|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 1 ΑΑΔ 306
9 Μαρτίου, 1999
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΒΑΣΟΣ ΑΝΔΡΕΑ,
Eφεσείων,
ν.
ΑΥΓΗΣ Ν. ΚΑΣΠΑΡΗ,
Eφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10022)
Ιδιοκτήτης και ενοικιαστής — Αγωγή για παράνομη επέμβαση στο μίσθιο και τους γύρω χώρους — Ενοικιαστής διατήρησε κατοχή και μετά τη λήξη της ενοικίασης — Έκδοση διατάγματος έξωσης — Κατά πόσο δικαιοδοσία για εκδίκαση της αγωγής είχε το Επαρχιακό Δικαστήριο ή το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων.
Δικαιοδοσία Δικαστηρίου —Το θέμα ως προς την ύπαρξη ή μη δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου μπορεί να εξεταστεί σ' οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας ακόμα και αυτεπάγγελτα.
Η εφεσίβλητη, ιδιοκτήτρια καταστήματος στην Πόλη Χρυσοχούς, ήγειρε αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου κατά του ενοικιαστή της, του εφεσείοντα, για παράνομη επέμβαση που αφορούσε το ίδιο το μίσθιο και συγκεκριμένους χώρους γύρω από αυτό που δεν περιλαμβάνονταν στο μίσθιο. Το ενοικιαστήριο έγγραφο ημερ. 9.12.86, ήταν διαρκείας 2 ετών από 31.12.86 μέχρι 31.12.88.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε προδικαστική ένσταση που ήγειρε ο δικηγόρος του εφεσείοντα, ισχυριζόμενος ότι δεν είχε δικαιοδοσία το Επαρχιακό Δικαστήριο να επιληφθεί της αγωγής. Η θέση του ήταν ότι αποκλειστική δικαιοδοσία είχε το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων, σύμφωνα με τον περί Ενοικιοστασίου Νόμο 23/83. Το Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα έξωσης του εφεσείοντα.
Το Εφετείο εξέτασε το θέμα της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου να επιληφθεί της αγωγής, αυτεπάγγελτα, λόγω του ότι ο δικηγόρος του εφεσείοντα δεν προσέβαλε στο εφετήριο την ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου και η θέση του ήταν αντιφατική επί του θέματος ύπαρξης ή μη δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου να εκδικάσει την υπόθεση.
Αποφασίστηκε ότι:
Ο πρωτόδικος Δικαστής διαπίστωσε πως το μίσθιο είχε ανεγερθεί πολύ πριν το 1973. Είναι κοινή θέση πως η περιοχή όπου αυτό, βρίσκεται, καλύπτεται από διάταγμα, που εκδόθηκε σύμφωνα με το Νόμο. Ο εφεσείων παραμένοντας στο μίσθιο μετά τη λήξη της σύμβασης, κατέστη θέσμιος ενοικιαστής. Το Δικαστήριο που έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την αξίωση της εφεσίβλητης για ανάκτηση κατοχής του μισθίου, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Ν. 23/83, είναι το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων. Το μέρος όμως της πρωτόδικης απόφασης που αφορά στην παράνομη επέμβαση σε χώρους που δεν περιλαμβάνονται στο ενοικιαστήριο έγγραφο είναι ορθή.
Η έφεση γίνεται αποδεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση ακυρώνεται στο μέρος της που αφορά το διάταγμα έξωσης του εφεσείοντα από το μίσθιο που καλύπτεται από το ενοικιαστήριο συμβόλαιο ημερ. 9.12.86.
Η έφεση επιτράπηκε μερικώς με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο 1 εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Σταυρινίδη, A.E.Δ.) που δόθηκε στις 29 Mαΐου, 1997 (Aγωγή Aρ. 1097/89) με την οποία εκδόθηκε διάταγμα για να παύσει ο εναγόμενος 1-εφεσείων να επεμβαίνει στην περιγραφείσα περιουσία της ενάγουσας-εφεσίβλητης και επιδικάστηκαν σ' αυτή αποζημιώσεις λόγω της απώλειας που είχε από την ημέρα της παράνομης επέμβασης μέχρι την παράδοση των υποστατικών της.
Μ. Σάββα, για τον Eφεσείοντα.
Κ. Παπαϊωάννου για Χρ. Πατσαλίδη, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων ενοικίασε από την εφεσίβλητη ένα κατάστημα στην Πόλη Χρυσοχούς για να το χρησιμοποιεί ως καφενείο. Υπεγράφη σχετικά ενοικιαστήριο συμβόλαιο στις 9.12.86, για περίοδο δύο χρόνων από 31.12.86 μέχρι 31.12.88. Η εφεσίβλητη ενήγαγε τον εφεσείοντα, και δυο άλλα πρόσωπα, στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου για παράνομη επέμβαση, που αφορούσε στο ίδιο το μίσθιο αλλά και στην αυλή, που βρίσκεται πίσω από αυτό, δυο άλλα δωμάτια μέσα στην αυλή και ένα αποχωρητήριο που έκτισε ο εφεσείων σ' αυτή χωρίς την άδεια της εφεσίβλητης, και που δεν περιλαμβάνονταν στο μίσθιο.
Η εφεσίβλητη ισχυρίστηκε επίσης πως ο εφεσείων, παραβιάζοντας τους όρους της σύμβασης, υπενοικίασε στους εναγόμενους 2 και 3, τα πεθερικά του, το καφενείο οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν και ως εστιατόριο, ενώ, σύμφωνα με ρητό όρο του συμβολαίου, το μίσθιο θα εχρησιμοποιείτο μόνο ως καφενείο. Οι εναγόμενοι 2 και 3 δέχθηκαν απόφαση και διάταγμα να εγκαταλείψουν το μίσθιο. Επομένως η υπόθεση που τους αφορά δεν θα μας απασχολήσει άλλο. Εξάλλου εφεσείων ενώπιον μας είναι μόνο ο εναγόμενος 1 στην αγωγή.
Ο δικηγόρος του εφεσείοντα ήγειρε προδικαστική ένσταση, πως το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να επιληφθεί της αγωγής, εφόσο αποκλειστική προς τούτο δικαιοδοσία είχε το Δικαστήριο Ενοικιάσεων, σύμφωνα με τον περί Ενοικιοστασίου Νόμο 23/83. Το πρωτόδικο Δικαστήριο επελήφθη προδικαστικά του ζητήματος και με ενδιάμεση απόφαση του απέρριψε την εισήγηση.
Ο δικηγόρος του εφεσείοντα δεν προσβάλλει στο εφετήριο την ενδιάμεση απόφαση του Δικαστηρίου την οποία, παραδόξως, χαρακτήρισε ως ορθή, μολονότι επέμεινε εδώ στη θέση που προωθούσε πρωτοδίκως, ότι δηλαδή το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να επιληφθεί της αγωγής. Δεν θα σχολιάσουμε παραπέρα άλλο την αντιφατική αυτή τοποθέτηση. Το ζήτημα άπτεται της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου και θα μας απασχολήσει ως θέμα δημόσιας τάξης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο παραθέτει, στην ενδιάμεση απόφαση του, ορθά τα γεγονότα και τη νομολογία. Δεν μπορούμε όμως να διακρίνουμε μέσα από τις γραμμές της πώς κατέληξε στο τελικό του συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται να περιέχεται στις γραμμές που ακολουθούν:
«Η Ενάγουσα απαιτά διάταγμα του Δικαστηρίου να παύσουν να επεμβαίνουν ως trespassers παραβάτες στην περιουσία της, βλέπε και παράγραφο 6 Έκθεσης Απαιτήσεως.
Η βάση της απαίτησης της ενάγουσας και διαφορά των μερών ως διατυπώνεται στην Έκθεση Απαιτήσεως ευρίσκω ότι είναι τέτοια ώστε δεν εμπίπτει στις πρόνοιες του νόμου περί Ενοικιοστασίων.»
Ο πρωτόδικος δικαστής διαπίστωσε πως το μίσθιο είχε ανεγερθεί πολύ πριν από το 1973. Είναι κοινός τόπος πως η περιοχή όπου ευρίσκεται καλύπτεται από διάταγμα, που εκδόθηκε σύμφωνα με το Νόμο. Ο εφεσείων παρέμεινε στο μίσθιο μετά την λήξη της σύμβασης. Ήταν επομένως θέσμιος ενοικιαστής. Προφανώς, και επειδή η εφεσίβλητη τιτλοφόρησε την αιτία αγωγής ως «παράνομη επέμβαση», το Δικαστήριο έκρινε πως τέτοια αιτία αγωγής δεν εμπίπτει στις πρόνοιες του Ν.23/83. Έσφαλε βέβαια ο δικαστής. Το Δικαστήριο, που έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την αξίωση της εφεσίβλητης, για ανάκτηση δηλαδή κατοχής του μίσθιου, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Ν.23/83, είναι το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων. Το μέρος της απόφασης όμως του πρωτόδικου Δικαστηρίου που αφορά στην παράνομη επέμβαση από τον εφεσείοντα, σε χώρους που δεν περιλαμβάνεται στο ενοικιαστήριο έγγραφο, είναι ορθή και ισχύουσα.
Ενόψει των ανωτέρω η έφεση γίνεται αποδεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση ακυρώνεται στο μέρος της που αφορά στο διάταγμα έξωσης του εφεσείοντα από το μίσθιο που καλύπτεται από το ενοικιαστήριο συμβόλαιο μεταξύ των διαδίκων ημερ. 9.12.86. Επιδικάζονται στον εφεσείοντα το ήμισυ των εξόδων του στο πρωτόδικο Δικαστήριο και εδώ.
Η έφεση επιτρέπεται μερικώς με έξοδα.