1. Με την αγωγή 284/90 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου στη Λάρνακα αξιώθηκε ορισμένο ποσό ως αξία εργασιών που φέρονταν να εκτελέστηκαν προς όφελος της αιτήτριας. Με την υπεράσπισή της αμφισβητήθηκαν οι ισχυρισμοί του ενάγοντα και υποβλήθηκε ανταπαίτηση.

2. Στις 24.11.93, στο πλαίσιο συμφωνίας των διαδίκων, τερματίστηκε εκείνη η αντιδικία. Η απαίτηση και η ανταπαίτηση απορρίφθηκαν εκ συμφώνου. Συμφωνήθηκε να παραπεμφθούν οι εκατέρωθεν απαιτήσεις στη διαιτησία του κ. Ευάγγελου Κναή και ορίστηκαν τα ακόλουθα: "Η απόφαση του Διαιτητή θα είναι δεσμευτική για τους διάδικους και η παρούσα διευθέτηση αποτελεί συμφωνίαν επί δικαστηρίω οι δε διάδικοι έχουν δικαίωμα να προσφύγουν σε δικαστικά μέτρα για εφαρμογή της εν λόγω συμφωνίας.".

3. Η ex parte αίτηση ημερομηνίας 11.5.99 συνοδεύτηκε από ένορκη δήλωση στην οποία επισυνάφθηκε διαιτητική απόφαση του Ευάγγελου Κναή, με χρεωστικό σημείωμα ημερομηνίας 3.8.98. Η αίτηση στηρίχτηκε στην Δ.47 θ. 1 και στη Δ.48 θ.1 - 4 των Θεσμών περι Πολιτικής Δικονομίας. Επίσης στις συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.

Ο κ. Πιττάτζης επισήμανε τα ακόλουθα:

1. Η Δ.47 θ.1 η οποία πράγματι αναφέρεται σε ex parte αίτηση για την εκτέλεση εξωδικαστικών διαταγμάτων, είναι άσχετη. Το παράδειγμα του άρθρου 80(2) του τότε περί Δήμων Νόμου Κεφ. 252 που παρέχει, είναι ενδεικτικό της διαφορετικής φύσης των θεμάτων που καλύπτει.

2. Η αγωγή 284/90 είχε λήξει με την απόρριψη της απαίτησης και της ανταπαίτησης και δεν μπορούσε πλέον να τίθεται θέμα εφαρμογής της Δ.48. ΄Αλλωστε η αίτηση που οδήγησε στο διάταγμα δεν ταξινομήθηκε ως ενδιάμεση αλλά ως γενική. Εν πάση περιπτώσει, η Δ.49 εμπεριέχει πρόνοιες σε σχέση με διαιτησία και σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν επιτρεπτό να εκδοθεί διάταγμα για την εκτέλεση διαιτητικής απόφασης με ex parte αίτηση. Η Δ.48 αναφέρει ποιές αιτήσεις επιτρέπεται να υποβάλλονται ex parte και δεν περιλαμβάνεται σ΄αυτές τέτοια αίτηση.

3. Η συμφωνία της 24.11.93 δεν ήταν αφ΄εαυτής εκτελεστή. Το δήλωσαν ρητά οι διάδικοι πως ήταν μόνο "συμφωνία επί δικαστηρίω" και πως θα παρείχε το έρεισμα για προσφυγή " σε δικαστικά μέτρα για εφαρμογή της". Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να μετατραπεί η διαιτητική απόφαση σε δικαστική όπως στην ουσία έγινε, εν αγνοία του προσώπου στο οποίο αφορά. Αναφέρθηκε συναφώς ο κ. Πιττάτζης στις πρόνοιες του περι Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) και του περι Διαιτησίας Νόμου Κεφ. 4. Επικαλέστηκε επίσης τους Halsbury's Laws of England 3η έκδοση Τόμος 2 σελ. 50 και 51 και το Annual Practice του 1958 σελ. 1270 και 1271 και του 1976 σελ. 1099 και 1100 αναφορικά με τις μεθόδους εκτέλεσης διαιτητικής απόφασης. Αυτές, όπως εισηγήθηκε, προϋποθέτουν είτε αγωγή είτε εναρκτήρια αίτηση, δηλαδή σε κάθε περίπτωση παροχή στον ενδιαφερόμενο της δυνατότητας να ακουστεί.