλα εξαιτούνται διάταγμα για υποκατάστατη επίδοση του κλητηρίου: "προς το εναγόμενο πλεούμενο και/ή τους ιδιοκτήτες αυτού ........... ως και διά του εκδοθησομένου Συντηρητικού Διατάγματος διά δημοσιεύσεως σε μια ημερήσια εφημερίδα (Παράγραφος Β).
Ο δικηγόρος των εναγόντων παρέπεμψε στην έννοια της λέξης "πλοίο" στο Άρθρο 2(1) του περί Εμπορικής Ναυτιλίας (Νηολόγησις, Πώλησις και Υποθήκευσις Πλοίων) Νόμου του 1963 (αρ. 45/63), όπως τροποποιήθηκε. Παρέπεμψε επίσης σε ορισμένες υποθέσεις για να επεξηγήσει την έννοια αυτή. Στόχος του συνηγόρου ήταν να πείσει ότι το "πλεούμενο" αυτό έχει την ιδιότητα του πλοίου. Επομένως η απαίτηση εμπίπτει στις διατάξεις του αγγλικού δικαιοδοτικού νόμου Administration of Justice Act 1956 [(Άρθρο 1(1)(j)], που εφαρμόζεται και στην Κύπρο.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ο νομοθετικός μας ορισμός του όρου "πλοίο", είναι πολύ ευρύς. "Πλοίον" περιλαμβάνει "παν είδος σκάφους χρησιμοποιούμενον εν τη ναυσιπλοϊα, εφόσον δεν είναι κωπήλατον". Την ίδια ακριβώς έννοια αποδίδει στη λέξη "ship" το Άρθρο 742 του Merchant Shipping Act 1894. "Ship includes every description of vessel used in navigation not propelled by oars". Η φράση "used in navigation" (χρησιμοποιούμενο στη ναυσιπλοϊα) εξυπακούει τη μεταφορά ατόμων ή αντικειμένων σε σκοπούμενο προορισμό.
Με βάση την περιγραφή του σκάφους από τον ενάγοντα 1 στην ένορκη δήλωσή του, το επίδικο σκάφος εμπίπτει μέσα στην έννοια του όρου "πλοίον" και συνεπώς το Ναυτοδικείο έχει δικαιοδοσία. Το γεγονός ότι το σκάφος δεν φαίνεται να έχει αυτοδύναμη πλοϊμότητα δεν επηρεάζει τη θεώρηση του σκάφους ως "πλοίο". Η αυτοδύναμη πλοϊμότητα δεν προκύπτει από τον ορισμό να τίθεται ως προϋπόθεση sine qua non.
2. Ο διασώστης έχει δικαίωμα κατοχής σκάφους για εξασφάλιση της αμοιβής του για τις υπηρεσίες που πρόσφερε. Ωστόσο το γεγονός ότι ο διασώστης έχει δικαίωμα κατοχής δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι δικαιούται σε διάταγμα της μορφής που ζητήθηκε. Για να εκδοθεί ένα τέτοιο ασφαλιστικό μέτρο πρέπει να συντρέχει επείγουσα περίπτωση που να δικαιολογεί τη λήψη του και επίσης ενδεχόμενα να υπάρχει πιθανότητα να μην ικανοποιηθεί το επίδικο δικαίωμα μέχρις αυτό μπορεί να διαγνωσθεί δικαστικά. Εκείνο όμως που μπορεί να συμβεί είναι η προστασία του δικαιώματος κατοχής με απαγορευτικό διάταγμα από τις παρενοχλήσεις ή επεμβάσεις τρίτων. Η ορθόδοξη διαδικασία είναι εκείνη της σύλληψης πλοίου. Το αίτημα για διάταγμα ως η παράγραφος Α της αίτησης απορρίπτεται.
3. Η αίτηση για υποκατάστατη επίδοση δεν είναι επιτρεπτή μέθοδος επίδοσης κλητηρίου εντάλματος σε αγωγή κατά πράγματος (in rem). Το δικαστήριο καταφεύγει στον τρόπο αυτό επίδοσης οποτεδήποτε διαφαίνεται ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να λάβει γνώση ο ενδιαφερόμενος. Η αίτηση για υποκατάστατη επίδοση δεν πρέπει να γίνεται δεκτή εκτός αν το δικαστήριο ικανοποιηθεί ότι υπάρχει πλήρης αδυναμία προσωπικής επίδοσης. Αυτή η τελευταία προϋπόθεση δεν φαίνεται να ικανοποιείται στην παρούσα περίπτωση. Ως εκ τούτου η σχετική αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Per Curiam: Η μεσεγγύηση αποτελεί διάβημα εκτέλεσης απόφασης και δεν έχει καθολου θέση στη διαδικασία αυτή.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Steedman v. Scofield [1992] 2 Lloyd's Rep. 163,
R. v. St. John Shipbuilding & Dry Dock [1981] 126 D.L.R. (3d) 353,
The "Mac" [1882] 6 P.D. 126 (C.A.),
The "Mudlark" [1911] P. 116,
The "Harlow" [1922] P. 175,
The "Champion" [1934] P.1,
Cossman v. West [1886-90] All E.R. Rep. 957,
Pierce v. Bemis [1986] 1 All E.R. 1011,
The Tubantia [1924] All E.R. Rep. 615,
The Champion [1863] Brown & Lush. 69, 8 L.T. 401,
The Champion [1863] Brown & Lush. 69, 167 E.R. 303,
The Good Herald [1987] 1 Lloyd's Rep. 236,
A Judgment Debtor, [1936] 3 All E.R. 767,
Cespedes [1937] 2 All E.R. 572.
Aίτηση.
Aίτηση σε Aγωγή Nαυτοδικείου με την οποία οι αιτητές ζητούν την έκδοση προσωρινού διατάγματος που να διατάσσει τη μεσεγγύηση και συνέχιση κατοχής υπό των εναγόντων-αιτητών του εναγομένου πλεούμενου SUBMET, αγνώστων λοιπών στοιχείων, το οποίο τώρα βρίσκεται στο Λιμάνι Λεμεσού, μέχρις αποπερατώσεως της αγωγής και/ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου. Παράλληλα ζητούν διάταγμα για υποκατάστατη επίδοση του κλητηρίου προς το εναγόμενο πλεούμενο και/ή τους ιδιοκτήτες του, καθώς και του εκδοθησομένου Συντηρητικού Διατάγματος με δημοσίευση σε μια ημερήσια εφημερίδα.
Α. Θεοφίλου με Χρ. Θεοφίλου, για τους Eνάγοντες-αιτητές.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Οι ενάγοντες καταχώρησαν αγωγή εναντίον του πλεούμενου (όπως το αποκαλούν) SUBMET για ποσό ΛΚ25.000, που αξιώνουν ως αμοιβή για τη διάσωση του. Διαζευκτικά ζητούν να τους παραχωρηθεί η ιδιοκτησία του. Στο πλαίσιο της αγωγής τους, οι ενάγοντες κατέθεσαν την υπό κρίση εξ πάρτε αίτηση με την οποία επιζητούν την έκδοση προσωρινού διατάγματος που να διατάσσει:
"............την μεσεγγύηση και συνέχισιν κατοχής υπό των Eναγόντων του Eναγομένου πλεούμενου SUBMET, αγνώστων λοιπών στοιχείων το οποίο τώρα βρίσκεται στο Λιμάνι Λεμεσού, μέχρις αποπερατώσεως της αγωγής και/ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου."
(Παράγραφος Α της αίτησης)
Παράλληλα εξαιτούνται διάταγμα για υποκατάστατη επίδοση του κλητηρίου:
"προς το Εναγόμενο πλεούμενο και/ή τους ιδιοκτήτες αυτού ...... ως και του εκδοθησομένου Συντηρητικού Διατάγματος διά δημοσιεύσεως σε μια ημερήσια εφημερίδα"
(παράγραφος Β)
Κατά την ακρόαση ελέχθη ότι θα μπορούσε να γίνει δημοσίευση σε έντυπο των Lloyd's Λονδίνου χωρίς τούτο να κατονομάζεται. Το αίτημα θεραπείας της παραγράφου Γ αφορά την έκδοση οδηγιών αναφορικά με την εμφάνιση του εναγόμενου σκάφους (στο εξής θα αποκαλείται έτσι) και ή των ιδιοκτητών του. Το αίτημα της παραγράφου Δ είναι για οδηγίες περαιτέρω χειρισμού της υπόθεσης στην περίπτωση που δε θα υπάρξει εμφάνιση.
Την αίτηση υποστηρίζει με ένορκη δήλωση του ο ενάγων αρ. 1, η οποία είναι και η μόνη πηγή των γεγονότων που θα παραθέσω στη συνέχεια. Ο ομνύων Π. Πέτρου αρχίζει με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η σωστική επιχείρηση. Ενωρίς το πρωί της 8/2/99 εντοπίστηκε το παραπάνω σκάφος σε θαλάσσια περιοχή παρά το Πισσούρι, 5 περίπου μίλια από τις ακτές του. Έπνεαν ισχυροί άνεμοι και υπήρχε θαλασσοταραχή. Ο ίδιος με τον ενάγοντα αρ. 2 βρίσκονταν σε βάρκα που είναι νηολογημένη στη Λεμεσό. Το σκάφος ήταν εγκαταλειμμένο. Έπαθε βλάβη από την οποία κινδύνευε να βουλιάξει ή να παρασυρθεί και ναυαγήσει στις βραχώδεις ακτές Ακρωτηρίου.
Κατά τους ισχυρισμούς του Π. Πέτρου, ως αποτέλεσμα της πεντάωρης προσπάθειας τους, το σκάφος ρυμουλκήθηκε με τη βοήθεια ρυμουλκού του ναυτικού των Βάσεων που, όπως περαιτέρω ισχυρίζεται, δεν απαιτούν σώστρα για τη συνδρομή τους. Κατάφεραν να το προσδέσουν σε "σημαδούρα" στην περιοχή Ακρωτηρίου που είναι προς την πλευρά της Λεμεσού. Το μέρος αυτό της επιχείρησης, που έγινε κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, κράτησε άλλες 4 ώρες. Αφού άντλησαν τα νερά και επιδιόρθωσαν τη βλάβη το ρυμούλκησαν, με κατάλληλο σκάφος που ενοικίασαν, στην περιοχή λιμένα Λεμεσού "που το αγκυροβολήσαμε και όπου ευρίσκεται ασφαλές στην κατοχή μας μέχρι σήμερα προσδεδεμένο στη βάρκα μας."
Ο δικηγόρος των εναγόντων παρέπεμψε στην έννοια της λέξης "πλοίο" που παρέχουν οι ερμηνευτικές διατάξεις του άρθρ. 2(1) του περί Εμπορικής Ναυτιλίας (Νηολόγησις, Πώλησις και Υποθήκευσις Πλοίων) Νόμου του 1963 (αρ. 45/63), όπως τροποποιήθηκε. Επίσης σε ορισμένες υποθέσεις που παραθέτει ο Nigel Meeson "Admiralty Jurisdiction and Practice" (1993) σελ. 20-22, για να επεξηγήσει την έννοια αυτή. Ανάμεσα σε αυτές είναι η υπόθεση Steedman v. Scofield (1992) 2 Lloyd's Rep. 163. Στόχος του συνηγόρου ήταν να πείσει ότι το "πλεούμενο" αυτό έχει την ιδιότητα του πλοίου. Επομένως η απαίτηση εμπίπτει στις διατάξεις του αγγλικού δικαιοδοτικού νόμου Administration of Justice Act 1956 [(άρθρ. 1(1)(j)], που εφαρμόζεται και στην Κύπρο.
Ο νομοθετικός μας ορισμός είναι ευρύς. "Πλοίον" περιλαμβάνει "παν είδος σκάφους χρησιμοποιούμενον εν τη ναυσιπλοϊα, εφ' όσον δεν είναι κωπήλατον". Την ίδια ακριβώς έννοια αποδίδει στη λέξη "ship" το άρθρο 742 του "Merchant Shipping Act 1894". ""Ship" includes every description οf vessel used in navigation not propelled by oars". Η έμφαση είναι του γράφοντος. Η φράση "used in navigation" συνεπάγεται κατά τον Meeson:
".........the consideration of two matters: the vessel herself, and the waters on which she is used. Thus the vessel must be capable of being used in navigation and the waters upon which she is actually used must be navigable waters."
O δικαστής Sheen στην Steedman v. Scofield, ανωτέρω, ερμηνεύει τον όρο "navigation" (ναυσιπλοΐα) ως εξής (σελ. 166):
"Νavigation is the nautical art or science of conducting a ship from one place to another. The navigator must be able (1) to determine the ship's position and (2) to determine the future course or courses to be steered to reach the intended destination...........................................................................................
..............................................................................................................
"Navigation" is not synonymous with movement on water. Navigation is planned or ordered movement from one place to another."
Έχω την άποψη ότι η λέξη "πλοίο" στο νομοθετικό μας ορισμό εισάγει την έννοια του κοίλου σώματος, χωρίς να προσδιορίζεται το σχήμα. Έτσι δεν μπορεί να θεωρείται πλοίο ό,τι επιπλέει. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να είναι πλοίο η σανίδα ή σχεδία από κορμούς δένδρων. Έτσι στη Steedman v. Scofield, ανωτέρω, το Jet-ski (βενζινοκίνητη λέμβος στην οποία μπορεί να επιβιβασθεί ένα μόνο άτομο), κρίθηκε, ότι δεν ανταποκρίνεται στο νομοθετικό ορισμό του άρθρ. 742. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε την παράγραφο 2 από τη σύνοψη:
"(2) to come within the definition of "ship" as used in the Merchant Shipping Acts the jet ski had to be a vessel used in navigation; a vessel was usually a hollow receptacle for carrying people and the word "vessel" was used to refer to craft larger than rowing boats and it included every description of watercraft used or capable of being used as a means of transportation on water; a jet ski was not a vessel."
Η παράγραφος 3 της σύνοψης διευκρινίζει τη φράση "used in navigation" (χρησιμοποιούμενο στη ναυσιπλοΐα):
"(3) the phrase "used in navigation" conveyed the concept of transporting persons or property to an intended destination; navigation was not synonymous with movement on water but was planned or ordered movement from one place to another; a jet ski was capable of movement on water at very high speed but its purpose was not to go from one place to another; it might be possible to navigate a jet ski but it was not a vessel used in navigation."
Θα επιστρέψω τώρα στην ένορκη δήλωση του ενάγοντα αρ. 1. Στην παράγραφο 2 έχουμε κάποια περιγραφή του σκάφους. Είναι μήκους 12 μέτρων και πλάτους 7 μέτρων. Συμπληρώνει δε την περιγραφή του ο ομνύσας αναφέροντας ότι τούτο είναι "ειδικής κατασκευής για να μεταφέρει επιπλέον και ρυμουλκούμενο μεγάλου βάρους φορτίο...". Το μόνο στοιχείο που αφορά την ταυτότητα του είναι το όνομα SUBMET που αναγράφεται σ' αυτό.
Με αυτά τα δεδομένα αποκλίνω υπέρ της απόψεως ότι το επίδικο σκάφος μπορεί να θεωρηθεί "πλοίο" κατά την έννοια του νόμου και, συνεπώς, το ναυτοδικείο έχει δικαιοδοσία. Το σκάφος αυτό δε φαίνεται να διαθέτει αυτοδύναμη κίνηση. Όμως η αυτοδύναμη πλοϊμότητα δεν προκύπτει από τον ορισμό να τίθεται ως προϋπόθεση sine qua non. To σημείο αυτό υποστηρίζει η Καναδική υπόθεση R. v. St. John Shipbuilding & Dry Dock [1981] 126 D.L.R. (3d) 353, που αναφέρει και σχολιάζει ο Meeson στη σελ. 21 του πιο πάνω συγγράμματος του "Admiralty Jurisdiction and Practice":
"In a Canadian case a floating crane consisting of a heavy crane on a barge which is capable of carrying cargo but is primarily used to discharge cargo from ships and which is not self-propelled but moved by tugboats was held to be a ship on the ground that it was built to do something on water, requiring movement from place to place."
Aναφορά επί του ιδίου θέματος γίνεται και στις υποθέσεις Τhe "Mac" [1882] 6 P.D. 126 (C.A.), The "Mudlark" [1911] P. 116, The "Harlow" [1922] P. 175 και The "Champion" [1934] P.1, στις οποίες αποφασίστηκε ότι φορτηγίδες χωρίς αυτοδύναμη κίνηση, που τις ρυμουλκούσαν από τόπο σε τόπο, είναι πλοία κατά τη νομοθετική έννοια.
Όπως πάλιν αναφέρει ο Meeson στη σελ. 19, η λέξη "includes" ("περιλαμβάνει" στον κυπριακό ορισμό):
"predicates an "extensive", rather than an "exclusive" or "exhaustive" defininition."
Όμοιο ορισμό παρέχουν οι ερμηνευτικές διατάξεις του Καν. 1 του περί Κυπριακού Ναυτοδικείου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1893, όπως τροποποιήθηκε:
"Ship" shall include every description of vessel used in navigation not propelled by oars only".
Για να υποστηρίξει το αίτημα για έκδοση του διατάγματος της παραγράφου Α ο κ. Θεοφίλου έχει αναφερθεί στις υποθέσεις Cossman v. West [1886-90] All E.R. Rep. 957 και Pierce v. Bemis [1986] 1 All E.R. 1011. Με παρέπεμψε περαιτέρω στις παλαιότερες υποθέσεις "The Tubantia" [1924] All E.R. Rep. 615, The Champion (1863) Brown & Lush. 69; 8 L.T. 401; 167 E.R. 303. Δεν κρίνω απαραίτητο να προβώ σε ανάλυση των υποθέσεων και σύγκριση με την κρινόμενη. Είναι περιπτώσεις στις οποίες έχει διευκρινισθεί πότε ένα σκάφος θεωρείται εγκαταλειμμένο και επίσης η έκταση των δικαιωμάτων κατοχής που έχει ο διασώστης για εξασφάλιση της αμοιβής του για τις υπηρεσίες που πρόσφερε.
Ωστόσο, το γεγονός ότι ο διασώστης έχει δικαίωμα κατοχής δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι δικαιούται σε διάταγμα της μορφής που έχει ζητηθεί. Για να εκδοθεί ένα τέτοιο ασφαλιστικό μέτρο πρέπει να συντρέχει επείγουσα περίπτωση που να δικαιολογεί τη λήψη του και επίσης ενδεχόμενα να υπάρχει πιθανότητα να μην ικανοποιηθεί το επίδικο δικαίωμα μέχρις αυτό να μπορεί να διαγνωσθεί δικαστικά. Εκείνο όμως που μπορεί να συμβεί είναι η προστασία του δικαιώματος κατοχής με απαγορευτικό διάταγμα από τις παρενοχλήσεις ή επεμβάσεις τρίτων. Στο σύγγραμμα του Kennedy "Law of Salvage" 5η έκδοση (1985), παράγραφος 1260, σελ. 518 αναφέρεται η ακόλουθη σχετική παρατήρηση:
"Where, therefore, a vessel is in fact derelict, the first salvors taking possession of her prima facie have a right of exclusive possession. Their rights may be protected by an injunction and/or an award of damages, and possibly by a declaration."
Σημασία έχει και το απόσπασμα στην παράγραφο 1254 στη σελ. 515 που δείχνει πως η ορθόδοξη διαδικασία είναι εκείνη της σύλληψης του πλοίου:
"Τhe machinery of the admiralty Court and, within limits, of other courts having admiralty jurisdiction secures to the salvor, in a very ample way, the power of enforcing his rights. He has, subject to certain exceptions, a maritime lien, a privileged claim upon the salved property. The court, save in the case of claims against the Crown, renders this lien effectual by procedure in rem, whereby salved property may be arrested and later sold, if necessary, in order to satisfy the salvor's claim."
Μέχρις ενός σημείου ο δικηγόρος των εναγόντων δέχθηκε ότι η διαδικασία σύλληψης θα ήταν ο ορθότερος τρόπος. Πρόσθεσε όμως ότι μια τέτοια ενέργεια θα συνεπαγόταν κάποια οικονομική επιβάρυνση για τους πελάτες του. Αυτό όμως δεν είναι το κριτήριο για μη λήψη του κατάλληλου διαβήματος. Δεν βλέπω, υπό τις συνθήκες που εξέθεσα, νόμιμη βάση για χορήγηση της αιτούμενης θεραπείας. Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι οι ενάγοντες δεν ήταν οι μόνοι που πρόσφεραν αρωγή στο σκάφος. Και ότι το κυπριακό κράτος δυνατό τελικά να έχει και αυτό δικαίωμα ιδιοκτησίας στο πλοίο αν όντως τελικά καταδειχθεί ότι ήταν εγκαταλειμμένο. Το αίτημα για διάταγμα ως η παράγραφος Α της αίτησης απορρίπτεται. Παρεμπιπτόντως, παρατηρώ ότι η μεσεγγύηση αποτελεί διάβημα εκτέλεσης απόφασης και δεν έχει καθόλου θέση στη διαδικασία αυτή.
Περνώ τώρα στα άλλα αιτήματα που αφορούν την επίδοση. Η υποκατάστατη επίδοση δεν είναι επιτρεπτή μέθοδος επίδοσης κλητηρίου εντάλματος σε αγωγή κατά πράγματος (in rem). Παραπέμπω γιαυτό στην απόφαση The Good Herald [1987] 1 Lloyd's Rep. 236.
Στην παράγραφο 6 της ένορκης δήλωσης του ο ομνύσας αναφέρει ότι οι ιδιοκτήτες του σκάφους είναι:
"... άγνωστοι και παραμένουν άγνωστοι παρά τις προσπάθειες ανεύρεσης τους, (που έχομεν κάνει προσωπικά τόσο μέσω της Λιμενικής Αστυνομίας όσον και μέσω του τμήματος εμπορικής Ναυτιλίας όπου δεν εδηλώθη από κανένα απώλεια του),.....".
Πρέπει όμως να τονισθεί ότι το δικαστήριο καταφεύγει στον τρόπο αυτό επίδοσης οποτεδήποτε διαφαίνεται ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να λάβει γνώση ο ενδιαφερόμενος. Στο Annual Practice (1956) σελ. 89, σε σχόλιο για τη Διαταγή που αφορά την υποκατάστατη επίδοση αναφέρεται ότι η αίτηση δεν πρέπει να γίνεται δεκτή εκτός αν το δικαστήριο ικανοποιηθεί ότι υπάρχει πλήρης αδυναμία προσωπικής επίδοσης και ότι:
"the method of substituted service asked for by the plaintiff: is one which in all reasonable probability, if not certainty, will be effective to bring knowledge of the writ or the notice of the writ (as the case may be) to the defendant" (Porter v. Freudenberg, [1915] 1 K.B. 857, at p. 889, C.A.)."
Υπάρχουν επίσης παραπομπές στις υποθέσεις A Judgment Debtor [1936] 3 All E.R. 767, and Re Cespedes [1937] 2 All E.R. 572. Τουλάχιστον αυτή η τελευταία προϋπόθεση δε φαίνεται να ικανοποιείται στην παρούσα περίπτωση. Για το λόγο αυτό η αίτηση για υποκαταστάτη επίδοση δεν μπορεί να πετύχει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η αίτηση απορρίπτεται στην ολότητα της.
H αίτηση απορρίπτεται.