|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 1198
3 Απριλίου, 1992
[ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 298/91).
Αλλοδαποί — Ο Περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμος — Ούτε ο Νόμος ούτε οι κανονισμοί προβλέπουν για άδεια άσκησης του επαγγέλματος, του καλιτεχνικού πράκτορα — Υπάρχει μόνο πρόνοια για άδειες εισόδου και παραμονής αλλοδαπών στη Δημοκρατία — Άρνηση χορήγησης άδειας άσκησης τον επαγγέλματος του καλιτεχνικού πράκτορα δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη — Ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον προσβολής της.
Ο αιτητής με την προσφυγή του αυτή προσέβαλε την απόφαση των καθ' ων η αίτηση να απορρίψουν αίτησή του για άδεια εξάσκησης του επαγγέλματος του καλιτεχνικού πράκτορα.
Από τους καθ' ων η αίτηση υποβλήθηκε προδικαστική ένσταση ότι η προσβληθείσα απόφαση δεν ήταν εκτλεστή διοικητική πράξη και ότι ο αιτητής στερείτο εννόμου συμφέροντος να την προσβάλει γιατί τόσο η βασική νομοθεσία όσο και οι σχετικοί κανονισμοί 242/72 δεν προβλέπουν για τη χορήγηση άδεια ασκήσεως τέτοιου επαγγέλματος παρά μόνο προβλέπουν την χορήγηση άδειας εισόδου και παραμονής σε αλλοδαπό στην Δημοκρατία.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Είναι πιστεύω φανερό από την πιο πάνω νομική κατάσταση, και άσχετα με την οποιαδήποτε πρακτική ότι, ο νόμος και οι κανονισμοί δεν διέπουν το οποιοδήποτε δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος του καλλιτεχνικού πράκτορα, ώστε να μην τίθεται θέμα χορήγησης ή αρνησης χορήγησης σχετικής άδειας. Ο νόμος και οι κανονισμοί διέπουν μόνο το δικαίωμα οποιουδήποτε συγκεκριμένου αλλοδαπού να εισέλθει και παραμείνει προσωρινά στη Δημοκρατία.
Ως εκ τούτου, η προσβαλλόμενη απόφαση δεν μπορεί να θεωρηθεί εκτελεστή διοικητική πράξη αφού δεν επηρεάζει οποιοδήποτε νομικό δικαίωμα του αιτητή.
Είναι εξίσου φανερό ότι και η δεύτερη προδικαστική ένσταση ευσταθεί, αφού το ενεστώς έννομο συμφέρον που πρέπει να προϋπάρχει σε σχέση με τον εν λόγω νόμο και κανονισμούς, είναι μόνο εκείνο συγκεκριμένου αλλοδαπού και ασφαλώς όχι προσώπων όπως ο αιτητής που συνδέονται μόνο επαγγελματικά με τις αλλοδαπές καλλιτέχνιδες.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Amanda Marga Ltd. v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Υπουργού Εσωτερικών με την οποία η αίτηση του αιτητή για άδεια να εξασκήσει το επάγγελμα του καλλιτεχνικού πράκτορα απορρίφθηκε.
Λ. Κληρίδης, για τον αιτητή.
Μ. Τσαγγαρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον καθ' ου η αίτηση.
Ο Δικαστής κ. Χατζητσαγγάρης ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση.
ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.: Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής ζητά δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση του Λειτουργού Μεταναστεύσεως που κοινοποιήθηκε στον αιτητή στις 16.1.1991 είναι άκυρη.
Η κοινοποίηση περιέχεται σε επιστολή του Λειτουργού Μεταναστεύσεως ημερομηνίας 14.1.1991 στην οποία αναφέρεται ότι:
"Επιθυμώ να αναφερθώ στην επιστολή σας ημερομηνίας 13.11.1990, με την οποία ζητάτε όπως σας επιτραπείνα εξασκήσετε το επάγγελμα του καλλιτεχνικού πράκτορα και να σας πληροφορήσω ότι το αίτημά σας εξετάστηκε πολύ προσεκτικά αλλά δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό να εγκριθεί".
Ας σημειωθεί ότι με την επιστολή του ημερομηνίας 13.11.1990, ο αιτητής ζητούσε όπως εξετασθεί η υπόθεσή του για να μπορέσει να συνεχίσει το επάγγελμά του σαν καλλιτεχνικός πράκτορας.
Ο αιτητής ισχυρίζεται στην προσφυγή του ότι είναι αδειούχος καλλιτεχνικός πράκτορας για την είσοδο και απασχόληση καλλιτέχνιδων στην Κύπρο. Είναι περαιτέρω ο ισχυρισμός του αιτητή, ότι παρά την αθώωσή του από το Κακουργιοδικείο σε υπόθεση που αφορούσε πλάστά πιστοποιητικά υγείας καλλιτέχνιδων, στις 28.3.1990 ο Λειτουργός Μεταναστεύσεως έδωσε οδηγίες να αρθεί η άδεια του αιτητή για άσκηση του επαγγέλματος του καλλιτεχνικού πράκτορα.
Ο δικηγόρος του αιτητή στη γραπτή αγόρευσή του βασίζεται κυρίως στο ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει το άρθρο 25 του Συντάγματος που καθιερώνει το δικαίωμα ασκήσεως επαγγέλματος όπως επίσης και το άρθρο 12(4) του Συντάγματος που καθιερώνει την αρχή ότι ο πολίτης είναι αθώος εκτός αν αποδειχθεί ένοχος. Η εισήγηση του κ. Κληρίδη είναι ότι μετά την αθώωση του αιτητή, ο Λειτουργός Μεταναστεύσεως ενήργησε καθ' υπέρβαση εξουσίας αφού ο μόνος λόγος που προβλήθηκε για άρνηση του αιτήματος του αιτητή ήταν ότι ενείχετο στην υπόθεση των πλαστών εγγράφων για τα οποία αθωώθηκε.
Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας στη γραπτή του αγόρευση προβάλλει σαν προδικαστική ένσταση ότι, η προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη, και επίσης, ότι ο αιτητής στερείται ενεστώτος εννόμου συμφέροντος.
Λόγω της μεγάλης νομικής σημασίας της προδικαστικής ένστασης προτίθεμαι να επιληφθώ αυτής κατ' αρχήν.
Η προδικαστική ένσταση που αφορά την μη εκτελεστότητα έγκειται στο ότι τόσο η βασική νομοθεσία όσο και οι σχετικοί κανονισμοί 242/72 δεν προβλέπουν για τη χορήγηση άδειας ασκήσεως του επαγγέλματος του καλλιτεχνικού πράκτορα αλλά μόνο για την χορήγηση άδειας εισόδου και παραμονής σε αλλοδαπό, στη Δημοκρατία, η οποία είναι μία των ακολούθων ειδών:
(α) Άδεια διαμετακομίσεως (τράνσιτ)
(β) Άδεια απασχολήσεως
(γ) Άδεια επιχειρήσεως
(δ) Άδεια μαθητού
(ε) Άδεια επισκέπτου
(στ) Ειδική άδεια
Είναι πιστεύω, φανερό από την πιο πάνω νομική κατάσταση, και άσχετα με την οποιαδήποτε πρακτική ότι, ο νόμος και οι κανονισμοί δεν διέπουν το οποιοδήποτε δικαίωμα άσκησης του επαγγέλματος του καλλιτεχνικού πράκτορα, ώστε να μη τίθεται θέμα χορήγησης ή άρνησης χορήγησης σχετικής άδειας. Ο νόμος και οι κανονισμοί διέπουν μόνο το δικαίωμα οποιουδήποτε συγκεκριμένου αλλοδαπού να εισέλθει και παραμείνει προσωρινά στη Δημοκρατία.
Ως εκ τούτου, η προσβαλλόμενη απόφαση δεν μπορεί να θεωρηθεί εκτελεστή διοικητική πράξη αφού δεν επηρεάζει οποιοδήποτε νομικό δικαίωμα του αιτητή.
Είναι εξίσου φανερό ότι και η δεύτερη προδικαστική ένσταση ευσταθεί, αφού το ενεστώς έννομο συμφέρον που πρέπει να προϋπάρχει σε σχέση με τον εν λόγω νόμο και κανονισμούς, είναι μόνο εκείνο συγκεκριμένου αλλοδαπού και ασφαλώς όχι προσώπων όπως ο αιτητής που συνδέονται μόνο επαγγελματικά με τις αλλοδαπές καλλιτέχνιδες.
Καταλήγοντας στο πιο πάνω συμπέρασμα βασίζομαι και στις παρατηρήσεις του Δικαστή Πική στην υπόθεση Amanda Marga Ltd v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583 στη σελίδα 2586:
"A question untouched by the parties but one I cannot overlook in the exercise of my powers under Article 146 of the Constitution, concerns the legitimacy of the interest of the applicants to prosecute the present recourse. Neither the Aliens and Immigration Law nor the Regulations made thereunder confer upon citizens of the Republic a right to employ aliens. The only right conferred by law is to aliens wishing to enter the country, a right to apply for entry coupled with a corresponding obligation on the part of the authorities to consider their application. Of course nothing prohibits the making of an application as in this case on behalf of an alien for entry. The fact that the application is made by a third person on behalf of the alien does not tranfers any right in the representative, whoever he may be, whether a stranger or a prospective employer. Under Article 146.2 a direct personal interest is necessary in order to legitimize a party applying for the review of admi-nistrative action. The interest of the applicants in this case is indirect; it emanates from alleged violation of the right or interest of a third paerson, namely, Mr. Dacosta. Only he had a sufficient interest to seek the review of the decision of the Immigration Authorities denying him entry to the country".
Εφόσον οι προδικαστικές ενστάσεις επιτυγχάνουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπεισέλθω στην ουσία της υπόθεσης.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.